लटकतं मुंडकं -Hanging Head marathi madhe horror story
लेखक: रुपेश प्र. मयेकर
"नवीन वर्ष सुरु झाले मग काहीतरी खास बेत तर नक्की झालाच पाहीजे." आदित्य महेशला म्हणाला.
आदित्य आणि महेश खूप जिवलग मित्र अगदी बालपणीचे. रात्री १० वाजता बंद झालेल्या चहाच्या टपरीवरच्या एका जून्या बाकावर ते बसून गप्पा मारत होते. त्या चहाच्या टपरी व्यतिरिक्त आसपास कोणतीच दूकानं उपलब्ध नव्हती. सारा रस्ता सुमसाम झाला होता.
"मग काय करावं? कुठे जायचं फिरायला?" आदित्य म्हणाला.
"काहीतरी वेगळं करुयात आपण यावेळी. मुंबईच्या बाहेर जाऊया, कुठेतरी समुद्र किनारी वगैरे." महेश ने त्याचं डोकं वापरलं.
महेश मनाने धिट, भिती काय असते हे कदाचित त्याला माहीतच नव्हतं. खमका आणी साहसी होता महेश. आदित्य तसा शांत स्वभावाचा विचार करुन पाऊल टाकणारा. पण त्यांचा हा बेत त्यांच्या जिवावर बेतणारा ठरेल हा विचार तेव्हा त्यांच्या मनातही आला नसेल.
"हो चालेल ना" इतर वेळी प्रत्येक गोष्टीत दहा वेळा विचार करुन उत्तर देणारा आदित्य यावेळी मात्र लगेच होकार देऊन मोकळा झाला. म्हणतात ना एखाद्याची वेळ भरली असेल तेव्हा त्याची बुद्धी सुद्धा काम करायची बंद होते. त्यांनी दूस-या दिवशी रात्रीच्या प्रवासाचा बेत आखला. तसे ते त्या टपरीवरुन निघाले.
शेवटी तो दिवस उजाडला, दोघेही आप- आपल्या घरातून निघायची तयारी करत होते. ठरल्याप्रमाणे संध्याकाळी आदित्य महेश च्या घरी गेला. आणि तिथूनच ८ च्या सुमारास दोघेही महेशच्या बाईक वरुन निघाले. काही तासातच त्यांनी मुंबई सोडली. थंडगार हवा आणि त्यात त्यांच्या गप्पा गोष्टी त्यांच्या प्रवासाची ही खूपच छान सुरुवात होती. पेण पनवेल आणि मग हळूहळू कोकणच्या दिशेने हा प्रवास सुरु झाला. डोंगर, घाट, घनदाट जंगल सारं काही दोघांसाठी नवीनच होतं. हळूहळू वाहनांची वरदळ कमी होऊ लागली आणी त्या सुमसाम रस्त्याकडेची झाडे चित्रविचित्र आकार घेऊ लागली. थंडी वाढतच चालली होती. बाईक च्या मागे बसलेला आदित्य रस्त्याकडेची झाडं निरखून पाहत होता अचानक एखादं झाड त्याच्याकडेच बघत आहे असा त्याला भास व्हायचा तशी त्याच्या अंगातून शिरशिरी यायची अंगावर काटा उभा रहायचा. कोकणाच्या दिशेने निघालेले हे नवखे अचानक रस्ता चुकले. घनदाट जंगलातून ते पुढे पुढे जाऊ लागले. डांबरी रस्त्याचे आता कच्च्या रस्त्यात रुपांतर होऊ लागले. तसा आदित्य महेशला म्हणाला,
"अरे आपण बरोबर जात आहोत ना?"
"हो रे बाबा, तू कशाला काळजी करतोस?"
मनातून गोंधळलेला महेश चेहऱ्यावर काहीच भासू देत नव्हता.
