कोडे (भाग १)
वेळ सकाळची...वातावरणात थोडा गारवा होता. सूर्याचे नुकतेच आगमन झाले होते. पक्षांचा किलबिलाट आणि अस्पष्ट धुके यांनी वातावरण अधिक खुलून दिसत होते. सूर्याची कोवळी सूर्यकिरणे खिडकीतून आत डोकावून पाहत होती. वार्‍याच्या झुळकीने खिडकीवरील पडदा हलकासा सरकला गेला आणि ती सोनेरी सूर्यकिरणे मंजिरीच्या चेहऱ्यावर पडली. परंतु त्या सूर्यकिरणांचा मंजिरीला झोपेतून उठवण्याचा प्रयत्न अयशस्वी ठरला होता. कारण मंजिरी अजूनही गाढ झोपेत होती. जणू निद्रादेवी तिच्यावर प्रसन्न झाली होती. परंतु तितक्याच बाजूला ठेवलेल्या घड्याळाच्या कर्कश आवाजाने तिला जाग आली.घड्याळ्यात कधीच आठ वाजून गेले होते. थोड्या घाईघाईतच मंजिरी उठली आणि तिने घराची आवराआवर करायला सुरुवात केली. आंघोळ नाश्ता आटोपून तिने कालच्या कामाकडे पुन्हा एकदा नजर फिरवली. दरवेळी कोणत्याही गुन्हेगारी प्रकरणाला अगदी चातुर्याने सोडवणारी मंजिरी या प्रकरणाबाबत थोडीशी धीरगंभीर वाटत होती.काल रात्री ही बराच वेळ तिने हा गुंता सोडवण्याचा प्रयत्न केला होता.परंतु तिला यश आले नव्हते विचार करता करता तीचे घड्याळाकडे लक्ष गेले. पावणे नऊ वाजून गेले होते आणि तिला ऑफिसला जायला उशीर होत होता.आजपर्यंत तिला ऑफिसला कधी उशीर झाला नव्हता मुळात तिच्या सीनियर डिटेक्टिव्हच्या पेशाला असा वेंधळेपणा अजिबात साजेसा नव्हता. कालच्या केसेसच्या फाइल्स आणि काही पुरावे घेऊन ती तडक जायला निघाली.मात्र घाईघाईत टेबलावर ठेवलेल्या आपल्या रोजच्या गोळ्या घेण्यास ती विसरली होती.
ऑफिसमध्ये सर्वजण मंजिरीची वाट पाहत होते कारण ती आल्याशिवाय कामाला सुरवात करता येणारच नव्हती. तितक्यात मंजिरी पोहोचली आणि आल्यावर तिने सगळ्यांना सूचना देऊन काम समजावून दिले आणि विजयसोबत केस फाईलचा बारकाईने अभ्यास करण्यासाठी केबिनमध्ये गेली. एकंदरीत पाहता मंजिरी आणि विजयने आजपर्यंत बऱ्याचदा अगदी कठीणातल्या कठीण केसेस यशस्वीपणे सोडवल्या होत्या..परंतु हे प्रकरण हाताळणे दोघांनाही थोडेसे कठीण जात होते. कारण ते प्रकरण मुळातच फार गुंतागुंतीचे होते.त्या प्रकरणात होती फक्त एक चित्रफित(व्हिडिओ). तीसुद्धा काही सेकंदांची आणि त्यामध्ये होता एक अस्पष्ट चेहरा जो मदतीसाठी विनवत होता.आणि आश्चर्याची गोष्ट म्हणजे ती चित्रफीत एका ई-मेल च्या माध्यमातून त्यांच्यापर्यंत आली होती. दोघांनी पुन्हा पुन्हा ती चित्रफीत पाहिली परंतु त्यांना असा कोणताही धागादोरा सापडला नाही ज्यातून या कोड्याचा उलगडा होऊ शकेल. त्यांनी सायबर गुन्हेगारी विभागाची सुद्धा मदत घेतली होती परंतु मुळातच असा ई-मेल ॲड्रेस अस्तित्वात नाही असे त्यांचे म्हणणे होते आणि कदाचित तुमची कोणीतरी मस्करी करत असेल म्हणून तुम्ही ह्या विषयाकडे दुर्लक्ष करावे असे त्यांनी सुचवले. परंतु त्या चित्रफितीचा सोक्षमोक्ष लागल्याशिवाय दोघांनाही चैन पडणार नव्हते.
बऱ्याच संशोधनानंतर काही वेळाने विजय मंजिरीला म्हणाला. "मला वाटतं खरंच कोणीतरी आपली मस्करी करत असेल कारण जर खरंच कोणाला मदतीची गरज असेल तर अशी एखादी व्हिडिओ पाठवून कशी मदत मिळणार आहे?" साधा एक पुरावा असा नाही की आपण त्या पुढच्या व्यक्तीची मदत करू शकतो.किंवा निदान त्या व्यक्तीपर्यंत तरी पोहोचू शकतो आपल्याकडे सध्या आहे ती फक्त एक व्हिडिओ या व्हिडिओच्या माध्यमातून आपण काहीच साध्य करू शकत नाही." मंजिरी मात्र विजयशी सहमत नव्हती मंजिरीचे असे म्हणणे होते की, "मला नाही वाटत विजय की आपण या प्रकरणाला इतक्या सहजतेने घ्यायला पाहिजे आजपर्यंत आपल्या दोघांचे एकंदरीत काम बघता मला तरी वाटते की थोडासा गांभीर्याने विचार करायला हवा. तुझ्या बोलण्यात काही तथ्य नाही असे माझे म्हणणे नाही. एकंदरीत सध्याची परिस्थिती पाहता कोणीही असं सांगू शकेल की कोणीतरी आपली मस्करी केली. परंतु आपण दोघे कोणीही नाही आहोत. आपण सध्या ज्या क्षेत्रात काम करत आहोत त्याप्रमाणे प्रत्येक गोष्टीकडे बघण्याची आपली दृष्टी सामान्य माणसांसारखी नक्कीच नाही. काहीतरी असामान्य गुण आपल्यात आहेत म्हणूनच आपण या क्षेत्रात कार्यरत आहोत. म्हणून मला नाही वाटत या प्रकरणाचा छडा लावल्याशिवाय आपण गप्प बसले पाहिजे.विजयला ही कुठेतरी मंजिरीचे म्हणणे पटले होते.आणि दोघेही पुन्हा आपल्या कामामध्ये व्यस्त झाले.
मंजिरी आणि विजय दोघेही कामांमध्ये अगदी गुंग झाले. आपापल्यापरीने दोघेही या प्रकरणाचा छडा लावण्यासाठी मेहनत घेत होते.तितक्यात केबिनच्या दरवाजावर कोणीतरी ठोठावले. मंजिरीचे केबिनच्या दरवाजाकडे लक्ष गेले तिकडे त्यांच्याच ऑफिसमधील कर्मचारी सुषमा हातात काही कागद घेऊन उभी होती. मंजिरीने तिला आत येण्यास परवानगी दिली. सुषमा वय वर्ष 24, दिसायला देखणी,सुडौल बांधा, पाठीपर्यंत रुळणारे लांबलचक रेशमी केस, अतिशय चतुर आणि आपल्या कामात तरबेज असणारी अशी ही सुषमा मंजिरीची सगळ्यात आवडती कर्मचारी होती. सुषमा आल्यामुळे मंजिरीची तंद्री भंग पावली होती. परंतु महत्वाचे काम असल्याशिवाय सुषमा येणार नाही याचाही तिने अंदाज बांधला होता.विजय आणि मंजिरीने आपला मोर्चा सुषमाकडे वळवला.सुषमाच्या म्हणण्याप्रमाणे त्या चित्रफितीत असणारया जागेबद्दल तिला माहित होते आणि त्याविषयी बोलायला ती मंजिरीच्या केबिनमध्ये आली होती. सुषमाने त्या जागेबद्दल मिळवलेली माहिती त्या दोघांकडे दिली आणि ती पुन्हा आपल्या कामाला रवाना झाली.जागेबद्दल माहिती वाचून विजय मंजिरीला म्हणाला "मंजिरी आपल्याला तडक त्या ठिकाणी निघावे लागेल तिकडे गेल्यावर आपल्याला नक्कीच काहीतरी पुरावा मिळेल याची मला खात्री आहे." परंतु मंजिरीच्या म्हणण्याप्रमाणे माहिती मिळाल्यामुळे आपल्याला शोध घेण्यासाठी एक नवी दिशा मिळाली. परंतु मला वाटते "आपण दोघांनी तिथे जाणे योग्य नाही.आपल्या पैकी एकाने ऑफिस मध्ये थांबून बाकीच्या कामाकडे लक्ष द्यावे जेणेकरून दुसरी एखादी महत्त्वाची माहिती सापडली तर त्यावर काम करण्यासाठी एखादा तरी सीनियर डिटेक्टीव इकडे असणे गरजेचे आहे. त्यामुळे विजय तु ऑफिसमध्ये थांब मी त्या जागेवर जाऊन चौकशी करुन येते.विजयने तिच्या बोलण्यावर होकारार्थी मान हलवली.परंतु मंजिरीला असे एकटे पाठवणे त्याला बरोबर वाटत नव्हते म्हणून त्याने मंजिरीसोबत सुषमालाही जायला सांगितले.
