ती काळरात्र 3
3 पट भय... 3 पट रहस्य... 3 पट थरार...
भाग : १
लेखन : अभिषेक शेलार
नमस्कार, मित्र-मैत्रिणींनो!! मी अभिषेक शेलार. "HAUNTED COLLEGE", "ती काळरात्र", "ती काळरात्र-2" व "QUARANTINE IN A HAUNTED HOTEL" या माझ्या कथांना लाभलेल्या भरघोस प्रतिसादानंतर पुन्हा एकदा तुमच्यासमोर एक कथा मांडत आहे.
सदर कथा ही संपूर्णतः नवी कथा असून तिचा "ती काळरात्र" व "ती काळरात्र-2" या कथांशी कोणताही संबंध नाही.
२६ जुलै २०१७ :-
"अहो तो फोटो जरा तिरकस वाटतोय… डाव्या बाजूने थोडा खाली करा" साडीच्या पदराला आपले ओले हात पुसतच कस्तुरी नयनला म्हणाली. "बघ आता, बरोबर आहे??" नयनने विचारले. "हो आता अगदी परफेक्ट!!" कस्तुरी हसतच म्हणाली. "ओ… हो… दादा-वहिनी तुमची तयारी अगदी जोरात चालू आहे म्हणायची तर…" किचनमधून आतापर्यंत सर्व संभाषण ऐकत असलेली कांचन बाहेर येतच म्हणाली… "ए गधडे!! खूपच चुरुचुरु बोलतेयस असे नाही का वाटत तुला?? खरंतर कस्तुरीला लहान मुलांची खूप आवड आहे, म्हणून मी ही लहान बाळाची फ्रेम आणलीय" नयन म्हणाला. "खूपच छान आहे पण फोटोतील हे बाळ… अगदी निरागस… आमचही बाळ असंच असावं" कस्तुरी कांचनला म्हणाली. "हो, ना!! मग कधी लागूयात तयारीला??" नयन मस्करीच्या सुरातच म्हणाला… परंतु त्याच्या या प्रश्नाने मात्र कस्तुरी लाजूनच तेथून पळून गेली… "काय रे दादा?? मघाशी मला ओरडलास ना?? आणि आता स्वतःच??" कांचन हसतच म्हणाली… त्यावर दोघेही हसू लागले…
अशाप्रकारे सर्वकाही अगदी सुरळीत सुरु होते… नयन आणि कस्तुरी यांच्या लग्नाला जवळजवळ २ वर्ष पूर्ण झाली होती… बरीच मेहनत करून ते आपल्या संसाराचा गाडा हाकत होते… मुंबईत दोघेही बऱ्यापैकी चांगल्या पगाराच्या नोकरीवर होते… पै… पै… जमा केलेल्या पैशांतून त्यांनी यावर्षीच गावी घर बांधून घेतले होते… त्यांचे हे स्वप्न पूर्ण झाल्याचा आनंद त्या दोघांच्याही चेहऱ्यावर स्पष्टपणे झळकत होता… त्यांच्या त्याच स्वप्नातील घरात राहण्यासाठी ते दोघे, कांचन तसेच आप्पा व इंदुमती असे सर्व 'झारपकर' कुटुंब तीन दिवसांपूर्वीच मुंबईहून तेथे आले होते…
घर तसे अगदी ऐसपैस असे होते… एका बाजूस किचन तर त्याला लागून दुसऱ्या बाजूस बेडरूम व त्या दोघांनाही संलग्न असा हॉल… घरावर छप्पर म्हणून कौल बसवण्यात आलो होती… पुढल्या दारास तुळशी वृंदावन, तर मागच्या बाजूस बाथरूम व टॉयलेटची व्यवस्था करण्यात आली होती… संपूर्ण घराभोवती हिरवेगार शेत व त्यातून जाणारी छोटीशी पायावाट… चिरेबंदी गडग्याला खेटूनच एक भलीमोठी विहीरदेखील होती… पावसाळ्याचे दिवस असल्याने वातावरण अगदी प्रसन्न असे होते…
दिवसभराची कामे आटोपून रात्री सर्वजण जेवण करण्यास हॉलमध्ये बसले होते… कस्तुरी मात्र भिंतीवर लावलेल्या त्या लहान बाळाच्या फोटोकडेच एकटक पाहत होती…
नयन : ओ मॅडम!! जेवा की पुढ्यातलं… आता काय त्या बाळाकडेच बघून पोट भरणार वाटतं…
इंदुमती : बघेनात!! तुझ्या पोटात कित्याक दुखता?? तिका आवडता म्हणान ती बघता…
नयन : अग आई, मी तिला नको बघूस असं नाही म्हटलं…
इंदुमती : ता सगळा र्हवान देत… आता मी काय सांगतय ता दोघावल्यानी नीट कान देऊन ऐका… रवळनाथाच्या कृपेन ह्या आपला घर उभा र्हवला… सगळा चांगला झाला… आता आमच्या दोघांचीही अर्धी लाकडा तर मसनात गेली हत, पण डोळे मिटूच्या आधी तरी आमका नातवाचा त्वांड बघुक मिळान देत हीच ईच्छा…
नयन : अग आई, असं भरल्या ताटावर बोलू नकोस ग…
कांचन : आई!! तू काळजी करू नकोस, कारण दादा आणि वहिनीची सकाळीच चर्चा झालीय यावर… हो की नाही दादा??
