Propose-भाग ४

Propose-भाग ४

वेड्यांच हॉस्पीटल' .......? झटकन ऊभा राहीलो

हो ती म्हणाली होती घरचे सर्व तीला मेंटल हॉस्पीटल मधे भरती करायला आलेत.. आणी तो डॉक्टरही तेच म्हणाला होता...?

*****

"नमस्कार...... आत येऊ का.....?" मी केबिनच दार उघडत विचारल...
" हो.... या ना.... बसा..." मला आत बोलवल आणी आपल्या हातातले रिपोर्ट पाहू लागले... अगदीच छान एसी केबीन होती.. समोर टेबलवरच्या जाड आणी रूद काचेवर हाथ ठेवत माझी नजर डॉक्टरांच्या खुर्चीमागच्या शरीररचनेच्या आकृतिवर स्थिरावली... काय काय साहीत्या फिटींग करतो परमेश्वर...
" बोल.... काय मदत करू तुझी....? " रिपोर्ट खाली ठेवत म्हणाले
"मला ओळखल असेल तुम्ही...?" त्यानी किंचीत भुवया आकसुन पाहल आणी डोळ्यांवरचा चश्मा काढत टेबलवर ठेवला....
"हो..... ओळखल.....त्या वेड्या मुलीचा मित्र ना..."
" तीला वेडी कशावरून ठरवलत....?"
" तीला मरणयातना होतात... अंग जळाल्यासारख्या वेदनेन ती तडफडते... पन तीच्या सर्व चाचण्या केल्या .. सर्व नॉर्मल..."
" म्हणजे तुम्ही एखाद्या आजाराच निदान करू शकला नाहीत तर तो पेशंट वेडा ठरतो.... असच ना..."
एकदा तीनं एका कर्मचा-यावर हल्ला केला होत... आणी स्वता:च्या भावावरही.. अशा पेशंटची जागा मेंटल हॉस्पीटलच असते..."
" पन हे तीच्याकडून कोणीतरी करवून घेत असेल तर..?"
" तुला काय म्हणायच आहे....?" ते जरा रागातच म्हणाले..
" ती वेडी नाही.... ती जे भोगतेय ते दिसत नाही पन तीला त्या वेदना होतात... आणी ते खर आहे...."
" ओह..... म्हणजे भुत...? लुक मिस्टर ...?"
" संजय...."
" हा संजय.... या फालतु गोष्टीवर मी विश्वास ठेवत नाही..... मेडीकल सायंन्स किती प्रगत झालय आणी तुम्ही आजची पिढी या मुर्ख गोष्टींवर विश्वास ठेवताय..."
" सर.... तुमच्या मागे जे शरीराच्या आतल्या रचनेच मॉडेल लावलय.... कधी त्याला नीट पाहीलय..."
" हो अगदी व्यवस्थीत...... त्यातच टॉप केलाय...."
"मला सांगा... किडनी कुठ असते....? हार्ट.....? लिव्हर.......? नेक बोन....? ब्रेन......?"
डॉक्टर एकाएका प्रश्नाच उत्तर देऊन भयंकर संतापले....
" संजय...... नेमक काय म्हणायच आहे तुला....?"
" सर तुम्ही संपुर्ण शरिराचा अभ्यास केलाय पन मग याच शरिराला उभ करणारा आत्मा नेमका कुठ असतो हे सांगु शकाल...? खुपसारे कृत्रिम अवयव मेडिकल सायंन्स ने तयार केलेत पन तुम्ही कृत्रीम आत्मा तयार करू शकाल जो माणुस मेल्यानंतर त्याच्या शरिरात घातल्यावर तो पुन्हा जिवंत होईल...?"
डॉक्टर आवक होऊन माझ्याकड पहात होते....
" आणी हो.. सर...! प्रिया वेडी नाही..."
माझ्याकड पहात त्यानी एक कार्ड काचेच्या टेबलवरून पुढ सरकवल.... मी ते कार्ड उचलुन पाहात वरच्या खिशात घातल..
" Im Sorry sir... जर तुम्हाला राग आला असेल तर..."
एवढ बोलुन मी बाहेर पडु लागलो ते मात्र विचार करत त्या शरीररचनेच्या आकृतिकड पहात राहीले....

*****

कार्ड वर एक पत्ता आणी नंबर दिलेला... मी तो नंबर डायल केला तशी समोरून एका महीलेचा आवाज आला... मी विचारलेली माहीत त्यांनी सांगितली . मला रात्र अशीच वाया घालवायची नव्हती. घरी परतलो आणी किरकोळ साहीत्या बैगेत भरल...
"पुजा... बाहेरगावी जातोय.... उद्या येईन..."

बाहेर पडलो.
ते मिरज च्या हॉस्पिटलमधे नव्हते गेले... कोल्हापुरजवळच एक मोठे मानसोपचार तज्ञ होते... गाडी त्या दिशेने धावत होती तशी रात्रही आणखी गडद्द होत असल्यासारख वाटु लागल... थंडीच्या दिवसात नितळ चांदण ओढुन येणारी रात्र आज कोळोखान माखली होती जणु काळ्याकुट्ट अजगरासारख्या सावल्या त्या आकाशातील चांदण्या गिळंकृत करत पुढ सरकत होत्या... रात्रीचा गार वारा अंगाला झोंबत होता, पन वेग कमी करून चालणार नव्हत.. प्रत्येक क्षणाला मनावर एखाद दडपन होत कदाचीत मी या सर्वातुन दुर रहाव असा अप्रत्यक्ष संकेतच येत होता... रात्र बरीच झालेली साधारण आकरा वाजलेले, ते हॉस्पीटल समोर दिसत होत अगदी मणुष्यवस्तीपासुन दुरच, बरच लांब जस हायस्कुल असाव , समोर लोखंडी गेट आणी पाच सहा फुटांची भिंत... गाडी बाजुला घेत चालत गेटजवळ बनवलेल्या छोट्या खोलीशी आलो.. दुस-या मजल्यावरील काही खिडक्या बंद दिसत होत्या तर तीथच डाव्या बाजुच्या लोखंडी ग्रिल लावलेल्या उघड्या खिडकीतुन किंचीत प्रकाश येत होता, त्यातूनच डोकावणारी एक मानवी आकृति माझ्याकड पहात असल्याच जाणवल... त्या बंद गेटमागुनच वॉचमनला हाक दिली तस बाजुच्या कट्ट्याजवळून चालत डोक्याला मफलर गुंडाळलेली एक वयस्कर व्यक्ति समोर आली, साधारण साठी ओलांडलेली असेल. सावळा रंग , किंचीत बसक नाक, सुरकुतलेल्या चेह-यावर पांढरी खुरटी दाढी दिसत होती.. मला आणी मागे लावलेल्या बाईकला पाहू लागला..
" कोन पायजे....?" मला बघताच त्यांनी प्रश्न केला..
" डॉक्टरसाहेबांना भेटायच आहे...."
" सकाळी या.... मेन डाक्टर सकाळीच भेटणार...."
" सर.... खरतर मला एका पेशंटला भेटायच आहे... आज सकाळी आणलय..." मी चेहरा केविलवाणा करत म्हणालो..

