शापित गाणे -भाग क्र -- २
पहिल्या भागाची लिंक
https://marathighoststories.blogspot.com/2021/02/blog-post_65.html
हर्लीन घरी आली.....घरी आल्यावर तिला अस्वस्थ वाटू लागलं......तिच्या मनात एक द्वेष तिरस्कार भरला होता.....कॉलनी मध्ये आल्यावर सगळ्यांशी हसत खेळत लोकांशी बोलणारी हर्लीन त्यांच्याकडे रागाने बघत होती......कॉलनीमधील शेजारच्या काकूंना तिचं वागणं वेगळं वाटत होतं......ती सकाळी लवकर उठून कॉलनीमधल्या मंदिरात पूजा करायची.....पण 2,3 दिवस झाले ती त्या मंदिराजवळ फिरकली सुद्धा नव्हती......तिच्या हातावर असलेला फोड तिला अस्वस्थ करीत होता......ती दोन रात्री झोपली नव्हती......भयानक पिशाच्च तिच्या स्वप्नात येत होते.....तिचं डोकं भयानक दुखत होतं.....रात्री डोळे बंद केल्यावर आपल्या आजूबाजूला कोणीतरी आहे आपलं पाय खेचून ते त्या काळ्या विहरित ओढून नेत आहेत अशी स्वप्ने तिला पडायची आणि ती खडबडून जागी व्हायची.....हर्लीन समजून चुकली की ह्या श्रापातून मुक्त होण्यासाठी तिला सुमनने सांगितल्याप्रमाणे बळी दिले पाहिजेत.....तसही त्या मोठ्या शहरात वाईट लोकांची कमी नव्हती.......रात्रीच्या अंधारात ते शहर वासनांध लोकांचे शहर म्हणून ओळखल जायचं.......रात्री 9 नंतर महिलांचे बाहेर पडणे अवघड होतं असे.......वासनांध लोकांची टोळकीच्या टोळकी बाईक वरून फिरत असायची.......हर्लीनला ह्या गोष्टीची कल्पना होती......त्या दिवशी तिने ठरवलंच होत.....तिला खूप त्रास होत होता.....जणू आपण नरकात आहोत असं तिला वाटे.....तिच्या आजूबाजूला भूतांचे अस्तित्व होत.....ती शापित होती.....त्या भयानक गाण्याचा आवाज अजून तिच्या कानात घुमत होता......नेहमी स्वच्छ आणि टापटीप राहणाऱ्या हर्लीनला प्रथमच स्वच्छतेचा तिटकारा आला होता.....2,3 दिवस तिची रूम अस्थाव्यस्त पडली होती.....तिच्या कानात कायम गोंगाट ऐकू येई......त्या दिवशी तिनं काहीतरी ठरवलं होतं.....ती सकाळी अंघोळीला गेली...समोरच्या आरश्यात ती दिसतच नव्हती....तिला ह्या सगळ्याची सवय झाली होती.....तिने नळ चालू केला..... त्यातुन रक्त वाहत असल्याचं तिला दिसलं.....पण ह्या घटना रोजच्या होत्या.......तिने ते रक्ताळलेले पाणी हातात घेतल आणि एकटक त्या पाण्यात बघू लागली......तिने तसच ते लालभडक पाणी अंगावर घेतलं आणि त्याने अंघोळ करू लागली.....लाल भडक रक्ताचा फेस सुद्धा लाल होत होता......पण हर्लीन समोरच्या आरश्यात एकटक बघून अंघोळ करीत होती......अंघोळ झाल्यावर तिने आधी लॅपटॉप मधून गुगल ओपन केलं आणि 1990 सालच्या सुमन केस ची फाईल सर्च करू लागली......एका वर्तमान पत्रात एका कोपऱ्यात तिचा फोटो छापून आला होता.....तो फोटो बघून हर्लीन सुन्न झाली.....ती सुमनच होती.....फक्त तिच्या गायब झाल्याच्या बातम्या सगळीकडे दिसत होत्या......
रात्र झाली होती हर्लीन तयार झाली तिने एक सुंदर पंजाबी ड्रेस परिधान केला......खांद्यावर ओढणी घेतली.....तिने सोबत आपला मोबाईल घेतला.....तिच्या डोळ्यावर काळी वर्तुळे आली होती......ती लपवण्यासाठी तिने थोडा डार्क मेकअप केला......रात्रीचे 9 वाजले असतील......ती बाहेर पडली एका चौकातून वळून ती एका मोकळ्या रस्त्यावरून चालत होती......तसे आजूबाजूने जाणारे तरुण,वृद्ध तिच्याकडे बघत होती......कुणी शिट्टी मारून आपल्या फ्रेंड सर्कल मध्ये आपलं पुरुषत्व सिद्ध करीत होत.......तशी हर्लीनच्या चालण्याची गती वाढू लागली.....मधेच कुणीतरी "चला बसा सोडतो" असा आदेश तिला द्यायचा पण त्या सुशिक्षित चेहऱ्याकडे बघून हर्लीन पुढे जात होती......तशी लोकांची गर्दी कमी होऊ लागली......मैदानी इलाका सुरू झाला.....तिथे कुणीही दिसत नव्हतं......तो रात्रीचा अंधार आणि हर्लीनला होणारे भयानक भास ह्यामध्ये हर्लीन प्रचंड घाबरली होती.....त्यात एक स्मोकर ग्रुप सिगरेट स्मोकिंग साठी तिथे उभा होता.....एकट्या येणाऱ्या हर्लीनला बघून त्यांच्यामध्ये कुजबुज सुरू झाली........
"अरे कोण रे हा आयटम इथे काय करतोय एवढ्या रात्री......नवीन पाखरू आलंय वाटतं"
असा घोळक्यातून आवाज आला....तस ते टोळकं हर्लीन च्या दिशेने ओरडत शिट्ट्या मारत येऊ लागलं......हर्लीन घाबरली होती.....ते टोळकं तिच्या जवळ आलं......गाणं म्हणत अश्लील बोलत ते टोळकं तिच्या मागे येत होते.....त्या समूहाचा आवाज सगळीकडे घुमत होता......अचानक समोरून एक बुलेट हर्लीन समोर येऊन थांबली.......त्या बुलेट वर बसलेल्या माणसाला बघून ते टोळकं जरा मागे सरकल......
"अरे मन्या भाऊ"
तसा मन्याभाऊ खाली उतरला.....
"आता हिची काळजी आम्ही घेऊ.....काय.......निघा इथून"
अस बोलताच ते टोळकं त्या अंधारात दिसेनासे झाले......2,3 मर्डर अंगावर असलेल्या मन्याभाईच्या कोण नादि लागणार??.......तसा मन्या फुल्ल नशेत होता......त्याने आपला हात सरळ हर्लीनच्या खांद्यावर ठेवला......हर्लीन तशीच उभी होती तिच्याकडे बघत त्याचा हात तिच्या पाठीवर गेला.....हर्लीनच्या डोळ्यातील बुब्बुळे गरगर फिरू लागली......तिने आपला मोबाईल काढला आणि ते "शापित गाणे" प्ले करून सरळ मन्याभाईच्या कानाला लावलं.....ते गाणं सुरू होताच मन्याचा हात जागेवर थांबला.....गाणं त्याच्या कानात शिरत होत तो एका पुतळ्यासारखा स्तब्ध झाला होता......ते शापित गाणं संपलं हर्लीनने मोबाईल त्याच्या कानावरून काढला......तो एका मूर्तीसारखा स्तब्ध झाला होता.....हर्लीन धावत घरी आली......घरचे वातावरण एकदम सामान्य दिसत होतं.....ती घरी आली.....तिला ते भास होत नव्हते.....तिने घरी जेवण बनवलं आणि जेवून झोपली......सकाळी तिला एकदम फ्रेश वाटत होतं.....कित्येक दिवसांनी ही झोप तिला लाभली होती.....तिने आपल्या हातातील फोडाकडे बघितले तो जरा कमी झाला होता.....
पण तिकडे मन्याभाई मात्र ते शापित गाणं ऐकून अस्वस्थ झाला होता.......हर्लीनला होणारे भास त्याला होत होते......त्याला समोर एक सुंदर बाई दिसायची ती त्याला आपल्या मधुर आवाजात हाका मारत होती.....त्याच्या घरचे आणि त्याचा मित्र परिवार मन्याच्या ह्या वागण्याने हैराण झाला होता.....नुकताच तो एका हॉस्पिटलमध्ये ऍडमिट होता.....त्याने इकडे तिकडे न बघता रोड क्रॉस केला होता.....एका गाडीने त्याला उडवले होते......त्याचा हात फॅक्चर झाला होता.....मन्या बेड वर असताना सगळ्याकडे संशयाने बघायचा......कधी कधी एका ठिकाणी बघून हसायचा......डॉक्टरांनी त्याला एका मनोविकार तज्ञांकडे घेऊन जायचा सल्ला दिला होता......3 दिवस झाले होते......मन्याभाई विचित्रच वागत होता.."ती मला बोलावते ती मला बोलावते" अस ओरडून बाहेर पाळायचा.......डॉक्टरसुद्धा त्याला बर करू शकत नव्हते.....दुसऱ्या दिवशी रात्री मन्याभाई जेवण करून शांत झोपला.....मध्यरात्री अचानक मन्याभाई बेडवरून उठला.....ते शापित गाणं त्याच्या कानात वाजत होतं.....समोर ती सुंदर बाई दिसत होती........तो तिच्या मागे मागे जाऊ लागला.....रस्ता सुनसान होता....ती फॅक्टरी तिथून जवळच होती....त्या बाईच्या मागे संमोहित होऊन त्याने खूप मोठे अंतर चालत आला होता.....त्याच्या पायाला जखम झाली होती त्यातून रक्त वाहत होत.....फॅक्चर मोडलं होय पण त्याचं त्याला भान नव्हतं.... तो थांबत नव्हता.....एका जागी तो थांबला.....त्याचा पाय दुखत होता......त्याने पायाकडे बघितलं....त्यातून रक्त वाहत होते.....मन्याने आजूबाजूला बघितले सगळीकडे काळोख दिसत होता.....त्याला काहीच समजत नव्हते की आपण इथं कस आलो......त्याच्या कानात घुमणारा तो गाण्याचा आवाज सुद्धा बंद झाला होता.....समोर काहीच दिसत नव्हते......त्याच्यासमोर एक विहीर दिसत होती.....एक 60 चा बल्ब चालू बंद होत होता......विहरीतून परत त्या शापित गाण्याचा आवाज येत होता मन्याने विहरीजवळ जाऊन डोकावले.....काळेमिट्ट पाणी दिसत होते.....अचानक त्या पाण्यात त्याला हालचाल जाणवली......एक भयानक लालभडक डोळ्यांचा चेहरा त्या पाण्यातून वर आला.....मन्या घाबरला.....काही सुचायच्या आत त्या पिशाच्चने मन्याला पाण्यात ओढले.......