नयन : कांचन!! मी जेवतोय म्हणून… नाहीतर चांगलीच हाताखालून काढली असती तुला आता…
आप्पा : अरे मेल्या तिका कित्याक बोलतस?? आता तुझ्या आयेन काय सांगल्यान हा ता मनार घेवा, नी लवकर पाळणो हलवा…
नयन : आबा!! आता तुम्हीपण??
नयनची झालेली फजिती पाहून संपूर्ण घरात एकच हशा पिकला… सर्व कुटुंब अगदी आनंदात होते… आपल्या मुलाने आपले स्वप्न पूर्ण केले याचा आनंद आप्पा व इंदुमती या दोघांच्याही चेहऱ्यावर दिसत होता… परंतु म्हणतात ना आयुष्यात सर्वच दिवस कायम राहत नाहीत… मग ते चांगले असोत वा वाईट… आजची 'काळरात्र' त्यांच्या या सुखाला उतरती कळा लावणार होती, याची त्या सर्वांना तसूभरही कल्पना नव्हती…
रात्री २ वाजून १५ मिनिटे :-
दिवसभराच्या थकव्यानंतर सर्वजण अगदी गाढ झोपले होते… आप्पा, इंदुमती व कांचन हॉलमध्ये तर नयन आणि कस्तुरी बेडरूममध्ये झोपले होते… अचानक जोरदार पावसाला सुरुवात झाली… पावसाचे पाणी कौलांवर पडून होणाऱ्या आवाजाने कस्तुरीला जाग आली… तिला वॉशरूमला जायचे होते, परंतु इतक्या रात्री तिला एकटीला बाहेर जाण्याची भीती वाटत होती…
"अहो… अहो…" हाताने थोपटतच तिने नयनला उठविण्याचा प्रयत्न केला, परंतु गाढ झोपेत असलेल्या नयनने तिला काहीच प्रतिसाद दिला नाही… "कांचनला उठवू का??... नको राहू देत, तीपण आज बरीच दमली आहे बिचारी" कस्तुरी स्वतःशीच बोलत होती… आता दुसरा कोणताच पर्याय दिसत नसल्याने नाईलाजात्सव कस्तुरीला एकटीलाच बाहेर जावे लागणार होते…
संपूर्ण खोलीत मिट्ट काळोख पसरला होता… कस्तुरीने उशाशी असलेला तिचा मोबाईल घेतला व त्याची टॉर्च चालू करून ती बाहेर जाण्यास निघाली… पाऊस पडत असल्याने हवेत बराच गारवा निर्माण झाला होता… बेडरूमचे दार उघडून कस्तुरीने हळूच हॉलमध्ये प्रवेश केला… हॉलमध्येही पूर्णतः गडद अंधार पसरला होता… बाहेर पाऊस मी म्हणत होता… आप्पा, इंदुमती व कांचन असे तिघेही गाढ निद्रेच्या आहारी गेले होते… अलगद पावले टाकत कस्तुरी मागल्या दाराच्या दिशेने वाटचाल करू लागली… अचानक तिचे लक्ष भिंतीवरील एका लालसर चमकणाऱ्या गोष्टीकडे गेले… नीट पाहिले असता तिच्या लक्षात आले की, नयनने आणलेल्या फ्रेममधील बाळाचे डोळे चमकत आहेत… ते पाहून ती थोडी दचकलीच… तिला नीट काही समजत नव्हते… क्षणा-क्षणाला वातावरणातील गूढता वाढत चालली होती… समोरील चित्र