गूढ_रस्ता
सुधीर आणि अजय दोघे अगदी जिवलग मित्र होते.त्यांची मैत्री लहानपणापासून होती.दोघांचे घर एकमेकांच्या शेजारी होते.त्यांचे शिक्षण सुध्दा एकाच शाळेत झाले.शिक्षण पूर्ण झाल्यावर नशिबाने दोघांना एकाच कंपनीत काम मिळाले.त्यांचे दिवस मजेत चालले होते.सुट्टीच्या दिवशी दोघे नेहमी फिरायला बाहेर जायचे.एकदा कंपनीला सलग तीन दिवस सुट्टी होती.दोघांनी या जोडूण आलेल्या सुट्टीत बाहेर फिरायला जायचे नियोजन केले होते.सुधीरच्या मामाचे गाव दूर कोकणात होते.तिथले निसर्ग सौंदर्य बघण्यासारखे होत.सुधीर लहानपणी एकदा मामाच्या गावी गेला होता.सगळीकडे तांबडी लाल माती...ऊतरत्या छपराची घर,आंबा,काजूच्या बागा...फेसाळता समुद्र,समुद्रकिनाऱ्यावर असलेली उंचच उंच नारळाची झाड...सगळं त्याला आठवत होत.मामाच्या गावाचं म्हणावं तस नाव झालं नव्हत.त्यामुळे त्या भागात पर्यंटकांची गर्दी होत नव्हती...
अजयची चारचाकी गाडी घेऊन ते रात्रीच निघाले.आईने सुधीर येत असल्याचे मामाला कळवले होते.पहाटेपर्यंत ते मामाच्या गावी पोहोचणार होते.दिवस थंडीचे होते.सगळीकडे काळाकुट्ट अंधार होता.रात्र अमावस्येची होती...शहरातून निघतानाच त्यांनी ड्रिंक खरेदी केली होती.मामाच्या गावी मद्य मिळण्याची शक्यता कमी होती.रात्रीची वेळ असल्याने रस्त्यावर गर्दी नव्हती.काही वेळातच ते शहराबाहेर आले.शहराबाहेरचा रस्ता तर मोकळाच होता.एखाद दुसरं वेगात येणार वाहण गाडीला ओव्हरटेक करुन पुढ जात होत.ड्रायव्हिंग सीटवर बसलेला अजय आरामात गाडी चालवत होता.दोघे ईकडच्या तिकडच्या गप्पा मारत होते.दोघांचा प्रवास मजेत चालला होता.गाडी शहरापासून बरीच दूर आली होती.हा ग्रामीण भाग होता.रस्त्यात त्यांना छोटी मोठी गाव लागतं होती.ग्रामीण भागात भयंकर थंडी होती.लोक छोटी शेकोटी पेटवून त्याच्या ऊबेला बसलेली दिसत होती.दूर शेतात सुध्दा एखाद दुसरा विजेचा दिवा चमकत होता...
पुढे गेल्यावर एका वळणावर त्यांची गाडी बंद पडली.तिथे तीन रस्ते एकत्र मिळत होते...
"आता काय झालं हिला..."असं म्हणत अजय खाली उतरला.त्याच्या पाठोपाठ सुधीर खाली आला.
"बेक्कार थंडी आहे..."हातावर हात चोळत तो म्हणाला.त्या रस्त्यावर लांब लांबपर्यंत कोणते वाहन दिसत नव्हते.सगळीकडे गहिरा अंधार होता.अजयने गाडीचे बॉनेट उघडले.सगळे व्यवस्थित दिसत होते.सुधीरने गाडीत जाऊन चावी फिरवून पाहिली पण काही ऊपयोग झाला नाही...
"आता काय करायचे..."डोक्याला हात लावत अजय म्हणाला.
"आपण खूप दूर आलोय.ईथे काही मदत मिळेल असं वाटतं नाही..."सुधीर म्हणाला.