ह्या घटनेला 2 दिवस झाले....हर्लीन एवढी नकारात्मक झाली होती की आपण केलेल्या कृत्याचे तिला काहीच वाटत नव्हते......तिकडे रॉकी आणि बॉबीची चौकशी करण्यासाठी पोलीस अधिकारी तिच्या घरी आले......उलट सुलट चौकशी सुरू झाली.....पन सुमनने सांगितल्या प्रमाणे काही काळ्या शक्ती तिच्या मागे होत्या......तिला मदत करीत....तिच्यावर लक्ष ठेवून होत्या......हर्लीनने एकदा एकटक त्या पोलीस अधिकाऱ्याच्या डोळ्यात बघितलं .....काहीतरी भयानक त्या अधिकाऱ्याने हर्लीनच्या डोळ्यात बघितलं....तो अधिकारी परत हर्लीनकडे आलाच नाही......काहीतरी वेगळी काळी जादू तिने मिळवली होती......मन्याभाईचा शोध सुरू होता.....तिकडे 3 दिवसांनी हर्लीनला परत तो त्रास सुरू झाला......झोपेत ती घाम्याघुम व्हायची......आपल्या बेडच्या आजूबाजूला अनेक पिशाच्च दात खात उभे आहेत असे भास तिला व्हायचे......कधी कधी सुमन तिच्या स्वप्नात यायची......
"मला मुक्त व्हायचं आहे हर्लीन.....लवकर कर अजून 3 लोक.....3 लोक......स्वतःलाही मुक्त करून घे हर्लीन"
ती झोपेतून जागी झाली.......पेपर उघडला.....त्यात बातमी तिला दिसली "कुख्यात गुंड मन्याभाई बेपत्ता.....घातपताचा संशय" खाली मन्याचा फोटो होता......हर्लीन हसली.....एका तरी नराधमाला वर पोहोचवलेयाचे तिला समाधान होते......तिने आपल्या हाताकडे बघितलं तिच्या हातावरचा फोड दुखू लागला.....ती आता रात्र होण्याची वाट बघू लागली....रात्री तिने जरा भडक कपडे घातले.....एका रस्त्यावर रात्री वाटमारी होते अशी बातमी सकाळीच तिने वाचली होती.....ती कॉलनीतील लोकांच्या नजरा चुकवून 10 वाजता बाहेर पडली......त्याच भेदक नजरा.....वळून बघणारे लोक.....पण आता तिला फिकीर नव्हती.....ह्यातला एखादा जरी पुढे आला तर त्याला सावज करायच अस तिने ठरवलं होतं.......जवळपास 5 किलोमीटर चालून ती त्या रस्त्यावर आली.....साडे आकरा वाजले होते......तिची नजर कुणाला तरी शोधत होती.....अचानक मागून कुणीतरी तिला पकडल....आणि तिच्या गळ्यावर चाकू लावला......एकजण तिच्या पर्स मध्ये हात घालू लागला......दोघांनी तोंडाला रुमाल बांधले होते......दुसरा व्यक्ती पर्स चेक करत होता.....हे बघून पहिला म्हणाला
"अरे राजू ते सोड खरा खजिना तर इथे आहे"
अस बोलून तो हर्लीनच्या मानेचा वास घेऊ लागला......हर्लीन हसली......तिने मोबाईलच्या लॉक वर आपलं फिंगर लावलं आणि "प्ले" बटन वर क्लिक केलं......"शापित गाणं" वाजू लागलं......तसे ते दोघे स्तब्ध झाले हर्लीनने अलगद आपल्या गळ्यावरचा चाकू बाजूला केला.....तिने आपली पर्स घेतली आणि एक जोराची लाथ एकाला मारली
"लिंगपिसाट साले......मरा xxx आता"
ती घरात आली......शांत झोपी गेली कुणीही तिच्या स्वप्नात आलं नव्हतं आणि कसलेही भास नव्हते.....सकाळी तिने बघितलं की हातावरचा फोड बारीक झाला होता ......ती समजून चुकली की रात्रीच्या दोघांचा जीव गेला.....त्यांचे बळी दिले गेले......आता फक्त 1 बळी हवा होता तिला शाप मुक्त व्हायला....तिने हा विषय आजच संपवायचा ठरवला होता......तिच्या मनात कोणताही पश्चाताप नव्हता.....उलट 3 पापी लोकांना नरकात पाठवल्याचे समाधान होते.....सुमनचा केविलवाणा चेहरा तिला आठवला आणि तिला मुक्त करायचं ह्या विचाराने त्या रात्री ती परत तयार झाली.......तिने मागचे काही पेपर चाळले.....तिला एक जागा हवी होती आपल्या शेवटच्या शिकारासाठी.....एका बातमीवर तिची नजर पडली......तो रस्ता सगळ्या काळ्या धंद्याचा केंद्रबिंदू होता.....तिथूनच दुसऱ्या राज्यात स्मगलिंग होत होती......हर्लीन तयार झाली......चालत चालत ती त्या सुमसान रस्त्यावरून एकटी जात होती.....बाजूला एक स्मशान होत तिथं एक प्रेत जळत होत....त्या अंधारातून काही भडक लाल रंगाचे डोळे तिच्याकडे रोखून बघत आहेत असं तिला वाटलं.......पण तिला आता भीती नव्हती.....ती काही काळ राक्षसाची सेवक होती.....जरा पुढे गेल्यावर एक गाडीचा लाईट तिला दिसला.....कोणीतरी तिचा पाठलाग करीत होत......लाईटचा उजेड कधी वर कधी खाली व्हायचा....मध्येच हॉर्नचा आवाज यायचा....ती गाडी तिच्या मागेच होती.....हर्लीन हसली.....तिने हातातून मोबाईल काढला......"शापित गाणं" सिलेक्ट केलं आणि ती जागेवर थांबली.....गाडी हळूहळू जवळ आली आणि गाडीवर बसलेल्याने डायरेक्ट हर्लीनच्या खांद्यावर हात ठेवला......हर्लीन चिडली तिने ते गाणं प्ले करून त्याच्या कानाला लावलं......तो जागेवर स्तब्ध झाला......एकटक हर्लीनकडे बघत होता........तिकडून 5,6 मुले बाईकवरून त्या दोघांकडे बघत गेली.......गाणं संपलं.....त्याचा हात हॉर्नवर पडला आणि तो भानावर आला.....हर्लीनने त्याच्याकडे बघितलं त्याच्या गळ्यातील रुद्राक्ष हलत होता.....एवढं चमकदार रुद्राक्ष ती पहिल्यांदा बघत होती......त्या रुद्राक्षाचे तेज कमी झालं....तो भानावर आला.....डोकं झटकून त्याने हर्लीन कडे बघितलं
"माफ करा हं.....तुम्हाला हात लावला.....तुम्ही इकडून जात होत्या ना तेव्हा ती मुलं तुमच्या विषयी वाईट कमेंट करत होती.....ती तुम्हाला त्रास देऊ नयेत म्हणून तुम्हाला मी ओळख दाखवण्याचे नाटक केलं......माफ करा हं"
हर्लीन त्याच्याकडे बघत राहिली......आपल्या हातून मोठी चूक झाल्याचे तिला जाणवले......तो अजूनही आपलं डोकं झटकत होता.....
"तुम्ही ह्या रात्री इथे यायला नको होतं.....ही जागा चांगली नाहीय.....इथले लोक चांगले नाहीत......मी तिथे त्या मंदिरात पुजारी आहे.....गणेशजयंती येतेय ना.....म्हणून कार्यक्रम होता मंदिरात त्यामुळे उशीर झाला मला आज.....तुम्ही बोलत का नाही आहेत.....चला तुम्हाला घरी सोडू का"
हर्लीन त्याच्याकडे बघत होती......
"नाही मी जाईन.....रस्ता भटकले मी.....गांधी कॉलनीत राहते मी.....जाईन मी"
हे ऐकून तो जरा गोंधळात पडला
"अहो गांधी कॉलनी राहिली मागे इकडे कश्या आलात तुम्ही??.....काही हरकत नाही तुम्ही बसा मी सोडतो तुम्हाला घरी"
त्याच्या आवाजात एक वेगळीच जादू होती हर्लीन आपोआप त्याच्या गाडीवर बसली....त्याने गाडीला किक मारली......गाडी रस्त्याला लागली......तसा तो एका मंदिराजवळ आला.....आणि त्याने रस्त्यावरून गणपतीला नमस्कार केला......हर्लीन शांत होती.....तिला पश्चात्ताप होत होता.....
"माझं नाव शुभम.....आणि तुम्ही"
हर्लीन विचारात पडली होती त्यांने परत प्रश्न केला तशी ती उत्तरली
"मी.....मी.....मधु"
तो खूप बोलका होता
"वाह छान नाव आहे मधु.......नाहीतर अशी जुनी नाव ऐकायला मिळतात कुठे आजकल"
आपलं नाव हर्लीन सांगणारीने आपोआप त्याला आपले खरे नाव सांगितले........गाडी गांधी कॉलनी जवळ आली.....तो तिला उतरवून एक स्मितहास्य करून निघून गेला........हर्लीन मात्र रात्रभर विचार करीत राहिली.....तिच्या डोळ्यात अश्रू आले......आता शुभमचा नाहक बळी जाणार होता......कारण त्याने ते शापित गाणं ऐकलं होतं.............
