Bloody Mary : Never Take Challange
लेखन : अभिषेक शेलार
भाग : २
वातावरणात काही बदल घडतायत का याचे सिद्धार्थ अगदी बारकाईने निरीक्षण करू लागला… परंतु बराचवेळ झाला तरी त्याला कोणतेही लक्षणीय बदल जाणवले नाहीत….
"कुठे आहे Bloody Mary??... Bloody Mary!! are you there??" आरशाची काच हाताने ठोकतच सिद्धार्थ म्हणाला… "अरे जिचे अस्तित्वच नाही ती येणार तरी कुठून??" तो जोरजोरात हसू लागला… "आरशातून खेचून नेणार म्हणे… मूर्ख स्वप्नील आणि त्याच्या त्या फालतू भाकडकथा… Finally I have won this challange…. Wooooohhhhhh !!!!!" सिद्धार्थ अगदी जोशात आला होता… स्वप्नीलचा समज खोटा ठरवल्याचा आनंद त्याच्या चेहऱ्यावर ओसंडून वाहत होता…
हसता - हसता अचानक त्याचे लक्ष आरशातील त्याच्या प्रतिबिंबाकडे गेले आणि तो काहीसा हादरलाच… तो हसत होता मात्र आरशातील त्याचे प्रतिबिंब??? ते तर अगदी स्थिर होते…. हे कसे शक्य आहे?? आरशातील त्या सिद्धार्थच्या चेहऱ्यावर कसलेही हावभाव नव्हते… सिद्धार्थने आपल्या शरीराची हालचाल करून पाहीली, परंतु समोरील प्रतिबिंबाने त्याच्या कोणत्याही हालचालीस प्रतिसाद दिला नाही… आता मात्र सिद्धार्थच्या मनात एक प्रकारची अनामिक भीती दाटून येऊ लागली होती….
"ए !! क…क… कोण आहेस तू??" थरथरत्या आवाजातच सिद्धार्थने विचारले…. पण समोरून काहीच प्रतिसाद आला नाही…. घाबरून सिद्धार्थ बाथरूमची कडी खोलून बाहेर पळण्याचा प्रयत्न करू लागला… कडी तर उघडली परंतु दरवाजा मात्र काही केल्या उघडत नव्हता… दाराला धसके देत त्याने तो उघडण्याचा प्रयत्न केला खरा… पण व्यर्थच… तो असा गोंधळलेल्या अवस्थेत असतानाच त्याला मागून हसण्याचा आवाज येऊ लागला… सिद्धार्थने भयभीतपणे मागे वळून पाहीले… समोरील दृश्य पाहून त्याची बोबडीच वळली… इतक्यावेळ तटस्थपणे उभे असलेले आरशातील त्याचे प्रतिबिंब आता अगदी विभत्सपणे हसू लागले होते… बर्फाने गारठलेल्या एखाद्या वस्तूप्रमाणे सिद्धार्थ आरशातील त्याच्या त्या प्रतिबिंबाकडे पाहत राहीला… खरंतर ते त्याचे प्रतिबिंब राहीलेच नव्हते… ते तर काहीतरी वेगळेच होते… आकलनशक्तिच्याही पलीकडचे असे काहीतरी…
अचानकच आरशातील तो अगदी स्तब्ध उभा राहीला व सिद्धार्थकडे एकटक पाहू लागला… एकामागोमाग एक घडत असलेल्या त्या घटना सिद्धार्थला एखाद्या वाईट स्वप्नाप्रमाणेच भासत होत्या… मात्र त्याच्या आजवरच्या सर्व समजुतींना व धाडसीपणाला काही प्रमाणात तडा नक्कीच गेला होता… बघता बघता प्रतिबिंबातील त्या सिद्धार्थने मुसमुसून रडण्यास सुरुवात केली… पण रडताना त्याच्या डोळ्यांतून अश्रू निघत नव्हते… तर लालभडक रक्ताच्या धारा वाहत होत्या… काळीज पिळवटून टाकणारे ते दृश्य पाहून सिद्धार्थला जोरात किंचाळावेसे वाटत होते… परंतु ना त्याच्या तोंडून आवाज निघत होता व ना त्याला कोणतीही हालचाल करता येत होती… चिखलात पाय रुतून बसल्याप्रमाणे त्याची अवस्था झाली होती… समोर जे काही घडतेय ते पाहण्याशिवाय आता कोणतेही गत्यंतर राहीले नव्हते… मनातून तो संपूर्णतः हादरून गेला होता…
त्याचे स्वतःचेच प्रतिबिंब आता त्याच्यासाठी एक कर्दनकाळ ठरत होते… काय चाललेय काहीच समजतं नव्हते…