दोघे बराचवेळ खटपट करत होते.पण काही उपयोग होत नव्हता.एवढ्या वेळेत तिथून एकही वाहन गेले नव्हते.एकतर गाडी बंद आणि सगळीकडे अंधार दोघांनाही वैताग आला होता.ईतक्यात त्यांना हेडलाईटचा प्रकाश दिसला.तो त्यांच्या दिशेने येत होता.एक चारचाकी गाडी अगदी संथ गतीने त्यांच्या दिशेने येत होती.गाडी दोघांच्या जवळ आली.गाडीत अंधार होता.विशेष म्हणजे गाडीचा आवाज येत नव्हता.ती एक जुन्या काळातली गाडी दिसत होती.दोघांनी गाडीला हात केला.ती गाडी दोघांपासून थोडी लांब जाऊन थांबली.त्या जुन्या टाईपच्या गाडीचा रंग पांढरा शुभ्र होता.गाडीवर हात फिरवत सुधीर पुढे गेला.त्याला गाडीची बॉडी जणू प्लॉस्टिकची वाटली.गाडीत पुढे ड्रायव्हर आणि मागे एक माणूस बसला होता.त्याच्या शेजारी एक मुलगी बसली होती.ड्रायव्हरच्या कपड्याचा रंग पांढरा होता.मागे बसलेला माणूस सुटाबुटात होता.त्याच्या डाव्या हातात जाड सिगार होती.त्याचा पेहराव अगदी सुटाबुटातला होता.त्या मुलीचे कपडे गुलाबी रंगाचे होते.त्यांचे चेहरे नीट दिसत नव्हते.दोघांनी ड्रायव्हरला गाडीबद्दल सांगितले आणि मदत मागितली.ड्रायव्हरने मागे बघितले.मागे बसलेल्या माणसाने सुधीरकडे पाहिले.
"रात्र बरीच झाली आहे.आमचे घर जवळच आहे.आजची रात्र तिथेच काढा.सकाळी आमच्या मेकॅनिकला तुमची गाडी दाखवू..."मागे बसलेला माणूस म्हणाला.
"पण आम्हा दोघांना एका ठिकाणी खूप लवकर पोहोचायचे आहे..."सुधीर म्हणाला.
"हे बघा!!हे ठिकाण थोडे बदनाम आहे.ईथ नेहमी वाटमारी होते.सापळा रचून प्रवाशांना लुटलं जात.मागे दोघांचा खून सुध्दा झाला होता...एवढ्या रात्री इथं थांबणं धोक्याचे आहे.माझ्याजागी दुसर कोणी असतं तर त्याने गाडी थांबवली नसती..."
सुधीरला त्याचे म्हणने पटले.अजयला त्यांच्यासोबत जाण्यास भीती वाटत होती.तसे त्याने सुधीरला बोलून दाखवले.सुधीरने त्याची समजूत काढली.तो रस्ता निर्जन होता.या वेळी ईथे थांबणे बरोबर नव्हते.सुधीरने त्यांची गाडी रस्सीने पुढच्या गाडीला बांधली.अजय आणि सुधीर त्यांच्या गाडीत बसले.ती गाडी सरळ पुढे न जाता डाव्या बाजूच्या रस्त्यावरुन पुढे जाऊ लागली.तिचा वेग खूप कमी होता.त्या गाडीचा कसलाही आवाज येत नव्हता.याचे दोघांना आश्चर्य वाटत होते.गाडी त्या रस्त्यातून पुढे जाताच तिचा वेग वाढला.थोडे पुढे गेल्यावर त्या गाडीने मार्ग बदलला.एका वळणावरुन ती आत शिरली.तो कच्चा रस्ता होता.त्या रस्त्याच्या दोन्ही बाजूला पान झडलेली झाड होती.उंच गेलेल्या त्या झाडाच्या निष्पर्ण फांद्या एखाद्या सैतानाच्या हातासारख्या दिसत होता.त्या पलीकडे बहुतेक शेती होती.दूर डोंगरवर एक दिवा चमकत होता.ती गाडी नुसतीच पुढे जात होती.तो अगदी सरळसोट रस्ता होता.मध्ये कुठलाच फाटा किंवा वळण नव्हते.कुठे चाललोय तेच दोघांना कळत नव्हते.किती वेळ गेला याचे काही मोजमाप नव्हते.पुढच्या गाडीत बसलेले ते दोघे एखाद्या पुतळ्यासारखे वाटत होते.त्यांच काही संभाषण होत नव्हतं.एकदा त्या मुलीने मान वळवून त्या माणसाकडे बघितले...दोघांचे काहीतरी संभाषण झाले.तिने मान वळवून मागे बघितले.सुधीरला तेव्हा डुलकी लागली होती.अजय ड्रायव्हिंग सीटवर होता.तिचा चेहरा बघून त्याने किंकाळी फोडली होती...