हर्लीनला आपल्या चुकीचा पश्चाताप होत होता.....पण काही पर्याय नव्हता.....तिला आपला जीव वाचवण्यासाठी हा त्याग करावाच लागणार होता......तसे त्या विहरितले पाणी पिऊन ती क्रूर बनली होती.....काहीतरी भयाण जादू होती त्या पाण्यात.....तिला आता कुणाचीही पर्वा नव्हती पण शुभम विषयी तिला वेगळीच सहानुभूती निर्माण होऊ लागली.....का??हे उत्तर तिला सापडत नव्हतं......शुभमला भेटल्यानंतर जरा तिला ह्या होणाऱ्या त्रासापासून हलकं हलकं वाटत होतं......पण तिच्यामुळे शुभम अडचणीत येणार होता......शुभमला ह्यातून मुक्त करण्याचा ती विचार करू लागली.......त्या रात्री ती बाहेर पडली होती......एका मित्राकडून माहिती घेऊन एका मोठ्या गुन्हेगाराला जीव धोक्यात घालून गांजा खरेदीच्या निमित्ताने भेटली होती...विचित्र जागा होती ती....आजूबाजूला सगळे नशेडी लोक.....त्यांना बघून हर्लीनच्या आतली शक्ती उत्तेजित होत होती.......एक सुंदर मुलगी त्या एरिया मध्ये पहिल्यांदा आली होती....तसा तो गुन्हेगार तीला बघून तिच्या जवळ आला...हर्लीन सावध झाली.......मोबाईल तिच्या हातातच होता...... हर्लीनने त्याला ते गाणं ऐकवलं पण त्याच्यावर काहीच फरक पडत नव्हता....हर्लीन गोंधळली..हर्लीन तिथून धावत घरी आली.....ती समजून चुकली होती की......शुभम तो बळी आहे.......तो जरी पापी नसला तरी हर्लीन प्रमाणे त्याच्यावर सुद्धा हर्लीन प्रमाणे शाप लागला होता......त्याच्या बळीने हर्लीन शाप मुक्त होणार होती पण शुभमला आपला जीव गमवावा लागणार होता.....आणि शुभमला आपला आत्मा सैतानाजवळ अनेक वर्षासाठी कैद करावा लागणार होता......त्या नरक यातनातुन मुक्त होण्यासाठी सुमन धडपडत होती आणि तिचे यश आता जवळ होतं.......हर्लीन ने आपलं काम केलं होतं....तिच्या हातावरून फोड गायब झाला होता.....आणि ती भयानक स्वप्न तिच्या डोक्यातून हद्दपार झाली होती.......
हर्लीन एका सकाळी त्याला भेटायला मंदिरात गेली.....तसा तो एकदम शांत होता.....हर्लीन ला बघून त्याने स्मितहास्य केले....आणि हातात प्रसाद दिला.....हर्लीन त्याच्याकडे बघत होती....खूपच प्रसन्न वाटत होता.....हर्लीन मनोमन खुश झाली "बहुतेक ह्याच्यावर त्या शापाचा परिणाम झाला नाही" कारण तो त्रास तिने अनुभवला होता.....असे हसू आणि प्रसन्नता त्या शापात अपेक्षित नव्हती.....ती शुभमशी बोलू लागली......लोक ये जा करत होते पण हे दोघे आपल्या वेगळ्याच विश्वात रमले होते दुपारचे 12 वाजत आले......मंदिर बंद करायची वेळ झाली.....शुभमने सगळी आवराआवर केली मंदिराला कुलूप लावले........
"चला मी तुम्हाला घरी सोडू का....ऊन खूप आहे"
हर्लीनच्या गालातल्या गालात हसण्याला होकार समजून ते दोघे मंदिरातून बाहेर आले.....मंदिरातून बाहेर आल्यावर शुभमचे डोके अचानक जड झाले त्याने आपल्या भुवयांच्या मधली नस जोरात दाबून धरली......हर्लीन त्याला सावरू लागली...समोर एका कोपऱ्यात त्याचे लक्ष गेले.....अचानक समोर त्याला एक सुंदर बाई दिसली.....ती शुभमकडे बघून स्मितहास्य करीत त्याला हातवारे करून बोलावत होती......एकदम सुंदर अशी स्त्री....कुणालाही वश करेल अशी......शुभम तिकडे जाऊ लागला....हर्लीनने त्याला पकडले......शुभमने समोर हात केला........"ती समोरची बाई मला बोलावत आहे"
हर्लीनने समोर बघितलं समोर कुणीच दिसत नव्हतं.....हर्लीन समजून चुकली होती.....तिने शुभमचा हात घट्ट पकडला आणि बाईककडे घेऊन गेली......शुभम मागे वळून वळून तिकडेच बघत होता.......दोघेही गाडिवर बसले होते....नेहमी प्रसन्न असणारा शुभम अचानक शांत झाला.....हर्लीन त्याच्याशी बोलायचा प्रयत्न करू लागली पण त्याचे लक्ष दुसरीकडे होत.....हर्लीन घराजवळ आली....शुभम अजूनही शांतच होता.....हर्लीने त्याच्याकडून त्याचा मोबाईल नंबर मागून घेतला.....हर्लीनला त्याची काळजी होती
रात्र झाली शुभमला भयानक स्वप्न पडू लागली.....भयानक पिशाच्च त्याचे अंग कुरतडत आहेत असा त्याला भास झाला तो किंचाळत उठला......धार्मिक असलेल्या शुभमला हा अनुभव पहिल्यांदा आला........त्याचे लक्ष खिडकीकडे गेले...खिडकी उघडी होती.....समोर ती बाई उभी होती.....वाऱ्यामुळे तिचा पदर जरा बाजूला सरकला होता....त्या रात्रीत कमालीची मादक दिसत होती......शुभम जागेवरून उठला......तिच्याकडे एकटक बघत होता......तितक्यात अचानक मोबाईलची रिंग वाजली.....हर्लीनचा फोन होता.....ती त्याच्याशी बोलू लागली.....शुभमच्या कानाला फोन होता आणि लक्ष बाहेर.....पण हर्लीनने शब्दाची अशी काही जादू केली की तो हरवून गेला....काहीवेळ दोघांनाही विसर पडला इतके ते बोलण्यात मग्न झाले.....हर्लीन मुद्दाम वेगवेगळे विषय काढून त्याला गुंतवून ठेवत होती.....4,5 तास बोलणे चालले होते त्यांचे......दुसऱ्या दिवशी हर्लीन परत मंदिरात पोहोचली.......शुभम प्रसन्न दिसत होता......त्यांचे बोलणे परत सुरू झाले.....शुभम रामायण महाभारत ग्रंथातील ज्ञान सांगून हर्लीनला मंत्रमुग्ध करीत होता.....हर्लीन सुद्धा त्याच्या बोलण्यात हरवून जायची......3,4 तास असेच निघून गेले.....शुभमने मंदिर बंद केले.....हर्लीनने त्याचा हात पकडला
"तू काही दिवस मंदिरात रहा ना.....जाऊ नको घरी"
शुभमने तिचा हात आपल्या हातात पकडला
"तस नाही करता येणार.....माझे वडील आजरी आहेत म्हणून त्यांच्या जागी मी येत आहे"
हर्लीन त्याला सत्य सांगण्याचा प्रयत्नात होती.....पण तिची जीभ तिथेच अडखळली.....तिच्या तोंडून शब्द फुटेनात....तिच्या आतली वाईट शक्ती ते करण्यापासून तिला रोखत होती....तिने आपला मोबाईल घेऊन टाईप करून शुभमला सांगण्याचा प्रयत्न केला पण तिची बोटे थरथरत होती.....शुभम पुढे चालत होता
"अरे खूप वेळ झाला....मला घरी गेल पाहिजे मला वडिलांना औषधं द्यायव्ही आहेत..."
अस बोलून तो तिथून निघून गेला.....हर्लीनला चिंता वाटत होती....तिने रात्री परत शुभमला कॉल केला.....जवळपास 4 तास बोलणं झालं त्यांचे......शुभम सामान्य वाटत होता....ती सारखी शुभमच्या तब्बेतीची चौकशी करायची...तो एकदम प्रेमळपणे उत्तर द्यायचा.....हर्लीन बऱ्यापैकी समाधानी होऊन झोपी गेली......हर्लीनला गाढ झोप लागली होती.....खिडकीतून सूर्यकिरणे डोळ्यावर आली तशी हर्लीन जागी झाली तिने घड्याळात बघितलं.......तिने मोबाईल जोरात बेड वर आपटला.....कसली तरी वेगळीच भीती तिच्या मनात होती......तिला शुभमला एकटं सोडायच नव्हतं.......11 वाजले होते....ती झटकन बाथरूम मध्ये गेली आणि आवरु लागली......तिला शुभमची काळजी होती.....तिने रिक्षा पकडली आणि मंदिरात पोहोचली.....मंदिराला कुलूप होतं......हर्लीन चिंतातुर झाली......तिने बाजूच्या कोल्डड्रिंक वाल्याला शुभम बद्दल विचारलं
"नाही मी फोन केला होता पण तो अचानक आजारी पडला म्हणे......"
हर्लीन खुप घाबरली.....ती शुभमला फोन लावू लागली पण फोन स्विच ऑफ लागत होता.....तिने त्या कोल्डड्रिंक वाल्याला शुभमचा पत्ता विचारला
"नाही मला नाही माहीत त्याचं घर.....आम्ही कधी तस बोललोच नाही.....फक्त आज मंदिर का बंद म्हणून त्याला फोन लावला होता तर त्याची आई म्हणाली की शुभम आजारी आहे तो आज येणार नाही"
हर्लीन घाबरली.....तो ज्या रस्त्यावर तिला भेटला होता तिकडून ती जाऊ लागली.....दुपारची वेळ कडक ऊन पडलं होतं.....त्या रस्त्यावर चिटपाखरूही दिसत नव्हतं......तापलेल ऊन तिचा गळा सुकवत होत....पण तीच लक्ष त्याकडे नव्हतं.....जवळपास 7,8 किलोमीटर निर्जन रस्ता चालल्यावर एक छोटं गाव दिसू लागलं......गाव तस मोठंच होत....हर्लीन एका घराजवळ गेली.....6 वाजत आले होते.....तिने त्या घरातील एका मुलाला शुभम विषयी विचारलं......त्याला त्याच्याबद्दल काहीच माहीत नव्हतं.......हर्लीन सगळीकडे चौकशी करू लागली.......एका घाईगडबडीत जाणाऱ्या बाईक वाल्याला हर्लीनने थांबवलं......तो खूपच घाईत होता......