दूरपर्यंत एकही वाहन दिसत नव्हतं. संकट आलं कि ते चारही बाजूने येतं. महेशची बाईक अचानक बिघडली. आणि या दोघांना त्या वाक्याचा अर्थबोध झाला. आधीच रस्ता चुकलो या कारणाने घाबरलेला आदित्य अजूनच घाबरला. घड्याळात पाहीले तर रात्रीचे १:०३ झाले होते.
"अरे महेश बाईक स्टार्ट कर रे लवकर." आदित्य रडकुंडीला आला होता.
आज काही अमावस्या नव्हती कि पौर्णीमा त्याच्या मनात वेगळीच भिती होती. रात्रीच्या चोरा लुटारुंच्या बऱ्याच गोष्टी त्याने ऐकल्या होत्या. ते आधी लोकांना मारतात, मग त्यांना लुटतात हे त्याने मनात पक्क कोरलं होतं.
"झाली का रे बाईक स्टार्ट? अजून किती वेळ लागणार आहे?" आदित्य महेशला विचारु लागला.
आधीच रस्ता चुकलो, त्यात आदित्यचे प्रश्न आणि पुढे काय? या विचाराने महेशचं डोकं सुन्न पडलं होतं. महेश रागात म्हणाला,
"अरे, गप ना यार. काय चाललय तुझं? मी चेक करतो आहे ना."
१०-१५ मिनीटं झाली होती रातकिड्यांची किरकिर, मधूनच त्या कोल्ह्यांचे रडणे आदित्याच्या कानावर पडत होते. आपल्या पाठी कुणीतरी आहे. आपल्याला कुणीतरी स्पर्श करेल असे भास आदित्यला होऊ लागले, तसे तो झटकन मागे वळून बघत असे. तिथे कोणीच नाही, मग अचानक दूसरी कडून आवाज येई तिथेही कुणीच नसे. रस्त्यावर कुठेच उजेड दिसत नव्हता.
तसा अचानक महेश म्हणाला, "काही उपयोग नाही, या बाईकला चालू करणं माझ्याने तरी शक्य होणार नाही."
ते ऐकून आदित्य अजूनच रडकुंडीला आला. महेश आपली मान खाली करत म्हणाला,
"आत्ता आपल्याकडे तिनच पर्याय आहेत. एक म्हणजे आलो त्याच रस्त्याने परत पायी जायचं. दिड दोन तास चाललो, तरी दूकानं मिळणार नाहीत, पण हो, मुख्य रस्त्यावर जाऊ. दूसरा पर्याय म्हणजे इथेच बसून कोणी येतं का? याची वाट बघू."
"आणी तिसरा पर्याय?" आदित्यने लगेचच विचारले.
महेश आपली मान वर करत, आदित्य च्या डोळ्यात बघत म्हणाला,
"इथून सरळ चालत जाऊ. हा रस्ता आहे म्हणजे तो कुठे ना कुठेतरी जाणारच, मागे दिड दोन तास चालत जाऊन आपल्याला फक्त रस्ताच मिळणार हे माहीत आहे, पण पुढे चालत गेलो, तर काही घरं, दूकानं वगैरे मिळाली तर? काय म्हणतोस? तू सांगशील तसच करु."
आपण चुकीच्या रस्त्याने आलो आणी यात महेशचीच चुक होती हे त्याच्या स्वत:च्या वाक्यातून आदित्यला जाणवत होतं.
खूप विचार करुन आदित्य म्हणाला,
"सरळ पुढे जाऊ".
पण आदित्य चा हाच निर्णय त्यांच्या अंगाशी येणार होता, याची त्याला जराही कल्पना नव्हती.