"बापरे!!!.."कापऱ्या आवाजात तो म्हणाला...
"काय झाले..."त्याचा आवाज ऐकूण सुधीर जागा झाला होता...तो सुध्दा जाम घाबरला होता.
"ती मुलगी..."
"काय झालं तिला..."
अजयने क्षणभर सुधीरकडे बघितले.त्याच्या चेहऱ्यावर घाम जमा झाला होता...
"काही नाही...तू झोप..."असं म्हणत तो पुढे बघू लागला.पण आता सुधीरला झोप येणार नव्हती.
"काय रे अज्या तो माणूस म्हणाला होता घर जवळच आहे.पण एवढा वेळ झाला तरी घर कसे आले नाही याचे..."
"उगाच यांच्याबरोबर चाललोय" अजय म्हणाला.
तेवढ्यात त्यांना समोर दिवे चमकताना दिसले.तिथे एक मोठा बंगला होता.तो बाहेरुण खूप छान दिसत होता.बंगल्यावर रंगीबेरंगी दिव्यांच्या माळा लावल्या होत्या.गाडी बंगल्याच्या गेटसमोर थांबली.वॉचमनने गेट उघडले.गेट उघडताच गाडी आत गेली.त्यांच्या पाठोपाठ दोघांची गाडी आत ओढली गेली.सुधीरचे लक्ष वॉचमनकडे गेले.दोन्ही गाड्या आत गेल्यावर त्याने बंगल्याचे गेट लावले आणि झटकन मान वळवून सुधीरकडे पाहिले.तो चेहरा सुधीरला वेगळा वाटला.त्याच्या दोन्ही गालावर लाल रंगाचे ठिपके होते.त्याचा चेहरा पांढराशुभ्र होता.तो सुधीर कडे बघून हसला होता.त्याचे दोन्ही ओठ अगदी कानापर्यंत फाकले होते.नशिबाने ते सुधीरला दिसले नाही...गाडी तळमजल्यात शिरली...तिथे एक प्रशस्त पार्किंग होते.गाडी थांबताच तो माणूस आणि मुलगी खाली उतरले.सरळ चालत पायऱ्यावरुन वर गेले.अजय आणि सुधीर दोघे खाली उतरले.ड्रायव्हरने त्यांना आत यायला सांगितले...दोघे त्याच्यामागे आत जाऊ लागले.एवढ्या वेळात एकदाही त्यांचा चेहरा दोघांना दिसला नव्हता.बंगल्यात शिरताच दोघांना धक्काच बसला.बाहेरुन चांगला दिसणारा बंगला आतून मात्र तसा नव्हता.आतमध्ये धूळ पसरली होती. भिंतीवर कोळ्यांचे जाळे होत.एक प्रकारचा कुबट वास तिथे पसरला होता.तेवढ्यात भिंतीवर एक सावली पडली दोघे ओरडणारच होते.तेवढ्यात त्यांनी पाहिले कि जिन्यावरुन एक बाई कंदील घेऊन खाली उतरत होती.तिची सावली भिंतीवर पडली होती.तिचा चेहरा दिसत नव्हता.कारण तिने कंदिल खाली पकडला होता.तिची हिरव्या रंगाची चमकदार साडी दिसत होती.तिचे गोरेपान कि पांढरेफट्ट पाय तेवढे दिसत होते.सुधीरला ते पाय प्लॉस्टिकचे वाटत होते.त्यावरची नख लाल रंगाने रंगवली होती.तिच्या पायाला नख नाहीत हे सुधीरला पक्के समजले होते.नखांच्या जागी फक्त लाल रंगाचे ठिपके होते.ड्रायव्हरने दोघांना तिच्याबरोबर जायला सांगितले.दोघेही तिच्या मागे जाऊ लागले...ती दोघांना एका खोलीत घेऊन गेली.तिथे गेल्यावर दोघांना अजून एक धक्का बसला.ती खोली एकदम स्वच्छ होती सर्व सामान व्यवस्थित होते.टेबलावर जेवणाचे पदार्थ ठेवले होते.एका कपाटावर विविध प्रकारच्या मद्याच्या बाटल्या ठेवल्या होत्या...