"शुभम जोशी यांचं घर कुठं आहे.....एकता नगरच्या मंदिरात पुजारी आहेत ते"
त्या बाईकस्वाराने हर्लीनकडे बघितलं......
"अहो तो माझा मित्र आहे......सकाळी त्याला रक्ताची उलटी झाली आम्ही त्याला दवाखान्यात नेलं ....दुपारी त्याला बर वाटत होतं म्हणून घरी आणलं...पण अचानक तो घरातून गायब झाला.....काहीतरी विचित्र बडबडत होता....विचित्र वागत होता...आम्ही पण त्याचाच शोध घेत आहोत"
रात्रीचे 9 वाजत आले होते......हर्लीन समजून चुकली होती......कुणाला मदतीला बोलावून काहीही फायदा नव्हता कारण त्या सैतानाची ताकत हर्लीन ओळखून होती.....तिने सुद्धा जरा वेळ केला होता तेव्हा तिला मानसिक आणि शारीरिक त्रास झाला होता...... हर्लीनने मनाशी काहीतरी ठरवलं.....आणि तिने गुगल मॅप सुरू केला......ती फॅक्टरी तिथून जास्त लांब नव्हती......तिने आपल्या मोबाईलचा टॉर्च सुरू केला आणि रस्त्यावरून चालू लागली.......रात्रीचे 11 वाजले असतील सुमसान रस्त्यावरून हर्लीन चालली होती.....मोबाईलच्या टॉर्च भोवती रातकिडे फिरत होते.......त्या एका टेकडीवर ती केमिकल फॅक्टरी दिसत होती.......हर्लीनला एका खिडकीतून प्रकाश दिसला.....तिच्या ह्रदयात धडधड होत होत.....तिने आपलं सॅंडल काढून फेकलं आणि फॅक्टरीच्या दिशेने धावू लागली.....गेट उघड होत....त्या अंधारात तिला एक पांढरा सदरा दिसला.....शुभम त्या खोलीच्या दिशेने जात होता.....हर्लीन त्या झुडपातून वाट काढत धावू लागली....एक दोन काटे तिच्या पायात रुतले होते पण त्याचं तिला भान नव्हतं......ती धावत शुभम जवळ पोहोचली.....त्याचे डोळे उघडे होते.....त्याची पापणी अजिबात मिटत नव्हती.....हर्लीन धापा टाकत त्याच्याजवळ गेली तिने त्याचा सदरा पकडला होता
"शु...शुभम.....शुद्धीवर ये....."
ती त्याच्या गालावर मारून त्याला शुद्धीवर आणण्याचा प्रयत्न करीत होती......शुभम पुढे चालतच होता......"ती मला बोलावतेय.....ती मला बोलावतेय" अस बोलत पुढे जात होता......हर्लीनला ती विहीर दिसली......त्या विहिरीच्या कठड्यावर सुमनचे पिशाच्च बसले होते......हर्लीन तिला स्पष्टपणे पाहू शकत होती.......ती शुभम ला अडवण्याचा प्रयत्न करू लागली.....शुभम सुमनकडे हसत बघत होता....त्याला ती एकदम मादक सुंदर स्त्री दिसत होती.....शुभम स्मितहास्य करीत सुमन कडे जात होता.....पण हर्लीनला ती भयाण पिशाच्च दिसत होती......हर्लीनने शुभमला घट्ट पकडले होते.....शुभम सैतानाच्या आधीन होता.....त्याने हर्लीनला जोराचा धक्का दिला......हर्लीन कोसळली.....जोराचा खन आवाज झाला होता.....एका लोखंडी मशीनवर तिचे डोकं आपटलं होत.......तिने आपलं डोकं धरलं......रक्ताने पूर्ण हात लाल झाला होता.......हर्लीनने मशीनच्या खाली पडलेला साखळदंड उचलला आणि लडखडत शुभम जवळ पोहोचली.....तिने त्याच्या पायाला घट्ट साखळदंड बांधला.....शुभम खाली कोसळला.....तो अजूनही एकटक सुमन कडे बघत होता......आपली नखे खालच्या फारशीवर घासून त्याने तोडली होती......सुमन एका ठराविक एरिया मध्ये बांधील होती..... ती विहीर आणि काही अंतर सोडून पुढे येऊ शकत नव्हती.......शुभम किंचाळत होता......साखळदंडाला कचून त्याचा पाय रक्तबंबाळ झाला होता.......हर्लीनने खिशातला रुमाल काढून रक्त पुसलं तिने त्या भिंतीकडे बघितलं......त्यावर फक्त एका माणसाचे चित्र होत.....बाकी सगळ्यावर फुल्या मारल्या होत्या.....सुमनचे पिशाच्च विहरीवर बसून किंचाळत होते.......दात खात होते.....त्याच्यासमोर हर्लीन उभी होती.....तिने हात जोडले तशी सुमन आपल्या मूळ रुपात परत आली........
"सुमन ताई.....चूक झाली माझ्याकडून.....हा तसा मुलगा नाहीय....खूप चांगला मुलगा आहे....plz याला जाऊ दे"
सुमन हसली....हात जोडून उभी असलेली हर्लीन तिला खूपच केविलवाणी वाटत होती
"हर्लीन......आता आपण काही करू शकत नाही.....आपण बांधील आहोत.....जेव्हा विहरी खालच्या सैतानाने मला शापित गाण्याची शक्ती दिली होती तेव्हा मी त्याला त्याने ठरवलेले आत्मे द्यायला बांधील होते......त्याला काही फरक पडत नाही....तो आत्मा चांगला आहे की वाईट......स्त्री आहे की पुरुष.....त्याला फक्त आपली ताकत वाढवायची असते.....हा मुलगा आता शापित आहे....आणि ह्याचा कालावधी संपला आहे.....हा आज ह्या विहरित सामावला नाही.....तर तिकडे त्या दुनियेत पण जिवंत राहणार नाही........मग माझे वचन पूर्ण होणार नाही मग मला दुसरं कुणी शोधावं लागेल....पण तू ह्या मुलाला वाचवू शकत नाहीस.....हा गाणं ऐकणारा प्रत्येक शापित असतो....तू बाजूला हो हर्लीन....ह्याचा जीव गेला तर....तू तरी शापमुक्त होशील"
हर्लीन रडू लागली......कारण तिच्याकडे फक्त आज रात्रीचा वेळ होता.....सुमनने सांगितल्याप्रमाणे शुभम कडे ही एकच रात्र होती.......त्यानंतर त्याचे मरण निश्चित होते.......हर्लीन रडत होती.....तिकडे शुभम तडफडत होता......सुमन त्याला खुनावत होती......हर्लीन ने विचार केला
"गाणं ऐकणारा जर प्रत्येकजण शापित असेल तर मी सुद्धा शापित आहे.....बरोबर?"
सुमन शुभमला खुनावत होती.....अचानक हर्लीनचे बोलणे ऐकून सुमन भानावर आली
"हो बरोबर"
हर्लीनने शुभमकडे बघितलं......
"मी पण हे गाणं ऐकलं आहे.....मी सुद्धा 3 लोकांना फसवून त्यांना तुझ्या विहिरीजवळ आणलं आहे.......मी शुभम पेक्षा पापी आहे....सैतानाला एक आत्मा हवा आहे ना....मी तयार आहे"
सुमनला काही समजेना एव्हाना हर्लीनचा इरादा तिच्या लक्षात आला......ती हर्लीन कडे बघतच राहिली.....ती विहरीजवळ आली
"plz त्याला जाऊ दे.....चांगला मुलगा आहे तो..."
अस बोलून तिच्या डोळ्यातून अश्रू आले.....सुमनने होकारार्थी मान डोलावली.....हर्लीनने एक नजर शुभमकडे बघितलं......आणि त्या काळ्याशार विहरीच्या पाण्यात उडी घेतली........तिकडे शुभम भानावर आला.........सभोवतालचं वातावरण बघून तो खूप घाबरला.....त्याने आपल्या पायातील साखळदंड सोडवून घेतला आणि धावत धावत फॅक्टरी बाहेर आला.......आपण इथे कसे आलो हे त्याला काहीच माहीत नव्हतं.......