" आता भेटायला परवानगी न्हाय र बाळ. उद्या ये..." शेवटी त्याच्या हातापाया पडून आत जायची परवानगी घेतली तीथ काम करणा-या एका मावशीसमोर हात जोडले
"फकस्त पाच मींट..."
त्यांनी मला एका रूमकडे नेल... स्त्री विभाग होता. बराच गोंगाट माजलेला... कोण जोरजोरात रडत होत तर कोणी किंचाळत होत... कोण गाढ झोपलेल तर कोणी नुसतच किलकील्या डोळ्यांनी आजुबाजूला पहात होत... अशीच एक रुम दिसली....

दरवाजावर लावलेल्या काचेतुन आत पाहील आणी खळ्ळकन डोळ्यात पाणी आल... पांढरट रंगाचा गाऊन अंगात घातलेला, सार शरीर गोळा करून तीच मुसमूसन सुरू होत..

"प्रिया......."
माझा आवाज ऐकताच तीनं झटकन वर पाहील... रुक्ष मोकळ्या केसांना चेह-यावरुन बाजुला करत त्या छोट्याशा बेडवरून ती उठुन बसली... मला समोर पाहुन तीला अश्रु आवरेनासे झाले, बेडवरून खाली उतरुन चालत पुढ आली... रडून डोळे लाल झालेले, माझ्यासमोर हात जोडून ती फक्त रडत होती पन निराशेन भरलेल्या तीच्या चेह-यावर एक समाधान दिसत होत...
" चल रे....... खुप झाला इमोशनल डा..डा..." मावशीला पुढच सुचेना

"ड्रामा.." मी म्हणालो.
" हा तेच ....ड्रामा.... चल सकाळी ये....."

" मावशी सकाळपर्यंन्त मी जीवंत राहीन की नाही माहीत नाही हो... थोडा वेळ बोलतो आम्ही..."
प्रियान हात जोडत विनवणी केली तशा त्या मावशींनी हातातला टॉर्चचा प्रकाश तीच्या चेह-यावर पाडत म्हणाल्या...
" तुला आम्ही मरू देत नाही..."
मावशीचे शब्द कानावर पडले तस मी प्रियाकड पाहील... हातानेच खुण केली...
' काळजी नको करूस... मी आहे तुझ्यासोबत.'
तीलाही खुप बर वाटल... आणी माझी नजर तीच्या मागील खिडकीवर गेली... त्या खिडकीच्या पलिकडे कोणीतरी ऊभ होत .
कदाचित पलिकड दुसरी रुम असावी...

" हा महिलांचा वार्ड आहे ना....?" शंका वाटली म्हणुन मी त्या मावशीला विचारल.

" हो .... फक्त स्त्रीया मुली आहेत इथ...."

"मग पलिकडच्या रूम मधे तो मुलगा काय करतोय..." तस प्रिया माग पाहु लागली... पन तोवर तो मुलगा तीथुन गेला होता...

" तीथ मुलगाच काय पण कोणाची सावली पन पडु शकत नाही..." ती मावशी जरा अतीआत्मविश्वासुच वाटली....

" हो का..... ते कस....?"

" सांगते.... प्रिया..... ती खिडकी उघाड...." मावशीचा आदेश येताच प्रिया माझ्याकड थोड भयभीत नजरेन पहात खिडकीच्या दिशेन चालु लागली.. मावशी मात्र भलत्याच आत्मविश्वासात होती.. खिडकीपाशी पोहोचल्यावर तीन फिरून आमच्याकड पाहील
" काही नाही होणार. उगाच कशाला घाबरतेस..?"
मावशीच्या आवाजात थोडा राग होता जशा त्या खेकसत होत्या.. प्रियान खिडकीची कडी सट्ट कन खाली खेचली आणी कुईईई आवाज करत ती खिडकी उघडली.. आणी मी समजुन गेलो की पलीकडे रूम नाही तर हीच शेवटची रुम होती, दुस-या मजल्यावरची . आणखी एक एक लक्षात आल की आत येतान खिडकीत दिसलेली आकृती याच रुममधे होती..
" प्रिया... जाऊदे ..मला भास झाला असेल..."
पन ती खिडकीमधे पाठमोरी उभी शांतपने बाहेर पहात होती... मी पुन्हा हाक दिली पन काहीच प्रतिसाद येईना.. तोच एक थंड हवेचा झोका खिडकीतुन आत शिरला तसा सर्रर्रर्रर कन अंगावर काटा आला...
प्रिया म्हणुन मी जोरात ओरडलो तशी ती खिडकी जवळून मागे सरकली आणी पुन्हा घाईघईने खिडकी बंद करून धावत दरवाजाकडे आली...
" तोे मला ठार मारून टाकणार..मला इथुन बाहेर काढा..प्लिज..." ती आमच्या समोर भितीन रडू लागली..
" कोण तो..... कोण मारणार तुला....?"

" तो...... माझ्यावर प्रेम करायचा...."

" तुला काही नाही होणार... मी उद्या डॉक्टरांशी बोलतो..." बोलता बोलता माझी नजर मागे खिडकीवर गेली...त्या पारदर्शी काचेतुन आकाशातील क्षितीजाकडे झुकत जाणारे चंद्रबींब हळुवारपने काळ्याकुट्ट ढगांच्या कवेत सामावून जाऊ लागल. कुईईईईईई असा दिर्घ आवाज करत खिडकी हळुवारपने उघडत होती... प्रियानही आवाज स्पष्ट ऐकला पन मागे पहायची तीची हिम्मत होईना... ती दरवाजावर हात बडवु लागली...
"प्लीज मला बाहेर काढा...प्लिज.."
माझी नजर मात्र प्रियाच्या आठ दहा फुट मागच्या त्या खिडकीवर स्थिरावली . खिडकी बाहेर वरच्या बाजुला कसलीशी हलचाल दिसु लागली.. काहीतरी उलट लटकत होत जे वरूनच आत डोकावत होत... आणी इतक्यातच रूममधील भिंतीवरचा पांढरा बल्ब चर्रर्रर्रर्र चर्रर्रर्रर्रर्र आवाज करू लागला.. आम्हा तिघांची नजर त्या बल्बवर स्थिरावली तसा फट्टकन आवाज आला आणी बल्बच्या काचा सर्वत्र पसरला.

