गहिरे पाणी… (भाग – ३)
खोलीत एक अस्वस्थ सन्नाटा पसरलेला होता. बाहेर पाऊस दणाणा कोसळतच होता. त्या गोलाकार लाकडी टेबलाभोवती चिंताक्रांत होऊन ते चौघेजण बसलेले होते.
फडफडणाऱ्या मेणबत्तीच्या ज्योतींमुळे त्यांच्या चेहेऱ्यावर प्रकाशलाका नृत्य करीत होत्या. समोर टेबलावर एक धातूचा तुकडा ठेवलेला होता. त्या तुकड्यावर बोकडाच्या जठराचा पडदा अंथरलेला होता. त्यावर रक्तासारख्या दिसणाऱ्या द्रवाने, The Greater Key of Solomon या गूढविद्येवरील प्राचीन ग्रंथामधील, एक रहस्यमय यंत्र काढलेले होते.
क्रिस्टिना आता डोळे बंद करून व मन एकाग्र करून वरुणच्या वडीलांच्या आत्म्याचे आवाहन करीत होती. धूपदाणीतील धुपाचे लोटच्या लोट निघून सर्वत्र एक सुगंधी वास पसरलेला होता. वेळ भराभर जात होता. परंतु तिला यश मिळत नव्हते. शेवटी रात्री अकरा वाजता तिने डोळे उघडले. त्या तिघांनी आपली नजर तिच्याकडे वळवली.
“काय झालं? काही संदेश मिळाला का?” संपदा उत्सुकतेने विचारत होती.
“नाही, संपदा. मला मघाचा तासभर एका काळ्याकुट्ट अंधारलेल्या जगाशिवाय काहीही दिसलेलं नाही. अतिशय दूरवरून येणारा एक फार अस्पष्टसा आवाज मला ऐकू येत होता. पण मला ते शब्द काहीच समजले नाहीत. माफ करा. परंतु तुमच्या वडिलांचा संपर्क होईल असे वाटत नाही मिस्टर वरुण सरदेसाई.”
“ठीक आहे. मग मी वरुणच्या आजोबांचा फोटो आणलेला आहे. त्यांच्या आत्म्याला बोलावण्याचा प्रयत्न कराल का?” उत्सुकतेने संपदा म्हणाली. तिचे टपोरे डोळे क्रिस्टिनाच्या चेहेऱ्यावर रोखलेले होते.
वरुण आता चांगलाच कंटाळलेला होता. वसुधाबाई मात्र इकडे तिकडे भयभीत नजरेने पहात होत्या. त्यांना जणू काही अदृश्य साम्राज्यातील एखादं अस्तित्व जाणवलेलं होतं की काय, कुणास ठाऊक?
“ठीक आहे. दे इकडे!” क्रिस्टिनाने संपदाकडील छायाचित्र घेण्यासाठी आपला काळसर, खरबरीत हात पुढे केला. संपदाने एक जुने छायाचित्र एव्हांना पर्समधून बाहेर काढलेले होते. ते तिने क्रिस्टिनाकडे दिले.
अचानक क्रिस्टिनाच्या हाताला विजेचे धक्के बसल्यासारखे झाले आणि छायाचित्र तिच्या हातातून खाली यंत्रावर पडले.
“ओह… सॉरी! चुकून झालं हं…” क्रिस्टिना ओशाळलेपणे हसत म्हणाली. परंतु आतल्या आत तिला अचानक काहीतरी वेगळीच जाणीव होत होती. काहीतरी चुकतंय! कुठेतरी काहीतरी नक्कीच बरोबर नाहीये!
काही क्षणांतच तिने परत एकदा डोळे मिटून आत्म्याच्या आवाहनासाठी मंत्रजाप सुरु केला. काही क्षण अस्वस्थतेने गेले.
अचानक तिच्यासमोर ठेवलेल्या The Greater Key of Solomon या ग्रंथाची पाने जोरदार वाऱ्यामुळे फरफरू लागली. मेणबत्त्यांची ज्योती फडफडू लागली. खिडक्यांची तावदाने अचानक उघडून बाहेरच्या जोरदार वादळी वाऱ्यावरती थडाथडा आदळू लागली.