"तुम्ही ईथे आराम करा..."असं म्हणत ती यंत्रवत निघून गेली.कुठे कोणत्या खोलीत शिरली काहीच कळाले नाही.अजय पुरता घाबरला होता.सुधीरची काही वेगळी अवस्था नव्हती.अजयने त्याला आत ओढले आणि दरवाजा लाऊन घेतला...
"तरी मी तुला सांगितलं होतं...यांच्यासोबत जायला नको म्हणून..."
"एकाच रात्रीचा तर प्रश्न आहे...सकाळ झाली कि जायचं निघून..."सुधीर म्हणाला.सुधीर माळरानात असलेला हा बंगला बघूनच घाबरला होता...दोघे एका सोफ्यावर बसले.समोर टेबलवर खाद्यपदार्थ ठेवले होते.अजयने एक वेफर्सचा तुकडा उचलला.तो तोंडात टाकताच तो ओरडला...
"काय झालं..."सुधीर म्हणाला...
"हे प्लास्टिकच आहे..."वेफर्सचा तुकडा सुधीरला दाखवत अजय म्हणाला.सुधीरने तिथे ठेवलेले एक सफरचंद उचलले तर ते पण प्लॉस्टिकचे होते.टेबलवर ठेवलेले सर्व खाद्यपदार्थ प्लॉस्टिकचे होते.कपाटावरच्या मद्याच्या बाटल्या तशाच होत्या.आत रंगीत प्लॉस्टिकचे मणी होते...
"काय प्रकार आहे हा..."अजय म्हणाला.
"काहीच समजेना..."सुधीर म्हणाला.त्यांनी अजून बारकाईने पाहिले.खोलीतल्या सर्व वस्तू अगदी भिंतसुध्दा प्लॉस्टिकची होती.खोलीत फिरत असताना सुधीरचे लक्ष एका कोपऱ्यात गेले.तिथे एका तरुण मुलांचे प्रेत पडले होते.त्याचा गळा चिरला होता.कोपऱ्यातील फरशी रक्ताने ओली झाली होती.दोघांच्या शरीराचा थरकाप उडाला.तेवढ्यात धाडकण दरवाजा उघडून एकजण आत आला.त्याच्या अंगावर हॉटेलमधल्या शेफसारखे कपडे होते.एका हातात धारदार कोयता होता.तो शिटी वाजवत दोघांच्या दिशेने आला.त्याच्या कोयत्याला रक्त लागले होते.त्याला पाहूण दोघांचा जीवच जायचा बाकी होता.त्याचा चेहरा बाकिचे शरीर प्लॉस्टिकचे होते.डोक्यावर तांबूस रंगाचे केस होते.डोळे तपकिरी रंगाचे होते.त्याचा प्लॉस्टिकचा चेहरा गोल होता.दोन्ही गालावर गुलाबी रंगाचे ठिपके होते.तो एक बाहुला होता.
"अरे तुम्ही अजून तयार नाही झाला.बाजूच्या कपाटात कपडे आहेत.ते घालून लगेच तयार व्हा.ईतक्यात कार्यक्रम सुरु होईल..."दोघांकडे नजर टाकत तो म्हणाला.तो बाहुला भयंकर दिसत होता.त्याच्या तोंडात टोकदार दातांची मालिका होती.त्याचे डोळे दोघांचा जीव घेण्यास पुरेसे होते.गालावर असलेल्या गुलाबी ठिपक्यांमुळे तर तो अजूनच भितीदायक वाटत होता.तो कपटी बाहुला दोघांच्या अवस्थेवर हसत होता.त्याने कोपऱ्यात पडलेले प्रेत एका हाताने उचलले.तिथे एक लाकडासारखा प्लॉस्टिकचा ओंडका होता.त्या ओंडक्यावर ते प्रेत ठेऊन तो बाहुला तिथेच त्याची चिरफाड करु लागला...अजयने ते दृश्य बघून एक किंकाळी फोडली.बघता बघता त्याने त्या प्रेताचे तुकडे केले...