ते दोघेही बाईक रस्त्याच्या कडेला लावून चालू लागले. हातात मोबाईल घेऊन त्याच्याच उजेडात ते रस्ता शोधत चालले होते. रस्ता तसा सरळच होता, पण रस्त्याच्या कडेची झाडे, रस्त्यावर या दोघांचीच पडणारी सावली, त्यांच्या अंगावर मधूनच शहारे आणत असे. वेड्यासारखे ते दोघेच रस्त्याने चालत होते. त्यांची बाईकही आता त्यांच्या नजरेआड झाली होती. तसा अचानक आदित्यला आवाज आला,
'शुक शुक'
आदित्य जागेवरच थांबला. एकाच क्षणाला त्याने आपल्या चारही बाजूला नजर वळवली. आजूबाजूला कोणीच नव्हतं. महेशही चार पावलं पुढे जाऊन थांबला होता.
"काय रे काय झालं?" महेशने आदित्यला विचारले.
"तू ऐकलं नाहीस? कसला तरी आवाज आला, कोणीतरी आहे इथे. इथे आपल्या दोघां व्यतिरिक्तही अजून कोणीतरी आहे."
"अरे बाबा रात्र खूप झाली आहे, आपण घाबरलो आहोत, म्हणून हे असले तूला भास होत आहेत. तूझ्या ऐवजी माझ्या गर्ल फ्रेंडलाच मी घेऊन यायला हवं होतं, ती तरी तूझ्यापेक्षा धिट आहे."
महेश आदित्यची समजूत काढू लागला.
तोच पुन्हा एकदा आवाज आला,
'शुक शुक'
यावेळी तो महेशच्या कानाच्या अगदी जवळून आला होता. महेश भितीने दोन पावलं बाजूला उडाला नकळत त्याच्या तोंडून जोरात आवाज निघाला,
"आ...."
स्वत:ला सावरुन दोघेही लहान मुलांसारखे एकमेकांचे हात घट्ट धरुन उभे होते. थंडीने आधीच हात गार पडले होते, त्यात भितीने त्यांची हालत अजूनच बिघडली होती.
दोघेही काही क्षण तिथेच थांबून सगळीकडे बघू लागले, मग पूर्ण धिर एकवटून चार पावले पुढे चालत गेले. तेवढ्यात बाजूच्या झाडीत त्यांना हालचाल जाणवली. त्यांनी एकमेकांचे हात घट्ट धरले. काही घडलच नाही हा भाव चेहऱ्यावर आणून ते झपझप पुढे चालू लागले. त्या काळोख्या रात्री, निर्मनुष्य रस्त्यात तेच करणं योग्यही होतं.
ते दोन पावलं चालतो न चालतो तोच पुन्हा एकदा त्यांना तोच आवाज आला,
'शुक शुक'
उरली सुरली सगळी शक्ती एकवटून महेश जोरात ओरडला,
"अरे साल्या समोर ये माझ्या, पोरीं सारखा काय लपून आवाज काढतोस?"
दोन- चार शिव्या हासडून महेश रस्त्याच्या जवळच्या त्याच झुडपात घुसला.
"अरे महेश नको ना यार सोड ना कशाला उगाच." इथे आदित्याचे हातपाय कापत होते.
"अरे थांब रे, बघतोच मी आता." असं म्हणत महेश पुढे पुढे जाऊ लागला.
