पहिल्या भागाची लिंक वर आहे👆
कथा : #घुंगरु भाग २ रा
लेखक : #अनुप_देशमाने
स्मिता : wow its so beautiful 😍
बाहेर सगळीकडे हिरवेगार रान होते, कॅनल भरून स्वछ पाणी वाहत होते, माळरानावर गुराखी लोकांनी गुरे चरण्यास आणली होती, मोठे च्या मोठे झाडी, शुद्ध हवा, मन हेलावून टाकणारे निसर्गाच दृश्य पाहून सगळे थक्क झाले, कधी एकदा ट्रेन थांबते आणि खाली उतरून ह्या सर्व निसर्ग सौंदर्य चा आनंद घेतो असे सर्वाना झाले होते....अभि ने विक्रांत ला कॉल लावून कळवले की आम्ही 15 मिनिट मध्ये पोहचतो आहे स्टेशन वर, स्मिता आणि समीर हे दोघे तर ट्रेनच्या डब्याच्या दरवाजा जवळ जाऊन उभे राहिले, हिकडं अभि आणि सीमा बॅग काढत होते, काही राहिल तर नाही ना म्हणून सीमा ने परत एकदा सीट कडे नजर टाकली, ट्रेन ने जोरात आवाज करत पुढे स्टेशन आले आहे याचा संकेत दिला,
"झाक झुक झाक झाक झुक झुक झाक" करत ट्रेन थांबली, एक सेकंद ही न घालवता स्मिता आणि समीर खाली उतरले, त्या पाठोपाठ सीमा आणि अभि उतरले,
विक्रांत अजून कसा काय आला नाही म्हणून अभि थोडा काळजीत पडला, स्टेशन वरील बेंच वर जाऊन सगळे बसले आणि विक्रांत ची वाट बघू लागले...
झाडांच्या त्या पानांवरती
दटुन आले पाणी,
थोडे हसत थोडे रडत मला म्हणाले
हमको भुल गये जानी,
दटुन आले पाणी,
थोडे हसत थोडे रडत मला म्हणाले
हमको भुल गये जानी,
तेच झाड, तेच मंदिर, तोच रस्ता अगदी जसेच्या तसे, काही बदलले नाहीये, पूर्ण गाव एका क्षणात सामावून घेऊ आणि त्याला मनाच्या गाभार्यात कैद करू अशी स्थिती अभि ची झाली होती,
अभिदा अभिदा म्हणत विक्रांत आला, आल्या आल्या त्याने अभि ची जोरात मिठी मारली, सीमा ला नमस्कार केला...
विक्रांत : स्मिता बाहुली माझी केवढी मोठी झाली ग पोरे, म्हणत विक्रांत ने तिचे डोके आपल्या उरावरी ठेवले, समुड्या केवढा मोठा झाला र तू पण दाढी आली की तुला तर मर्दा, म्हणत त्याला मिठी मारून त्याची पाठ थोपटली,
अभि : बास झाले काका आणि पुतण्याचे प्रेम, चल आधी घरी घेऊन चल रे..
अभि च्या बोलण्याला होकार देत विक्रांत ने सीमा च्या हातातील बॅग आपल्या हातात घेतल्या आणि चालू लागला, बाकी सगळे त्याच्या पाठोपाठ चालू लागले, स्टेशन पासून घर काही अंतरावर होते त्यामुळे विक्रांत सर्वाना पायी घेऊन चालला होता,
अभि : काय रे विक्रांत हा तर तलाठी जाधव यांचा वाडा आहे ना???
विक्रांत : व्हय दादा पण आता तेथे कोणी रहात नाही बघ..सगळे त्यांच्या मुला कडे राहतात पुण्यात...
अभि : असे आहे का, आठवत का रे विक्रांत लहान पनी आपण या वाड्यातील बदामाच्या झाडावरील बदाम चोरायचो त्यावेळी जाधव तलाठी किती भडकायचा ना....☺️☺️
विक्रांत : व्हय व्हय, नेहमी त्याला मीच सापडायचो, मग माझ्या कानाला पकडून त्यो आबा कडे घेऊन यायचा मला...
सगळे जोर जोरात हसू लागले, जुने वाडे, जुने झाडे घरासमोर पडलेला शेणाचा सडा, त्यावर काढलेली सुबक रांगोळी, गाव कठ्यावर बसलेली वृद्ध मंडळी... म्हणजे एक प्रकारचे गावचे सौंदर्यच जणू ते...
चालत असताना स्मिताची नजर त्या शेळीच्या पिल्ला कडे गेली, किती गोड किती क्युट आहे हे पिल्लू म्हणत तिने हातात उचलून घेतले आणि एक सेल्फी काढला, अलगद त्याला किस करत तिने परत त्याला सोडून दिले, कोळशाच्या आरावर कणीस भाजत असलेली एक आजी समीर ला दिसली तो पळत तिच्या कडे गेला आणि कणीस विकत घेतले आणि खाऊ लागला,
स्मिता आणि समीर चे हे अनोळखी चाळे बघून बाकी मंडळी हसू लागली... नवीन काय दिसले की त्याचा फोटो काढण्यात स्मिता मग्न झाली होती, विक्रांत आणि अभि गावाकडील गप्पा मारत चालले होते, सीमा अभि सोबतच चालत होती...
अचानक विक्रांत थांबला, त्याने हातातील बॅग खाली ठेवल्या आणि खिशातून एक भाकरीचा तुकडा काढला त्याला तव्याचे काळे लावलेले होते, त्याने तो तुकडा सर्वांच्यावरून ओवाळून त्या समोरील वाड्या समोर नेऊन ठेवला, आणि परत येऊन बोलला कोणीबी बोलू नगा, आता जोवर मी बोलत नाही तोवर कोनीबी एक शब्द काढू नग, माझ्या सोबत चला आणि कोनीबी त्या वाड्याकडे माघारी फिरून बघू नका.....
हे काहीतरी वेगळंच आहे याची अनुभूती आता स्मिता ला आणि समीर ला आली, पण विक्रांत काका म्हणल्याप्रमाणे कोणीही एक शब्द काढला नाही ना माघे वळून पाहिले नाही....
क्रमशः
#अनुप_देशमाने