"काय बाई. ह्या बल्बला पन आत्ताच जायच होत... थांब रे इथच मी ऑफीस मधुन बल्ब आणते.."

त्या मावशी चालत ऑफीसच्या दिशेन निघाल्या.. तसा मोबाईलचा टॉर्च ऑन करत मी प्रियाला धीर देऊ लागलो.. ती पुर्ण खचली होती, त्रासली होती. या अमानुष यातनांनी पिचली होती.. वाईट एवढच वाटत होत की मी फक्त धीरच देऊ शकत होतो..
तीच्यासोबत बोलताना माझी नजर पुन्हा खिडकीवर गेली तस वरच्या दिशेन एक काळी गडद्द आकृती सरपटत त्या रुममधे प्रवेश करू लागली..
भितीने माझ्या अंगावर शहारा आला... प्रियाला सांगितल तर ती काय होईल या विचारानच मी सुन्न झालो...
"प्रिया तु घ...घाबरू नको... मी स.. सोडवतो तुला इथुन... " माझ्या आवाजातही कंप सुटला... मी ऑफीसच्या दिशेन पाहील आणी जोराची हाक दिली...
"मावशी लवकर या..." आणी पुन्हा समोर पाहील तसा भितीन घाम फुटला... डोळे विस्फारले. त्या खोलीत प्रियाच्या अगदी हातभर अंतरावर एक काळी गडद्द सावली उभी होती... काळीकुट्ट धुसर ती आकृतीच्या चेह-यावरील लालसर डोळ्यांसारखे दोन ठिपके जसे माझ्यावरच रोखले होते... प्रिया दरवाजावर डोक टेकून खाली पहात मुसमूसत होती ..
"मावशी ..... या लवकर...... " मी पुन्हा हाक दिली तशा मावशी झपाझप पावले टाकत येऊ लागल्या... त्या आकृतीने आपले दोन्ही हात हवेत पसरले आणी प्रियावर झडप घालणार तोच मावशी दरवाजाच कुलूप उघडू लागल्या... घाईघाईत कुलूप काढून दरवाजा उघडला तशी ती सावली कुठतरी नाहीशी झाली...
मी उंच हाताने तो बल्ब बसवला तशी रूम पुन्हा पांढ-या एलएडीच्या प्रकाशान उजळून निघाली...
प्रिया कड पाहील तर ती कोप-यातल्या छोट्याशा बेडवर गुडघ्यात मुंडक खुपसुन बसलेली, लांब विस्कटलेल्या तीच्या रूक्ष केसांनी चेहरा पुर्ण झाकला गेलेला.. अगदी शांत.. मघापासुनच रडण, मुसमुसन सार बंद झालेल...
"प्रिया.....?" मी तीला हाक दिली तस आपल्या उजव्या हातच एक बोट बेडवरील बेडशीटवर वेडवाकड फिरवु लागली जशी ती एखादी आकृती काढतेय...
" प्रिया.... बर वाटतय ना....?"
मी पुन्हा विचारल तशी आपल्या बोटाची हलचाल थांबवली पन मुंडक तसच गुडघ्यांमधे खुपसलेल... हळुच ते बोट आपल्या तोंडात घातल .. मी आणी मावशी तीच्याकड पहातच होतो तोच खट्टकन आवाज आला... आम्ही दोघेही तीची गुढ , शांत हलचाल पहात होतो तस तीन शांतपने तोंडात घातलेल बोट बाहेर काढल तर त्याला रक्ताची धार लागलेली... ते बोट तसच बेडशीटवर फिरवू लागली... आर्ध बोट तीन दातांनी तोडल होत , त्यातून भळाभळा येणा-या रक्ताची धार लागलेली.
मी धावतच तीच्याकड गेलो तीच बोट दाबून धरत रक्त थांबवायचा प्रयत्न करू लागलो...
" मावशी .....डॉक्टरांना कॉल करा आणी firstadd बॉक्स आणा.... लवकर...."

तशा त्या पुन्हा ऑफिसकडे धावल्या...
" प्रिया.... काय करतेस हे.....?"
मी बोट दाबुन धरतच म्हणालो तस मघापासुन गुडघ्यात खुपसलेल मुंडक वर काढत तीन माझ्याकड पाहील... अर्ध्या चेह-यावर विस्कटलेले केस पसरलेले , पांढरे विस्फारलेले डोळे माझ्यावर रोखलेले तर तोंडातुन ओघळणारी रक्ताने माखलेली लाळ हनुवटीवरून गळ्यावर पसरलेली..तोंडात काहीतरी चघळत जबडा हळूवारपने हलवत होती
तीची अवस्था पाहुन डोळ्याच्या कडा नकळत
पाणावल्या आणी संतापही आला त्या क्रुर पिशाच्चाचा.... तिच्या विस्फारलेल्या डोळ्यात पहात म्हणालो..
" का इतक्या यातना देत आहेस तीला ....? हेच का तुझ प्रेम...? जीच्यावर स्वतापेक्षा जास्त प्रेम कराव, जीला आपल सर्वस्व मानाव, जीच्या पायात काटा रूतला तर आपल्या काळजात कट्यार उतरल्याच्या यातना व्हाव्या त्या मुलीची अशाी अवस्था करून तीच्यावरच आपल प्रेम सिध्द करतोय का....?"
माझ बोलण ऐकताच ती जोरात समोरच्या भिंतीवर थुंकली तस तीच्या तोंडातुन लाल रक्तासोबत निघालेला तुकडा भिंतीवर आपटुन गोल गोल फिरत कोर-यात स्थिरावला. दातांनी तोडलेला स्वता:च्या बोटाचा तुकडा डोळे विस्फारून पहात म्हणाली....
" प्रेम......? हं...." हसत तीची क्रुर नजर माझ्यावर स्थिरावली... तीच्या आवाजात घरघर वाढली
" प्रेम आहे म्हणुन तर सोबत न्यायला आलोय.." आणी ती क्रुरपने हसु लागली..