स्पष्ट होण्यासाठी तिने मोबाईलच्या टॉर्चचा प्रकाशझोत त्या फ्रेमच्या दिशेने फिरवला आणि समोरील दृश्य पाहून तिच्या पायाखालची जमीनच सरकली… आपण एखादे भयानक स्वप्नच तर पाहत नाहीय ना, असे तिला वाटू लागले… कारण फ्रेममधील त्या बाळाच्या डोळ्यांतून लालभडक रक्ताच्या धारा घळाघळा वाहत होत्या… फ्रेमवरून खाली घरंगळत पडणारे ते रक्त पांढऱ्या फरशीवर ठळकपणे उठून दिसत होते…
काळजाचा थरकाप उडवणारे ते दृश्य पाहून कस्तुरीने एकच किंकाळी फोडली… तिची ती किंकाळी ऐकून सर्वजण ताडकन जागे झाले…
कांचन : वहिनी!! काय झाले तुला??
धक्क्यामुळे जमिनीवर बसलेल्या कस्तुरीजवळ येतच कांचनने विचारले. आप्पांनी लागलीच सर्व लाईट्स चालू केल्या… ईतक्यात नयनसुद्धा बेडरूममधून बाहेर आला…
नयन : कस्तुरी!! काय ग, कोणते वाईट स्वप्न पाहिलेस का?? आणि तू ईथे काय करतेयस??
नयनला पाहताच कस्तुरी रडू लागली… कस्तुरीला नेमके काय झालेय ते समजण्यास कोणालाच काही मार्ग नव्हता…
इंदुमती : बायो… जा पयला तिका पाणी आणून दी…
इंदुमती कांचनला म्हणाल्या… तसे कांचनने लगेचच किचनमधून पाण्याचा ग्लास आणत कस्तुरीच्या हातात दिला… थरथरत्या हातानेच कस्तुरीने ग्लास हातात घेतला व घटाघटा संपूर्ण ग्लास घशाखाली रिचवला… पाणी पिऊन झाल्यावर अचानक तिचे लक्ष पुन्हा त्या फ्रेमकडे गेले आणि काय आश्चर्य… सर्वकाही अगदी पूर्ववत झाले होते… ना फ्रेममधील बाळाच्या डोळ्यांतून रक्त येत होते… ना फरशीवर कुठे रक्त दिसत होते… विस्फारलेल्या डोळ्यांनीच ती त्या फ्रेमकडे पाहत होती…
नयन : अग कस्तुरी, काय झालय काही सांगशील का??
कस्तुरी : त्या फ्रेममधील ते बाळ… त्याच्या डोळ्यांतून…
कस्तुरी हुंदके देतच सांगण्याचा प्रयत्न करत होती, परंतु भीतीमुळे तिला नीट सांगता येत नव्हते…
नयन : हे बघ, तू आधी शांत हो… मग सांग नीट… तू काय म्हणतेयस आम्हाला काहीच समजत नाहीय…
कस्तुरीच्या चेहऱ्यावर साचलेले भय पाहून सर्वच अगदी स्तब्धपणे तिला पाहत होते… थोडे शांत झाल्यावर तिने घडलेला सर्व घटनाक्रम एकेक करून सर्वांसमोर उलगडून सांगण्यास सुरुवात केली…
नयन : नाही ग कस्तुरी… तुला भास झाला असेल…
कस्तुरी : अहो, पण मी खोटं का बोलेन??
नयन : अग तूच बघ ना… तू म्हणतेयस तसे काही दिसतय का तुला आता??
कस्तुरी : म्हणजे मी खोटंच बोलतेय असे तुम्हाला वाटतेय ना??