पाठून आदित्यही आला. त्याला येणं भागच होतं. तो तिथे त्या रस्त्यात काळोख्या जागी एकटा राहणार नव्हताच. ते आत जात होते, दोघांनाही उग्र वास येऊ लागला. एका मोठ्या जून्या झाडाजवळ ते आले. झाडाला काहीतरी बांधून लटकवत ठेवलं होतं गाठोड्यासारखं काहीसं, साधारण गोल आकाराचं. परत एकदा आवाज आला,
'शुक शुक'
आता मात्र तोंडावर खोट्या हिंमतीचा भाव आणलेला महेशही पुरता घाबरला होता. तो त्या जून्या झाडाजवळ हळूहळू जावू लागला. नक्कीच त्या लटकलेल्या वस्तूतूनच आवाज येत होता पण ते नक्की काय आहे, हे मात्र त्या दोघांना दिसत नव्हतं. महेश त्या झाडाजवळ पोहोचला आणि त्याच्या हातातील मोबाईलच गळून पडला. त्याच्या शरीरातून विजेची लहर निघाली. संपूर्ण अंग शहारले. त्याला मोठ्याने ओरडावसं वाटत होतं पण त्याच्या तोंडून शब्दच फुटत नव्हते. त्याच्या मागून आदित्यही आला आणि मोबाईलच्या उजेडात त्यानेही ते दृश्य पाहीले. समोरच ७-८ फुटावर झाडाला एक मुंडकं त्याच्या केसाला दोरी बांधून लटकलेलं होतं. त्या मुंडक्याच्या डोळ्याच्या पापण्या बंद होत्या, पण त्या आत डोळ्याच्या खोबणात गेल्या होत्या जणू त्याला डोळे नसावेतच. तोंडावर विरळ दाढी मिशी होती. तोंड उघडं होतं, त्याला जबडाच नव्हंता, जिभ खाली लटकत होती. ती पूर्णपणे कुजलेली होती आतून एखादी वळवळणारी किड मध्येच डोकावत होती. जबडा नसलेल्या भागातून तोंडाच्या आतील रचना स्पष्टपणे दिसत होती. तिथून आलेलं रक्त कधीच सुकून गेलं होतं. मानेपासून कापलेलं ते डोकं वाऱ्याच्या झोताने हळूच हलत होतं.
हे सगळं पाहून आदित्यला तर भोवळच येणार होती. पण त्या दोघांनी स्वत:ला सांभाळले. हे सगळं कमी होतं म्हणून कि काय, त्या लटकलेल्या मुंडक्याने आपल्या पापण्या उघडल्या. आत मध्ये डोळेच नव्हते. त्या मुंडक्याच्या तोंडावर स्मित हास्य निर्माण झालं. अचानक त्याच्या तोंडातून, कापलेल्या मानेतून ताज्या रक्ताचे थेंब खाली पडू लागले. ते मुंडकं जोरजोरात हसू लागलं. इथे आदित्य आणि महेश गार पडले होते. त्यांचे हात पाय सुन्न पडले होते. ते दोन पावलं मागे सरकले. त्यांना जोरात ओरडावसं वाटत होतं, पण त्यांच्या तोंडून मात्र काहीच शब्द निघत नव्हते. अचानक आजूबाजूच्या झाडातून चालण्याचा आवाज येऊ लागला. जमीनीवर पडलेल्या सुकलेल्या पानावर, त्यांच्याच पावलांमुळे झालेला तो करकर आवाज, आता त्यांना कितीतरी मोठा भासू लागला होता. त्या दोघांचे डोळे भितीने मोठे झाले होते. आणी ते मुंडकं अजूनही हसतच होतं. ते अजून चार पावलं मागे झाले आणि ते कशाला तरी टेकले गेले. ते एखाद्या सुकलेल्या झाडाला टेकले असावेत असा त्यांना अंदाज आला, पण दूसऱ्याच क्षणात असलं कोणतच झाड तिथे येताना तर नव्हंत याचा त्यांना साक्षात्कार झाला. त्यांनी घाबरतच आधी एकमेकांकडे आणि मग पाठी पाहिले. त्यांच्या मगाच पासून दाबून धरलेल्या तोंडून एकच किंकाळी बाहेर पडली.
