वारसदार भाग @ ४
हॅलो ..! मि. मोहिते बोलत आहेत का ...? डॉ. सापळेंच्या क्लिनिक मधून वॉर्ड बॉय ने फोन केला होता. बोला मी...! मि. मोहिते बोलतोय, तस तो वॉर्ड बॉय घाईतच बोलला, तुम्हाला डॉक्टरांनी ताबडतोब क्लिनिक मध्ये बोलवलं आहे, अन त्यांनी फोन ठेवला. खरंतर डॉ. सापळे हे मोहित्यांचे फॅमिली डॉक्टर वजा मित्र होते, त्यामुळे सुख दुःखात त्यांची साथ ही कायमच मोहितेंसोबत असायची. घरची परिस्थिती बघून सकाळीच मोहिते क्लिनिक कडे निघाले. पण जाताना त्यांनी मिसेस मोहित्यांना सतर्क राहायला सांगितले. तस तर मोहितेंची थोरली मुलगी सुरेखा हीच्या लग्नानंतर घरात जेमतेम चार जणच उरले होते. मि & मिसेस. मोहिते, धाकटी मुलगी अपेक्षा मोहिते आणि धाकटा मुलगा सुनील मोहिते. पण काही महिन्यांपासून घरात जे काय सुरू आहे त्यामुळे मिसेस मोहितेंची मोठी बहीण आणि त्यांचा परिवार पण इथेच वास्तव्याला आला होता.
***
अरे सुनील..! सांग ना काय झालं आहे, तु जर असाच रडत राहशील तर आम्हाला कस कळेल, ये महादेव बोलना रे त्याला, काळजीपोटी सरिता अगदी विव्हळून म्हणाली. महादेव च्या खांद्यावरून डोकं बाजूला सरकवत सुनील ने सरिता चा हात हातात घेतला आणि तिला बोलू लागला, तु काळजी करू नकोस, मी ठीक आहे सरु... सरिता आणि सुनील कॉलेजपासून एकमेकांच्या प्रेमात होते... तोच पुढे सरसावत, महादेव म्हणाला, सुनील अस कोणतं दुःख आहे, जे तुला एवढं त्रास देतंय, मला फक्त एकदा सांग मित्रा, तुझा त्रास मुळापासून संपवून टाकेन मी. मैत्रीची किंमत काय असते आज सुनील प्रत्यक्ष बघत होता. त्या सर्वांना एकत्र बघून त्याचा आत्मविश्वास थोडासा वाढला. इकडे तिकडे नजर फिरवून सुनील ने अजिंक्य बद्दल महादेवला विचारले. अजिंक्य गावी जत्रेसाठी गेला आहे आणि गावी रेंज नसते त्यामुळे आपल्या ह्या भेटीबद्दल त्याला काहीच माहीत नाही, महादेव बोलला. त्यावर सरिता बोलली, म्हणूनच त्याचा फोन लागत नाहीये, मी त्याला पण भेटीसाठी कॉल करत होते. अजिंक्य गावी गेला आहे हे कळल्यावर प्रियाचा जीव कासावीस झाला. आता मात्र सुनील बोलू लागला. तुम्हाला तर माहीत आहे मित्रांनो, कॉलेज संपल्यानंतर आपण सगळेजण आपापल्या कामात गुंतलो. मी पण बाबांसोबत ( मि. मोहिते ) त्यांच्या ऑफिसमध्ये कामाला लागलो. सगळं सुरळीत होत. काही महिन्यांनी सुरेखा दीदीच पण लग्न अगदी थाटामाटात झालं.... सगळेजण त्याचा एकूण एक शब्द ध्यान देऊन ऐकत होते.