क्रिस्टिनाचा चेहेरा आता वेदनेने पिळवटल्यासारखा होऊ लागला. तिचे अंग अनियंत्रितपणे थरथरायला सुरुवात झाली.
“मॅ’म तुम्ही ठीक तर आहात ना?” वरुण पुढे होऊन त्यांना स्पर्श करणार इतक्यात…
त्याच्या शेजारीच बसलेल्या वसुधाबाईंना एकदम मोठी दम्याची उबळ आली… त्यांनी छातीवर हात ठेवला. त्यांचे डोळे ऊर्ध्व लागलेले होते. जीभ बाहेर लोंबू लागली. त्यांचे पांढरे पिकलेले अस्ताव्यस्त केस आता अधिकच भयानक दिसू लागले. त्यांना धड श्वास घेता येत नव्हता.
क्रिस्टिनाने ही गडबड ऐकून पटकन डोळे उघडले. तिच्या डोळ्यात भय साकळलेले होते. त्यांनी वरुणला पटकन बाजूला ढकलले.
“वरुण… संपदा… बाजूला व्हा. हे दुसरंच काहीतरी अनिष्ट आलेलं आहे.”
तिने एका हाताने वसुधाबाईंना धरले व दुसऱ्या हाताने टेबलावरील होली क्रॉस पकडणार तोच… वसुधाबाईंनी तिचा गळा पकडून तिला जोरात भिंतीवर आदळले.
वसुधाचा आवेश अतिशय भयानक होता. तिने क्रिस्टिनाचा गळा पकडून तिला भिंतीवर दाबले आणि क्रॉसकडे झेपावणाऱ्या तिच्या उजव्या हातावर एक सणसणीत लाथ मारली. हा आवेश बघून संपदा आणि वरुण थक्कच होऊन गेले.
एका अत्यंत अमानवी घृणास्पद आवाजात वसुधाबाई क्रिस्टिनावर दातओठ खात गुरकावू लागल्या…
“माझ्यासमोर कोणताच देव टिकू शकणार नाही. आजवर तुमचे सगळे प्रयत्न मीच अपयशी केलेले आहेत. तुला……..”
अचानक वसुधाबाईंच्या गळ्याच्या शिरा ताणू लागल्या. त्यांची बुबुळे अगदी भयानकपणे वरच्या दिशेला वळली. कंठातून कसली तरी गुडगुड ऐकू येऊ लागली. उघड्या विस्तारलेल्या तोंडातून ग्ळॉक्क… ग्ळॉक्क… ग्ळॉक्क… असा पाण्याचा विचित्रसा आवाज येऊ लागला आणि अचानक काळसर रंगाचे, सडक्या वासाचे पाणी त्यांच्या नाका तोंडातून भसाभस बाहेर वाहू लागले.
वरुण आईला सावरायला पुढे झेपावणार तेवढ्यात संपदाने त्याला मागे खेचले. “तू मागे ये. तिथे धोका आहे.” ती जिवाच्या आकांताने ओरडली.
“अंधारबावला.. यावेच लागेल….” वसुधाबाईंच्या तोंडातून हे शेवटचेच वाक्य ऐकू आले. बस! शेवटी तेवढे तीनच शब्द! आणि शरीरातील सर्व शक्ती जाऊन त्या खाली फरशीवर कोसळल्या.
गळा दाबल्याने क्रिस्टिनाला भयानक धाप लागलेली होती. परंतु तशाही अवस्थेत तिने पटकन पुढे झुकून टेबलावरील पवित्र जल व होली क्रॉस उचलला आणि वसुधाबाईंच्या अंगावर डोक्यापासून पायापर्यंत ते पाणी शिंपडले. वसुधाबाईंचे आचके देणारे शरीर थोडेसे सावरले. मग त्यांच्या आज्ञाचक्रावरती त्यांनी क्रॉसचा स्पर्श केला. तशा वसुधाबाई शुद्ध हरपून एकदम निश्चिंत व गाढ झोपी गेल्या.
“हे सर्व काय आहे?” भेदरलेल्या संपदाने क्रिस्टिनाला प्रश्न केला.