मंजिरी आणि सुषमा चौकशीसाठी निघाल्या.परंतु रस्त्यावरच्या ट्राफिक मुळे दोघीही हैराण झाल्या होत्या मंजिरीला तर कधी आपण त्या जागी पोहचतो असं झालं होतं थोड्या वेळातच ट्रॅफिक सिग्नल सुटला आणि मंजिरीने गाडी भरधाव वेगाने पळवण्यास सुरुवात केली. अर्ध्या रस्त्यात पोहोचल्यानंतर सुषमाचा फोन वाजला फोनवर बोलत असताना सुषमाचा चेहरा चिंताग्रस्त झाला होता.फोन ठेवल्यावर सुषमाला रडू कोसळले मंजिरीने रस्त्याच्या कडेला गाडी थांबवली अचानक रडायला काय झाले म्हणून तिने सुषमाला विचारणा केली. सुषमाची आई खूप आजारी असून तिला लगेच हॉस्पिटलमध्ये ऍडमिट केल्याचे समजले. अशा परिस्थितीत सुषमा आपल्या सोबत घेऊन जाणे अजिबात योग्य वाटत नव्हते तिने लगेचच सुषमाला हॉस्पिटलमध्ये जाण्यास सांगितले आणि काही मदत लागली तर हक्काने फोन करण्याचे सुध्दा बजावले. आणि आता मंजिरी एकटी पुढच्या प्रवासाला रवाना झाली.थोड्याच वेळात मंजिरीच्या त्या जागेवर पोहोचली.रस्त्याच्या कडेला गाडी थांबवली आणि गाडीतून उतरून तिथून नेमका पत्ता शोधण्यासाठी निघाली बऱ्याच लोकांना विचारून काही वेळाने ती नेमक्या ठिकाणी पोहोचली.ती जागा म्हणजेच विस्तीर्ण आणि पडिक इमारत होती. त्याकडे पाहता बरीच वर्षे कोणी तिकडे फिरकले सुद्धा नसेल असा अंदाज येत होता मंजिरीने त्या इमारतीत प्रवेश केला. प्रवेश केल्यानंतर एक उग्र दर्प तिच्या नाकात शिरला. इमारतीत ठिकठिकाणी कोळ्यांनी जाळी विणलेली होती. धुळीने तर साम्राज्य माजवले होते. त्या इमारतीत असणारी प्रचंड शांतता मंजिरीच्या हृदयाचे ठोके वाढवत होती.तितक्यात मंजिरीच्या समोर एक काळा सर्प सरपटत गेल्याचे तिने पाहिले.मंजिरीच्या मनात भीतीची एक अनामिक लहर निर्माण झाली.भीतीने मंजिरीच्या घशात कोरड पडली होती तिचे सर्वांग घामाने डबडबून निघाले होते. भितीने एक एक पाऊल पुढे टाकून ती त्या तुटक्या इमारतीच्या पायर्‍या चढत होती.
इमारतीच्या पहिल्या मजल्यावर ती पोहोचली होती.आणि पहिल्या मजल्यावरील जागा त्या चित्रफितीच्या जागेप्रमाणेच वाटत होती.परंतु इमारत पडकी असल्यामुळे तिकडे अंधार होता आणि तिला काही स्पष्ट दिसत नव्हते.तिने खिशातून आपला मोबाईल बाहेर काढला मोबाईलचा टॉर्च ऑन करून काही पुरावा मिळतो का याचा शोध ती घेत होती.बर्‍याच वेळाच्या शोध मोहिमेनंतर तिला अपेक्षेप्रमाणे त्या जागेत काहीच सापडले नाही.परंतु उद्या पूर्ण टीमला घेऊन ती त्या जागेची पुन्हा एकदा पडताळणी करणार होती.सहज घड्याळाकडे लक्ष गेले.जवळ-जवळ संध्याकाळचे साडेचार वाजत आले होते.मंजिरीच्या पोटात भुकेचा डोंब उसळला होता.आता इथून लवकर बाहेर पडून काहीतरी खाऊन अगोदर दिला ऑफिस गाठायचे होते.इमारतीतून बाहेर पडत असताना तो काळा सर्प पुन्हा तिच्या दृष्टीस पडला आणि पुन्हा एकदा मंजिरीला जाणवली ती अनामिक भीती.मंजिरीला लवकरात लवकर इमारतीतून बाहेर पडायचे होते.तिने भीतीकडे दुर्लक्ष करण्यासाठी खिशातून आपला मोबाईल काढला आणि विजयला फोन लावला. विजयचा फोन बंद होता.काहीशा नैराश्याने ती इमारतीच्या बाहेर आली आणि आपल्या गाडीत येऊन बसली.तिने पुन्हा एकदा विजयशी संपर्क करण्याचा प्रयत्न केला.परंतु ह्या वेळेसही संपर्क होऊ शकला नाही.गाडी सुरू करत असताना मंजिरीचे लक्ष सहज त्या इमारतीकडे गेले.ती पडिक वास्तू नक्कीच आपल्याला काहीतरी खुणावत आहे असा भास तिला होऊ लागला..मंजिरीने तिकडे दुर्लक्ष केले आणि गाडी घेऊन ऑफिसला रवाना झाली.ऑफिसला पोहोचल्यावर तिने सर्वप्रथम विजयला गाठले.ती भयानक पडीक जागा आणि त्या जागेबद्दल ची संपूर्ण माहिती तिने विजयला दिली.आणि उद्या आपल्याला पूर्ण टीमला घेऊन पडताळणीसाठी तिकडे जावे लागेल असेही सांगितले.सर्वजण आपापल्या घरी जायला निघाले.मंजिरीनेही घरी आल्यावर आपले अंग बेडवर टाकून दिले. आजच्या धावपळीत ती भयंकर थकली होती.बेडवर पडल्या पडल्या तिला झोप लागली.परंतु मध्यरात्री एका वाईट स्वप्नाने ती दचकून उठली.आणि परत तिने झोपायचा खूप प्रयत्न केला पण तिला झोप येत नव्हती.निदान झोप येईपर्यंत थोडे काम करावे म्हणून तिने आपला लॅपटॉप उघडला. ईमेल चेक करत असताना मंजिरीला नुकताच एक ईमेल आला होता.आणि त्या ईमेलमध्ये होती एक नवीन चित्रफित तीसुद्धा काही सेकंदाचीच.......