लग्नानंतर ती गरोदर राहिल्याने तिला आपल्या घरी आणलं. आम्ही सगळे खूप खुश होतो, कारण आमच्या घरी पहिल्यांदा लहान बाळाचा वावर होणार होता, घरभर दुधाचा वास, गालावर लाळ, शी - शी घरभर पसरणार, बाळाचा बोबडा आवाज हे सगळं आठवुनच आम्ही सगळे खूप आनंदी होतो. अगदी मी मामा होईल इथपर्यंत सगळा विचार केला होता. पण एका मध्यरात्री दिदि मध्येच उठून बसली. मी सहजच पाणी पिण्यासाठी बेडरूम मधून बाहेर पडून किचन कडे गेलो, हॉल मध्ये आई बाबा झोपले होते पण दीदी भिंतीवरच्या तिच्याच सावली कडे एकटक बघत होती. मी जरासा किचनमधुन कानोसा घेत, तिच्या डोळ्यांकडे पाहिलं, तर ती अगदी नजर रोखून एकटक तिथेच बघत होती, जराही पापण्यांची उघडझाप होत नव्हती आणि एकटक पणे ती भिंतीवरच्या तिच्या सावली कडे पाहतच होती. मी तिला आवाज दिला, दीदी...! काय झालं, का उठलीस..? तर तिने अगदी सहजपणे मला उत्तर दिलं. अरे अचानक जाग आली, किती वाजलेत, आणि तु काय करतोय..? मला जरा पाणी दे, तहान लागलीय खूप..मी किचनकडे पाणी घेण्यासाठी वळलो, पाण्याचा पेला भरून तिला दिला आणि बोलू लागलो, अगं दीदी...! रात्रीचे २ वाजलेत, आणि मला पण तहान लागली होती म्हणून मी उठलो होतो. चल झोप तु लवकर खूप उशीर झाला आहे. तिला गुड नाईट बोलून मी बेडरूममध्ये गेलो. दिवसभर कामाच्या धावपळीमुळे मला पटकन झोप लागली आणि थेट उठलो ते पहाटेच. सकाळी मी नाश्ता करताना रात्रीचा प्रसंग दीदी ला विचारायचं म्हंटल पण तिनेच मला आधी विचारलं की, तु रात्री किचनमध्ये काय करत होता. हे ऐकून तर मी अचंबितच झालो, एकवेळ मला हे वाटलं की तिला रात्रीच आठवत नाहीये की, ती मुद्दाम करतेय. मीच मनाशी विचार केला की कदाचित मला भास तर झाला नसेल कारण दिवसभराच काम आणि त्यात दोन दिवसांपासून झोप पण नीटशी झाली नव्हती. त्यामुळे तो विषय मी दुर्लक्ष केला.
***
खिई खि खि खि ... हिहीहीहीहीही.शशशशशश... बोललो होतो, कोणाला काही सांगू नका, पण जगायची ईच्छाच नसेल तुम्हाला तर रक्ताचे सडे पडल्याशिवाय राहणार नाही मी............हिहीहीहीहीही....शशशशश गुरगुरतच त्या रानटी सैतानाने भिंतीवर जोरात हात मारला आणि कर्णकर्कश आवाजात बोलू लागला..... मरणार तु.... मरणार hahahaahahaha.... माझ्या ह्या मार्गातली पहिली आहुती ही तुझ्याच रक्ताने द्यावी लागेल मला, खि खि खि ... कोणाची शिक्षा कोणाला भेटणार.... खि खि खि ... तुझं मरण जवळ आल, त्याशिवाय तुम्ही गप्प नाही बसणार...... अस बोलून तो जंगली आवाज नाहीसा झाला.
***
अहो मोरोपंत.... अहो मोरोपंत... अहो इकडे मागे बघा, मी आहे राघव शास्त्री. मागे वळून जेव्हा अजिंक्यने पाहिलं, तर त्याला अंगावर पांढरे शुभ्र वस्त्र परिधान केलेले, कपाळावर चंदनाचा गंधक आणि होंठावर असलेल्या भारदार पिळ दिलेल्या मिश्या असलेला एक पन्नाशी पार केलेला वृद्ध दिसला. अजिंक्य पुढे सरसावून बोलू लागला, माफ करा पण मी आपल्याला ओळखलं नाही. त्यावर प. शास्त्री बोलू लागले, मी पंडित राघव शास्त्री..! मी चूक करत नसेल तर तुम्ही आचार्य. श्री. गंगाधर मोरोपंत यांचे नातू आहात ना..! राघव शास्त्रींनी अजिंक्यला अचूक ओळखले. आपले आजोबा श्री. गंगाधर मोरोपंत ह्यांचा मी शिष्य, पंडित राघव शास्त्री. त्यावर अजिंक्य ने त्यांना हात जोडून नमस्कार केला, हो मीच आहे अजिंक्य मोरोपंत.. आणि तिथेच बाजूच्या ओसरीवर बसून ते दोघे बोलू लागले.
राघव शास्त्री : - तुमचे आजोबा ज्योतिषशास्त्रात अगदी निपुण होते. त्यांनी कित्येकांना त्यांची अमूल्य विद्या शिकवली आहे. पण विद्या शिकवत असताना त्यांची फक्त एकच अट असायची की, ह्या विद्येचा वापर फक्त सत्कार्यासाठीच झाला पाहिजे. वाईट गोष्टींसाठी ही विद्या उपयोगी येणार ही नाही.
अजिंक्य तर शास्त्री बुवांकडून आजोबांच्या गोष्टी ऐकून दंगच झाला. म्हणजे त्याने आजोबांबद्दल ऐकलं होतं, की आजोबा गावच्या भल्यासाठी वाटेल ते करायचे पण त्यांची दुसरी बाजू ही चमत्कारिक होती हे त्याला आज राघव शास्त्रींकडून कळलं...त्यांच्या चांगल्या तासभर गप्पा रंगल्या होत्या, निरोप घेताना राघव शास्त्रींनी अजिंक्यला तु शहरात जाताना एकदा मला भेटून जा, अस सांगून ते निघून गेले व अजिंक्य ही तिथून निघून गावच्या जत्रेकडे वळला.