" तीच्या मनात नसताना...? " मी ही त्या क्रुर नजरेला नजर भडवली... तसा तीच्या
चेह-यावरचे भाव आणखी रागीट होऊ लागले... घरघरत्या आवाजात झटकन आपला चेहरा माझ्या चेह-याजवळ आणत म्हणाली
" माझ प्रेम आहे ना तीच्यावर... आणी जे मला आवडत ते मिळवतोच.... मग त्यात कोणाची मर्जी असो वा नसो..... समजलास... "
आणी दिर्घ श्वास आत घेत वर छताकडे पहात डोळे विस्फारून बेशुद्ध होत बेडवर पडली.. मावशी धावतच आत आल्या... तीची जखम स्वच्छ करून पट्टी बांधली तशी पुन्हा शुद्धीवर आली , पन यावेळी बोट तुटल्याने झालेल्या जखमेन तीला भयंकर वेदना होत होत्या ... रडत कण्हत बेडवर पडून ती आपल्या यातना सहन करत होती... तीला धीर देता देता मला गहीवरून येत होत... तीच्याकड पहात मावशींना विचारल...
डॉक्टरांना फोन केलात....?"
" हो.... उद्या सकाळीच शॉकट्रीटमेंटसाठी घेऊया म्हणालेत..."
" शॉक ट्रिटमेंट.....? " त्यांच बोलण ऐकताच मला धक्का बसला...
" हो.... तीला बेडसोबत बांधुन ठेवायला सांगीतलय आणी तु ही जा आता...." तशी त्यांनी सोबत आणलेली इलास्टीकची पट्टी बाहेर काढली... मी प्रियाकड पाहील, हतबल असहाय्य पने डोळ्यातुन घळाघळा अश्रु येत होते... आपला जखमी हात एका हाताने दाबून धरत मला म्हणाली,
" संजु..... जा तू.... जे नशीबी लिहीलय ते भोगायलाच हव.... तु वाईट वाटुन घेऊ नको..."
ती हुंदके देऊन रडु लागली तशा हातातला बेल्ट घेऊन मावशी पुढ आल्या...
" मावशी...... प्लीज...... ती भोगतेय त्या यातनही खुप आहेत आणखी त्या जिवाला देऊ नका हो... प्लीज... थोडा वेळ द्या... तीला या अवस्थेत सोडुन जायची हिम्मत होत नाही हो..." मी हाथ जोडुन विनंती करत होतो तशा आम्हा दोघांकडे पहात त्या म्हणाल्या..
" प्रेम करतोस तीच्यावर....?"
" न..... नाही.... मित्र आहे फक्त...."
" दिसतय ते....... जखम झालीये तीला, आणी त्रास होतोय तुला....हं... ठीक आहे मी आहे बाहेर..."
बोलुन त्या बाहेर पडल्या तस मी प्रियाकड पाहील...
" घाबरू नकोस.... काहीतरी उपाय शोधेन मी..."
माझ्या बोलण्याचा काहीच फरक तीच्यावर पडला नाही कदाचित तीला आपला शेवट दिसला होता... कारण त्या खोलीत आमच्या व्यतीरीक्त कोणीतरी होत जे प्रियाला अस तळमळताना पाहुन खुश होत त्याच्या खदखदण्याचा मंद आवाज या भिंतींमधे घुमू लागला....

" उद्या सकाळी पौर्णीमा संपण्याआधी तो तीला सोबत नेईल...."
प्रियाच्या रुमसमोरच्या एका अंधा-या खोलीतुन कुण्या वयस्क स्त्रीचा आवाज आला...
" ए काळ्या जिभेचे...... तोंड बंद कर नाहीतर उद्या तुलापन करंट देईन....."
आपल्या खुर्चीवरूनच मावशी तीच्यावर खेकसल्या... माझी नजर त्या आवाजाच्या दिशेला स्थिरावली, आपली जखम दाबून धरत प्रिय बेडवरून उठली आणी दरवाजातुन दिसणा-या त्या खोलीकडे पाहु लागली..
त्या खोलीच्या गडद्द काळोखान माखलेल्या
कोप-यातुन कोणीतरी सावकाश चालत पुढ येऊ लागल...