"तुम्ही अजून ईथेच..."दोघांकडे बघत तो म्हणाला..ते डोळे बघून दोघे गार पडले.त्याच्याकडे बघायचे टाळत दोघांनी कपाट उघडले.आत रंगीत कपडे होते.बरेच मेकअपचे सामान होते.ते सगळे कपडे विचित्र होते.हे कपडे घातल्यावर दोघे बाहुल्या सारखे दिसणार होते.
"अज्या आपण काय वाचत नाही...."कपाटातले कपडे काढत सुधीर म्हणाला.
"थांब!!..."त्याला अडवत अजय म्हणाला."या कपड्यांना हात लाऊ नकोस..."
तेवढ्यात दरवाजा उघडत खूप सारी लोक आत आली.ती सगळी बाहुल्या सारखी दिसत होती.ते सगळे बाहुलेच होते.त्यांच्या अंगावर वेगवेगळ्या रंगाचे कपडे होते.कोणी सुटाबुटात होते,तर कोणी टि शर्टवर...कोणी जाड होते,तर कोणी सडपातळ...यात मुली आणि महिला होत्या...त्यांचे कपडे तर खूप झगझगीत सगळे एकमेकांशी बोलत होते.बोलताना त्यांचे फक्त ओठ हलत होते.आवाज मात्र येत नव्हता.या सगळ्यात एक गोष्ट समान होती.ते म्हणजे त्यांचे डोळे...सगळे जण मधून मधून वखवखलेल्या नजरेने दोघांकडे बघत होते...
टेबलावर एका प्लेटमध्ये त्या प्रेताचे तुकडे ठेवले होते.सगळे बाहुले ते लालभडक तुकडे चघळत होते.खोलीत मांस चघळण्याचा,चावण्याचा,गिळण्याचा आवाज येत होता.बाहुले त्या तुकड्यांबरोबर कपाटावर ठेवलेल्या बाटलीतील प्लॉस्टिकचे मणी गिळत होते...तितक्यात अजयचे लक्ष भिंतीवरील आरशात गेले.त्याने सुधीरचा हात घट्ट पकडला आणि त्याला आरशात बघायला सांगितले.आरशात बघताच सुधीरची बोबडी वळली.कारण आरशात त्या बाहुल्यांच्या प्रतिमा भयानक दिसत होत्या.आरशात त्यांच्या अंगावर चामडी दिसत नव्हती.सगळे कुजलेल्या मांसाचे सापळे वाटत होते.त्यांचे कुजलेले मांस खाली पडत होते.डोळ्याची तर बुब्बुळ सुध्दा दिसत नव्हती.सुधीरने डोळे गच्च मिटून घेतले.त्याला समजले की ही सगळी भुताटकी आहे.ईथे आपल्यासोबत काहीतरी भयंकर घडणार आहे.
तेवढ्यात त्या गाडीत भेटलेला माणूस खोलीत आला.त्याच्यासोबत ती मुलगी होती.मागे त्यांचा ड्रायव्हर होता.तिघेही बाहुले होते...अजयला तिचा चेहरा गाडीत दिसला होता.या सगळ्यात भयंकर ती मुलगी दिसत होती.....दोघे सरळ अजय आणि सुधीरच्या दिशेने आले.
"आज माझ्या मुलीचा वाढदिवस आहे तेव्हा आमच्या आनंदात तुम्ही दोघे सुध्दा सहभागी व्हा..."दोघांकडे बघत तो माणूस म्हणाला आणि मोठमोठ्याने हसू लागला.आता सगळ्या वखवखलेल्या नजरा अजय आणि सुधीरकडे होत्या.तो ड्रायव्हर,हातात कोयता घेतलेला बाहुला मागे उभे असलेले सगळे त्यांच्याकडे बघत होते...