इतके म्हणून कस्तुरी पुन्हा हुंदके देत रडू लागली…
नयन : अग कस्तुरी, माझं म्हणणं तुला समजलेच नाही…
इंदुमती : बाबू, तू थांब वायच… बाय!! ह्या बघ आता मी काय सांगतय ता नीट ऐक… आता कसा हा… आपण सगळी मुंबईक र्हवणारी माणसा, त्यात ही जागा आपल्यासाठी नवीन आसा… आणि अजून आपण या वास्तूची शांतीपण नाय करूक, मगे असे भास होतलेच वायच…
नयन : अग आई… तू काहीही का मनात भरतेयस तिच्या?? वास्तुशांतीचा आणि ह्या प्रकरणाचा काही संबंध तरी आहे का?? काहीपण उगाच!!
इंदुमती : अरे बाबू पण…
नयन : आई, मला काही ऐकायचे नाहीय आता यावर… रात्र खूप झालीय त्यामुळे आपण आता झोपायला हवं असं मला वाटत…
असे म्हणून नयन कस्तुरीला घेऊन बेडरूममध्ये निघून गेला… परंतु त्याच्या अशा वागण्याने इंदुमतीना काहीसे वाईट वाटले…
इंदुमती : ह्या पोराक कितीदा सांगलंय वास्तुपूजा करून घेऊयात, पण तो माझा काय ऐकतच नाय… आता तुमीच काय ता समजवा तेका…
इंदुमती आप्पांना म्हणाल्या… परंतु ते काहीच म्हणाले नाहीत…
कस्तुरीसोबत घडलेला तो विचित्र प्रकार हा केवळ कस्तुरीचा एक भास होता की त्यांच्या कुटुंबावर येणाऱ्या एका अनामिक संकटाची चाहूल होती… हे तर येणारा काळच ठरवणार होता… या घटनेनंतर २-३ दिवस सर्वकाही नीट होते… परंतु त्या रात्री…
३० जुलै,२०१७ :-
वेळ :- रात्री १ वाजून ४५ मिनिटे
दिवसभर झोडपून काढल्यानंतर पावसाने आता काहीशी उसंत घेतली होती, परंतु रिपरिप मात्र सुरूच होती… 'झारपकर' कुटुंबीय आज खरेदीसाठी आठवड्याच्या बाजारास गेले होते व त्यामुळे आलेल्या थकव्यामुळे पडल्या-पडल्याच झोपी गेले होते… परंतु कांचनला मात्र आज काही केल्या झोप लागत नव्हती… बराचवेळ मोबाईलवर टाईमपास केल्यानंतर ती निद्रेच्या आहारी जातच असेल, की ईतक्यात… घराच्या पुढील दारावर कोणीतरी थापा मारत असल्याचे तिला जाणवले… "इतक्या रात्री कोण बर दार वाजवत असेल??" कांचनने स्वतःलाच प्रश्न केला… काहीवेळ ती तशीच निपचित पडून राहीली, परंतु तो आवाज काही थांबला नाही…
"आई!! ए आई!!" इंदुमतीना हाताने हलवतच कांचन म्हणाली… परंतु दमलेल्या असल्याने त्यांनी कोणताच प्रतिसाद दिला नाही… "आईपण उठत नाहीय आणि बाबांना झोपेतून उठवण्याचे धाडस माझ्यात तरी नाहीय… काय करावे बरं आता??" कांचनला काहीच समजतं नव्हते…
ती स्वतःशीच विचार करत असेल की ईतक्यात दाराबाहेरून कोणाच्यातरी रडण्याचा आवाज येऊ लागला… नीट कानोसा घेतला असता कुणीतरी लहान मुलं रडत असल्याचे तिला जाणवले… "इतक्या रात्री दारावर लहान मुलं?? कोणाचे असेल?? कोणाचेही का असेनात, परंतु यावेळेस त्याला माझ्या मदतीची गरज आहे…" कांचनच्या डोक्यात प्रश्नोत्तरांचा खेळ सुरु होता… तिला पुढे काय करावे ते सुचेनासे झाले होते, परंतु आता तिला त्या लहान मुलाचे रडणे सहन होत नव्हते… कशीबशी हिंमत एकवटवून ती अंथरुणातून