गानू आज्जी आणि तिची अंगाई...-Marathi Thriller story from the Andharwari Book Part 3

गानू आज्जी आणि तिची अंगाई...-Marathi Thriller story from the Andharwari Book Part 3

.पहिल्या भागाची लिंक :https://marathighoststories.blogspot.com/2019/08/marathi-thriller-story-from-andharwari_3.html

.. माझं धडधडणारं ह्रद्य जागीच थांबलं. दात जबड्यातल्या जबड्यात कडकडू लागले. हातापायातली शक्ती तर गेलीच होती. शरीरातलं सारं रक्तही थंड पडलं होतं. घोंगडीतल्या त्या काळ्या खरखरीत अंधारातही मला माझ्यापासून अगदी हातभर अंतरावर माझ्याच घोंगडीत माझ्याकडेच तोंड करून झोपलेली ती म्हातारी अगदी स्पष्ट दिसत होती.

तिचं तोंड उघडं होतं,उघड्या तोंडातून श्वास घरघरत होता. ओठांच्या फटीतून लाळ गळत होती. गालफाडं बसलेली.

...आणि तिचे डोळे !

भयंकर !!

केवळ मी वयाने लहान होतो म्हणून माझं ह्रद्य जास्त कार्यक्षम असल्या कारणाने मला ह्रदयविकाराचा झटका आला नसेल का ?

वितभर अंतरावरून तिचे ते हिरवे डोळे रोखून ती माझ्याकडेच पहात होती. एकाएकी तिची गालफाडं ताणली गेली, घशातली घरघर वाढली. आणि तिचे डोळे लकाकू लागले. गालावर उमटण्यास असमर्थ असणारं हसू तिच्या डोळ्यांतून ओसंडत होतं. पण तिच्या डोळ्यांतून जे ओसंडत होतं त्याला हसू तरी म्हणता आलं असतं का ?
तो आनंद होता.
तिच्या डोळ्यातल्या त्या आनंदात क्रौर्य आणि खुनशीपणा होता; आणि त्या पलीकडलंही काहीतरी होतं.
त्या आनंदात एक आधाशीपणा होता.
अत्याधिक भीतीने थंड पडलेलं शरीर घेऊन मी बधीर पडून राहिलो. माझ्या आत काहीतरी वेगानं वितळत होतं. मला किंचाळायचं होतं;पण माझे ओठ जणू कुणी दाभणाने शिवून टाकले होते. मला तिथून उठायचं होतं;पण सारं शरीर दगडागत जड आणि प्राणहीन झालं होतं.
आता तिच्या घशातली घरघर अधिकच कर्कश झाली. तिचा चेहरा जरा जास्तच वाकडा झाला आणि तिचं सारं शरीर व्हायब्रेटरवर ठेवावं तसं थडथडू लागलं.
आणि मग मला कळलं, खरंतर त्या कळण्यानेच मला बळ दिलं. तिलाही हालचाल करता येत नव्हती. माझ्या नांदगावच्या आजोबांना अर्धांगवायुचा झटका आला होता, त्यांनाही हातपाय हलवता येत नसत तसेच त्यांच्या घशातूनही अशीच घरघर ऐकू येई. मी हे पाहिलं होतं.
म्हणजे तिलाही तोच अर्धांगवायुचा आजार होता तर ?
माझ्या बालमनाने आकडेमोड केली.
मी अंगातली सारी शक्ती एकवटत उठायचा प्रयत्न केला. त्या धडपडीत माझ्या हाताचा स्पर्श तिच्या शरीराला झाला.
बर्फ !
ती बर्फासारखी थंड होती;आणि का कुणास ठाऊक पण मला तिचा तो स्पर्श कुंभाराने कालवलेल्या मातीसारखा वाटला.
थंड आणि लिबलिबीत.
निर्जीव आणि चेतनाहिन.
एवढ्यात कुशीवर झोपल्या झोपल्याच ती कलली आणि पोटावर उपडी झाली. आता तिचा चेहरा माझ्यापासून वितभर अंतरावर होता.
माझी बोबडी वळली, तिच्या उष्ण श्वासांचे दुर्गंधीयुक्त हबकारे माझ्या तोंडावर पडत होते. मी गुदमरलो. सहनशक्तीचा कडेलोट झाला होता. पेंगुळलेल्या मेंदुच्या आज्ञेची वाट न पाहता माझ्या पायांनी बळ एकवटलं. सर्वशक्ती एकवटत मी उठलो आणि घोंगडीतून बाहेर पडण्याचा प्रयत्न करू लागलो.
पण शरीरातलं बळच संपलं होतं. सारं शरीर सावरीच्या कापसासारखं हलकं हलकं झालेलं. त्या हलकेपणावर मात करीत मी कसाबसा हेलपाटत, सरपटत बाजेवरून खाली उतरू लागलो.
खरं तर मला ओरडायचं होतं. जोरजोराने किंचाळायचं होतं. पण किंचाळायला मला जीभ तरी होती कुठं ? ती तर तोंडातल्या तोंडात लोळागोळा झाल्यागत पडलेली. कसंबसं ते अंगावरचं पांघरुण बाजुला सारत मी बाहेर आलो.
आत फक्त जमीनीवर पाय खाली ठेवण्याचा अवकाश.
एवढ्यात माझ्या मनगटावर तिच्या हाताची थंड पकड बसली.
थंड आणि घट्ट.
घट्ट आणि करकचलेली.
जणू मासांतून रुतून हाडांचा चुरा करू पाहणारी.
आता तिच्या घशातली घरघर वाढली. त्या घरघरीला एक लय प्राप्त झाली होती. जणू त्या घरघरीच्या आवाजात ती एखादं सुरेल गाणं म्हणत असावी.
तिच्यापासून सुटण्यासाठी मी धडपडू लागलो. जीवतोड प्रयत्न करू लागलो. पण एवढं झालं तरी माझ्या तोंडून एक शब्द फुटायला तयार नव्हता. माझी दातखीळ बसली नव्हती हे निश्चीत. कारण माझ्याच दातांचा कडकडणारा आवाज मला स्पष्ट ऐकू येत होता. पण अत्याधीक भीतीने जीभ, स्वरनलीका हे माझे अवयव जायबंदी करून टाकले होते. माझं संपुर्ण शरीर प्रचंड मोठा झटका लागल्यागत पूर्णशक्तीने तिच्याकडे ओढलं गेलं आणि माझ्या तोंडून एक जीवघेणी किंचाळी बाहेर पडली. पाहता पाहता ती पूर्ण खोली माझ्या किंचाळ्यांनी भरून गेली. भान हरपून मी किंचाळत होतो. तिच्या त्या घट्ट पकडीतून सुटण्यासाठी धडपडत होतो.