“सांगते… थांबा… मला प्रथम थोडा श्वास घेऊ देत…”
(क्रमशः)
(संपूर्णतः काल्पनिक कथा)
© विजुभाऊ वाटेगांवकर
खोलीत एक अस्वस्थ सन्नाटा पसरलेला होता. बाहेर पाऊस दणाणा कोसळतच होता. त्या गोलाकार लाकडी टेबलाभोवती चिंताक्रांत होऊन ते चौघेजण बसलेले होते.
फडफडणाऱ्या मेणबत्तीच्या ज्योतींमुळे त्यांच्या चेहेऱ्यावर प्रकाशलाका नृत्य करीत होत्या. समोर टेबलावर एक धातूचा तुकडा ठेवलेला होता. त्या तुकड्यावर बोकडाच्या जठराचा पडदा अंथरलेला होता. त्यावर रक्तासारख्या दिसणाऱ्या द्रवाने, The Greater Key of Solomon या गूढविद्येवरील प्राचीन ग्रंथामधील, एक रहस्यमय यंत्र काढलेले होते.
क्रिस्टिना आता डोळे बंद करून व मन एकाग्र करून वरुणच्या वडीलांच्या आत्म्याचे आवाहन करीत होती. धूपदाणीतील धुपाचे लोटच्या लोट निघून सर्वत्र एक सुगंधी वास पसरलेला होता. वेळ भराभर जात होता. परंतु तिला यश मिळत नव्हते. शेवटी रात्री अकरा वाजता तिने डोळे उघडले. त्या तिघांनी आपली नजर तिच्याकडे वळवली.
“काय झालं? काही संदेश मिळाला का?” संपदा उत्सुकतेने विचारत होती.
“नाही, संपदा. मला मघाचा तासभर एका काळ्याकुट्ट अंधारलेल्या जगाशिवाय काहीही दिसलेलं नाही. अतिशय दूरवरून येणारा एक फार अस्पष्टसा आवाज मला ऐकू येत होता. पण मला ते शब्द काहीच समजले नाहीत. माफ करा. परंतु तुमच्या वडिलांचा संपर्क होईल असे वाटत नाही मिस्टर वरुण सरदेसाई.”
“ठीक आहे. मग मी वरुणच्या आजोबांचा फोटो आणलेला आहे. त्यांच्या आत्म्याला बोलावण्याचा प्रयत्न कराल का?” उत्सुकतेने संपदा म्हणाली. तिचे टपोरे डोळे क्रिस्टिनाच्या चेहेऱ्यावर रोखलेले होते.
वरुण आता चांगलाच कंटाळलेला होता. वसुधाबाई मात्र इकडे तिकडे भयभीत नजरेने पहात होत्या. त्यांना जणू काही अदृश्य साम्राज्यातील एखादं अस्तित्व जाणवलेलं होतं की काय, कुणास ठाऊक?
“ठीक आहे. दे इकडे!” क्रिस्टिनाने संपदाकडील छायाचित्र घेण्यासाठी आपला काळसर, खरबरीत हात पुढे केला. संपदाने एक जुने छायाचित्र एव्हांना पर्समधून बाहेर काढलेले होते. ते तिने क्रिस्टिनाकडे दिले.
अचानक क्रिस्टिनाच्या हाताला विजेचे धक्के बसल्यासारखे झाले आणि छायाचित्र तिच्या हातातून खाली यंत्रावर पडले.
“ओह… सॉरी! चुकून झालं हं…” क्रिस्टिना ओशाळलेपणे हसत म्हणाली. परंतु आतल्या आत तिला अचानक काहीतरी वेगळीच जाणीव होत होती. काहीतरी चुकतंय! कुठेतरी काहीतरी नक्कीच बरोबर नाहीये!
काही क्षणांतच तिने परत एकदा डोळे मिटून आत्म्याच्या आवाहनासाठी मंत्रजाप सुरु केला. काही क्षण अस्वस्थतेने गेले.
अचानक तिच्यासमोर ठेवलेल्या The Greater Key of Solomon या ग्रंथाची पाने जोरदार वाऱ्यामुळे फरफरू लागली. मेणबत्त्यांची ज्योती फडफडू लागली. खिडक्यांची तावदाने अचानक उघडून बाहेरच्या जोरदार वादळी वाऱ्यावरती थडाथडा आदळू लागली.