त्याच्या पायला हाताला जखम झाली होती....पण देवपूजा त्याची चुकली नव्हती.....दुसऱ्या दिवशी त्याने काही मलमपट्टी लावून परत मंदिरात आला......पूजा आटपली पण हर्लीन कुठे दिसत नव्हती.....4-5 दिवस न चुकता येणारी हर्लीन आज त्याला दिसत नव्हती........11 वाजत आले होते......अचानक ती त्याला दिसली.....तिच्या कपाळावर पट्टी होती.....ती पट्टी बघून तो कासावीस झाला.....तो तिच्या जवळ आला तशी तिने त्याला घट्ट मिठी मारली.....हर्लीन रडत होती.....शुभमला काहीच कळत नव्हते त्याने तिच्या केसातून हात फिरवला......ती हुंदके देत होती
"सुमन.....सुमन ताईने आपला आत्मा दिला सैतानाला.....सुमन ताईने आपला आत्मा दिला सैतानाला.....स्वतः कैद झाली ती.......म....मला सोडवलं तिने.....विहरीतून बाहेर काढून.....स्वतः कैद झाली ती"
शुभमला काहीच समजत नव्हते.....तिच्या बोलण्याचा अर्थही लागत नव्हता......शुभमने तिला पाणी दिले....ती प्रचंड घाबरली होती......पण शुभम तिला सावरत होता..................(समाप्त)
लेखन --शशांक सुर्वे
(ही कथा इथे समाप्त झाली आहे ह्याची नोंद घ्यावी....कथा कशी वाटली???कमेंटबॉक्स मध्ये जरूर नोंदवा.....तुमचे मत जाणून घ्यायला उत्सुक आहे.....धन्यवाद)
https://marathighoststories.blogspot.com/2021/02/blog-post_65.html
हर्लीन घरी आली.....घरी आल्यावर तिला अस्वस्थ वाटू लागलं......तिच्या मनात एक द्वेष तिरस्कार भरला होता.....कॉलनी मध्ये आल्यावर सगळ्यांशी हसत खेळत लोकांशी बोलणारी हर्लीन त्यांच्याकडे रागाने बघत होती......कॉलनीमधील शेजारच्या काकूंना तिचं वागणं वेगळं वाटत होतं......ती सकाळी लवकर उठून कॉलनीमधल्या मंदिरात पूजा करायची.....पण 2,3 दिवस झाले ती त्या मंदिराजवळ फिरकली सुद्धा नव्हती......तिच्या हातावर असलेला फोड तिला अस्वस्थ करीत होता......ती दोन रात्री झोपली नव्हती......भयानक पिशाच्च तिच्या स्वप्नात येत होते.....तिचं डोकं भयानक दुखत होतं.....रात्री डोळे बंद केल्यावर आपल्या आजूबाजूला कोणीतरी आहे आपलं पाय खेचून ते त्या काळ्या विहरित ओढून नेत आहेत अशी स्वप्ने तिला पडायची आणि ती खडबडून जागी व्हायची.....हर्लीन समजून चुकली की ह्या श्रापातून मुक्त होण्यासाठी तिला सुमनने सांगितल्याप्रमाणे बळी दिले पाहिजेत.....तसही त्या मोठ्या शहरात वाईट लोकांची कमी नव्हती.......रात्रीच्या अंधारात ते शहर वासनांध लोकांचे शहर म्हणून ओळखल जायचं.......रात्री 9 नंतर महिलांचे बाहेर पडणे अवघड होतं असे.......वासनांध लोकांची टोळकीच्या टोळकी बाईक वरून फिरत असायची.......हर्लीनला ह्या गोष्टीची कल्पना होती......त्या दिवशी तिने ठरवलंच होत.....तिला खूप त्रास होत होता.....जणू आपण नरकात आहोत असं तिला वाटे.....तिच्या आजूबाजूला भूतांचे अस्तित्व होत.....ती शापित होती.....त्या भयानक गाण्याचा आवाज अजून तिच्या कानात घुमत होता......नेहमी स्वच्छ आणि टापटीप राहणाऱ्या हर्लीनला प्रथमच स्वच्छतेचा तिटकारा आला होता.....2,3 दिवस तिची रूम अस्थाव्यस्त पडली होती.....तिच्या कानात कायम गोंगाट ऐकू येई......त्या दिवशी तिनं काहीतरी ठरवलं होतं.....ती सकाळी अंघोळीला गेली...समोरच्या आरश्यात ती दिसतच नव्हती....तिला ह्या सगळ्याची सवय झाली होती.....तिने नळ चालू केला..... त्यातुन रक्त वाहत असल्याचं तिला दिसलं.....पण ह्या घटना रोजच्या होत्या.......तिने ते रक्ताळलेले पाणी हातात घेतल आणि एकटक त्या पाण्यात बघू लागली......तिने तसच ते लालभडक पाणी अंगावर घेतलं आणि त्याने अंघोळ करू लागली.....लाल भडक रक्ताचा फेस सुद्धा लाल होत होता......पण हर्लीन समोरच्या आरश्यात एकटक बघून अंघोळ करीत होती......अंघोळ झाल्यावर तिने आधी लॅपटॉप मधून गुगल ओपन केलं आणि 1990 सालच्या सुमन केस ची फाईल सर्च करू लागली......एका वर्तमान पत्रात एका कोपऱ्यात तिचा फोटो छापून आला होता.....तो फोटो बघून हर्लीन सुन्न झाली.....ती सुमनच होती.....फक्त तिच्या गायब झाल्याच्या बातम्या सगळीकडे दिसत होत्या......
रात्र झाली होती हर्लीन तयार झाली तिने एक सुंदर पंजाबी ड्रेस परिधान केला......खांद्यावर ओढणी घेतली.....तिने सोबत आपला मोबाईल घेतला.....तिच्या डोळ्यावर काळी वर्तुळे आली होती......ती लपवण्यासाठी तिने थोडा डार्क मेकअप केला......रात्रीचे 9 वाजले असतील......ती बाहेर पडली एका चौकातून वळून ती एका मोकळ्या रस्त्यावरून चालत होती......तसे आजूबाजूने जाणारे तरुण,वृद्ध तिच्याकडे बघत होती......कुणी शिट्टी मारून आपल्या फ्रेंड सर्कल मध्ये आपलं पुरुषत्व सिद्ध करीत होत.......तशी हर्लीनच्या चालण्याची गती वाढू लागली.....मधेच कुणीतरी "चला बसा सोडतो" असा आदेश तिला द्यायचा पण त्या सुशिक्षित चेहऱ्याकडे बघून हर्लीन पुढे जात होती......तशी लोकांची गर्दी कमी होऊ लागली......मैदानी इलाका सुरू झाला.....तिथे कुणीही दिसत नव्हतं......तो रात्रीचा अंधार आणि हर्लीनला होणारे भयानक भास ह्यामध्ये हर्लीन प्रचंड घाबरली होती.....त्यात एक स्मोकर ग्रुप सिगरेट स्मोकिंग साठी तिथे उभा होता.....एकट्या येणाऱ्या हर्लीनला बघून त्यांच्यामध्ये कुजबुज सुरू झाली........
"अरे कोण रे हा आयटम इथे काय करतोय एवढ्या रात्री......नवीन पाखरू आलंय वाटतं"
असा घोळक्यातून आवाज आला....तस ते टोळकं हर्लीन च्या दिशेने ओरडत शिट्ट्या मारत येऊ लागलं......हर्लीन घाबरली होती.....ते टोळकं तिच्या जवळ आलं......गाणं म्हणत अश्लील बोलत ते टोळकं तिच्या मागे येत होते.....त्या समूहाचा आवाज सगळीकडे घुमत होता......अचानक समोरून एक बुलेट हर्लीन समोर येऊन थांबली.......त्या बुलेट वर बसलेल्या माणसाला बघून ते टोळकं जरा मागे सरकल......
"अरे मन्या भाऊ"
तसा मन्याभाऊ खाली उतरला.....
"आता हिची काळजी आम्ही घेऊ.....काय.......निघा इथून"
अस बोलताच ते टोळकं त्या अंधारात दिसेनासे झाले......2,3 मर्डर अंगावर असलेल्या मन्याभाईच्या कोण नादि लागणार??.......तसा मन्या फुल्ल नशेत होता......त्याने आपला हात सरळ हर्लीनच्या खांद्यावर ठेवला......हर्लीन तशीच उभी होती तिच्याकडे बघत त्याचा हात तिच्या पाठीवर गेला.....हर्लीनच्या डोळ्यातील बुब्बुळे गरगर फिरू लागली......तिने आपला मोबाईल काढला आणि ते "शापित गाणे" प्ले करून सरळ मन्याभाईच्या कानाला लावलं.....ते गाणं सुरू होताच मन्याचा हात जागेवर थांबला.....गाणं त्याच्या कानात शिरत होत तो एका पुतळ्यासारखा स्तब्ध झाला होता......ते शापित गाणं संपलं हर्लीनने मोबाईल त्याच्या कानावरून काढला......तो एका मूर्तीसारखा स्तब्ध झाला होता.....हर्लीन धावत घरी आली......घरचे वातावरण एकदम सामान्य दिसत होतं.....ती घरी आली.....तिला ते भास होत नव्हते.....तिने घरी जेवण बनवलं आणि जेवून झोपली......सकाळी तिला एकदम फ्रेश वाटत होतं.....कित्येक दिवसांनी ही झोप तिला लाभली होती.....तिने आपल्या हातातील फोडाकडे बघितले तो जरा कमी झाला होता.....
पण तिकडे मन्याभाई मात्र ते शापित गाणं ऐकून अस्वस्थ झाला होता.......हर्लीनला होणारे भास त्याला होत होते......त्याला समोर एक सुंदर बाई दिसायची ती त्याला आपल्या मधुर आवाजात हाका मारत होती.....त्याच्या घरचे आणि त्याचा मित्र परिवार मन्याच्या ह्या वागण्याने हैराण झाला होता.....नुकताच तो एका हॉस्पिटलमध्ये ऍडमिट होता.....त्याने इकडे तिकडे न बघता रोड क्रॉस केला होता.....एका गाडीने त्याला उडवले होते......त्याचा हात फॅक्चर झाला होता.....मन्या बेड वर असताना सगळ्याकडे संशयाने बघायचा......कधी कधी एका ठिकाणी बघून हसायचा......डॉक्टरांनी त्याला एका मनोविकार तज्ञांकडे घेऊन जायचा सल्ला दिला होता......3 दिवस झाले होते......मन्याभाई विचित्रच वागत होता.."ती मला बोलावते ती मला बोलावते" अस ओरडून बाहेर पाळायचा.......डॉक्टरसुद्धा त्याला बर करू शकत नव्हते.....दुसऱ्या दिवशी रात्री मन्याभाई जेवण करून शांत झोपला.....मध्यरात्री अचानक मन्याभाई बेडवरून उठला.....ते शापित गाणं त्याच्या कानात वाजत होतं.....समोर ती सुंदर बाई दिसत होती........तो तिच्या मागे मागे जाऊ लागला.....रस्ता सुनसान होता....ती फॅक्टरी तिथून जवळच होती....त्या बाईच्या मागे संमोहित होऊन त्याने खूप मोठे अंतर चालत आला होता.....त्याच्या पायाला जखम झाली होती त्यातून रक्त वाहत होत.....फॅक्चर मोडलं होय पण त्याचं त्याला भान नव्हतं.... तो थांबत नव्हता.....एका जागी तो थांबला.....त्याचा पाय दुखत होता......त्याने पायाकडे बघितलं....त्यातून रक्त वाहत होते.....मन्याने आजूबाजूला बघितले सगळीकडे काळोख दिसत होता.....त्याला काहीच समजत नव्हते की आपण इथं कस आलो......त्याच्या कानात घुमणारा तो गाण्याचा आवाज सुद्धा बंद झाला होता.....समोर काहीच दिसत नव्हते......त्याच्यासमोर एक विहीर दिसत होती.....एक 60 चा बल्ब चालू बंद होत होता......विहरीतून परत त्या शापित गाण्याचा आवाज येत होता मन्याने विहरीजवळ जाऊन डोकावले.....काळेमिट्ट पाणी दिसत होते.....अचानक त्या पाण्यात त्याला हालचाल जाणवली......एक भयानक लालभडक डोळ्यांचा चेहरा त्या पाण्यातून वर आला.....मन्या घाबरला.....काही सुचायच्या आत त्या पिशाच्चने मन्याला पाण्यात ओढले.......