(लेखन निकिता धुरी)
कोडे (भाग २ )
थोड्याशा घाबरलेल्या अवस्थेतच मंजिरीने ती व्हिडिओ चालू केली. अर्धवट तुटलेल्या अशा एका खुर्चीमध्ये दोरीने घट्ट बांधून कोणालातरी ठेवले होते चेहरा पहिल्या व्हिडिओ प्रमाणेच अस्पष्ट दिसत होता परंतु मदतीची विनवणी तेवढ्याच केविलवाण्या पद्धतीने करण्यात आली होती. जागा आवाज सगळं काही तंतोतंत जुळणार होतं. परंतु त्या व्यक्तीचा चेहरा मात्र एक प्रकारे कोडं बनून राहिलं होतं. मंजिरीची झोप तर कधीच उडून गेली होती तिने तात्काळ विजयला फोन लावला आणि घडलेली सगळी हकीकत तिने विजयला सांगितली आणि उद्या ऑफिसला लवकर येण्यासाठी तिने त्याला सुचवले. रात्रभर मंजिरीच्या डोळ्याला डोळा लागत नव्हता. खूप प्रयत्न करूनही तिला झोप मात्र येत नव्हती. आजपर्यंत असा प्रकार तिच्या सोबत कधीच घडला नव्हता. परंतु या प्रकरणाने मंजिरीची झोपच उडवली होती. कधी उद्याचा दिवस उजाडतो आणि आपण ऑफिसला जातो असं तिला झालं होतं. रात्रभर बेडवर लोळत असताना ती संपूर्ण वेळ त्याचाच विचार करत होती. अखेर विचार करता करता एकदाची तिला झोप लागली आणि सकाळी आठच्या गजराने तिला जाग आली. रात्रभर नीट झोप न मिळाल्यामुळे तिचे डोके थोडेसे जड वाटू लागले. परंतु आराम करण्याची सवड मात्र तिच्याकडे नव्हती. तिला लवकरात लवकर ऑफिसला पोहोचायचं होतं. सकाळी उठल्यावर सर्वप्रथम तिने विजयला फोन केला आणि बाकीच्या सर्व कर्मचाऱ्यांनाही लवकर बोलवायला सांगितले त्यानंतर दुसरा फोन तिने सायबर विभागाला केला होता त्यांनाही तडक तिने ऑफिसमध्ये भेटण्यासाठी बोलावले होते. या सगळ्या गोंधळामध्ये आपण सुषमा च्या आईची चौकशी करण्यास विसरलो आहोत हे तिच्या लक्षात आले तिने लगोलग सुषमाचा नंबर डायल केला परंतु सुषमाच्या फोनची रिंग वाजत होती फोन मात्र सुषमा उचलत नव्हती. तिने पुन्हा पुन्हा नंबर डायल केला परंतु कोणताही संपर्क होऊ शकला नाही. शेवटी सकाळचे सगळे सोपस्कार आटोपून ती ऑफिसला जाण्यासाठी निघाली. परंतु ऐनवेळी मंजिरीची गाडी नेमकी बंद पडली होती. आता ऑफिस पर्यंत जायला एखादी रिक्षा मिळते का याची वाट बघत ती रस्त्याच्या शेजारी उभी राहिली. शेवटी अथक प्रयत्नाने एक रिक्षा तिला मिळाली.
ऑफिसमध्ये पोहोचल्यावर सर्वप्रथम तिने विजयला गाठले. काल आलेला व्हिडिओ तिने विजयला दाखवला. व्हिडिओ बघून त्याचाही पायाखालची जमीन सरकली. मंजिरीने सायबर विभागाला पुन्हा एकदा फोन लावला आणि लवकरात लवकर येण्यासाठी सांगितले. मंजिरी आणि विजय दोन्ही व्हिडिओ पुन्हा पुन्हा पाहत होते. कदाचित या दोन्ही व्हिडिओत एखादा तरी धागादोरा सापडेल जो त्यांना हे प्रकरण हाताळण्यास मदत करेल. अशी त्यांना आशा वाटत होती. परंतु पुन्हा पुन्हा व्हिडीओ पाहून सुद्धा त्या दोघांच्या पदरी निराशाच पडत होती. इतक्यात सायबर विभागाचे प्रमुख रोहन दिग्विजय त्याठिकाणी हजर झाले. रोहन झाल्याचे बघून मंजिरी आणि विजयने आपला मोर्चा रोहनकडे वळवला. मंजिरीने कालच्या व्हिडिओ बद्दल रोहनला सगळी माहिती दिली. आणि सोबत व्हिडिओ सुद्धा तिने रोहनला दाखवली. दोन्ही व्हिडीओ पाहून रोहिणी मंजिरीला म्हणाला. "एकंदरीत आमच्या कालच्या केलेल्या संशोधनानुसार तुम्ही पाठवलेला ईमेल एड्रेस अस्तित्वात नाही असं आमचं ठाम मत होतं. परंतु पुन्हा त्याच ईमेल एड्रेस वरून तुम्हाला एखादी नवीन व्हिडीओ येते याचा अर्थ नक्कीच कुठेतरी पाणी मुरतंय. मला थोडा वेळ हवाय जेणेकरून हा गुंता मी व्यवस्थित सोडवू शकेल. कारण आजपर्यंत साइबर विभागाच्या हातून अशा प्रकारची कोणतीही चूक कधी झाली नव्हती. या प्रकरणाबद्दल सगळी माहिती मला माझ्या कर्मचाऱ्यांनी अगोदरच दिलेली आहे म्हणून मी स्वतः तुमची भेट घेण्यासाठी या ठिकाणी आलो. आणि ह्या ई-मेल ऍड्रेस च्या मुळापर्यंत जायचे असेल तर मला थोडा वेळ तुमचा लॅपटॉप हाताळावा लागेल. अर्थात तुमची परवानगी असेल तर कारण बारकाईने पाहिले तर दोन्ही व्हिडिओ एकाच ई-मेल ऍड्रेस वरून आलेल्या आहेत आणि त्यासुद्धा तुम्हाला तुमच्या पर्सनल ई-मेल वर कोणीतरी पाठवल्या आहेत. त्यामुळे लवकरात लवकर यामागचा पटाईत आपल्याला शोधणे गरजेचे आहे". मंजिरीलाहि रोहनचे म्हणणे पटले. आणि तिने स्वतःचा लॅपटॉप रोहनला दिला.
मंजिरी आणि विजयने त्या प्रकरणासंबंधी त्यांच्या संपूर्ण कर्मचाऱ्यांची एक मीटिंग घेतली. मंजिरीने या संपूर्ण प्रकरणाची सखोल माहिती आपल्या टीमला दिली आणि प्रत्येकाला काही कामे वाटून दिली सर्व जण त्या प्रकरणात संबंधित दिलेली आपली काम करण्यासाठी निघून गेले. विजय आणि मंजिरी ऑफिस मध्ये बसलेले असताना विजय मंजिरीला म्हणाला. "मला वाटतं ह्या प्रकरणाच्या मागे जो कोणी सराईत असेल त्याचा नेमका मुद्दा हा तुला मानसिक त्रास देणे आहे असे मला वाटते. एकंदरीत प्रकरण पाहता तुझ्या पर्सनल ईमेल आयडीवर त्या दोन्ही व्हिडिओ पाठवल्या गेल्या आहेत". मंजिरी म्हणाली "विजय मला नाही वाटत या प्रकरणाशी माझा काही वैयक्तिक संबंध असू शकतो. कारण जर तसा काही संबंध असता तर बाकी इतर गोष्टीतही माझ्याशी संपर्क करण्याचा त्या व्यक्तीने प्रयत्न केला असता पण तसे तर काहीच झालेले नाही. त्या व्यक्तीचा हेतू मला त्रास देणे किंवा इतर कोणाला त्रास देणे काहीही असेल. परंतु जो कोणी याच्यामागे आहे. त्याला लवकरात लवकर शोधले पाहिजे. कोणाचा जीव धोक्यात आहे की नाही याबाबत मला पूर्णपणे खात्री नाहीये परंतु जर तसे असेल तर आपण लवकरात लवकर या प्रकरणाच्या मुळाशी जाणे आपल्या सगळ्यांसाठी महत्वाचे आहे". विजयनेही त्यावर होकारार्थी मान हलवली आणि तो म्हणाला. "तुझे म्हणणे मला संपूर्णपणे पटत आहे. परंतु असा एखाद्या व्हिडिओ तुझ्या पर्सनल ईमेल आयडी वर येण्याचे कारण काय? त्यामुळे माझे तरी असे ठाम मत आहे की हे प्रकरण नक्कीच तुझ्या वैयक्तिक जीवनाशी निगडित आहे" तर मंजिरी म्हणाली "मला खात्रीशीरपणे सांगता येणार नाही हे प्रकरण माझ्या वैयक्तिक जीवनाशी निगडित आहे की इतर प्रकरणांप्रमाणे आहे परंतु जे काही आहे जितके आपण सामान्य समजतो तितके तरी नक्कीच नाही. त्यामुळे सध्या आपल्या सगळ्या टीमने मिळून त्याच्या मुळाशी जाणं हे जास्त महत्त्वाचं वाटत." विजयनेही मंजिरीच्या बोलण्याला संमती दर्शवली.