एव्हाना त्या प्रतिबिंबाचे रडणे अधिकच भेसूर व अमानवीय झाले होते… पाहता पाहता सिद्धार्थचे लक्ष प्रतिबिंबातील त्या सिद्धार्थच्या हाताकडे गेले… आरशात उभ्या असलेल्या त्या सिद्धार्थच्या हातात एक अणुकूचीदार काचेचा तुकडा होता… रडता रडता हळूहळू त्याने तो हात वर उचलला व डोळ्यांची पापणी लवते न लवते तोच काचेचा तो धारदार तुकडा आपल्या मानेवरून सर्रर्रर्रर्रकन फिरवला… लालभडक रक्ताची एक चिळकांडी उडाली… मानेवरून रक्ताच्या धारा घळाघळा वाहू लागल्या… बघता बघता ते रक्त संपूर्ण शरीरभर पसरले… डोळे पूर्णतः पांढरेफट्ट पडलेले…
आपल्याच प्रतिबिंबाचे ते अक्राळविक्राळ रूप पाहून सिद्धार्थचा प्राण कंठाशी आला होता… तो रडत होता… बाहेर जाण्याचा प्रयत्न करत होता… परंतु आता परिस्थिती त्याच्या हाताबाहेर गेली होती… घडणाऱ्या गोष्टींचे संपूर्ण नियंत्रण त्या वाईट शक्तिच्या हातात आले होते… किंबहुना ते सिद्धार्थनेच तिच्या हाती दिले होते असे म्हणणेही वावगे ठरणार नव्हते… भलत्याच आत्मविश्वासात घेतलेले हे challange आता त्याच्याच अंगलट येताना दिसत होते…
आता आपली यातून सुटका नाही, असे सिद्धार्थला आता कळून चुकले होते… इतक्यात आसमंतात पुन्हा कानठळी बसेल इतक्या तीव्रतेची एक वीज कडाडली… बाथरूमच्या खिडकीतून वाऱ्याचा एक प्रचंड झोत आत शिरला… त्या हवेने आरशासमोर तेवत असलेल्या दोन्ही मेणबत्त्या क्षणार्धात विझल्या… पुन्हा एकदा गडद अंधाराचे साम्राज्य पसरले… तो काळाकुट्ट अंधार जणूकाही आपणास गिळंकृतच करेल असे त्याला भासू लागले… बाथरूमचे दार अजूनही उघडण्यास तयार नव्हते… तो भानावर आला… गडबडीतच त्याने खिशातून माचीस काढली व त्यातील एक कांडी ओढून विझलेल्या मेणबत्त्या पुन्हा प्रज्वलीत केल्या…
मेणबत्तीच्या अंधुक प्रकाशाने त्याला थोडे का होईना हायसे वाटले… उजेड होताच त्याचे लक्ष प्रथम आरशाकडे गेले… आरशातील ते जे काही होते ते आता दिसेनासे झाले होते… सिद्धार्थचा जीव भांड्यात पडला… अस्थिर नजरेने पाहता पाहता एक गोष्ट त्याच्या लक्षात आली आणि त्याच्या तोंडचे पाणीच पळाले… आरशातील ते राक्षसी प्रतिबिंब तर नाहीसे झाले होते, परंतु त्याचे वास्तवातील प्रतिबिंबही दिसत नव्हते… स्वतःला चाचपडतच तो आरशात पाहू लागला… पण आरशात दिसत होता तो फक्त मिट्ट काळोख… जणूकाही त्या आरशापलीकडे एक वेगळीच दुनिया आहे असे भासत होते… त्याच्या मनात असंख्य प्रश्नांचे काहूर माजले होते… डोक्याला मुंग्या येऊ लागल्या… भीती काय असते हे आज खऱ्या अर्थाने त्याने अनुभवले होते… सर्वकाही अनपेक्षित आणि मानवी बुद्धीला न पटेल असेच होते…
रडून रडून सिद्धार्थच्या डोळ्यांतील पाणी सुकले होते… घशास कोरड पडली होती… बाहेर कोणास ऐकू जावे म्हणून तो दारावर अधून-मधून लाथा मारत होता, परंतु पुन्हा सुरु झालेल्या त्या मुसळधार पावसाच्या आवाजापुढे त्या दणक्यांचा आवाज फिका वाटत होता… त्याचा मोबाईलही तो बाहेर विसरला होता… एकूणच सुटकेचा कोणताच मार्ग दिसत नव्हता… इतक्यात बाथरूमच्या दारावर एक जोरदार धडक जाणवली… मागे वळून सिद्धार्थ बाथरूमच्या दाराकडे निरखून पाहू लागला… तोच पुन्हा कोणीतरी बाहेरून दारावर थाप मारली… हळूहळू दारावरील त्या दणक्यांचा आवाज वाढतच गेला…
"कोणी आपल्या मदतीस आले आहे का?? पण मग कोणी आवाज का देत नाहीय?? सिद्धार्थ स्वतःशीच विचारू लागला… काहीच कळण्यास मार्ग नव्हता….