क्रिस्टिनाचा चेहेरा आता वेदनेने पिळवटल्यासारखा होऊ लागला. तिचे अंग अनियंत्रितपणे थरथरायला सुरुवात झाली.
“मॅ’म तुम्ही ठीक तर आहात ना?” वरुण पुढे होऊन त्यांना स्पर्श करणार इतक्यात…
त्याच्या शेजारीच बसलेल्या वसुधाबाईंना एकदम मोठी दम्याची उबळ आली… त्यांनी छातीवर हात ठेवला. त्यांचे डोळे ऊर्ध्व लागलेले होते. जीभ बाहेर लोंबू लागली. त्यांचे पांढरे पिकलेले अस्ताव्यस्त केस आता अधिकच भयानक दिसू लागले. त्यांना धड श्वास घेता येत नव्हता.
क्रिस्टिनाने ही गडबड ऐकून पटकन डोळे उघडले. तिच्या डोळ्यात भय साकळलेले होते. त्यांनी वरुणला पटकन बाजूला ढकलले.
“वरुण… संपदा… बाजूला व्हा. हे दुसरंच काहीतरी अनिष्ट आलेलं आहे.”
तिने एका हाताने वसुधाबाईंना धरले व दुसऱ्या हाताने टेबलावरील होली क्रॉस पकडणार तोच… वसुधाबाईंनी तिचा गळा पकडून तिला जोरात भिंतीवर आदळले.
वसुधाचा आवेश अतिशय भयानक होता. तिने क्रिस्टिनाचा गळा पकडून तिला भिंतीवर दाबले आणि क्रॉसकडे झेपावणाऱ्या तिच्या उजव्या हातावर एक सणसणीत लाथ मारली. हा आवेश बघून संपदा आणि वरुण थक्कच होऊन गेले.
एका अत्यंत अमानवी घृणास्पद आवाजात वसुधाबाई क्रिस्टिनावर दातओठ खात गुरकावू लागल्या…
“माझ्यासमोर कोणताच देव टिकू शकणार नाही. आजवर तुमचे सगळे प्रयत्न मीच अपयशी केलेले आहेत. तुला……..”
अचानक वसुधाबाईंच्या गळ्याच्या शिरा ताणू लागल्या. त्यांची बुबुळे अगदी भयानकपणे वरच्या दिशेला वळली. कंठातून कसली तरी गुडगुड ऐकू येऊ लागली. उघड्या विस्तारलेल्या तोंडातून ग्ळॉक्क… ग्ळॉक्क… ग्ळॉक्क… असा पाण्याचा विचित्रसा आवाज येऊ लागला आणि अचानक काळसर रंगाचे, सडक्या वासाचे पाणी त्यांच्या नाका तोंडातून भसाभस बाहेर वाहू लागले.
वरुण आईला सावरायला पुढे झेपावणार तेवढ्यात संपदाने त्याला मागे खेचले. “तू मागे ये. तिथे धोका आहे.” ती जिवाच्या आकांताने ओरडली.
“अंधारबावला.. यावेच लागेल….” वसुधाबाईंच्या तोंडातून हे शेवटचेच वाक्य ऐकू आले. बस! शेवटी तेवढे तीनच शब्द! आणि शरीरातील सर्व शक्ती जाऊन त्या खाली फरशीवर कोसळल्या.
गळा दाबल्याने क्रिस्टिनाला भयानक धाप लागलेली होती. परंतु तशाही अवस्थेत तिने पटकन पुढे झुकून टेबलावरील पवित्र जल व होली क्रॉस उचलला आणि वसुधाबाईंच्या अंगावर डोक्यापासून पायापर्यंत ते पाणी शिंपडले. वसुधाबाईंचे आचके देणारे शरीर थोडेसे सावरले. मग त्यांच्या आज्ञाचक्रावरती त्यांनी क्रॉसचा स्पर्श केला. तशा वसुधाबाई शुद्ध हरपून एकदम निश्चिंत व गाढ झोपी गेल्या.
“हे सर्व काय आहे?” भेदरलेल्या संपदाने क्रिस्टिनाला प्रश्न केला.
“सांगते… थांबा… मला प्रथम थोडा श्वास घेऊ देत…”
(क्रमशः)
(संपूर्णतः काल्पनिक कथा)
© विजुभाऊ वाटेगांवकर