एवढ्यात बोळातून कुणाच्यातरी धावण्याचा आवाज माझ्या कानावर पडला. खोलीचा दरवाजा धाडकन उघडून कुणीतरी आत आलं. ते सुनंदन गानुचे बाबा होते. म्हणजे आमचे मालक. नाना गानु. त्यांच्या मागोमाग दोन तीन गडी माणसंही आली. पाठोपाठ सुनंदनचे आजोबा आले.कुणीतरी चटकन दिवा लावला. बंद असणार्या खिडक्या उघडल्या. तोपर्यंत सुनंदनच्या बाबांनी म्हणजेच नाना गानुंनी माझ्या हातावरची तिची ती घट्ट पकड महत्प्रयासाने सोडवण्यात यश मिळवलं होतं. पण आज एवढ्या वर्षांनंतर घडलेलं सारं आठवलं की वाटतं, ती पकड नानांनी सोडवलीच नव्हती. नानांच्या ताकदीचा तो परिणाम नव्हताच. तो परिणाम होता, बाहेरच्या बाजुची खिडकी उघडल्याचा. खिडकीतून बाहेरची उन्हं आणि शुद्ध ढणढणीत उजेड आत आला आणि आतलं सारं वातावरण बदललं. मला त्वेषाने जवळ ओढणारी ती म्हातारी एकाएकी थंडावली,लुळावली. तिची ती लयबाज घरघर जागीच थांबली.
त्या बंद खोलीतलं ते विषारी वातावरण, तो फिकुटलेला रोगट प्रकाश सारं काही क्षणार्धात निवळलं. माझी शुद्ध जवळपास हरपलीच होती. कुणीतरी मला उचलून बाहेरच्या ओसरीवर आणलं. त्यानंतर नानांनी सार्या घरावर आगपाखड सुरु केली.
‘‘ ते दार उघडं कुणी टाकलं ?’’ नाना मोठाल्या आवाजात किंचाळल्यासारखे विचारीत होते. घरातले सारे लोक, गडीमाणसं अगदी चुपचाप निमुटपणे मानाखाली घालून नानांच्या त्या प्रक्षोभाला तोंड देत होती.
बाहेरच्या ओसरीवर भीतीने थडथडणार्या मला आई वारा घालत होती.
‘‘ नशीब वेळीच ते पोरगं ओरडलं, आज जीवावर बेतलं असतं तर..?’’ नानांनी हे वाक्य ओरडून म्हटलं आणि ओसरीवर मला वारा घालणार्या आईने आवंढा गिळला. ती काहीच न कळल्यासारखी माझ्याकडे पहातच राहिली. मध्येच मला केंव्हातरी झोप लागली, जागा झालो तेव्हा मी आमच्या घरात होतो.
त्यानंतर आई मला गानुवाड्यात पाठवायला नाखुश असायची. अगदी कधी आत गेलोच तर बोळात जाऊ नकोस असं बजावून सांगायची. दुसर्या दिवशीच सुनंदन एकटा भेटल्यावर मी त्याला विचारलं,
‘‘ काय रे कोण होती ती म्हातारी ?’’
तर तो माझ्याकडे चमत्कारीक नजरेनं पहात राहिला. खोदून खोदून विचारल्यावर तुटकसं म्हणाला,
‘‘ माझी आज्जी.’’
‘‘ एवढी भयानक ? आणि मला का पकडलं तिनं ? तिला त्या खोलीत का कोंडलय ?’’ माझे प्रश्न काही थांबत नव्हते.
‘‘ ती चेटकीण आहे.’’ सुनंदन शांतपणे म्हणाला.
माझ्या अंगावर सर्रकन शहारा आला,त्यानंतर त्याच्या आज्जीचा विषय मी त्याच्याकडे कधीही काढला नाही.

क्रमशः

- श्री ऋषिकेश गुप्ते ('अंधारवारी' या त्यांच्या गूढकथासंग्रहातून)

कथा क्रोमवरून कॉपी-पेस्ट.
छायाचित्रे : 'तुंबाड' मधील संबंधित दृश्ये

Next Part

https://marathighoststories.blogspot.com/2019/08/marathi-thriller-story-from-andharwari_42.html