"कोण आहे??"... सिद्धार्थने हाक देतच विचारले खरे, परंतु त्याच्या तोंडून आवाजच फुटला नाही… बघता-बघता तो दरवाजा आता मागे पुढे खेचला जाऊ लागला… सिद्धार्थने दरवाजा उघडण्याचा पुरेपूर प्रयत्न केला परंतु काहीच उपयोग झाला नाही.. परिस्थिती आता अधिकच हाताबाहेर जाऊ लागली होती…
अचानकच त्याचे लक्ष दरवाजाच्या वरच्या बाजूस गेले आणि त्याचे डोळे पांढरे पडले... दरवाजाच्या वरच्या कडेवरून रक्ताच्या धारा हळूहळू खालच्या दिशेने घरंगळत येत होत्या… आरशाच्या दिशेस पाठमोरा उभा राहून सिद्धार्थ ते भयावह दृश्य पाहत होता… प्राण अगदी कंठाशी येऊन ठेपला होता… त्याच्या छातीतील धडधड त्याला आता अगदी स्पष्टपणे जाणवत होती… भीतीने त्याच्या सर्वांगाला घाम फुटला होता… त्याच्या चेहऱ्यावरील धाडसीपणाचा आवेश केव्हाच गळून पडला होता आणि त्याची संपूर्ण जागा आता भयाने व्यापली होती…
पाहता-पाहता बाथरूमचा अखंड दरवाजा त्या लालभडक रक्ताने न्हाऊन निघाला… ते किळसवाणे दृश्य पाहून सिद्धार्थ एक जोरदार किंकाळी फोडणार, तोच मागे असलेल्या आरशातून दोन रक्ताने माखलेले हात बाहेर आले व त्यांनी थेट पाठमोऱ्या उभ्या असलेल्या सिद्धार्थच्या मानेची पकड घेतली… त्या हातांना असलेली काळीकुट्ट धारदार व लांबसडक नखे सिद्धार्थच्या मानेत अगदी खोलवर रुतली गेली… मानेतून रक्ताच्या धारा वाहू लागल्या… असंख्य वेदनांनी तो कळवळू लागला… क्षणार्धात सारेकाही विपरीत घडले होते…
सिद्धार्थ थरथर कापू लागला… सुटकेसाठी प्रयत्न करू लागला… परंतु जितक्या ताकदीने तो जोर लावत होता, तितकीच त्याच्या मानेवरील पकड अधिकच मजबूत होत चालली होती… बाथरूममधील त्या पांढऱ्याशुभ्र टाईल्सवर लालभडक रक्ताचे शिंतोडे अगदी ठळकपणे उठून दिसू लागले…
१० ते १५ मिनिटे त्याची ती झटापट सुरूच राहीली… रक्त बरेच गेले होते… सिद्धार्थचा प्रतिकार आता हळूहळू क्षीण होऊ लागला होता… एका क्षणासाठी त्याच्यावर जीवापाड प्रेम करणारे त्याचे आई - बाबा…त्यांच्यासोबत घालवलेले आयुष्यातील अनेक सुवर्णक्षण…. तसेच हे challenge घेऊ नकोस म्हणून जीवाच्या आकांताने समजावून सांगणारे त्याचे जीवलग अर्थात स्वप्नील, शर्वरी व पालवी… सर्वकाही त्याच्या डोळ्यांसमोरून तरळून गेले… आपसूकच डोळ्यांतून पाणी आले… शरीराची हालचाल थांबली… नजर धुसर होत गेली… इतकावेळ प्रतिकार करणारे त्याचे हात आता खाली अधांतरी लोंबकळू लागले…हृदयाची धडधड थांबली…ती कायमचीच… डोळे सताड उघडेच राहीले… काहीच वेळात होत्याचं नव्हतं झाल होत…