उठली व पुढील दाराचा दिवा चालू करण्यास तिने लाईटचे बटण दाबले… परंतु तो दिवा काही चालू झाला नाही… "हात तिच्या… हिलापण आताच जायचं होत??" कांचन वैतागतच म्हणाली… अंधारात चाचपडतच तिने जवळच ठेवलेली एक टॉर्च हाताशी घेतली व पुढल्या दाराकडे जाण्यास मार्गक्रमण सुरु केले… दाराबाहेरून येणारा तो लहान मुलाच्या रडण्याचा आवाज अजूनही थांबला नव्हता… कांचनच्या पडणाऱ्या एकेक पावलागणिक वातावरणातील रहस्यमयता वाढत चालली होती… पुढल्या दारापाशी आल्यानंतर तिने हळूच दाराची कडी उघडली…
दार उघडून ती खळ्यात आली… परंतु ना तिथे कोणी लहान मुलं होते व ना कोणता रडण्याचा आवाज… समोर होता तो केवळ चोहीकडे पसरलेला काळाकुट्ट अंधार… तिला आश्चर्यच वाटले… "ईतकावेळ जो आवाज मी ऐकत होते, तो असा एकाएकी कसा काय बंद झाला?? कुठे बरं गेल असेल ते लहान मुलं?? आणि तेही इतक्या जलद गतीने??" कांचनच्या डोक्यात पुन्हा एकदा विचारांचे चक्र सुरु झाले… पाऊस पडून गेल्याने वातावरणात बराच थंडावा निर्माण झाला होता...चंद्रावर ढगांचे आच्छादन जमा झाल्याने नजर जाईल तिथवर फक्त अंधाराचेच साम्राज्य दिसत होते...वेगाने वाहणाऱ्या वाऱ्यांमुळे शेतात उभ्या असलेल्या भाताच्या पिकांचे एकमेकांवर घर्षण होऊन त्यातून सळसळ असा आवाज येत होता… मधूनच एखाद-दोन काजवे चमकत होते…
टॉर्चच्या उजेडाच्या साहाय्याने कांचन आजूबाजूचा परिसर न्याहाळत होती… परंतु बराचवेळ शोधूनही तिला कोणीही दिसले नाही… कदाचित आपल्याला भासच झाला असावा असे समजून शेवटी ती पुन्हा घरात जाण्यास निघाली… तोच पुन्हा एकदा लहान मुलाच्या रडण्याचा आवाज येऊ लागला… यावेळेस तो आवाज विहिरीच्या दिशेने येत होता… काहीसे पुढे येऊन कांचनने टॉर्चचा प्रकाशझोत विहिरीच्या दिशेने फिरवला… आणि तिने समोर जे काही पाहिले ते काहीसे विचित्र आणि काळजात धडकी भरवणारे होते… विहिरीच्या कठड्यावर साधारणतः दीड ते दोन वर्षांचे एक बाळ पाठमोरे बसून रडत होते… त्या बाळाच्या अंगावर एकही कापड नव्हते… "इतक्या रात्री कोण ह्या बाळाला असे सोडून गेले असेल?? आणि तेही अशा जागी?? किती मूर्ख असेल ती व्यक्ती?? ते काही नाही.. मला त्याला वाचवायलाच हवे" कांचन स्वतःशीच बोलत होती…
खळ्याला असलेले लहानसे लोखंडी दार उघडताच त्याचा कर्कश आवाज त्या शांत वातावरणात भिनला...पावसाने आता पुन्हा एकदा जोर धरण्यास सुरुवात केली होती...टॉर्चचा प्रकाशझोत त्या बाळाच्या दिशेने धरत...पायांखाली असलेली ओली माती तुडवत कांचन एकेक पाऊल पुढे सरकत होती… त्या बाळाचे ते रडणे तसेच सुरु होते… रात्रीच्या त्या शांततेत त्याचा तो रडण्याचा आवाज अधिकच भयावह वाटत होता… संपूर्ण वातावरणात एक प्रकारची गहनता निर्माण झाली होती…
कांचन आता त्या बाळाच्या अगदी समीप पोहोचली होती… ती त्याला हात लावणार ईतक्यात….
क्रमशः
