मृत्युचा पाठलाग

 मृत्युचा पाठलाग

(भाग १ – अमावस्येची रात्र)

मुसळधार पावसाने रात्र गडद केली होती. आकाशात काळे ढग गर्जत होते. कधी विजा चमकत होत्या आणि त्या क्षणभरासाठी रस्त्याला उजळवून पुन्हा काळोख फेकून देत होत्या. गाडी घाटाच्या वळणावरून हळूहळू पुढे सरकत होती. आत सहा मित्र – प्रत्येकाच्या चेहऱ्यावर वेगळ्या भावना.

महेश – सगळ्यात शांत. आयटी इंजिनियर म्हणून तो थोडा तर्कशुद्ध विचार करणारा, पण डोळ्यांत नेहमी एक वेगळं गांभीर्य असायचं. त्याने स्टेअरिंग घट्ट पकडलं होतं. बाहेरच्या अंधाराकडे एकटक पाहत तो गाडी चालवत होता.
सुमित – शिक्षक. बोलण्यात नेहमी शहाणपण, पण भीती पटकन दाखवायचा. पावसाचा गडगडाट ऐकूनच त्याच्या चेहऱ्यावर घामाचे थेंब आलेले.
अनिकेत – बीकॉम झालेला, पण नेहमी हसतखेळत. प्रत्येक गंभीर प्रसंगी एखादा विनोद करून वातावरण हलकं करण्याचा प्रयत्न करणारा. तो मागच्या सीटवर बसून चिप्स खात होता.
विनय – एमबीए, आत्मविश्वासाचा सागर. "माझ्या मॅनेजमेंट स्किल्सने काहीही हाताळू शकतो" असं नेहमी म्हणणारा. पण थोडासा अहंकारी.
गणेश – सरकारी नोकरीत. नियम, शिस्त याला महत्त्व देणारा. स्वतःवर विश्वास असणारा.
नितीन – सरकारी नोकरीचाच अजून एक माणूस. थोडा हट्टी, पण मित्रांसाठी काहीही करायला तयार.

गाडीच्या आत मित्रांच्या बोलण्याने कधी हशा होत होता, तर कधी पावसाच्या गडगडाटाने वातावरण गंभीर होत होतं.

"अरे महेश, आपण खरंच बरोबर चाललोय ना?" सुमितने खिडकीबाहेर पाहत विचारलं.
महेशने जीपीएसकडे पाहिलं. "हो रे, पुढे गाव आहे असं दाखवतंय. काळजी करू नकोस."
"काळजी नाही कशी करू? हा पाऊस, हा अंधार... मनात काहीतरी विचित्र वाटतंय," सुमितने आवाज खाली केला.
अनिकेत लगेच मध्ये पडला, "अरे गुरू, तू तर सतत भूतकथा सांगतोस वर्गात, आता खरोखर भूत दिसलं तर?" आणि तो मोठ्याने हसला.
सगळे थोडावेळ हसले, पण लगेच बाहेरचा गडगडाट कानावर पडला आणि हास्य थांबलं.

विनय खिडकीतून बाहेर बघत म्हणाला, "हे सगळं वातावरणच असं आहे. पाऊस आहे म्हणून आपण घाबरतोय. भूतं-वुतं काही नसतात."
गणेशही मान डोलावली. "हो, मला कधीच विश्वास बसत नाही. मी सरकारी कर्मचारी आहे, मी फक्त तथ्यांवर विश्वास ठेवतो."
नितीन हसत म्हणाला, "अरे गण्या, भूतांना काय फरक पडतो तुझ्या नोकरीला? ते सरकारच्या यादीत नाहीत."

थोडा वेळ गाडी शांत गेली. बाहेर काळोख वाढत गेला. धुके इतकं दाटलं की रस्ता दिसेना. महेशने वेग कमी केला. इंजिन गुरगुरू लागलं. फ्युएल इंडिकेटर लाल झोनमध्ये आला.

"साला, पेट्रोल संपत आलंय," महेश कुजबुजला.
"काय?" विनय जोरात ओरडला. "अरे आधी सांगायला नको होतं का? कुठे पेट्रोल पंप दिसतोय?"
"या डोंगरात कुठला पंप?" अनिकेतने हसत म्हटलं, "चल, आता भूतं पेट्रोल आणायला जातील आपल्यासाठी."
"बस्स! जास्त बोलू नकोस," सुमित चिडून म्हणाला.