क्षणाचाही विलंब न करता, कसलाही विचार न करता ते आपला जिव मुठीत घेऊन तिथून पळू लागले. त्यांच्या पाठी ६ फूट उंचीचं बिना डोक्याचं धड धावत होतं, त्याच्या हातात मोठी गंजलेली कुदळ होती. महेश आणि आदित्य जोरजोरात ओरडत होते, मदतीसाठी हाका मारत होते. पण त्यांचे ते ओरडणे त्या जंगलाच्या बाहेर मात्र जात नव्हतं. आजूबाजूच्या झाडीतून मोठ- मोठ्याने हसण्याचा आवाज येत होता. आजूबाजूच्या मोठ्या झाडांच्या बुंध्यांना अचानक डोळे आणि तोंड आहेत असे त्यांना भासू लागत होते ती झाडेही आता विद्रुप रुप धारण करुन जोरजोरात हसत होती. हा त्यांचा भास होता कि अजून काही हे त्यांना त्यावेळी कळतच नव्हतं. अचानक जंगलातून विव्हळण्याचा, रडण्याचा आवाज येत असे आणी दूस-याच क्षणी तो क्रुर हसण्याचा. ते दोघेही खूप घाबरले होते. ते धावतच होते. त्यांना समोर रस्त्याच्या कडेला एक पडकं घर दिसलं. त्यांनी मागे वळून पाहीलं तर ते बिना मुंडक्याचं शरीर कुठेच दिसत नव्हतं. महेश ने स्वत:ला सावरलं, तो आदित्यला म्हणाला,
"हे बघ भूतांची एक हद्द असते, त्या पलीकडे ते जात नाहीत. आपण या घरात बघू कसली मदत मिळते का ते."
त्यांनी घराचा दरवाजा ठोठावला पण घराचा दरवाजा उघडाच होता. ते दोघे आत गेले. त्यांनी आतून दार बंद केलं. पण तो दरवाजा फक्त नावापुरताच होता. कोणीही सहज तोडू शकेल असा. दाराला मोठ- मोठी भोकं होती. दाराला चिरे गेले होते. महेशने आतील एक लाकडी जूनं टेबल दरवाजाला आड असं ठेवलं आणि दोघेही काही काळ का होईना दिर्घ आणि सुटकेचा श्वास घेऊ लागले. आदित्य अजूनही थरथरतच होता. त्याच कापऱ्या नजरेने त्याने संपूर्ण खोलीत आपल्या मोबाईलच्या प्रकाशात नजर फिरवली. १० बाय १० ची अस्वच्छ खोली होती ती. बघावं तिथे कोळ्यांची जाळी आणि धूळ होती.
आदित्य आणि महेश दोघंही एका कोपऱ्यात बसून झाल्या प्रकाराचा विचार करत होते. प्रवासाच्या सुरुवातीला किती खुश होते ते! मग रस्ता काय चुकले, बाईक काय बंद पडली आणि त्यानंतर त्यांनी जे काही पाहीलं, जे अनुभवलं ते नक्की खरं होतं कि केवळ एक भास, ह्याचं उत्तर त्यांच्याकडे आत्ताही नव्हतं. आदित्याच्या तोंडून तर आत्ताही आवाज फुटत होता.
"हा.... अह... हा...."
ते दोघेही दमले होते, मळले होते, इतक्या थंडीतही घामाने भिजले होते.
१५-२० मिनिटांनी सगळं शांत झाल्यावर महेश म्हणाला,
"आजची रात्र आपण इथेच कशीतरी काढू. उद्या सकाळी मग काय ते बघू."
आदित्यने घड्याळात पाहिले रात्रीचे २:२७ झाले होते. भूतांचा किंवा अमानवी शक्तींचा वावर रात्री ३ पर्यंतच असतो असं त्याने कुठेतरी वाचल्याचं त्याला आठवत होतं. तसं बघायला गेलं तर अर्ध्या तासाचाच प्रश्न होता. आदित्य ची नजर खाली पडलेल्या एका वहीकडे गेली. त्याने ती उचलली आणी मोबाईलच्या उजेडातच तो काही पाने चाळू लागला.
वही कोरीच होती पण शेवटच्या दोन पानावर मोठ्या पण घाणेरड्या अक्षरात कोणीतरी काहीतरी लिहीलं होतं.
आदित्य ते महेशला वाचून दाखवू लागला...