थोड्याच वेळात रोहन मंजिरीच्या केबिनमध्ये येऊन म्हणाला. "मला उपयुक्त अशी सगळी माहिती मी तुझ्या लॅपटॉप मधून जमा केलेली आहे. आणि त्या दोन्ही व्हिडिओच्या एक एक प्रतिसुध्दा मी माझ्याकडे घेतलेल्या आहेत. तरी मला पुढचे संशोधन करण्यासाठी माझ्या ऑफिसला जाणे गरजेचे आहे. ह्या ई-मेल ऍड्रेस विषयी लवकरात लवकर मी तुला कळवेन..परंतु जर कदाचित उद्या मला तुझ्या लॅपटॉप ची गरज लागली तर तुला तो माझ्याकडे ठेवून द्यावा लागेल". मंजिरी त्यावर म्हणाली. "या प्रकरणाचा गुंता सोडवण्यासाठी आमच्याकडून तुला जी मदत लागेल ती आम्ही तुला करायला तयार आहोत. तुझ्या कामाबाबतीत आम्हाला कोणताही संशय नाही. तु आतापर्यंत हे काम अतिशय चोखपणे बजावले आहे. एकंदरीत तुमच्या पूर्वीच्या कामाबद्दल मला संपूर्णपणे माहिती आहे. अतिशय प्रामाणिक आणि हजरजबाबी कर्मचारी म्हणून तुम्ही प्रसिद्ध आहात. म्हणूनच किंबहूना साइबर विभागाच्या प्रमुखाच्या भूमिकेत तुम्ही कार्यरत आहात. रोहननेही स्मितहास्य करीत मंजिरीला सांगितलं. ज्यावेळी तुम्ही मला दिलेले काम मी यशस्वीपणे पुर्ण करेल त्यावेळी नक्की तुमची प्रशंसा मी स्वीकारेन. आता मला निघावे लागेल या संशोधनासाठी मला लवकरात लवकर ऑफिसमध्ये जाणे गरजेचे आहे. तरी याबाबत काहीही कळले तर मी लगेच तुला फोन करून कळवेन असे बोलून रोहन आपल्या कामाला निघून गेला. तेवढ्यात विजय मंजिरी कडे वळून म्हणाला. "तुला खात्री आहे हा रोहन या केसमध्ये आपल्याला नक्की मदत करेल? कारण इतकी त्याला मदत करावीशी वाटत होती तर पहिल्यांदा आपण ई-मेल ऍड्रेस पाठवला त्यावेळेसच त्यांनी निष्काळजीपणा केला नसता. त्यावेळी त्याने योग्य ती खबरदारी घेऊन संशोधन केले असते तर आज आपण त्या इसमा पर्यंत नक्की पोहचलो असतो. त्यावर मंजुरीने प्रत्युत्तर दिले. रोहनशी एकंदरीत बोलताना किंवा त्याच्या वागणुकीत मला तरी अजिबात निष्काळजीपणा आढळून आला नाही आणि कामात चुक होणे अतिशय सर्वसामान्य गोष्ट आहे. आणि चूक झाली तर त्याने पळ नाही काढला तर ती सुधारण्यासाठी तो इथपर्यंत आला आणि आपली मदत करतोय मला वाटतं विजय तु गोष्टींकडे सकारात्मक दृष्टीने पाहिले पाहिजे कारण हे प्रकरण काही टक्के इंटरनेटशी जोडले गेलेले आहे. रोहनच्या मदतीशिवाय हे प्रकरण सोडवणे थोडेसे अशक्य आहे असे माझे प्रामाणिक मत आहे.
विजयने मंजिरीच्या बोलण्यावर कोणतेही उत्तर दिले नाही आणि उलट त्या कालच्या जागेवर काही माहिती गोळा करण्यासाठी जायचे आहे याची आठवण करून दिली. मी आपल्या बाकीच्या टीमला सांगून येतो तोवर तू सुद्धा त्यासाठी तयार राहा. पुढच्या दहा पंधरा मिनिटातच आपल्याला चौकशीसाठी तेथे जायचे आहे. विजयचे असे वागणे मंजिरीला थोडेसे खटकले. परंतु विजयचा मूळ स्वभाव तिला पूर्वीपासून माहीत होता त्यामुळे तिने त्याच्याकडे दुर्लक्ष केले. कालच्या इमारतीत पुन्हा जायचे आहे या विचारानेच मंजिरीला थोडेसे दडपण जाणवू लागले. त्या जागेविषयी एक अनामिक भीती तिच्या मनात निर्माण झाली होती. परंतु या प्रकरणाचा गुंता सोडवण्यासाठी तिकडे जाण्याशिवाय कोणतेही दुसरे गत्यंतर तिच्याकडे नव्हते. थोड्याच वेळात मंजिरी आणि तिची संपूर्ण टीम त्या जागेवर जाण्यासाठी तयार झाले. मंजिरी काल तिकडे जाऊन आली होती म्हणून पत्ता शोधण्यासाठी त्यांना वणवण फिरावे लागत नव्हते. काही तासातच ते त्या जागेवर पोहोचले.विजयने रस्त्याच्या कडेला गाडी पार्क केली आणि सर्वजण त्या इमारतीच्या दिशेने निघाले जसा त्यांनी इमारतीत प्रवेश केला एक उग्र दर्प सर्वांच्याच नाकात शिरला. विजयला तर ती जागा बघून मंजिरी काल या ठिकाणी एकटी आली होती याचे फार नवल वाटत होते. मंजिरीने संपूर्ण टीमला बिल्डींगची तपासणी करण्यासाठी पाठवले आणि ती विजय आणि काही कर्मचाऱ्यांसोबत पहिल्या मजल्यावर गेली. इतका वेळ होऊन सुद्धा तो कालचा सर्प मात्र मंजिरीच्या दृष्टीस पडला नव्हता मंजिरीलाही मनोमन या गोष्टीचं कुतूहल वाटत होतं. पहिल्या मजल्यावर पोहोचतात समोरच्या सगळ्यांचे डोळे विस्फारले गेले. अगदी त्या व्हिडिओमध्ये दाखविल्याप्रमाणे ती मोडकी खुर्ची तिकडेच होती परंतु ती खुर्ची रिकामी होती. कारण त्या खुर्चीच्या शेजारी पडलेला होता एक मृतदेह...परंतु यावेळी चेहरा मात्र स्पष्ट दिसत होता...आणी तो चेहरा दुसरा-तिसरा कोणाचा नसून त्यांची कर्मचारी सुषमाचाच होता...आणि दूर थोड्याच अंतरावर तो काळा सर्प मंजिरीला वळवळताना दिसला..