*******

बाहेरच्या बल्बच्या किंचीत प्रकाशात तीचा चेहरा दिसला... एक साठी पासष्ठी पार केलेली वयस्क स्त्री समोर होती... केस बरेच पांढरे पडलेले, तीच्या चेह-यावरची पांढरी सुरकूतलेली त्वचा हाडांच्या कवटीला चिकटेल्या कागदाप्रमाणे वाटत होती इतकी बारीक ती म्हातारी , लांब पोपटाच्या चोचीसारख नाक, डोळ्यांवरच्या चष्म्याची एका बाजुची काच फुटल्याने कोष्ट्याच्या जाळ्यासारखी दिसत होती..
सुरकुतलेल्या चेह-यावर किंचीत हासु पसरताच तोंडातल्या बोळक्यातले दोन तीन दात पडलेल लक्षात आल.
" तुम्ही कोण..... आणी काय बोलताय....? " मी जरा रागातच म्हणालो... तसा बाजुच्या खुर्चीवर डुलकी घेत बसलेल्या मावशी म्हणाल्या,
" ती 'सुजाता' आहे.... तीला क्रुर भटकणारे आत्मे दिसतात म्हणे... आम्हालाच का ही भुत दिसत नाही काय माहीती....काय काय नमुने या हॉस्पीटल मधे भर्ति होतात....?" आणी पुन्हा खुर्चीवर डुलकी घेऊ लागल्या..
" जरा स्पष्ट सांगाल.....?" मी दबक्या स्वरात म्हणालो...
" तो हीला आपल्या सोबत न्यायला आलाय..." सुजातांचा गंभीर आवाज आमच्या दोघांच्या काळजातल उरलासुरला धीर ही संपवत चालला...
" तीला अशाच यातना देऊन पौर्णीमेला लागलेल ग्रहण संपण्याआधी ठार करेल.. तीचा आत्मा शरीरातुन बाहेर पडताच त्या आत्म्यावर कब्जा करेल आणी मग एका गुलामाप्रमाणे यातना देत राहील , वर्षानुवर्ष.. एक क्रुर लिंगपिसाट नराधम शेवटी हेच करू शकतो..."
" हे सगळ तुम्हाला कस माहीती... त्याच्या क्रुरपनाबद्दल...?"
प्रिया आश्चर्यान विचारू लागली... तस त्यांच्या चेह-यावर गुढ हास्य पसरल...
" त्याचा आत्मा तुझ्याभोवतीच घुटमळतोय.. अखंड बडबड करत या रात्रीच्या आधी तुझा अंत होईल हे सांगतोय..."
त्या क्लिष्ट हास्यानंतर सुजाता एकदम शांत गंभीर आवाजात म्हणाल्या.
"त्यान 'प्रपोज' केलेल ना तुला...? तुझ शरीर हव होत त्याला... पन त्याला नकार ऐकण्याची सवय नव्हती .. आपली झाली नाही, म्हणुन तीला नरकयातनेन तडफडण्याची वेळ आणणारा क्रुरच असतो... आणी तो लिंगपिसाट आहे हे तुला चांगल माहीत आहे...."
सुजाता बोलता बोलता थांबल्या.
त्यांच बोलन ऐकुन प्रिया हादरून गेली...
" मी आता काही क्षणांचीच सोबती आहे रे... पन तुला सगळ सांगते..."
मी प्रियाकड प्रश्नार्थी नजरेन पहात होतो...
" हे वयच अस असत ना.... आपल्या मित्र मैत्रिणींसोबत वेळ घालवायचा. दंगा , मस्ती , आयुष्य मनमुरादपने जगायच... ....."
बोलता बोलता प्रियान माझ्याकडे पाहील...
" पन सगळच मनासारख होत नाही ना...?"
ती मागे फिरून आपल्या बेडवर बसत शुन्यात पहात म्हणाली
" 'संजय' नावाचा मुलगा माझ्या लाईफमधे आला आणी असच सार जग बदलुन गेल... मी कॉलेजची ब्युटी कॉन्टेस्ट जिंकली तेव्हा तो आपल्या 'नगरसेवीका' आईसोबत गेस्ट म्हणुन आलेला.. उंच ,देखनाा, त्याच्या फिट्ट कपड्यातुन पिळदार शरीर स्पष्ट जाणवायच.. स्ट्रेट काळेभोर केस, खुरटी कोरलेली दाढी.. कुठलीही मुलगी सहज अॅट्रॅक्ट व्हावी असाच तो मला पाहताच माझ्या प्रेमात पडला.. खुपच उतावीळ स्वभावाचा एका दिवसात माझा मित्र बनला आणी दोन दिवसांनी मला 'प्रपोज' केल...."
प्रिया अगदी शांतपने बोलत होती...
" मग काय झाल....?"
तशी माझ्याकडे पहात म्हणाली
" मी नाही म्हणाले. कारण मी त्याला नीट ओळखतही नव्हते...आणी तिथच माझ आयुष्य बदलुन गेल... त्यान माझा पाठलाग सुरू केला... एकदा काही गुंडानी माझी छेड काढली तेव्हा त्यानच मला वाचवल... पन नंतर समजल की ते त्याचेच मित्र होते... मला आपल्या जाळ्यात खेचण्याचा प्लान होता. मी नाही बोलतेय हे त्याच्या पचनी पडेना...नाना शक्कल लढवत होता...असच एक दिवस एका मैत्रिणीन मला मेसेज करून कॉलेजच्या मागच्या इमारतीत बोलावल... कन्स्ट्रक्शन च काम बंद पडलेली ती इमारत पडीक झालेली...मी पोहोचले पन तीथ माझी मैत्रीण नव्हती ...."
"मग.......?" मी तीच्या खिन्न चेह-याकडे पहात म्हणालो..
" सर्वत्र शोधले पन कुठेच दिसत नव्हती ... मी मागे फिरले तसा मागे संजु तीथ उभा दिसला... त्याला पहाताच मी घाबरले.. माझा हात पकडून त्याने जवळ खेचले आणी प्रेमाचा होकार ताकतीच्या जोरावर मागु लागला..., अचानक घडलेल्या प्रकारान पुरती हादरून गेले... त्याला प्रतीकार करत होते पन त्यान माझ्यावर जबरदस्ती करायला सुरू केली..."
प्रियाला आता अश्रु अनावर झाले... पन आवंढा गिळत तीन डोळे पुसले आणी पुन्हा सांगु लागली...
" आमच्यात झटापट सुरू झाली, पन मी दुबळी ठरू लागले . त्यान मला जमीनिवर पाडल आणी माझ्या अंगावर झेपावला... माझ शरीर निर्दयीपने कुस्करत वासनेन भरलेल्या नजरेन आधाशासारखा पहात म्हणाला...
' काय औकात आहे ग तुझी. तुझ्यासारख्या कितीतरी पोरी वापरून फेकून दिल्या मी.. कारण मला जे आवडत ते मी मिळवतोच. मग ते समोरच्याच्या मर्जीने किंवा मर्जी विरूध्द..'