त्या झटापटीत बेसिनवर तेवत असलेल्या त्या दोन्ही मेणबत्त्याही विझून खाली पडल्या होत्या… बाथरूममध्ये तोच जीवघेणा काळोख आणि तशीच भयाण शांतता पसरली… आरशाच्या पृष्ठभागी एक प्रखर असे गोलाकार आकाराचे रिंगण तयार झाले… एखाद्या हिंस्त्र जनावराने जसे आपल्या शिकारीस फरफटत खेचून न्यावे अगदी त्याचप्रमाणे त्या वाईट शक्तीने सिद्धार्थच्या मृत शरीरास त्या गोलाकार रिंगणातून आत खेचण्यास सुरुवात केली…
बेसिनला घासत - आपटत त्याचे ते निर्जीव शरीर आत खेचले जाऊ लागले… काहीच वेळात ते प्रेत संपूर्णतः त्या रिंगणातून आत सामावून गेले… तसे ते प्रखर रिंगण नाहीसे झाले…
सर्वकाही अगदी पूर्ववत झाले… जसे की काही घडलेच नसावे… बाहेरील पावसानेही आता उसंत घेतली होती… वातावरण अगदी शांत व भकास झाले होते…
गरज नसताना फक्त फाजील आत्मविश्वासाने घेतलेले challange सिद्धार्थच्या जीवावर बेतले होते… पण… त्याच्यावर स्वतःपेक्षा जास्त प्रेम करणाऱ्या आई - वडिलांनी आता कोणाकडे पाहायचे होते?? स्वप्नील, शर्वरी व पालवीने त्यांच्या एका जीवलग मित्राला गमावले होते… त्यातल्या त्यातही स्वप्नीलला सर्वात जास्त guilty वाटणार होते… पण त्याची तरी काय चूक होती म्हणा?? त्याने तर फक्त आपले मत मांडले होते… आणि भयकथा लिहीणे हा त्याचा छंद होता… त्यात गैर ते काय होते?? एकूणच सर्वस्वी चूक ही सिद्धार्थचीच होती… सिद्धार्थला त्याचा फाजील आत्मविश्वास नडला होता…
माझ्या लाडक्या मित्र - मैत्रिणींनो… आज या कथेच्या माध्यमातून तुम्हांला इतकेच सांगायचे आहे की आपले आयुष्य खूप सुंदर आहे आणि ते असे सिद्धार्थसारखे जीवावर बेतणारे Challange घेऊन उध्वस्त करू नका… Challanges घ्यायचीच असतील तर आयुष्यातील नवनवीन संकटांचा सामना करण्याचे Challange घ्या… एखादी नवी गोष्ट शिकण्याचे अथवा नवे Skill develop करण्याचे Challange घ्या…
कथेतील स्वप्नीलने जसे म्हटले होते की कोणाच्या मानण्या किंवा न मानण्याने कोणाचेही अस्तित्व ठरत किंवा संपत नसते… त्याचप्रमाणे एक लेखक म्हणून मी तुम्हाला इतकेच सांगेन, की कधीच कोणाच्या अस्तित्वावर प्रश्नचिन्ह उपस्थित करू नका… कारण आपल्या सभोवती जशा सकारात्मक ऊर्जा आहेत तशाच नकारात्मक ऊर्जाही आहेत… आणि त्यांना Challenge करण्याचे निरर्थक धाडस कधीही करू नका… कारण ते तुमच्या जीवावरही बेतू शकते…
कथा कशी वाटली याबद्दलचा आपला अमूल्य अभिप्राय नक्की कळवा. कारण तुमचा एकेक प्रतिसाद आम्हा लेखकांसाठी खूप अनमोल, तसेच आम्हाला अधिकाधिक लिहीण्यास प्रोत्साहन देत असतो.
तळटीप : ही कथा फक्त एक काल्पनिक कथा असली, तरीही कथेतील प्रयोग करण्याचे धाडस कोणीही करू नये… तरीही कोणी तसे केल्यास पुढील परिणामास सदर व्यक्ती जबाबदार असेल… त्यास लेखक जबाबदार राहणार नाही. धन्यवाद !!