(लेखन निकिता धुरी)
कोडे (भाग ३ )
दूरवरून पोलीस सायरनचा आवाज सगळ्यांच्या कानी पडत होता. आणि बघता बघता त्या पडक्या इमारतीच्या समोर एक पोलिस जीप येऊन थांबली. पोलिस जीप मधून इन्स्पेक्टर वरुण इनामदार आणि इतर काही पोलिस हवालदार उतरले. पोलिसांनी सर्वप्रथम घटनास्थळी धाव घेतली. मृतदेहाजवळ त्यांना एक सिगारेटचे पाकीट ज्यात एक-दोन सिगारेट होत्या. एक रेल्वेचे वापरलेले तिकीट आणि जवळच एक अर्धवट जळलेली माचीसची काडी मिळाली. कोणत्याही प्रकारचे ओळखपत्र किंवा पैसे त्या मृतदेहाजवळ नव्हते. मृतदेहावर कोणत्याही गंभीर जखमाही आढळून येत नव्हत्या. इन्स्पेक्टर वरूण इनामदारांनी आपल्या इतर साथीदारांना पुरावे गोळा करण्यास सांगितले. आणि त्यांनी आपला मोर्चा डिटेक्टिव मंजिरी हिच्याकडे वळविला. थोड्याशा मिश्कीलपणेच ते मंजिरीला म्हणाले. "तुमच्यासारख्या एका बुद्धिमान डिटेक्टिव्हला पोलिसांची मदत घ्यावी लागते म्हणजे अप्रूपच वाटतंय." "कारण आत्तापर्यंत पोलिसांना अशक्य वाटणाऱ्या प्रकरणांना सोडवण्यासाठी खास तुम्हाला बोलवले जात होते. परंतु आता चित्र पूर्णपणे उलट आहे." त्यावर मंजिरी म्हणाली. "माझ्यासाठी एखादे प्रकरण कोण सोडवत आहे. किंवा कशाप्रकारे हाताळत आहे यापेक्षा त्या प्रकरणाचा गुंता सोडवणे हे जास्त महत्वाचे आहे. मूळ म्हणजे योग्य त्या गुन्हेगाराचा शोध घेणे हे माझे प्रथम कर्तव्य समजते." त्यावर इन्स्पेक्टर वरूण इनामदार म्हणाले. "नक्कीच म्हणून तर तुम्ही आणि तुमच्या पूर्ण टीमची चौकशी मला करायची आहे. त्यासाठी तुम्हाला पोलीस स्टेशनला यावे लागेल कारण कितीही झाले तरी मृतदेह सर्वप्रथम तुम्हीच पाहिला होता." ह्यावर विजय मध्येच उद्गारला. "म्हणजे तुम्हाला असं म्हणायचंय का? कि ह्या खुनाच्या मागे आमचा हात आहे." "माफ करा इन्स्पेक्टर! पण कदाचित तुम्ही विसरत आहात की तुम्ही कोणाशी बोलत आहात." इन्स्पेक्टर इनामदारांनीही लगेचच प्रत्युत्तर दिले. "तुम्ही कोण आहात तुमचा पेशा काय आहे याच्याशी मला काहीही फरक पडत नाही सध्या तरी या केसशी संबंधित असलेला प्रत्येक व्यक्ती माझ्या नजरेत संशयित आहे. मग तो व्यक्ती कोणीही डिटेक्टिव असेल तरीही... मला माझ्या कामात कोणतीही धिरंगाई केलेली आवडत नाही त्यामुळे लवकरात लवकर तुम्ही सर्वांनी माझ्या सोबत पोलीस स्टेशनला या." मंजिरीने त्यांच्या बोलण्याला संमती दर्शवली आणि त्यांची संपूर्ण टीम पोलीस स्टेशनला हजर झाली. इन्स्पेक्टर वरूण इनामदारांनी संपूर्ण टीमची अगदी कसून चौकशी केली. परंतु त्यांना कोणताही धागादोरा सापडला नव्हता. जाता जाता मंजिरी त्यांना उद्देशून म्हणाली. "तुम्ही चौकशी केली याबद्दल माझा कोणताही आक्षेप नाही. उलट हे प्रकरण हाताळण्यासाठी मी तुम्हाला नक्कीच मदत करेन. कारण आपल्या दोघांसाठी हया गुन्ह्यामागील गुन्हेगार शोधणे जास्त महत्त्वाचे आहे. इन्स्पेक्टर वरूण इनामदारांनाही मंजिरीचे म्हणणे पटले. होते. त्यांनी मंजिरीच्या बोलण्यावर होकारार्थी मान हलविली आणि म्हणाले. "ठीक आहे मिस मंजिरी आपण उद्यापासून दोघेही या केससाठी काम करत आहोत परंतु कुठेना कुठे तुम्ही आणि तुमची संपूर्ण टीम माझ्यासाठी संशयाच्या कठड्यात आहात याचे भान असू द्या."
सुषमाच्या मृत शरीराची चाचणी करण्यासाठी तिचा मृतदेह पाठवण्यात आला होता. त्यावर सुषमाचा मृत्यू हा विषप्रयोगाने झाला होता असे डॉक्टरांचे म्हणणे होते. परंतु तिच्या मृतदेहावर त्यांना कोणत्याही प्रकारची उलटी किंवा फेस आढळून आला नव्हता. त्यामुळे सुषमाला नक्की कोणते विष देण्यात आले आहे याचा पत्ता अजून डॉक्टरांनाही लागला नव्हता. त्यामुळे पोलिसांनी तो मृतदेह फॉरेन्सिक विभागाकडे पाठवून दिला होता. मंजिरीकडून सुषमाची सगळी माहिती पोलिसांना मिळाली होती. त्यामुळे पोलिसांनी लगोलगच सुषमाच्या घरच्यांची चौकशी सुद्धा केली. परंतु एक आश्चर्याची बाब म्हणजे मंजिरीने दिलेल्या माहितीनुसार सुषमाची आई तर हॉस्पिटलमध्ये ॲडमिट असायला हवी होती. परंतु पोलिसांनी केलेल्या चौकशीमध्ये एक धक्कादायक बाब समोर आली ती अशी की सुषमाच्या आईला देवाघरी जाऊन तब्बल पाच वर्षे झाली होती. आणि सुषमा तिच्या तेरा वर्षाच्या अपंग भावासोबत राहत होती. तिच्या भावाच्या म्हणण्यानुसार सुषमा दोन दिवस घरीच आली नव्हती. त्यामुळे हया प्रकरणामध्ये नक्की खरं कोण बोलत आहे किंवा खोटं कोण बोलत आहे असा पेच पुन्हा एकदा इन्स्पेक्टर वरूण समोर उभा राहिला. इन्स्पेक्टर वरूण इनामदारांनी पुन्हा एकदा मंजिरीला चौकशीसाठी पोलिस स्टेशनला बोलवले. तिने आतापर्यंतच्या घडलेल्या सगळ्या घटनांचा घटनाक्रम वरूण इनामदारांना सांगितला आणि सोबतच व्हिडिओ बद्दल माहिती सुद्धा दिली. आता इन्स्पेक्टर वरूण इनामदारांना प्रकरणाची चौकशी करण्यासाठी एक नवीन धागादोरा सापडला होता आणि लगोलग रोहन दिग्विजयलाही चौकशीसाठी बोलावले. थोड्याच वेळाने फोरेन्सिक लॅब मधून रिपोर्ट आला होता सुषमाचा मृत्यू हा विषप्रयोगाने झाला होता एका ठराविक प्रकारचे विष तिला खाण्यातून देण्यात आलं होतं. अतिशय दुर्मीळ अशा पद्धतीचे ते विष होते. त्याचसोबत एक महत्त्वाचा पुरावा सुद्धा पोलिसांच्या हाती लागला होता सुषमाच्या उजव्या हाताच्या मुठीत काही केस होते आणि टेस्ट केल्यानंतर असे लक्षात आले कि ते केस सुषमाचे नसून कोणत्यातरी पुरुषाचे आहेत. आता प्रश्न असा होता की ते केस नेमके कोणाचे असावेत. इन्स्पेक्टर इनामदार यांनी डी एन ए टेस्ट साठी मंजिरी आणि तिच्या टीम मध्ये असणाऱ्या सर्व पुरुष कर्मचाऱ्यांचे थोडे केस कापून घेतले. आणि पुढील चौकशीसाठी त्यांनी आपला मोर्चा रोहन दिग्विजय कडे वळवला. रोहनने दिलेल्या एकंदरीत माहितीनुसार ते दोन्ही ई-मेल अड्रेस एकाच व्यक्तीच्या नावावर रजिस्टर होते आणि त्या दोन्ही व्हिडिओ सुद्धा त्या एकाच ईमेल एड्रेस वरून मंजिरीला पाठवण्यात आल्या होत्या. परंतु तो ईमेल एड्रेस अजूनही कोणाचा आहे हे मात्र समजू शकले नाही. परंतु रोहनने तो ईमेल एड्रेस ज्या संगणकातून वापरण्यात आला होता त्या संगणकाचा आयपी एड्रेस शोधून काढला होता आणि तो आयपी ॲड्रस ज्या संगणकाचा आहे तिकडचाही पत्ता पोलिसांना दिला. ज्यामुळे पोलीस या संबंधित पुढील चौकशी करू शकतील. इन्स्पेक्टर इनामदारांनी आपल्या काही हवालदारांसोबतच लवकरच ते ठिकाण गाठले. तो संगणक एका सायबर कॅफेतील संगणक होता. इन्स्पेक्टर वरूणने सायबर कॅफेच्या मालकाची चौकशी केली परंतु चौकशी दरम्यान सायबर कॅफेमध्ये रोज शेकडो माणसे येत असल्यामुळे नक्की त्या संगणकावर कोण हाताळत होते हे सांगणे त्यालाही जवळजवळ अशक्य होते. आणि दुर्दैवाची बाब म्हणजे गेल्या काही दिवसांपासून त्यांच्या सीसीटीव्ही कॅमेरा चालत नसल्यामुळे त्यांनी तो रिपेरिंगला दिला होता त्यामुळे सीसीटीव्ही फुटेजच्या माध्यमातून गुन्हेगारापर्यंत पोहोचणे अशक्य होते.