मी प्रतिकार करत होते ओरडण्याचा प्रयत्न करत होते पन माझ तोंड त्यान दाबुन धरलेल... वेदनेन मी रडत होते पन त्याला दया येत नव्हती ... त्या झटापटीत माझ्या हाताला एक लोखंडी सळी लागली, कदाचीत बांधकामातली असेल... जोराने त्याच्या मस्तकात घातली... तसा कळवळत माझ्या अंगावरून बाजुला झाला... मी रागान वेडी झालेेले.. एका मगुन एक प्रहार करत होते . तो रक्तबंबाळ होऊन जमिनीवर लोळत होता... मी तिथुन धावत बाहेर सुटले आणी तुटलेल्या चौकटीतुन पुन्हा मागे वळुन पाहील तर तो जमीनीवर पालथा पडलेला.. रक्तान माखलेल्या चेह-यावर धुळ, माती चिकटली होती
त्याच्या डोळ्यात रक्त उतरलेल आणी तसाच रखरखत्या नजरेन मला पहात होता..."
मग..... तु पोलीसात नाही कळवलस...?"
" पोलिसात...हं..... ज्या ज्या मुलींनी त्याच्या विरूध्द पोलिसात तक्रार दिली त्यांच घरातुन बाहेर पडणही संजयच्या मागे तुकड्यासाठी शेपटी हालवत फिरणा-या कुत्र्यांनी मुश्कील केल रे... एका मुलीन तर गळफास घेऊन आत्महत्या केली आणी राजकिय ताकत वापरून त्यान ती केस दाबून टाकली... पोलिस खिशात घेऊन फिरणारा युवा नेता होता तो.. हे मी उघड्या डोळ्यांनी पाहिलेल.. आणी मी ही केस केली असती तर...? ही गोष्ट समाजातील त्या लोकांना समजली तर काय होईल...? त्या नराधमान एकदा रेप करायचा प्रयत्न केला पन या समाजातले नरपिशाच्च रोज , येता जाता, दिसेल तीथे वासनांध नजरांनी , काटेरी बोच-या शब्दांनी दररोज 'रेप' करत रहातील..''
"मग कॉलेजमधे.. घरी कोणाला बोललीस..?"
" नाही... मी रिक्शा पकडून घरी आले.. कुणाला काहीच बोलले नाही.... खुप रडले.. खोलीत एकटीला कोंडुन घेतल.. माझी निरागस स्वप्नांची राख , राख झाल्यासारखी वाटलीत... मी पंधरा दिवस कॉलेजला गेले नाही.. त्या इमारतीत कोणीच जात नव्हत... दोन चार दिवसात शहरातली काही भटकीा कुत्री त्याच प्रेत फरफटत रस्त्यावर आणुन फाडुन खात होते त्याच्या हातापायाची बोटे , चेहरा शरीर उंदरांनीही कुरतडून खाल्लेली आणी त्यावेळी सगळ्यांना समजल 'संजय' सारख्या राक्षसाचा खुन झालाय...."
ती काहीशी शांत झाली आणी पुन्हा बोलु लागली....
" मला वाटल सगळ संपल, पन नाही .. काही दिवसातच मला विचीत्र भास होऊ लागले. कदाचीत मानसिक धक्का बसलेल्याचा परिणाम असेल म्हणुन मी गप्प राहीले... पन ते भास जिवघेणे ठरू लागले... कोणीतरी शरीर आतुन कुरतडून टाकत असल्यासारख्या वेदना होऊ लागल्या..... स्वताःला इजा करून घेऊ लागले पन एकदा त्यान आपल अस्तीत्व दाखवुन दीलच .....''
ती ऊठली आणी माझ्या गळ्यात पडुन रडू लागली...
" जे केलस ते योग्यच होत... आणी तो आता जिवंत असता तर त्याही पेक्षा भयानक मरण मी त्याला दील असत.. आणी हो मी आहे तुझ्या सोबत 'जीव गेला तरी'...."
" या नावाचा मला तीटकारा आलेला , तीरस्कार वाटत होता... पन त्याच नावाचा एक छान मित्र भेटला तुझ्या रूपात, पन तु मला 'प्रपोज' केलस आणी मी हादरून गेले.... पुन्हा सगळ डोळ्यासमोर उभ राहील...आणी दुर राहु लागले.."
मी तीच्या डोक्यावरून हात फिरवत धीर देऊ लागलो
" तुला मित्र हवा ना.... मग आयुष्य आहे तोवर तुझा मित्र राहीन......"
तसा समोरच्या खिडकीतुन थंड हवेचा एक झोका अंगाला स्पर्श करून गेला तशी प्रिया शहारली. अचानक तीन मला जोराने मागे ढकलुन दीलं...
मी आश्चर्यान तीच्याकड पाहू लागलो... तीन आपली नजर भिंतीवरच्या बल्बवर नेली... चर्रर्रर्रर्रर्रर्र चर्रर्रर्रर्रर्रर्र आवाज करत फट्टकन फुटला आणी त्या खोलीत पुन्हा काळोख पसरला झटकन तीन आपली मान माझ्याकडे वळवली तसे तीचे विस्कटलेले केस चेह-यावर पसरले... ती समोर ऊभी होती आणी तीच्या मागे खिडकीमधुन मावळतीला गेलेल्या चंद्राचा मंद प्रकाश तीच्यावर पडलेला पन त्यामुळे जमीनीवर पडलेली प्रियाची सावली वेगळी होती.... एक आक्राळ विक्राळ श्वापदाची सावली होती.... अचानक तीच्या आवाजातली घरघर वाढली..
" तीनं माझ प्रेम लाथाडुन टाकल आणी तुला चिकटचेय..." तीच्या रागीट चेह-यावर विचीत्र हास्य पसरल. माझ्याकडे पहातच ती उजव्या हाताच करंगळी तोंडात घालु लागली तसा मी पुढ धावलो... तीचा हात गच्च पकडुन धरला तसे एका झटक्यासरशी तीचे केस चेह-यावर आले...
"मावशी ....." मी जोरात ओरडलो तशी त्या खडबडून जाग्या झाल्या....
"बेल्ट घेउन या लवकर..."
फक्त थोडा वेळ आणी इथ एक देह निश्प्राण होऊन पडणार...ही ही ही...."
"गप ग सट्टवे... काळ्या जीभेची सटवी.." मावशी त्या समोरच्या बाईवर ओरडत आत आल्या... प्रियान आपल्या रक्ताळलेल्या डोळ्यांनी माझ्याकड पाहील तशी माझ्या पायाखालची जमीन सरकली... मी तीचे हात घट्ट पकडण्याचा प्रयत्न करत होतो पन विचीत्र हास्य करत तीनं माझा हात घट्ट पकडला.. एक राक्षसी शक्ति तीच्या शरिरात होती.. माझ्याकडे पहात तीनं माझा हात हळुहळू आपल्या जबड्याजवळ घ्यायला सुरवात केली तसा माझ्या काळजाचा थरकाप उडाला..
"मावशी... प्लीज लवकर या....." माझा आवाज ऐकुन धावत आलेल्या मावशी त्या काळोखात हतबल पने पहात ऊभ्या होत्या.. काय करावे सुचत नव्हते...मी स्वताचा हात सोडवण्याचा केवीलवाणा प्रयत्न करत होतोच की इतक्यात खट्टकन आवाज आला.... आडकित्त्यात घालुन सुपारी मधोमघ फोडावी अशा आवाजासोबतच शरीरात लाल मुंग्यांच जस वारूळ उठल..
भयंकर वेदनेन एक आर्त किंकाळी माझ्या तोंडातुन बाहेर पडताच आपल्या घोग-या आवाजात खदखदणार हास्य प्रियाच्या तोंडातुन बाहेर पडल... आणी धाडकन ती जमिनीवर पडली.... शुध्द हरपुन....