ह्या घटनेला 2 दिवस झाले....हर्लीन एवढी नकारात्मक झाली होती की आपण केलेल्या कृत्याचे तिला काहीच वाटत नव्हते......तिकडे रॉकी आणि बॉबीची चौकशी करण्यासाठी पोलीस अधिकारी तिच्या घरी आले......उलट सुलट चौकशी सुरू झाली.....पन सुमनने सांगितल्या प्रमाणे काही काळ्या शक्ती तिच्या मागे होत्या......तिला मदत करीत....तिच्यावर लक्ष ठेवून होत्या......हर्लीनने एकदा एकटक त्या पोलीस अधिकाऱ्याच्या डोळ्यात बघितलं .....काहीतरी भयानक त्या अधिकाऱ्याने हर्लीनच्या डोळ्यात बघितलं....तो अधिकारी परत हर्लीनकडे आलाच नाही......काहीतरी वेगळी काळी जादू तिने मिळवली होती......मन्याभाईचा शोध सुरू होता.....तिकडे 3 दिवसांनी हर्लीनला परत तो त्रास सुरू झाला......झोपेत ती घाम्याघुम व्हायची......आपल्या बेडच्या आजूबाजूला अनेक पिशाच्च दात खात उभे आहेत असे भास तिला व्हायचे......कधी कधी सुमन तिच्या स्वप्नात यायची......
"मला मुक्त व्हायचं आहे हर्लीन.....लवकर कर अजून 3 लोक.....3 लोक......स्वतःलाही मुक्त करून घे हर्लीन"
ती झोपेतून जागी झाली.......पेपर उघडला.....त्यात बातमी तिला दिसली "कुख्यात गुंड मन्याभाई बेपत्ता.....घातपताचा संशय" खाली मन्याचा फोटो होता......हर्लीन हसली.....एका तरी नराधमाला वर पोहोचवलेयाचे तिला समाधान होते......तिने आपल्या हाताकडे बघितलं तिच्या हातावरचा फोड दुखू लागला.....ती आता रात्र होण्याची वाट बघू लागली....रात्री तिने जरा भडक कपडे घातले.....एका रस्त्यावर रात्री वाटमारी होते अशी बातमी सकाळीच तिने वाचली होती.....ती कॉलनीतील लोकांच्या नजरा चुकवून 10 वाजता बाहेर पडली......त्याच भेदक नजरा.....वळून बघणारे लोक.....पण आता तिला फिकीर नव्हती.....ह्यातला एखादा जरी पुढे आला तर त्याला सावज करायच अस तिने ठरवलं होतं.......जवळपास 5 किलोमीटर चालून ती त्या रस्त्यावर आली.....साडे आकरा वाजले होते......तिची नजर कुणाला तरी शोधत होती.....अचानक मागून कुणीतरी तिला पकडल....आणि तिच्या गळ्यावर चाकू लावला......एकजण तिच्या पर्स मध्ये हात घालू लागला......दोघांनी तोंडाला रुमाल बांधले होते......दुसरा व्यक्ती पर्स चेक करत होता.....हे बघून पहिला म्हणाला
"अरे राजू ते सोड खरा खजिना तर इथे आहे"
अस बोलून तो हर्लीनच्या मानेचा वास घेऊ लागला......हर्लीन हसली......तिने मोबाईलच्या लॉक वर आपलं फिंगर लावलं आणि "प्ले" बटन वर क्लिक केलं......"शापित गाणं" वाजू लागलं......तसे ते दोघे स्तब्ध झाले हर्लीनने अलगद आपल्या गळ्यावरचा चाकू बाजूला केला.....तिने आपली पर्स घेतली आणि एक जोराची लाथ एकाला मारली
"लिंगपिसाट साले......मरा xxx आता"
ती घरात आली......शांत झोपी गेली कुणीही तिच्या स्वप्नात आलं नव्हतं आणि कसलेही भास नव्हते.....सकाळी तिने बघितलं की हातावरचा फोड बारीक झाला होता ......ती समजून चुकली की रात्रीच्या दोघांचा जीव गेला.....त्यांचे बळी दिले गेले......आता फक्त 1 बळी हवा होता तिला शाप मुक्त व्हायला....तिने हा विषय आजच संपवायचा ठरवला होता......तिच्या मनात कोणताही पश्चाताप नव्हता.....उलट 3 पापी लोकांना नरकात पाठवल्याचे समाधान होते.....सुमनचा केविलवाणा चेहरा तिला आठवला आणि तिला मुक्त करायचं ह्या विचाराने त्या रात्री ती परत तयार झाली.......तिने मागचे काही पेपर चाळले.....तिला एक जागा हवी होती आपल्या शेवटच्या शिकारासाठी.....एका बातमीवर तिची नजर पडली......तो रस्ता सगळ्या काळ्या धंद्याचा केंद्रबिंदू होता.....तिथूनच दुसऱ्या राज्यात स्मगलिंग होत होती......हर्लीन तयार झाली......चालत चालत ती त्या सुमसान रस्त्यावरून एकटी जात होती.....बाजूला एक स्मशान होत तिथं एक प्रेत जळत होत....त्या अंधारातून काही भडक लाल रंगाचे डोळे तिच्याकडे रोखून बघत आहेत असं तिला वाटलं.......पण तिला आता भीती नव्हती.....ती काही काळ राक्षसाची सेवक होती.....जरा पुढे गेल्यावर एक गाडीचा लाईट तिला दिसला.....कोणीतरी तिचा पाठलाग करीत होत......लाईटचा उजेड कधी वर कधी खाली व्हायचा....मध्येच हॉर्नचा आवाज यायचा....ती गाडी तिच्या मागेच होती.....हर्लीन हसली.....तिने हातातून मोबाईल काढला......"शापित गाणं" सिलेक्ट केलं आणि ती जागेवर थांबली.....गाडी हळूहळू जवळ आली आणि गाडीवर बसलेल्याने डायरेक्ट हर्लीनच्या खांद्यावर हात ठेवला......हर्लीन चिडली तिने ते गाणं प्ले करून त्याच्या कानाला लावलं......तो जागेवर स्तब्ध झाला......एकटक हर्लीनकडे बघत होता........तिकडून 5,6 मुले बाईकवरून त्या दोघांकडे बघत गेली.......गाणं संपलं.....त्याचा हात हॉर्नवर पडला आणि तो भानावर आला.....हर्लीनने त्याच्याकडे बघितलं त्याच्या गळ्यातील रुद्राक्ष हलत होता.....एवढं चमकदार रुद्राक्ष ती पहिल्यांदा बघत होती......त्या रुद्राक्षाचे तेज कमी झालं....तो भानावर आला.....डोकं झटकून त्याने हर्लीन कडे बघितलं
"माफ करा हं.....तुम्हाला हात लावला.....तुम्ही इकडून जात होत्या ना तेव्हा ती मुलं तुमच्या विषयी वाईट कमेंट करत होती.....ती तुम्हाला त्रास देऊ नयेत म्हणून तुम्हाला मी ओळख दाखवण्याचे नाटक केलं......माफ करा हं"
हर्लीन त्याच्याकडे बघत राहिली......आपल्या हातून मोठी चूक झाल्याचे तिला जाणवले......तो अजूनही आपलं डोकं झटकत होता.....
"तुम्ही ह्या रात्री इथे यायला नको होतं.....ही जागा चांगली नाहीय.....इथले लोक चांगले नाहीत......मी तिथे त्या मंदिरात पुजारी आहे.....गणेशजयंती येतेय ना.....म्हणून कार्यक्रम होता मंदिरात त्यामुळे उशीर झाला मला आज.....तुम्ही बोलत का नाही आहेत.....चला तुम्हाला घरी सोडू का"
हर्लीन त्याच्याकडे बघत होती......
"नाही मी जाईन.....रस्ता भटकले मी.....गांधी कॉलनीत राहते मी.....जाईन मी"
हे ऐकून तो जरा गोंधळात पडला
"अहो गांधी कॉलनी राहिली मागे इकडे कश्या आलात तुम्ही??.....काही हरकत नाही तुम्ही बसा मी सोडतो तुम्हाला घरी"
त्याच्या आवाजात एक वेगळीच जादू होती हर्लीन आपोआप त्याच्या गाडीवर बसली....त्याने गाडीला किक मारली......गाडी रस्त्याला लागली......तसा तो एका मंदिराजवळ आला.....आणि त्याने रस्त्यावरून गणपतीला नमस्कार केला......हर्लीन शांत होती.....तिला पश्चात्ताप होत होता.....
"माझं नाव शुभम.....आणि तुम्ही"
हर्लीन विचारात पडली होती त्यांने परत प्रश्न केला तशी ती उत्तरली
"मी.....मी.....मधु"
तो खूप बोलका होता
"वाह छान नाव आहे मधु.......नाहीतर अशी जुनी नाव ऐकायला मिळतात कुठे आजकल"
आपलं नाव हर्लीन सांगणारीने आपोआप त्याला आपले खरे नाव सांगितले........गाडी गांधी कॉलनी जवळ आली.....तो तिला उतरवून एक स्मितहास्य करून निघून गेला........हर्लीन मात्र रात्रभर विचार करीत राहिली.....तिच्या डोळ्यात अश्रू आले......आता शुभमचा नाहक बळी जाणार होता......कारण त्याने ते शापित गाणं ऐकलं होतं.............