***
अरे मग काय झालं, दीदी ला आली असेल रात्रीची मध्येच जाग त्यात काय एवढं विचार करण्यासारख, सरिता म्हणाली.. हो मला ही तेच वाटलं पण दुसऱ्या दिवशी मी मुद्दाम ह्यासाठी उठलो, की मला काल झालेला भास तर नव्हता ना..! सुनील म्हणाला... मग काय पाहिलस तु दुसऱ्या दिवशी, महादेव थोडं गंभीर स्वरात बोलला.
सुनील बोलत होता, मी पाहिलं, हळूच किचन मध्ये गेलो, तसच दृश्य मला पुन्हा दिसलं, पण ह्यावेळेस थोडं विचित्र दीदी भिंतीवरच्या तिच्या सावलीत तिच्या पोटावर हात फिरवत सावलीकडे अगदी विक्षिप्तपणे पण हळूच हसत होती आणि तिची नजर अगदी तीक्ष्ण.. ते दृश्य बघून तर माझी बोबडीच वळली आणि मी गपचूप जाऊन बेडरूममध्ये झोपलो.
***
नर्स लवकर..! पेशंट खूप सिरीयस होत चालला आहे, लवकर इंजेक्शन आना, ऑक्सिजन मास्क लावा, ओ.. नो.. ऑक्सिजन लेव्हल कमी होत चालला आहे, डॉ. सापळे त्यांच्या परीने पूर्ण प्रयत्न करत होते. पण पेशंट ची प्रकृती खुप बिघडत चालली होती. टेबलावर असलेली मशीनची बीप बीप ppppppppp पण आता हळू हळू कमी होत चालली होती.
हुश्श..sssss
डॉ. सापळे : - मि. मोहिते...! या बसा आय एम सॉरी, मी तुमच्या ( अण्णा ) पेशंटला वाचवू शकलो नाही, थोड्याच वेळापूर्वी पोस्टमार्टेमचे रिपोर्ट आलेत, त्यात त्यांना हृदयाचा अतितीव्र धक्का बसल्याने जीव गेला, अस आढळल आहे.
मि. मोहिते डोक्यावर हात ठेवून विचार करू लागतात, डॉक्टर, तुम्हाला पण माहीत आहे हे कशामुळे झालं आहे ते. आमच्या घरी जे काही घडत आहे त्याचे तुम्ही एकमेव साक्षीदार आहेत.आता तुम्ही काहीतरी पर्याय सांगा. डॉ. सापळे बोलू लागले, खरतर मेडिकल सायन्स कडे सुद्धा ह्याच उत्तर नाही पण बाप म्हणून मी तुम्हाला एका गुरुजींशी भेट घडवून देऊ शकतो, बघा तिथून काही मदत झाली तर ...! पण त्याने दिलेल्या सूचना आपल्याला आणखी एक दिवस पाळाव्या लागतील. माहीत आहे ना तो काय बोलला होता ह्याची वाच्यता पुढचे दहा दिवस कुठेच होता कामा नये. ओहह... शीट...! मि. मोहितेंना अचानक लक्षात आलं की, त्यांचा मुलगा, सुनील आज त्याच्या मित्रांना भेटायला जाणार होता आणि त्याच्या मित्रांकडून काही मदत होतेय का ? पाहणार होता...
***
बाप रे ...! दीदीमध्ये अचानक हा बदल कसा झाला, निशा बोलली. महादेवाने सुनील ला सोबत आणलेल्या बॉटल मधील पाणी पाजलं. प्रिया मनातल्या मनात विचार करू लागली, हा असा काहीसा प्रकार असेल, हे बाबांना आधीच जाणवलं असेल, म्हणून त्यांनी आम्हा पाच जणांना देव्हाऱ्यातला धागा दिला आहे. लागलीच तिने पर्समधील कागदामध्ये गुंडाळून ठेवलेला धागा बाहेर काढला आणि सर्वांना उजव्या हाताच्या मनगटावर बांधायला सांगितला, सर्वांनी तीच त्याक्षणा पुरतं का होईना पण ऐकलं...! सरिता ला तर सुनील ची अवस्था बघवत नव्हती.
कसबस सुनील ने स्वतःला सावरल आणि तो पुढे बोलू लागला पण तेवढ्यातच त्याचा फोन वाजला. फोनवर कुजबुजून संपल्यावर त्याने लगेचच मित्रांना सांगितलं. गाईज, आपल्याला ताबडतोब डॉ. सापळे काकांच्या क्लिनिक मध्ये जायचं आहे... इट्स अन इमर्जन्सी...कम ऑन गाईज... फास्ट...! सगळेजण सुनील सोबत डॉ. सापळेंच्या क्लिनिकला जाण्यासाठी निघाले.
*
*
*
*
क्रमशः