*****

तीला उचलुन बेडवर झोपवले बेल्टने घट्ट बांधुन घातले... माझा ऊजव्या हाताचा अर्धा अंगठा तीन दातात धरुन तोडलेला.. मलमपट्टी करुन तसाच भिंतीला टेकुन तसाच बसुन होतो.. असह्य वेदना होत होत्या.. मेंदु बधीर झालेला..
" मृत्यु अटळ आहे.. तो आलाय.... पन अजुन थोडा वेळ आहे..."
" ए काळ्या जीभेचे.... गप्प....." मावशी तीच्या बोलण्यावर चांगल्याच संतापल्या आणी जीना उतरत बडबडतच खाली जाऊ लागल्या.... तशा 'सुजाता' आपल्या रुमच्या दरवाजा जवळ येत त्या म्हणाल्या...
" तीच शरीर त्या सैतानाच्या आत्म्याच ओझ आणखी सहन करू शकणार नाही.. संपेल ती...."
मी दरवाजा तुन आत पाहील.. प्रिया निपचीप पडलेली.. आपल्या शेवटच्या घटका मोजत, नरक यातना भोगत, मृत्युच्या भयान जबड्यात, एकसारख डोळ्यातुन पाणी येत होत...
त्यानी मला आपल्या रुमजवळ बोलवल...
" तीला वाचवाव आस वाटतय तुला...?"
" हो.." कसलाचा विचार न करता मी उत्तर दील..
"एक मार्ग आहे....."
" कोणता..... ? मी काही करायला तयार आहे..."
त्या एक एक शब्द बोलत होत्या... मी मनापासुन सगळ ऐकत होतो.. त्यांच बोलण थांबल आणी मागे सरकत त्या काळोखात दिसेनाशा झाल्या... मी तसाच उभा होतो... सुन्न....
" घाबरलास.......?"
" हं....... न नाही......." मी भानावर आलो... प्रियाकड पाहील तीच्या शरीरात किंचीत हलचाल होत असली तरी वेदनेन ती अजुनही कण्हत होती.... मी हळूच दरवाजा उघडुन आत गेलो...बेडजवळ जात तीच्या चेह-याकड पाहील... आणी डोळ्यातुन पाणी येऊ लागल.
किती सुंदर निरागस होती.. तीच्यासोबत घालवलेले ते क्षण डोळ्यासमोर उभे राहीले...
हसणारी, हसवणारी, करणारी मस्करी करत पुन्हा सॉरी म्हणनारी.. आता स्वताच्या मृत्युची वाट पहात पडून होती.. पुर्ण हतबल, थकलेली, बेशुद्ध अवस्थेतही तीच्या डोळ्यातुन ओघळणारे अश्रु.... किती भयंकर होत सर्व..
तीेच्या डोक्यावरून हळुवारपने हात फिरवला ... खुप वाटल तीच्या कपाळाच चुंबन घ्याव पन मला तो अधिकार तीन दिला नव्हता...
ताडकन उठलो आणी झपाझप पावल टाकत हॉस्पीटलच्या त्या शेवटच्या रूममधे गेलो... बाथरुम होत ते.. एक मोठा चौकोनी आरसा समोर होता... त्या आरशात स्वता:ला पाहील , तोंडावर पाणी घेतल . थोड पाणी प्यायलो थोडा वेळ तसाच बॉशबेसिनकडे पहात राहीलो... त्या बाईने कोणताच उपाय सांगितला नव्हता फक्त एक वाक्य बोलली होती... फक्त एक वाक्य.... ज्यात खुप मोठा अर्थ लपला होता
'विषाला विषच मारत....'

खिशातला धारदार चाकु बाहेर काढला आणी समोर आरशात पाहील... खिशातुन मोबाईल काढला... हे घटनासत्र तुमच्यासमोर कथन करतोय.. तुटलेल्या आंगठ्यावरची पट्टी काढताना भयंकर वेदना होत आहेत.... रक्ताची धार लागलीय. त्याच रक्तान आरशावर तीन शब्द लिहीतोय.... I Love तीसरा शब्द लिहीण्याइतपत वेळ नाही माझ्याकडे... एक धुसर काळीकुट्ट आकृति बाथरूमच्या उजव्या कोप-यात उमटताना दिसतेय...... मी रखरखत्या डोळ्यानी त्या आकृतिकडे पहातोय...
" ती आज तुझ्या विळख्यातुन मुक्त होईल..बाहेर बघ, सुर्य रात्र संपवायला येतोय...आणी मी तुझ अस्तीत्व संपवायला...."
त्या आकृतिन आपल जबडा पसरला आणी माझ्यावर झेपावणार तोच मी तो चाकु उजव्या हाताने घट्ट पकडुन स्वताच्या गळ्यावर ठेवला, डोळे बंद केले तसा प्रियाचा निरागस चेहरा काळजावर उमटला आणी.............'
युवकाचे शब्द संपताच खस्सकन आवाज आला आणी काही वेळ बाथरूमच्या फर्शीवर तडफडण्याचा आवाज रेकॉर्ड झालेला.. तो मेसेज बंद करत इन्स्पेक्टर शांतपने उभे राहीले आणी मोबाईल एका प्लास्टीकच्या पिशवीत घालुन फोरन्सिक लैबला पाठवायला हवलदारांकडे दिला..
"हं.... या ऑडीओ क्लिपवरून तर वाटत की या मुलान आत्महत्या केलीये... प्रेत आधी कोणी पाहील...?"
" साहेब... हे बाथरूम खराब आहे म्हणुन इकड कोणी येत नाही.... मी दुपारी सफाई करायला आले तेव्हा दिसल..."
"हम्म..... आणी ती मुलगी......?"
" तीला रात्रभर वेड्याच झटक येतच होत. पन आज सकाळी तीच्या रूमच्या खिडकीची काच फुटल्याचा आवाज आला म्हणुन आम्ही येऊन पाहील तर हळुहळू शुद्धीवर येऊ लागलेली.. अंगातला अशक्तपना हळुहळू नाहीसा होऊ लागला... त्यानंतर बराच वेळ यालाच फोन करत होती पन लागत नव्हत, मग आपल्या घरी फोन केला आणी.... पन तीला आम्ही सांगितल नाही अजुन.....अरे...आत्ता आली होती. इथ दरवाजा शेजारी होती..."
मावशी आश्चर्यान आजुबाजूला पाहू लागल्या
इन्स्पेक्टर मावशीकड पहात म्हणाले..
" ठीक आहे... तीचीही चौकशी करावी लागेल...."
इतक्यात खिडकीपलिकडून काहीतरी खाली पडल्यासारखे दिसले... बाहेर गोंधळ माजला...

" साहेब...?" पोलीस हवलदार धावत आले...
"काय झाल शिंदे....?"
"साहेब... एका मुलीन टेरेसवरून उडी मारलीये...."
" काय.....?"

" प्रिया.......???" मावशी जोरात किंचाळल्या तसे सर्वच धावत बाहेर पडले.. इमारतीच्या बाहेरील पटांगणात 'ती' खाली जमीनीवर पडलेली. डोक्यावरचे केस जमिनीवर विस्कटलेले
इन्स्पेक्टर साहेब धावतच तीच्या जवळ जात तीच्या हाताची नाडी पहात ओरडले,.. जीवंत आहे.... गाडी घ्या.... . hurry up, hurry up
फास्ट....