हर्लीनला आपल्या चुकीचा पश्चाताप होत होता.....पण काही पर्याय नव्हता.....तिला आपला जीव वाचवण्यासाठी हा त्याग करावाच लागणार होता......तसे त्या विहरितले पाणी पिऊन ती क्रूर बनली होती.....काहीतरी भयाण जादू होती त्या पाण्यात.....तिला आता कुणाचीही पर्वा नव्हती पण शुभम विषयी तिला वेगळीच सहानुभूती निर्माण होऊ लागली.....का??हे उत्तर तिला सापडत नव्हतं......शुभमला भेटल्यानंतर जरा तिला ह्या होणाऱ्या त्रासापासून हलकं हलकं वाटत होतं......पण तिच्यामुळे शुभम अडचणीत येणार होता......शुभमला ह्यातून मुक्त करण्याचा ती विचार करू लागली.......त्या रात्री ती बाहेर पडली होती......एका मित्राकडून माहिती घेऊन एका मोठ्या गुन्हेगाराला जीव धोक्यात घालून गांजा खरेदीच्या निमित्ताने भेटली होती...विचित्र जागा होती ती....आजूबाजूला सगळे नशेडी लोक.....त्यांना बघून हर्लीनच्या आतली शक्ती उत्तेजित होत होती.......एक सुंदर मुलगी त्या एरिया मध्ये पहिल्यांदा आली होती....तसा तो गुन्हेगार तीला बघून तिच्या जवळ आला...हर्लीन सावध झाली.......मोबाईल तिच्या हातातच होता...... हर्लीनने त्याला ते गाणं ऐकवलं पण त्याच्यावर काहीच फरक पडत नव्हता....हर्लीन गोंधळली..हर्लीन तिथून धावत घरी आली.....ती समजून चुकली होती की......शुभम तो बळी आहे.......तो जरी पापी नसला तरी हर्लीन प्रमाणे त्याच्यावर सुद्धा हर्लीन प्रमाणे शाप लागला होता......त्याच्या बळीने हर्लीन शाप मुक्त होणार होती पण शुभमला आपला जीव गमवावा लागणार होता.....आणि शुभमला आपला आत्मा सैतानाजवळ अनेक वर्षासाठी कैद करावा लागणार होता......त्या नरक यातनातुन मुक्त होण्यासाठी सुमन धडपडत होती आणि तिचे यश आता जवळ होतं.......हर्लीन ने आपलं काम केलं होतं....तिच्या हातावरून फोड गायब झाला होता.....आणि ती भयानक स्वप्न तिच्या डोक्यातून हद्दपार झाली होती.......
हर्लीन एका सकाळी त्याला भेटायला मंदिरात गेली.....तसा तो एकदम शांत होता.....हर्लीन ला बघून त्याने स्मितहास्य केले....आणि हातात प्रसाद दिला.....हर्लीन त्याच्याकडे बघत होती....खूपच प्रसन्न वाटत होता.....हर्लीन मनोमन खुश झाली "बहुतेक ह्याच्यावर त्या शापाचा परिणाम झाला नाही" कारण तो त्रास तिने अनुभवला होता.....असे हसू आणि प्रसन्नता त्या शापात अपेक्षित नव्हती.....ती शुभमशी बोलू लागली......लोक ये जा करत होते पण हे दोघे आपल्या वेगळ्याच विश्वात रमले होते दुपारचे 12 वाजत आले......मंदिर बंद करायची वेळ झाली.....शुभमने सगळी आवराआवर केली मंदिराला कुलूप लावले........
"चला मी तुम्हाला घरी सोडू का....ऊन खूप आहे"
हर्लीनच्या गालातल्या गालात हसण्याला होकार समजून ते दोघे मंदिरातून बाहेर आले.....मंदिरातून बाहेर आल्यावर शुभमचे डोके अचानक जड झाले त्याने आपल्या भुवयांच्या मधली नस जोरात दाबून धरली......हर्लीन त्याला सावरू लागली...समोर एका कोपऱ्यात त्याचे लक्ष गेले.....अचानक समोर त्याला एक सुंदर बाई दिसली.....ती शुभमकडे बघून स्मितहास्य करीत त्याला हातवारे करून बोलावत होती......एकदम सुंदर अशी स्त्री....कुणालाही वश करेल अशी......शुभम तिकडे जाऊ लागला....हर्लीनने त्याला पकडले......शुभमने समोर हात केला........"ती समोरची बाई मला बोलावत आहे"
हर्लीनने समोर बघितलं समोर कुणीच दिसत नव्हतं.....हर्लीन समजून चुकली होती.....तिने शुभमचा हात घट्ट पकडला आणि बाईककडे घेऊन गेली......शुभम मागे वळून वळून तिकडेच बघत होता.......दोघेही गाडिवर बसले होते....नेहमी प्रसन्न असणारा शुभम अचानक शांत झाला.....हर्लीन त्याच्याशी बोलायचा प्रयत्न करू लागली पण त्याचे लक्ष दुसरीकडे होत.....हर्लीन घराजवळ आली....शुभम अजूनही शांतच होता.....हर्लीने त्याच्याकडून त्याचा मोबाईल नंबर मागून घेतला.....हर्लीनला त्याची काळजी होती
रात्र झाली शुभमला भयानक स्वप्न पडू लागली.....भयानक पिशाच्च त्याचे अंग कुरतडत आहेत असा त्याला भास झाला तो किंचाळत उठला......धार्मिक असलेल्या शुभमला हा अनुभव पहिल्यांदा आला........त्याचे लक्ष खिडकीकडे गेले...खिडकी उघडी होती.....समोर ती बाई उभी होती.....वाऱ्यामुळे तिचा पदर जरा बाजूला सरकला होता....त्या रात्रीत कमालीची मादक दिसत होती......शुभम जागेवरून उठला......तिच्याकडे एकटक बघत होता......तितक्यात अचानक मोबाईलची रिंग वाजली.....हर्लीनचा फोन होता.....ती त्याच्याशी बोलू लागली.....शुभमच्या कानाला फोन होता आणि लक्ष बाहेर.....पण हर्लीनने शब्दाची अशी काही जादू केली की तो हरवून गेला....काहीवेळ दोघांनाही विसर पडला इतके ते बोलण्यात मग्न झाले.....हर्लीन मुद्दाम वेगवेगळे विषय काढून त्याला गुंतवून ठेवत होती.....4,5 तास बोलणे चालले होते त्यांचे......दुसऱ्या दिवशी हर्लीन परत मंदिरात पोहोचली.......शुभम प्रसन्न दिसत होता......त्यांचे बोलणे परत सुरू झाले.....शुभम रामायण महाभारत ग्रंथातील ज्ञान सांगून हर्लीनला मंत्रमुग्ध करीत होता.....हर्लीन सुद्धा त्याच्या बोलण्यात हरवून जायची......3,4 तास असेच निघून गेले.....शुभमने मंदिर बंद केले.....हर्लीनने त्याचा हात पकडला
"तू काही दिवस मंदिरात रहा ना.....जाऊ नको घरी"
शुभमने तिचा हात आपल्या हातात पकडला
"तस नाही करता येणार.....माझे वडील आजरी आहेत म्हणून त्यांच्या जागी मी येत आहे"
हर्लीन त्याला सत्य सांगण्याचा प्रयत्नात होती.....पण तिची जीभ तिथेच अडखळली.....तिच्या तोंडून शब्द फुटेनात....तिच्या आतली वाईट शक्ती ते करण्यापासून तिला रोखत होती....तिने आपला मोबाईल घेऊन टाईप करून शुभमला सांगण्याचा प्रयत्न केला पण तिची बोटे थरथरत होती.....शुभम पुढे चालत होता
"अरे खूप वेळ झाला....मला घरी गेल पाहिजे मला वडिलांना औषधं द्यायव्ही आहेत..."
अस बोलून तो तिथून निघून गेला.....हर्लीनला चिंता वाटत होती....तिने रात्री परत शुभमला कॉल केला.....जवळपास 4 तास बोलणं झालं त्यांचे......शुभम सामान्य वाटत होता....ती सारखी शुभमच्या तब्बेतीची चौकशी करायची...तो एकदम प्रेमळपणे उत्तर द्यायचा.....हर्लीन बऱ्यापैकी समाधानी होऊन झोपी गेली......हर्लीनला गाढ झोप लागली होती.....खिडकीतून सूर्यकिरणे डोळ्यावर आली तशी हर्लीन जागी झाली तिने घड्याळात बघितलं.......तिने मोबाईल जोरात बेड वर आपटला.....कसली तरी वेगळीच भीती तिच्या मनात होती......तिला शुभमला एकटं सोडायच नव्हतं.......11 वाजले होते....ती झटकन बाथरूम मध्ये गेली आणि आवरु लागली......तिला शुभमची काळजी होती.....तिने रिक्षा पकडली आणि मंदिरात पोहोचली.....मंदिराला कुलूप होतं......हर्लीन चिंतातुर झाली......तिने बाजूच्या कोल्डड्रिंक वाल्याला शुभम बद्दल विचारलं
"नाही मी फोन केला होता पण तो अचानक आजारी पडला म्हणे......"
हर्लीन खुप घाबरली.....ती शुभमला फोन लावू लागली पण फोन स्विच ऑफ लागत होता.....तिने त्या कोल्डड्रिंक वाल्याला शुभमचा पत्ता विचारला
"नाही मला नाही माहीत त्याचं घर.....आम्ही कधी तस बोललोच नाही.....फक्त आज मंदिर का बंद म्हणून त्याला फोन लावला होता तर त्याची आई म्हणाली की शुभम आजारी आहे तो आज येणार नाही"
हर्लीन घाबरली.....तो ज्या रस्त्यावर तिला भेटला होता तिकडून ती जाऊ लागली.....दुपारची वेळ कडक ऊन पडलं होतं.....त्या रस्त्यावर चिटपाखरूही दिसत नव्हतं......तापलेल ऊन तिचा गळा सुकवत होत....पण तीच लक्ष त्याकडे नव्हतं.....जवळपास 7,8 किलोमीटर निर्जन रस्ता चालल्यावर एक छोटं गाव दिसू लागलं......गाव तस मोठंच होत....हर्लीन एका घराजवळ गेली.....6 वाजत आले होते.....तिने त्या घरातील एका मुलाला शुभम विषयी विचारलं......त्याला त्याच्याबद्दल काहीच माहीत नव्हतं.......हर्लीन सगळीकडे चौकशी करू लागली.......एका घाईगडबडीत जाणाऱ्या बाईक वाल्याला हर्लीनने थांबवलं......तो खूपच घाईत होता......