"मी आत्ता खूप घाबरलो आहे काय करावं ते मला कळत नाही. काहीच सुचत नाही, कोणी माझ्या या लिखाणावर विश्वास ठेवेल असंही मला वाटत नाही. माझी आज रात्री जंगलात गाडी बंद पडली. मग मी पायीच प्रवास करु लागलो. आधी कसलेसे भास, मग हळूहळू आवाज येऊ लागले. मला कोणीतरी बोलावत आहे असं वाटू लागलं मी त्या दिशेने जंगलात गेलो. आणी मी तिथे झाडाला लटकलेलं एक मुंडकं पाहीलं, ते साधं सुधं नसून जिवंत होतं. अचानक माझ्या पाठी मला हालचाल जाणवली, किमान ६ फूट उंचीचं बिना डोक्याचं शरीर माझ्या पाठी होतं. त्याच्या हातात मोठं तिक्ष्ण हत्त्यार होतं. त्याने माझ्यावर वार केला, तो मी कसाबसा चुकवत तिथून पळत, आरडा- ओरडा करत इथे या खोलीत येऊन पडलो. मला इथे खूप भिती वाटते आहे. कसले तरी चालण्याचे..."
आदित्य पुढे वाचायचा थांबला. कारण वहीवर तितकच लिहीलं होतं. पुढे पेन जोरात फिरवल्याने पानावर रेघ उठली होती आणि त्यामुळे पान थोडं फाटलही होतं पण त्यापुढे काहीच लिहीलं गेलं नव्हतं.
आदित्य आणि महेश एकमेकांकडे पाहू लागले. आदित्यने कापऱ्या आवाजात महेशला विचारले,
"म्हणजे आपण इथेही सेफ नाही?" महेशकडे या प्रश्नाचे उत्तर नव्हते. महेशने निट दाराकडे टक लावून पाहिले, दारावर कुदळीने केलेले वार स्पष्ट दिसत होते. इतका वेळ शांत बसलेला महेश आता मात्र जाम घाबरला होता. दरवाजावरचे कुदळीने केलेले वार आदित्यला दाखवत महेश म्हणाला,
"ओ माय गॉड, आपल्याला इथून आत्ताच्या आत्ता निघायला हवं."
महेश जागेवरुन उठला. काही कळायच्या आतच लाकडाचा जोरात आवाज आला त्याबरोबरच आदित्य ची किंकाळी. आदित्यच्या हातून खाली पडलेला मोबाईल उचलत महेशने मोबाईलचा उजेड आदित्यच्या दिशेने वळवला, त्याला काहीच कळलं नाही आदित्य मात्र वेदनेने विव्हळत होता. तोच पुन्हा एकदा खाटकन लाकडाचा आवाज आला. तशी पुन्हा एकदा जोरदार वेदनेची लहर आदित्यच्या पाठीतून पार मस्तकात गेली. त्या लाकडी भिंतीला भोक पडलं होतं. त्या कुदळीचं टोक बाहेरुनच लाकडी भिंतीच्या आरपार आदित्यच्या पाठीत डाव्या बाजूला घुसवलं गेलं होतं. तो रक्ताच्या थारोळ्यात पडला होता. महेशला खोली बाहेर पायांचा आवाज ऐकू येत होता. त्यांना फार उशीर झाला होता. त्यांना आता कळून चुकलं होतं बाहेर नक्की कोण आहे ते. पण तरीही महेश ने धिर करुन मोबाईलच्या प्रकाशात दरवाजाच्या एका होलात आपला डोळा लावला. बाहेर मुंडक्या शिवाय ते शरीर उभं होतं. ते जवळ आलं आणी त्या शरीराने एक जोराचा वार त्याच होलावर केला. महेश विजेच्या वेगाने बाजूला झाला. ते शरीर एकावर एक दारावर आपल्या कुदळीने वार करत होतं. दाराच्या पार चिंधड्या चिंधड्या झाल्या होत्या. महेशने सगळी शक्ती एकवटली त्याने दोन चार शिव्या हासडल्या. बाजूला पडलेलं लाकूड हातात घेऊन तो आदित्यला बोलला,
"आता आपल्याकडे पर्याय नाही साल्याला मारुनच टाकू..."