******

दोन दिवसांनी...

" साधारण पंचवीस ते तीस फुट उंची असेल... एवढ्या उंचीवरून पडुनही तीला काहीच लागलेल नाही... आश्चर्य आहे...."
डाॅक्टर इन्स्पेक्टरांशी बोलतच प्रियाच्या रुमकड निघाले...
" खुप काही आश्चर्यकारकच घडत चाललय.. बाहेर मिडीयान तर तीची स्टोरी फ्रंटपेजवर छापलीये..."
दोघे बोलत रूममधे आले...

" हैलो.... कश्या आहात... "
प्रियान हळुवारपने डोळे उघडत साहेबांकडे पाहील... बाजुला बसलेली तीची आई आणी बाबा उठुन उभे राहीले.. त्यांना बसायला सांगत इन्स्पेक्टर प्रिया सोबत बोलु लागले...
" तुझ्या हातुन स्वता:ची इज्जत वाचवताना एक खुन झाला... त्या नराधमाला वेळीच वचक बसवली असती तर हे सर्व घडलच नसत पन कायद्याप्रमाण तुला अटक कराव लागणार..."
प्रियाच्या डोळ्यात पाणी आल...
" पर्वा नाही साहेब... पन माझ्यावर मनापासुन प्रेम करणारा कायमचा मला एकट सोडुन गेला हे सहन होत नाही..."
प्रियाला अश्रु अनावर झाले...
इकत्यात तीच्या रुममधे तीच्या कॉलेजचे काही मित्र मैत्रिणी आल्या.. सोबत आणलेला बुके प्रियाकड देत तीची मैत्रीण बोलु लागली.
" प्रिया... फक्त आपल्याच शहरात नाही आख्या महाराष्ट्रात तुझ नाव गाजतय... तु केलस त्या बद्दल प्रत्येकजण तुझ कौतुक करतोय... प्रत्येक मुलीन संजय सारख्या नराधमांना वेळीच ठेचल पाहीजे म्हणुन वर्तमानपत्राच्या पहिल्या पानावर लेख येत आहेत. डीबेट होतेय, गावागावात चर्चा होतेय..... आणी हो. त्या नराधमांना पाठीशी घालणा-या पोलिस अधिका-यांनाही सरकारन सस्पेंड केलय....."
एका मित्रान बोलतच खिडकीचा पडदा बाजुला केला...
" प्रिया.... बाहेर तर बघ..."
तीन आपल्या दुस-या मजल्यावरील खिडकीतुन बाहेर पाहील तर खाली संपुर्ण काॅलेज तीच्यासाठी रस्त्यावर उतरलेल... त्या जमावाकडे पहाताना तीच्या डोळ्यातुन घळाघळा पाणी येऊ लागल... मनात त्याचा विचार येताच तीनं डोळे बंद केले. तीन आपल्या दुस-या मजल्यावरील खिडकीतुन बाहेर पाहील तर संपुर्ण काॅलेज तीच्यासाठी तीन आपल्या दुस-या मजल्यावरील खिडकीतुन बाहेर पाहील तर खाली संपुर्ण काॅलेज तीच्यासाठी रस्त्यावर उतरलेल... त्या जमावाकडे पहाताना तीच्या डोळ्यातुन घळाघळा पाणी येऊ लागल... मनात त्याचा विचार येताच तीनं डोळे बंद केले आणि सार काही क्षणात थांबल्यासारख वाटल... कसलाच आवाज, गोंगाट नव्हता. अगदी सुखद शांतता पसरलेली इतक्यात समोर शुभ्र प्रकाशातुन उमटणारी एक धुसर आकृती ती न्याहाळू लागली...ती आकृति स्पष्ट झाली तसा तीच्या चेह-यावर समाधानाच हासु पसरल.. त्याला पाहताच धावत त्याच्याकड जाऊ लागली
" प्रिया... " समोर तो उभा तीला साद घालत होता... त्याच्या गालावर हल्की चपाट मारत रडतच त्याच्या गळ्यात पडली...
"मला ही तुझ्या सोबत यायच होत... का मला वाचवलस...? " प्रिया त्याच्याकड तक्रार करत होती....
" मित्र माणतेस ना मला... मग आपल्या मैत्रिणीसाठी मी एवढही करू नये....?"
" माफ कर रे मला... प्रेम नाही समजु शकले.. तुला गमावल रे मी... "
गालावरून ओघळणारे तीचे अश्रु स्वच्छ करत त्यान तीच्या डोक्यावरून हल्केच हात फिरवला. ...
" प्रेम म्हणजे काय, हे मलाही नाही माहीत . पन तुझ्या डोळ्यात पाणी मला कधी पहावलच नाही.. आता मी तुझ्या या सुंदर आयुष्यात नाही पन तुझ्यासोबत घालवलेला प्रत्येक क्षण आयुष्यानंतरही माझ्या सोबत आहे.. माझ्या आत्म्याला तेवढ समाधान नक्कीच आहे...." एवढ बोलुन त्याची आकृती तीच्यापासुन दुर दूर जाऊ लागली.
"प्लीज थांब रे... मला अस एकट नको रे सोडु... मला तु हवा आहेस रे...प्लिज परत ये रे.."
ती साद घालत राहील, त्याच्या अंधुक होत चाललेल्या आकृतीमागे धावत राहीली पन 'तो' मात्र डोळे दिपवणा-या प्रकाशात नाहीसा झाला.... तशी क्षणात प्रिया भानावर आली.. खिडकीतुन खाली पाहील तर बाहेर लोक पुष्पगुच्छ घेऊन तीच्यासाठी उभे होते... त्या गर्दीकडे पहात ती मनात पुटपूटली..
' मला माहीत आहे तु या गर्दीत नसलास तरी माझ्या सोबत आहेस. माझ्या सुखा, दुखा:त. माझ्या स्वप्नात. I love..."
तोच खिडकीतुन आत आलेल्या एक थंड हवेचा स्पर्श तीला जाणवला..

समाप्त.....

प्रपोज - एक थरारक अनुभव 

भाग १  > https://marathighoststories.blogspot.com/2019/07/propose.html

भाग २ >https://marathighoststories.blogspot.com/2019/07/propose_6.html

भाग ३ > https://marathighoststories.blogspot.com/2019/07/propose_22.html 

भाग ४ > https://marathighoststories.blogspot.com/2019/07/propose_61.html

भाग ५  >Coming Soon