इन्स्पेक्टर वरूण पुढच्या चौकशीसाठी घटनास्थळी गेले. इमारतीच्या आजूबाजूला असणाऱ्या लोकांची त्यांनी कसून चौकशी करण्यास सुरुवात केली. परंतु ती पडकी इमारत थोडी आडभागात असल्यामुळे त्यांना कोणतीही माहिती मिळू शकली नाही. त्यांनी घटनास्थळी जाऊन पुन्हा एकदा तपासणी केली. मृतदेहाच्या जवळ मिळालेल्या सिगारेटच्या पाकिटावर वरून आणि सुषमाच्या हातात सापडलेल्या केसांवरून खून करणारा हा नक्कीच कोणी पुरुष होता याबाबत इन्स्पेक्टर वरूण इनामदार यांचे ठाम होते. इन्स्पेक्टर वरूण इनामदारांनी सुषमाच्या इतर नातेवाईकांची चौकशी करण्यास सुरुवात केली. परंतु सुषमाच्या आई-वडिलांचे निधन झाल्यापासून ती तीच्या अपंग भावासोबत एकटीच राहत होती. सुषमाचा स्वभाव मुळातच एकलकोंडा असल्यामुळे कोणत्याही नातेवाईकांशी तिचा फारसा संबंध येत नसे. त्यामुळे तिच्या नातेवाईकांकडून पोलिसांना कोणतीही खास माहिती मिळाली नाही. दोन दिवसांनी फॉरेन्सिक टीमचा रिपोर्ट आला. सुषमाच्या हातात सापडलेले केस हे कोणत्याच केसांशी मॅच होत नव्हते. आता मात्र इन्स्पेक्टर विजय इनामदारांना खूप मोठा प्रश्न पडला होता. मंजिरी इन्स्पेक्टर विजय इनामदार यांना भेटण्यासाठी पोलीस स्टेशन मध्ये आली होती. आणि एक महत्त्वाची गोष्ट तिला त्यांना सांगायची होती. मंजिरीचा लॅपटॉप कुठेतरी गायब झाला होता. त्या लॅपटॉप बाबतच तीला इन्स्पेक्टर वरूण इनामदार यांना सांगायचे होते. लॅपटॉप गायब होण्याची गोष्ट ऐकून त्या व्हिडिओ आणि सुषमाच्या खुनाचा नक्कीच काहीतरी संबंध आहे असे वरुणला मनोमन वाटत होते. परंतु कोणताही ठोस पुरावा मिळत नसल्यामुळे इन्स्पेक्टर वरूण इनामदारी हतबल होते. या सगळ्या प्रकरणांमध्ये सुषमा आपल्याशी खोटं का बोलली असेल? हा प्रश्नही मंजिरीला मनात सतावत होता आणि त्या व्हिडिओचे गुपित आणि सुषमाच्या खुनामागील रहस्य अजून एक प्रकारचे कोडेच राहीले होते.
(लेखन निकिता धुरी)
कोडे (भाग ४)
पोलीस स्टेशन मध्ये असणाऱ्या फोनची बेल वाजली. जवळच बसलेल्या इन्स्पेक्टर वरूण इनामदारांनी फोन उचलला रिसिव्हर उचलून कानाला लावत ते म्हणाले,
"हॅलो कोण बोलत आहे ? " त्यावर पलिकडून आवाज आला. " साहेब मी हवालदार काळे बोलतोय "
त्यावर इन्स्पेक्टर वरूण इनामदार बोलले....
" हा बोला काळे "
" साहेब इथे घटनास्थळी थोडासा गोंधळ झालेला आहे. "
" नक्की काय झालंय काळे तिकडे मला सविस्तर सांगा. "
" साहेब तुम्ही लवकरात लवकर इकडे या " असे बोलून हवालदार काळे यांनी लगेच फोन कट केला.
अरे !! काय माणूस आहे हा, अर्धवट माहिती देतो. असे स्वतःशीच बोलून त्यांनी फोन ठेवला. आणि पोलीस स्टेशन मध्ये असणाऱ्या बाकीच्या हवालदारांना घेऊन ते घटनास्थळी पोहोचले. घटनास्थळी पोहोचल्यावर त्यांनी पाहिले की हवालदार रघु अर्धवट बेशुद्धावस्थेत आहे. कॉन्स्टेबल काळे त्यांना पाणी पाजत होते. रघु हवालदाराकडे वळून इन्स्पेक्टर इनामदारांनी विचारले की,
तू बेशुद्ध कसा झालास ? तेव्हा हवालदार रघु म्हणाला.
"कॉन्स्टेबल काळे थोडावेळ लघुशंकेसाठी गेले होते. मी एकटाच इथे गस्त घालत होतो. कोणीतरी अचानक पाठीमागून येऊन माझ्या नाकाला क्लोरोफॉर्म लावला. मी लगेचच बेशुद्ध झालो परंतु त्यापुढचे मला काहीच माहिती नाही."
इन्स्पेक्टर वरूण इनामदार पूर्णपणे गोंधळात पडले. कॉन्स्टेबल काळे यांनी दिलेल्या माहितीनुसार हवालदार रघु ज्याठिकाणी बेशुद्ध पडला होता त्या बाजूला त्यांना एक काळ्या रंगाची बॅग पडलेली दिसली ती बॅग त्यांनी इन्स्पेक्टर वरूण इनामदारांकडे सुपूर्त केली. थोड्याशा आश्चर्यानेच वरूण इनामदारांनी ती बॅग उघडली. त्या काळ्या रंगाच्या बॅगेत त्यांना एक लॅपटॉप सापडला. त्या लॅपटॉपवर असणारा डिटेक्टिव्ह एजन्सीचा लोगो पाहून त्यांनी तात्काळ मंजिरी आणि विजयला पोलीस स्टेशनला बोलावले. त्या बॅगेत मिळालेला लॅपटॉप नक्कीच मंजिरीचा असावा अशी त्यांना शंका होती. थोड्याच वेळात मंजिरी आणि विजय पोलीस स्टेशनला हजर झाले. इन्स्पेक्टर वरूण इनामदारांनी पुन्हा एकदा मंजिरीच्या लॅपटॉप नक्की कसा हरवला याबाबत तिला विचारले. मंजिरीच्या म्हणण्याप्रमाणे तिची बंद पडलेली गाडी रिपेअर करून घरी आणत असताना रस्त्यात काही कारणाने तिने गाडी थांबवली होती तेव्हाच गाडीतून कोणीतरी तिचा लॅपटॉप चोरल्याचे तिने सांगितले. गाडी मध्येच थांबवण्याचे कारण विचारले असता एक महत्वाचा फोन घेण्यासाठी तीने गाडी थांबवली होती असे तिचे म्हणणे होते. इन्स्पेक्टर वरूण इनामदारांनी थोड्याशा संशयाने मंजिरीला विचारले.