गाडीने आणखी दोन वळणं घेतली आणि अचानक झाडांच्या आडून काही धूसर दिसलं. पावसाच्या पडद्यामधून एक गाव.
गाव म्हणजे – तुटलेल्या घरांचे ढीग, पडकी वाडे, शून्यात बघणाऱ्या खिडक्या. कुठेच दिवा नाही. कुठेही माणूस दिसत नाही. सगळं काही मृतप्राय.

गाडी गावाच्या चौकात थांबली. चौकाच्या मध्यभागी एक जुनं मंदिर. छप्पर अर्धवट कोसळलेलं, मूर्तीवर शेवाळ आणि वेलींनी कब्जा घेतलेला.
पाऊस चौकात पाण्याचे डबके करीत होता.

"हेच ते गाव बहुतेक," महेश म्हणाला.
"इथे काहीतरी बरोबर नाही," सुमितच्या आवाजात भीती स्पष्ट होती.
"अरे बाबा, पाऊस आटला की निघू. तात्पुरता आसरा शोधूया," गणेशने ठामपणे सांगितलं.
सर्वांनी मान्य केलं.

तेवढ्यात थंड वाऱ्याची एक जोरदार झुळूक आली. अंगावर शहारे आले. पावसाच्या आवाजात मिसळून एक मंद हास्य कानावर आलं – स्त्रीचा हास्य.
सर्वांनी एकदम एकमेकांकडे पाहिलं.

"कुणी ऐकलंत का?" नितीन घाबरून म्हणाला.
"हो... कोणीतरी हसतंय..." सुमितच्या आवाजात थरथर होती.
"कसलं हसणं? तुझा भ्रम असेल," विनयने दुर्लक्ष करत म्हटलं.
पण अनिकेत थरथरत म्हणाला, "नाही रे... खरंच ऐकलं मी. आणि तो आवाज... अगदी जवळून आला."

मित्रांनी डोळे वाड्याकडे लावले. जुन्या वाड्याच्या खिडकीत एक पांढरी सावली हलताना दिसली.

त्युचा पाठलाग
भाग २ – सावल्यांचा वाडा

गाडी चौकात थांबलेली. बाहेर अजूनही मुसळधार पाऊस कोसळत होता. वाऱ्याच्या झुळुका कधी जोरात, कधी हलक्या, पण प्रत्येकवेळी काटा आणणाऱ्या. आणि चौकाच्या टोकाला दिसत होता तो जुना वाडा – खिडकीत दिसलेली पांढरी सावली.

सहा मित्रांनी एकमेकांकडे गोंधळून पाहिलं.

भीतीचा पहिला ठसा

“मी तर सांगतोय… इथे काहीतरी आहे,” सुमितचा आवाज थरथरत होता.
“कसलं काय… हा पाऊस, हे धुके… आणि आपलं थकलंलेलं मन. म्हणून भास होतोय,” गणेश अजूनही तर्कशुद्ध राहायचा प्रयत्न करत होता.
“गण्या, पण भास सगळ्यांना एकदम कसा दिसतो? खिडकीतली ती पांढरी सावली फक्त मलाच दिसली असं नाही,” अनिकेतने घाबरत कुजबुजलं.
विनय डोकं हलवत म्हणाला, “शांत बसा रे सगळे! महेश, गाडी वळव. दुसऱ्या रस्त्याने जाऊया.”

महेशने पेट्रोलचा इंडिकेटर दाखवला – लाल.
“आता गाडी जास्त लांब नेणं धोक्याचं आहे. इथेच आसरा शोधू, नाहीतर पावसातच रस्त्यात अडकू.”

सगळ्यांनी नाईलाजाने मान्य केलं.

वाड्याकडे पावलं

पावसात ओलेचिंब झालेले ते सहा मित्र, वाड्याकडे चालू लागले. प्रत्येक पावलागणिक चिखलात पाय रुतत होता. वाऱ्याच्या झुळुकींनी झाडांच्या फांद्या एकमेकांवर आपटून भयानक आवाज काढत होत्या.

अनिकेत हळू आवाजात बोलला,
“अरे… हे अगदी तुझ्या क्लासमधल्या भुतांच्या गोष्टींसारखं वाटतंय सुम्या. पण आता हसू येत नाहीये.”
सुमितने डोळे वाड्याकडे खिळवले, “कारण आता गोष्ट खरी आहे.”

त्यांनी वाड्याचं दार ढकललं.
दार कुरकुरत उघडलं. आत काळोख पसरलेला.