तेवढ्यात त्या शरीराचे दारावरचे वार थांबले. सगळं काही शांत झालं. ते दोघेही जागेवरच मेणाच्या पुतळ्यासारखे स्तब्ध झाले. आदित्यला अजूनही असह्य वेदना होतच होत्या. महेशने हळूच दरवाजा उघडला. त्याने बाहेर सगळीकडे नजर फिरवली. ते कुठे गायब झालं होतं. महेशने हातात तो लाकडी दांडका घट्ट पकडला होता. सगळीकडे शोधून झाल्यावर तो घरातील आदित्यला म्हणाला,
"आदित्य ती वही घे आणी चल लवकर..."
आदित्यने ती वही एका हाताने उचलली तो दाराजवळ येणार इतक्यात महेशच्या पाठी उभ्या असलेल्या त्या शरीराकडे आदित्यचे लक्ष गेले. आदित्य जोरात किंचाळला,
"महेश......"
महेशच्या पाठीत एक जोराची कळ आली. त्या शरीराने महेशच्या पाठीत कुदळ घुसवली होती. त्याचाच फायदा घेत आदित्य दारातून त्यांच्या बाजूनेच बाहेर आला. १५-२० पावलं लांब गेल्यावर त्याने महेशकडे पाहिलं तो जमीनीवर कोसळला होता. आदित्यचा मोबाईल महेशच्या हातून तिथेच पडला होता. त्या खाली पडलेल्या मोबाईलच्या प्रकाशात आदित्यला ते क्रुर दृष्य दिसत होतं. त्या शरीराने त्याच्या कुदळीचा वार महेशच्या डोक्यावर केला. ते शरीर महेशवर एकावर एक वार करु लागले. यात महेशचा निभाव काही लागणार नव्हता. आदित्य आपला जिव मुठीत घेऊन धावू लागला. असह्य वेदना, त्याच्या डोळ्यासमोर झालेली त्याच्या त्या मित्राची ती अवस्था. तो धावतच राहीला. ते कधीही त्याचा वेध घेऊ शकत होतं. त्याचीही महेश सारखीच अवस्था करु शकत होतं, त्यामुळे फक्त धावत राहणे हाच एक आदित्यकडे पर्याय उरला होता. सुर्याचे पहिले किरण त्याला दिसले तेव्हा तो रस्त्यावर बेशुद्ध पडला. आदित्य ची सारी शक्ती संपली होती.
त्याला शुद्ध आली ती सरळ एका हॉस्पीटल मध्ये. जाग येताच तो वेड्यासारखं बडबडू लागला. त्याने महेशच्या झालेल्या खूनाबद्दल डॉक्टरांना सांगितले. डॉक्टरांनी पोलीसांना बोलावलं. आदित्यने घडला प्रसंग पोलीसांना सांगितला. पण जसं इतरांच्या बाबतीत घडतं तसच झालं. कोणीही त्याच्यावर विश्वास ठेवला नाही. पोलीसांनी त्या वही बद्दल आदित्यला विचारलं पण आदित्य जवळ आता ती वहीही नव्हती. ती कधी आणि कुठे पडली त्याला काहीच आठवत नव्हंत.
पोलीसांनी शोध घेतला. त्यांना महेशची डेड बॉडी सापडली. अतिशय क्रुर पणे त्यावर वार केले होते. डोकं फोडलं होतं छाती पोटावर सगळी कडे मोठे घाव होते. त्याचं संपूर्ण रक्त कोणीतरी शोषून घेतलं असावं असच काहीसं वाटत होतं. तिथे त्यांना आदित्यचा मोबाईल सापडला. नंतर जिथे महेश आणि आदित्यला लटकलेलं मुंडकं दिसलं होतं तिथे शोध घेतला, तिथे त्यांना महेशचा मोबाईल सापडला. बाकी काहीच नाही.