"शुभम जोशी यांचं घर कुठं आहे.....एकता नगरच्या मंदिरात पुजारी आहेत ते"
त्या बाईकस्वाराने हर्लीनकडे बघितलं......
"अहो तो माझा मित्र आहे......सकाळी त्याला रक्ताची उलटी झाली आम्ही त्याला दवाखान्यात नेलं ....दुपारी त्याला बर वाटत होतं म्हणून घरी आणलं...पण अचानक तो घरातून गायब झाला.....काहीतरी विचित्र बडबडत होता....विचित्र वागत होता...आम्ही पण त्याचाच शोध घेत आहोत"
रात्रीचे 9 वाजत आले होते......हर्लीन समजून चुकली होती......कुणाला मदतीला बोलावून काहीही फायदा नव्हता कारण त्या सैतानाची ताकत हर्लीन ओळखून होती.....तिने सुद्धा जरा वेळ केला होता तेव्हा तिला मानसिक आणि शारीरिक त्रास झाला होता...... हर्लीनने मनाशी काहीतरी ठरवलं.....आणि तिने गुगल मॅप सुरू केला......ती फॅक्टरी तिथून जास्त लांब नव्हती......तिने आपल्या मोबाईलचा टॉर्च सुरू केला आणि रस्त्यावरून चालू लागली.......रात्रीचे 11 वाजले असतील सुमसान रस्त्यावरून हर्लीन चालली होती.....मोबाईलच्या टॉर्च भोवती रातकिडे फिरत होते.......त्या एका टेकडीवर ती केमिकल फॅक्टरी दिसत होती.......हर्लीनला एका खिडकीतून प्रकाश दिसला.....तिच्या ह्रदयात धडधड होत होत.....तिने आपलं सॅंडल काढून फेकलं आणि फॅक्टरीच्या दिशेने धावू लागली.....गेट उघड होत....त्या अंधारात तिला एक पांढरा सदरा दिसला.....शुभम त्या खोलीच्या दिशेने जात होता.....हर्लीन त्या झुडपातून वाट काढत धावू लागली....एक दोन काटे तिच्या पायात रुतले होते पण त्याचं तिला भान नव्हतं......ती धावत शुभम जवळ पोहोचली.....त्याचे डोळे उघडे होते.....त्याची पापणी अजिबात मिटत नव्हती.....हर्लीन धापा टाकत त्याच्याजवळ गेली तिने त्याचा सदरा पकडला होता
"शु...शुभम.....शुद्धीवर ये....."
ती त्याच्या गालावर मारून त्याला शुद्धीवर आणण्याचा प्रयत्न करीत होती......शुभम पुढे चालतच होता......"ती मला बोलावतेय.....ती मला बोलावतेय" अस बोलत पुढे जात होता......हर्लीनला ती विहीर दिसली......त्या विहिरीच्या कठड्यावर सुमनचे पिशाच्च बसले होते......हर्लीन तिला स्पष्टपणे पाहू शकत होती.......ती शुभम ला अडवण्याचा प्रयत्न करू लागली.....शुभम सुमनकडे हसत बघत होता....त्याला ती एकदम मादक सुंदर स्त्री दिसत होती.....शुभम स्मितहास्य करीत सुमन कडे जात होता.....पण हर्लीनला ती भयाण पिशाच्च दिसत होती......हर्लीनने शुभमला घट्ट पकडले होते.....शुभम सैतानाच्या आधीन होता.....त्याने हर्लीनला जोराचा धक्का दिला......हर्लीन कोसळली.....जोराचा खन आवाज झाला होता.....एका लोखंडी मशीनवर तिचे डोकं आपटलं होत.......तिने आपलं डोकं धरलं......रक्ताने पूर्ण हात लाल झाला होता.......हर्लीनने मशीनच्या खाली पडलेला साखळदंड उचलला आणि लडखडत शुभम जवळ पोहोचली.....तिने त्याच्या पायाला घट्ट साखळदंड बांधला.....शुभम खाली कोसळला.....तो अजूनही एकटक सुमन कडे बघत होता......आपली नखे खालच्या फारशीवर घासून त्याने तोडली होती......सुमन एका ठराविक एरिया मध्ये बांधील होती..... ती विहीर आणि काही अंतर सोडून पुढे येऊ शकत नव्हती.......शुभम किंचाळत होता......साखळदंडाला कचून त्याचा पाय रक्तबंबाळ झाला होता.......हर्लीनने खिशातला रुमाल काढून रक्त पुसलं तिने त्या भिंतीकडे बघितलं......त्यावर फक्त एका माणसाचे चित्र होत.....बाकी सगळ्यावर फुल्या मारल्या होत्या.....सुमनचे पिशाच्च विहरीवर बसून किंचाळत होते.......दात खात होते.....त्याच्यासमोर हर्लीन उभी होती.....तिने हात जोडले तशी सुमन आपल्या मूळ रुपात परत आली........
"सुमन ताई.....चूक झाली माझ्याकडून.....हा तसा मुलगा नाहीय....खूप चांगला मुलगा आहे....plz याला जाऊ दे"
सुमन हसली....हात जोडून उभी असलेली हर्लीन तिला खूपच केविलवाणी वाटत होती
"हर्लीन......आता आपण काही करू शकत नाही.....आपण बांधील आहोत.....जेव्हा विहरी खालच्या सैतानाने मला शापित गाण्याची शक्ती दिली होती तेव्हा मी त्याला त्याने ठरवलेले आत्मे द्यायला बांधील होते......त्याला काही फरक पडत नाही....तो आत्मा चांगला आहे की वाईट......स्त्री आहे की पुरुष.....त्याला फक्त आपली ताकत वाढवायची असते.....हा मुलगा आता शापित आहे....आणि ह्याचा कालावधी संपला आहे.....हा आज ह्या विहरित सामावला नाही.....तर तिकडे त्या दुनियेत पण जिवंत राहणार नाही........मग माझे वचन पूर्ण होणार नाही मग मला दुसरं कुणी शोधावं लागेल....पण तू ह्या मुलाला वाचवू शकत नाहीस.....हा गाणं ऐकणारा प्रत्येक शापित असतो....तू बाजूला हो हर्लीन....ह्याचा जीव गेला तर....तू तरी शापमुक्त होशील"
हर्लीन रडू लागली......कारण तिच्याकडे फक्त आज रात्रीचा वेळ होता.....सुमनने सांगितल्याप्रमाणे शुभम कडे ही एकच रात्र होती.......त्यानंतर त्याचे मरण निश्चित होते.......हर्लीन रडत होती.....तिकडे शुभम तडफडत होता......सुमन त्याला खुनावत होती......हर्लीन ने विचार केला
"गाणं ऐकणारा जर प्रत्येकजण शापित असेल तर मी सुद्धा शापित आहे.....बरोबर?"
सुमन शुभमला खुनावत होती.....अचानक हर्लीनचे बोलणे ऐकून सुमन भानावर आली
"हो बरोबर"
हर्लीनने शुभमकडे बघितलं......
"मी पण हे गाणं ऐकलं आहे.....मी सुद्धा 3 लोकांना फसवून त्यांना तुझ्या विहिरीजवळ आणलं आहे.......मी शुभम पेक्षा पापी आहे....सैतानाला एक आत्मा हवा आहे ना....मी तयार आहे"
सुमनला काही समजेना एव्हाना हर्लीनचा इरादा तिच्या लक्षात आला......ती हर्लीन कडे बघतच राहिली.....ती विहरीजवळ आली
"plz त्याला जाऊ दे.....चांगला मुलगा आहे तो..."
अस बोलून तिच्या डोळ्यातून अश्रू आले.....सुमनने होकारार्थी मान डोलावली.....हर्लीनने एक नजर शुभमकडे बघितलं......आणि त्या काळ्याशार विहरीच्या पाण्यात उडी घेतली........तिकडे शुभम भानावर आला.........सभोवतालचं वातावरण बघून तो खूप घाबरला.....त्याने आपल्या पायातील साखळदंड सोडवून घेतला आणि धावत धावत फॅक्टरी बाहेर आला.......आपण इथे कसे आलो हे त्याला काहीच माहीत नव्हतं.......
त्याच्या पायला हाताला जखम झाली होती....पण देवपूजा त्याची चुकली नव्हती.....दुसऱ्या दिवशी त्याने काही मलमपट्टी लावून परत मंदिरात आला......पूजा आटपली पण हर्लीन कुठे दिसत नव्हती.....4-5 दिवस न चुकता येणारी हर्लीन आज त्याला दिसत नव्हती........11 वाजत आले होते......अचानक ती त्याला दिसली.....तिच्या कपाळावर पट्टी होती.....ती पट्टी बघून तो कासावीस झाला.....तो तिच्या जवळ आला तशी तिने त्याला घट्ट मिठी मारली.....हर्लीन रडत होती.....शुभमला काहीच कळत नव्हते त्याने तिच्या केसातून हात फिरवला......ती हुंदके देत होती
"सुमन.....सुमन ताईने आपला आत्मा दिला सैतानाला.....सुमन ताईने आपला आत्मा दिला सैतानाला.....स्वतः कैद झाली ती.......म....मला सोडवलं तिने.....विहरीतून बाहेर काढून.....स्वतः कैद झाली ती"
शुभमला काहीच समजत नव्हते.....तिच्या बोलण्याचा अर्थही लागत नव्हता......शुभमने तिला पाणी दिले....ती प्रचंड घाबरली होती......पण शुभम तिला सावरत होता..................(समाप्त)
लेखन --शशांक सुर्वे
(ही कथा इथे समाप्त झाली आहे ह्याची नोंद घ्यावी....कथा कशी वाटली???कमेंटबॉक्स मध्ये जरूर नोंदवा.....तुमचे मत जाणून घ्यायला उत्सुक आहे.....धन्यवाद)