मोक्षधाम रोडची भुताची गोष्ट
तो रात्रीचा प्रसंग आजही माझ्या लक्षात आहे. साधारणपणे बारा-दीड वाजले असतील. मी माझ्या मित्राच्या घरी, वर्धा रोडवर थांबलो होतो. परतताना सर्वात जवळचा रस्ता म्हणजे मोक्षधाम रोड.
मित्राने मला निघताना थोड्या गंमतीत, थोड्या गंभीरपणे सांगितलं –
“अरे, या वेळी मोक्षधाम रोडने जाऊ नकोस. लोक म्हणतात, तिथे विचित्र गोष्टी घडतात.”
“अरे, या वेळी मोक्षधाम रोडने जाऊ नकोस. लोक म्हणतात, तिथे विचित्र गोष्टी घडतात.”
मी हसून दुर्लक्ष केलं. “अरे, हे सगळं अंधश्रद्धा आहे. काही होत नाही.”
पण बाइक सुरू करून पुढे गेलो तसं पोटात एक विचित्र धाकधुक सुरू झाली.
मोक्षधाम रोड रात्री अगदी सुनसान होता. एका बाजूला स्मशानभूमीचं गडद अंधारातलं प्रवेशद्वार दिसत होतं, आणि दुसऱ्या बाजूला वाकलेल्या झाडांच्या सावल्या रस्त्यावर पसरल्या होत्या.
आजूबाजूला ना माणूस, ना प्राणी, ना आवाज. फक्त माझ्या इंजिनचा घरघराट आणि माझ्या हृदयाचे ठोके.
तेव्हाच मला ती दिसली.
रस्त्याच्या कडेला, स्मशानभूमीजवळ, एक बाई उभी होती. पांढऱ्या साडीत. केस विस्कटलेले, चेहरा झाकलेला.
सुरुवातीला मला वाटलं तिला कदाचित मदत हवी असेल. पण ती अगदी बधिर उभी होती—ना हात हलवले, ना नजर वर केली.
मी थरथरत होतो, पण गती वाढवली.
आणि तेव्हा माझ्या आरशात पाहिलं—
ती आता रस्त्याच्या कडेला नव्हती. ती माझ्या बाईकवर मागे बसली होती.
पिलियन सीटवरचं वजन मला स्पष्ट जाणवलं. थंडगार हवा अंगातून भेदून गेली. हात थरथरत होते, पण मी बाइक थांबवली नाही.
रस्ता संपतच नव्हता. डोळ्यांपुढे सगळं धूसर होत होतं.
तेव्हाच कानाशी एक कुजबुज ऐकू आली.
“मला घरी घेऊन चल…”
“मला घरी घेऊन चल…”
मी जीवाच्या आकांताने बाइक पळवली. मनातल्या मनात मंत्र म्हणत होतो. शेवटी जेव्हा सिग्नल पार करून मुख्य रस्त्यावर पोहोचलो, तेव्हा अचानक वजन नाहीसं झालं. थंडी ओसरली.
मी धापा टाकत थांबलो. मागचं सीट रिकामं होतं. पण तिथं पाणी सांडल्यासारखा एक ओलसर डाग दिसत होता—जणू कुणाचे केस टपकत होते.
दुसऱ्या दिवशी मी हे माझ्या मित्राला सांगितलं. तो शांतपणे ऐकत राहिला आणि म्हणाला—
“तू पहिलाच नाहीयेस. अनेकांनी तिला पाहिलंय. काही म्हणतात, अपघातात मेलेली एक स्त्री आहे, काही म्हणतात स्मशानातील अस्वस्थ आत्मा आहे. पण एक गोष्ट खरी—मोक्षधाम रोडवर मध्यरात्रीनंतर कोणीही एकटा प्रवास करत नाही.”