वाड्यातील अंधार

आत शिरताच थंड वाऱ्याची झुळूक अंगावर आली. जणू शेकडो वर्षं बंद असलेल्या वाड्याने अचानक श्वास घेतला होता. भिंतींवर शैवाळ, जमिनीवर कोळ्यांची जाळी. कुठे कुठे जुनी चित्रं भिंतींवर लटकलेली.

गणेशने टॉर्च लावली. प्रकाशाच्या झोताने धुळीच्या कणांना उडवलं.
“पहा… ही जागा फार जुनी आहे. पण आपल्याला रात्र काढायला तरी आसरा मिळाला.”

“रात्र काढायची? अरे बावळटा, मला इथं एक मिनिटही थांबायचं नाही,” नितीन चिडून म्हणाला.

तेवढ्यात वरच्या मजल्यावरून ठक…ठक…ठक… पावलांचा आवाज आला.
सगळे थबकले.

“वर कोणी आहे का?” विनयने जोरात विचारलं.
उत्तर नाही.

पहिलं प्रकट होणं

महेशने हिम्मत दाखवून जिन्याकडे टॉर्च टाकला.
वरच्या रेलिंगजवळ ती उभी होती – पांढऱ्या झग्यातली स्त्री. तिचे केस ओलेसर, डोळे लालसर, चेहऱ्यावर हास्य आणि हातात पेटलेला कंदील.

ती खाली बघून हसत होती.
हास्य – जे ऐकताच अंगावर शहारे उठले.

“देवा… ती खरी आहे…” सुमित जवळजवळ किंचाळलाच.

ती सावली अचानक हवेत विरघळली.

“चला, पळूया इथून!” अनिकेत ओरडला.
“पळायचं कुठं? बाहेर मुसळधार पाऊस आहे आणि गाडीत पेट्रोल नाही. थांबून परिस्थिती समजून घेणं हाच उपाय आहे,” महेशने कणखर आवाजात सांगितलं.

वाड्यातलं मंदिर

वाड्याच्या मागच्या खोलीत ते गेले. तिथं एक छोटं मंदिर होतं. भग्न झालेलं, पण देवळाचा आकार ओळखता येत होता. मूर्तीवर धूळ, शेवाळं. पण त्या क्षणी महेशच्या मनात गुरुमाऊलींचं नाव आलं.

त्याने ओठांतून मंद स्वरात उच्चारलं,
“ॐ श्री गुरुमाऊली नमः…”

त्या मंत्रोच्चाराने हवेत काहीतरी बदललं. जणू खोलीतील अंधार थोडा मागे सरकला.
बाकीचे मित्र स्तब्ध होऊन बघत राहिले.

विनय कुजबुजला, “महेश… हे काय म्हणतोस?”
महेश गंभीरपणे म्हणाला, “ही फक्त भुतांची जागा नाही. इथे काही शक्ती आहे… आणि आपल्याला वाचवायला गुरुमाऊलींचेच नाव उपयोगी पडेल.”

पहिला हल्ला

तेवढ्यात खिडकी आपोआप धाडकन बंद झाली.
सगळ्या दिव्यांचा प्रकाश एकदम विझला.
फक्त महेशाच्या ओठांवरचा मंत्र ऐकू येत होता.

आणि अचानक – त्या स्त्रीचा आकृतीभास पुन्हा समोर उभा राहिला.
यावेळी तिच्या डोळ्यांतून रक्त गळत होतं. तिने हात वर करून ओरडलं,
“इथून कुणीही जिवंत जाणार नाही!”

वाऱ्याच्या झोतासह धुळीचा वादळात सगळे मित्र मागे फेकले गेले.

सुमित किंचाळला, “महेश, थांबू नकोस! मंत्र म्हणत राहा!”

महेश जोरजोरात म्हणू लागला.
भुतांचा हल्ला जणू तीव्र होत होता – वस्तू हवेत उडायला लागल्या, भिंतींवर रक्ताचे ठसे उमटू लागले.

थोडक्यात सुटका

अचानक महेशाच्या मोबाईलचा स्क्रीन चमकला.
नेटवर्क नसतानाही एक WhatsApp मेसेज दिसला – “घाबरू नकोस, मी आहे. मंत्र म्हणत राहा.”
खाली सही होती – गुरुमाऊली.

महेशाने डोळे मिटून अधिक जोरात मंत्रोच्चार केले.
त्याक्षणी ती स्त्री किंचाळली आणि धुक्यासारखी नाहीशी झाली.
सगळं शांत झालं.

मित्र थकून जमिनीवर बसले.
सगळ्यांच्या डोळ्यांत एकच प्रश्न – “हे अजून किती काळ चालणार आहे?”