"मला कळू शकेल का की नक्की तुम्हाला कोणाचा इतका महत्त्वाचा फोन आला होता.?" त्या फोनवर बोलण्यात तुम्ही इतक्या गुंग झाला की तुमचा लॅपटॉप कोणीतरी पळवला."
मंजिरी थोड्याशा रागानेच म्हणाली.
" माझा लॅपटॉप हरवला आहे आणि तुम्ही माझ्यावरच संशय घेत आहात. सुषमाच्या गुन्हेगाराला तर तुम्ही अजून पर्यंत शोधू शकला नाही."
यावर इन्स्पेक्टर इनामदार म्हणाले.
"हे बघा मॅडम मी तुम्हाला आधीच सांगितलं की या प्रकरणाशी संबंधित प्रत्येक इसम माझ्यासाठीच संशयित आहे. त्यामुळे जोपर्यंत हे प्रकरण पूर्णपणे सोडवले जात नाही तोपर्यंत वारंवार चौकशी केली जाईल."
तुम्हाला पोलीस स्टेशनला बोलवण्याचे कारण म्हणजे आमच्या एका कॉन्स्टेबलला घटनास्थळी ही बॅग सापडली आणि त्यात एक लॅपटॉपही होता आणि आश्चर्याची बाब म्हणजे त्या लॅपटॉप वर तुमच्या डिटेक्टिव्ह एजन्सीचा लोगो होता. आणि मला अशी शंका वाटते की हा तुमचा कालचा हरवलेला लॅपटॉप असावा. मंजिरीच्या म्हणण्याप्रमाणे तो तिचाच लॅपटॉप होता. परंतु एक गंभीर बाब म्हणजे तो लॅपटॉप कोणीतरी फॉरमॅट केला होता. पोलिसांनी अधिक तपासासाठी तो लॅपटॉप सायबर विभागाकडे पाठवला. मंजिरी आणि विजयाला हे शहर सोडून कुठेही न जाण्याचे बजावले.
मंजिरी आणि विजय पोलिस स्टेशनमधून आपापल्या घरी जाण्यासाठी निघाले. मंजिरीला तर काहीच कळेनासे झाले होते. घरी पोहोचल्यावर सर्वप्रथम ती थोडीशी फ्रेश झाली. या प्रकरणामुळे खूप दिवस तिचे कशातच लक्ष लागत नव्हते आणि तिची संपूर्ण टीम संशयाच्या जाळ्यात असल्यामुळे कोणतेही दुसरे काम करण्याची त्यांना परवानगी नव्हती. थोड्याशा अस्वस्थ अवस्थेतच ती आपल्या घरामध्ये येरझारा घालत होती. इतक्यात जवळच बेडवर असलेला तिचा फोन वाजला. फोन उचलण्यासाठी जेव्हा तिने फोन हातामध्ये घेतला तेव्हा फोनच्या डिस्प्लेवरील सुषमाचे नाव आणि नंबर पाहून तिच्या पायाखालची जमीनच सरकली. भितीपोटी तिच्या हातातील फोन जमिनीवर पडला आणि बंद झाला. तिला काहीच सुचत नव्हते. अथक प्रयत्नाने तिने तिचा फोन परत चालू केला. आणि तो नंबर तिने पुन्हा एकदा रिडायल केला. परंतु ह्या वेळेस मात्र तो नंबर अस्तित्वात नाही असे सांगण्यात येत होते. नक्की नेमका काय प्रकार चालू आहे हेच तिला समजत नव्हते. अगोदर तिच्या लॅपटॉपवर आलेल्या त्या व्हिडिओ आणि आता हा फोन कॉल ती पूर्णपणे संभ्रमावस्थेत होती. मंजिरीने तडक दुसऱ्या दिवशी पोलीस स्टेशन गाठले. आणि काल रात्री घडलेला प्रसंग तिने इन्स्पेक्टर इनामदारांना सांगितला. मंजिरीचे वक्तव्य ऐकून तेसुद्धा थोडेसे बुचकळ्यात पडले. त्यांनी मंजिरीच्या समोर पुन्हा एकदा तो नंबर डायल केला. परंतु तेव्हाही तो नंबर अस्तित्वात नाही असे सांगण्यात येत होते. इन्स्पेक्टर वरूण इनामदारांनी तो मोबाईल लोकेशन डिटेक्ट करण्यासाठी हवालदाराकडे पाठवून दिला आणि ते मंजिरीकडे वळून तिला म्हणाले ,
"जो कोणीही या खुनाची ही खेळी खेळत आहे नक्कीच एखादा सराईत गुन्हेगार असावा."
"जो वारंवार एक पुरावा देऊन हा गुंता अधिकच वाढवत आहे."
"परंतु तो गुन्हेगार हे मात्र नक्कीच विसरत आहे कि तो त्याच्या कामात कितीही पटाईत असला तरी, कायद्यापासून नक्कीच वाचू शकत नाही एक ना एक दिवस तो नक्की कायद्याच्या जाळ्यात अडकणार."
"तेव्हा मात्र तो अजिबात सुटू शकत नाही."
"मी सुद्धा तुमच्या बोलण्याशी सहमत आहे इन्स्पेक्टर इनामदार, परंतु हा जो कोणी गुन्हेगार आहे तो माझ्याच माध्यमातून तुमच्याशी संपर्क करण्याचा प्रयत्न का करतोय.? "
"माझ्यामते हे प्रकरण जितके साधे दिसते तितके नक्कीच नाही."
"नक्कीच! मिस मंजिरी कितीही गुंतागुंतीचे असले तरी आम्ही आणि आमचे डिपार्टमेंट प्रकरण सोडवण्यास सक्षम आहोत."
त्यावर मंजिरी म्हणाली,
"परंतु लवकरात लवकर हे प्रकरण सोडवा म्हणजे झालं."
आणि मंजिरी आपल्या घरी निघून गेली. मंजिरीचा टोमणा इन्स्पेक्टर इनामदार यांना चांगलाच समजला होता. परंतु त्यांनी त्याच्याकडे दुर्लक्ष करत आपल्या कामाकडे आपले लक्ष केंद्रित केले. कारण प्रकरण सोडण्याशिवाय दुसरे कोणतेच गत्यंतर त्यांच्याकडे नव्हते.
थोड्याच वेळाने फॉरेन्सिक विभागातील डॉक्टर मेनन यांनी इन्स्पेक्टर इनामदारांशी संपर्क साधला. आणि त्यांना लवकरात लवकर भेटण्यासाठी बोलावले. इन्स्पेक्टर इनामदार आपल्या दोन हवालदारांसमवेत तडकच निघाले. डॉक्टर मेनन ह्यांच्या म्हणण्यानुसार मृत सुषमाच्या कपड्यांचे जेव्हा त्यांनी पुन्हा परीक्षण केले होते. तेव्हा तिच्या पायजम्यात त्यांना एक गुप्त खिसा आढळून आला होता. जो शिवून ठेवला होता. शिवन उसवल्यानंतर त्यांना एक छोटासा कागदाचा तुकडा मिळाला. जो कोणत्यातरी फाईलच्या कागदातून फाडण्यात आला आहे असे वाटत होते. आणि सगळ्यात गंभीर बाब म्हणजे त्या गुंडाळलेल्या कागदाच्या तुकड्यात एक पेन ड्राईव्ह त्यांना सापडला आणि इन्स्पेक्टर इनामदार यांना ह्या प्रकरणाच्या शोधासाठी एक नवीन पुरावा.