"बाबा मला वाढदिवसाला काय भेट देणार..."ती मुलगी म्हणाली.त्या माणसाने दोघांकडे बोट केले आणि पुन्हा जोरात हसू लागला.त्याचबरोबर ती मुलगी व सगळे बाहूले हसू लागले.अजयने आरशात त्या मुलीला पाहिले तर ती खूप कुरुप दिसत होती.तिच्या तोंडाला रक्त लागले होते.एखाद्या हडळीपेक्षा ती भयंकर दिसत होती.
"अजय माझा हात घट्ट पकड..."थरथर कापणाऱ्या अजयकडे बघत सुधीर म्हणाला.अजयने त्याचा हात पकडला.ती मुलगी त्यांच्याकडे धावली तिने सुधीरला हात लावताच तिला जोरात झटका बसला.ती ऊडून भिंतीवर आपटली.तिचा प्लॉस्टिकचा हात मेण वितळावा तसा वितळला होता.सुधीरच्या गळ्यातील मारुतीचे लॉकेट चमकत होते.ते पाहताच सर्व घाबरले.सुधीरच्या गळ्यातील लॉकेटमुळे कोणी पुढे येत नव्हते.सुधीर अजयचा हात पकडून पुढे जाऊ लागला.हातात कोयता घेतलेला तो त्यांच्यावर धावला.दोघांना स्पर्श करताच तो भस्म झाला...त्या खोलीतून बाहेर येताच दोघे धावतपळत खाली आले...त्यांच्यामागे भयानक किंकाळ्या निघत होत्या.पार्किंगमध्ये गाड्यांची गर्दी झाली होती.सुधीर एका गाडीत बसला.ती प्लॉस्टिकची होती.तिला इंजिन नव्हते.खेळण्यातल्या गाडीसारखी ती चावीवर चालत होती...यातील एकही गाडी त्यांच्या उपयोगाची नव्हती.अजयला आपल्या गाडीची आठवण झाली.दोघे त्यांच्या गाडीत जाऊन बसले.दोघे बसताच चमत्कार झाल्यासारखी ती आपोआप चालू झाली.झटकन ती रिव्हर्स गेली.मागे असलेल्या प्लॉस्टिकच्या गाड्या तिने उडवल्या...जिन्यावरुन खाली आलेल्या बाहुल्यांना उडवत ती पार्किंगमधून बाहेर आली...गालावर लाल ठिपके असलेला बाहुला गेट अडवून उभा होता.अजयचे गाडीवर नियंत्रण नव्हते.एक अदृश्य शक्ती जणू ती चालवत होती...गाडीने गेटसकट त्या बाहुल्याला उडवले.ती अतिशय वेगात वाऱ्याशी स्पर्धा करत पुढे निघाली.तिचा वेग एवढा प्रचंड होता कि दोघांना चक्कर आली..शुध्द हरपून त्यांनी मान टाकली.
डोळ्यावर लख्ख प्रकाश पडल्यावर दोघांना शुध्द आली.त्यांची गाडी त्याच रस्त्यावर उभी होती.पण पुढे फक्त दोनच रस्ते होते.तिसरा रस्ता गायब झाला होता.रात्रीची घटना त्यांना जशीच्या तशी आठवत होती.या जन्मात तरी ती विसरने शक्य नव्हते.ती घटना दोघे कोणालाच सांगणार नव्हते...सुधीरने मोबाईल बघितला.मामाचे बरेच फोन येऊन गेले होते.
"हा मामा!!दीड एक तासात पोहोचतो..."कॉलबॅक करत तो मामांना म्हणाला.नंतर अजयकडे बघत म्हणाला..."जे घडलं ते विसरुन जा.तो बंगला,त्या बाहुल्या त्यांच रहस्य न जाणनच आपल्या हिताचे आहे..."
अजयचे लक्ष सुधीरच्या गळ्यातील लॉकेटकडे होते..."जय बजरंग बली..."असे म्हणत त्याने गाडीची चावी फिरवली.पण त्याच्या मनात वेगळेच काहीतरी चालले होते.या बाहुल्यांचे रहस्य जाणून घेतल्याशिवाय त्याला चैन पडणार नव्हती...
#समाप्त
#अमित राऊत