(लेखन निकिता धुरी)
कोडे (अंतिम भाग )
इन्स्पेक्टर इनामदारांनी लगेचच तो पेन ड्राईव्ह आपल्या लॅपटॉपला कनेक्ट केला आणि व्हिडिओ बघता बघता त्यांना सगळ्या गोष्टींचा उलगडा झाला खुनाचे नेमके कारण आणि ह्या सगळ्या कोड्याचे रहस्य सापडल्याचा आनंद त्यांच्या चेहऱ्यावर झळकत होता. इतक्यात पाठीमागून जोरात कोणीतरी त्यांच्या डोक्यावर गोळी झाडली काही सेकंदातच इन्स्पेक्टर इनामदार यांनी आपला जीव गमावला व बघता बघता त्या सराईताने पेनड्राइव लॅपटॉप मधून बाहेर काढून तिथून पळ काढला. इन्स्पेक्टर इनामदार यांच्या खुनाची बातमी वाऱ्यासारखी सगळ्या डिपार्टमेंटभर पसरली आणि निश्चितच मंजिरीकडेही बातमी पोहचायला वेळ लागला नाही. इन्स्पेक्टर इनामदारांच्या खुनामुळे या केसला एक वेगळीच कलाटणी मिळाली होती. इन्स्पेक्टर इनामदार यांचा अंतिम संस्कार आटपून सगळे आपापल्या घरी परतले. मंजिरी सुद्धा घरी आली फ्रेश होउन ती बेडवर बसणार इतक्यात दारावरची बेल वाजली. इतक्या रात्री कोण आले असेल ह्या कुतूहलाने मंजिरीने दार उघडले.
दारावर विजयला पाहून थोड्याशा आश्चर्याने तिने त्याला घरात यायला सांगितले.
"इतक्या रात्री माझ्या घरी कसा आलास रे!!
काही महत्त्वाचे काम होते काय किंवा केस संदर्भात काही माहिती मिळाली तुला"??
मंजिरीच्या या प्रश्नावर त्याने हसतच उत्तर दिले.
"अगं हो त्याशिवाय दुसरं काही बोलण्यासारखं नाही आहे का तुझ्याकडे?? सर्वांनाच माहिती आहे.. की तू किती ग्रेट डिटेक्टिव्ह आहे..
"मला तसे म्हणायचे नव्हते विजय अजून या केसबद्दल कोणताच पत्ता लागलेला नाही आणि इनामदार यांचाही खून झाला म्हणून मला काळजी वाटत होती. तू म्हणतो तर केस राहू दे तू कसे काय येणे केले ते सांग.???"
"अगं पण तु मला काही चहा-कॉफी विचारशील की नाही.??
विजयच्या ह्या प्रश्नावर थोडेसे ओशाळून ती स्वयंपाक घराच्या दिशेने निघाली. मंजीरी स्वयंपाक घरात असताना विजय मंजिरीच्या सोफ्यावर बसून हॉलची पाहणी करू लागला. मंजिरीला आजपर्यंत डिटेक्टिव्ह एजन्सी मधून मिळालेले वेगवेगळी सन्मानपत्रे भिंतीवर लावलेली पाहिली. काचेच्या कपाटात मंजिरीची यशोगाथा दर्शवणारे मोठे बक्षीसकप दिमाखाने ठेवलेले होते. विजयची त्या गोष्टींवरून नजर हटत नव्हती. मनातल्या मनात रागाने तडफडत आणि मनात तिला शिव्याशाप देत तो किचनच्या दिशेने वळणार तितक्यात मंजिरी कॉफीचा कप घेऊनच हॉलच्या दिशेने येत होती. विजयने अतिशय शिताफीने स्वतःच्या चेहर्‍यावरचे भाव बदलून मंजिरीला पाहून एक स्मितहास्य केल परंतु मंजिरीचा खून करण्याचा कुटील डाव कुठेतरी त्याच्या मनात शिजत होता. कॉफी पिता पिता विजयने सुषमाचा विषय काढला
"सुषमाच्या खुनाचे रहस्य ह्या जन्मी तरी सुटणार नाही असं वाटत आहे पण काही काही कोडी न सुटलेलीच बरी नाही का?"
यावर थोड्याशा आश्चर्याने मंजिरी म्हणाली.
"अरे असं कसं बोलतोस विजय तिला न्याय मिळायला हवा"
"परंतु काही कोडी सुटतच नाहीत ना आता आपलेच बघ ना एकाच वर्षी आपण दोघांनी डिटेक्टिव्ह एजन्सी जॉईन केली दोघांनी कितीही मेहनतीने एकत्र काम केले तरी यशाचे पारडे तुझ्याकडे झुकले जाते. कितीही कठीण केस असली तरी कुठून तरी याचा पुरावा तु शोधुन आणतेस की त्या केसचा मागोवा लागला पाहिजे. आणि तो पुरावा तुला कुठून मिळाला कसा मिळाला हे मात्र तु आमच्यासाठी कोडे ठेवतेस ना.."
मंजिरी थोड्यांच्या आश्चर्याने विजयकडे पाहून बोलली
"अरे मुर्खासारखा काय बडबडतोय तुला तरी कळतय का ?"
ह्यावर थोड्याशा रागानेच विजय म्हणाला.
"आजपर्यंत मुर्खासारखाच तुझी मदत करत होतो आणि तु मात्र यशाच्या उंचीवर जात होतीस. प्रत्येक वेळी
स्वतः ची मनमानी करून मला खालीपणा दाखवलास. पण आज नाही आणि इथून पुढे कधीच नाही"
मंजिरी थोड्याशा संभ्रमावस्थेतच विजयकडे पाहू लागली.
चेहऱ्यावर थोडेसे खुनशी हास्य आणून आणि मंजिरीच्या मानेवर सुरा ठेवून विजय बोलला.
"मंजिरी तु कितीही हुशार असलीस तरी ही केस तु नक्कीच सोडवू शकणार नाही. कारण ही केसच मुळात तुला कमीपणा दाखवण्यासाठी मी घडवून आणली. पण ऐनवेळेस सुष्माने पेनड्राइवमध्ये माहिती ठेवून मला ब्लॅकमेल करण्याचा शहाणपणा दाखवला आणि मला तिचा काटा काढावा लागला पण तो पेनड्राइव मात्र मोठ्या शिताफीने तिने लपवून ठेवला आणि सगळे प्रकरण हाताबाहेर गेले आणि नेमका तो पेनड्राइव इनामदारांच्या हाती लागला. मी तर पुरता अडकणार होतो परंतु इनामदारा़ंच्या एका हवालदाराला मी आधीच पैसे दाबून वळवले होते त्यामुळे सगळा डाव पुन्हा मी जिंकलो. आणि तुझा खून करून आता पूर्णच जिंकणार आणि तो मोठ्याने हसू लागला."
ह्यावर मंजिरी त्राग्याने बोलली...
" माझा बदला घेण्यासाठी तु दोन जीवांचा बळी घेतलास हे तु योग्य नाही केलेस.."
ह्यावर विजय म्हणाला..
"अगं दोन नाही गं तीन...आता तुझाही जीव जाईलच ना असे बोलून तो मंजिरीच्या गळ्यावर सुरा फिरवणारच इतक्यात एका काळ्या भयंकर सर्पाने त्या खोलीत प्रवेश केला त्या सर्पाला पाहून विजयच्या हातातील सुरा भितीने गळून पडला आणि त्याच्या चेहर्याचे खुनशी भाव भितीमध्ये बदलले आणि बघता बघता त्या काळ्या सर्पाने विजयला कडकडून दंश केला.
"बरोबर बोललास मगाशी विजय तु काही कोडी न सुटलेलीच बरी.."जवळच असलेल्या सर्पाला कुरवाळत अतिशय शांतपणे मंजिरी म्हणाली.
समाप्त.
(लेखन निकिता धुरी)