हा सगळा काय प्रकार होता ते आदित्य सिद्ध करु शकत नव्हता. पोलीसांना तपासात जिथे- तिथे फक्त आदित्यच्याच हातांचे ठसे सापडत होते. शेवटी आदित्यलाच पोलीसांनी महेशच्या खुनाचा संशयीत म्हणून अटक केली.
त्या नंतर हि सारी कथा आदित्यने जेल मध्ये त्याला भेटायला गेलेल्या त्याच्या मित्राला सांगितली. आणि त्याने मला. त्या मुंडक्याचं आणि मुंडक्याशिवाय असलेल्या शरीराचं गुढ हे गुढच बनून राहिलं. कदाचित ते नवीन सावजाची अजूनही वाट पहात तिथेच असेल! कोणास ठाऊक? तूम्हाला एकच विनंती आहे. ती वही जर कोणाला सापडलीच तर ती आमच्या पर्यंत नक्की पोहोचवा. कदाचित आदित्यची यातून सुटका होण्यात त्याने काही मदत होईल.
आदित्य आणि महेश खूप जिवलग मित्र अगदी बालपणीचे. रात्री १० वाजता बंद झालेल्या चहाच्या टपरीवरच्या एका जून्या बाकावर ते बसून गप्पा मारत होते. त्या चहाच्या टपरी व्यतिरिक्त आसपास कोणतीच दूकानं उपलब्ध नव्हती. सारा रस्ता सुमसाम झाला होता.
"मग काय करावं? कुठे जायचं फिरायला?" आदित्य म्हणाला.
"काहीतरी वेगळं करुयात आपण यावेळी. मुंबईच्या बाहेर जाऊया, कुठेतरी समुद्र किनारी वगैरे." महेश ने त्याचं डोकं वापरलं.
महेश मनाने धिट, भिती काय असते हे कदाचित त्याला माहीतच नव्हतं. खमका आणी साहसी होता महेश. आदित्य तसा शांत स्वभावाचा विचार करुन पाऊल टाकणारा. पण त्यांचा हा बेत त्यांच्या जिवावर बेतणारा ठरेल हा विचार तेव्हा त्यांच्या मनातही आला नसेल.
"हो चालेल ना" इतर वेळी प्रत्येक गोष्टीत दहा वेळा विचार करुन उत्तर देणारा आदित्य यावेळी मात्र लगेच होकार देऊन मोकळा झाला. म्हणतात ना एखाद्याची वेळ भरली असेल तेव्हा त्याची बुद्धी सुद्धा काम करायची बंद होते. त्यांनी दूस-या दिवशी रात्रीच्या प्रवासाचा बेत आखला. तसे ते त्या टपरीवरुन निघाले.
शेवटी तो दिवस उजाडला, दोघेही आप- आपल्या घरातून निघायची तयारी करत होते. ठरल्याप्रमाणे संध्याकाळी आदित्य महेश च्या घरी गेला. आणि तिथूनच ८ च्या सुमारास दोघेही महेशच्या बाईक वरुन निघाले. काही तासातच त्यांनी मुंबई सोडली. थंडगार हवा आणि त्यात त्यांच्या गप्पा गोष्टी त्यांच्या प्रवासाची ही खूपच छान सुरुवात होती. पेण पनवेल आणि मग हळूहळू कोकणच्या दिशेने हा प्रवास सुरु झाला. डोंगर, घाट, घनदाट जंगल सारं काही दोघांसाठी नवीनच होतं. हळूहळू वाहनांची वरदळ कमी होऊ लागली आणी त्या सुमसाम रस्त्याकडेची झाडे चित्रविचित्र आकार घेऊ लागली. थंडी वाढतच चालली होती. बाईक च्या मागे बसलेला आदित्य रस्त्याकडेची झाडं निरखून पाहत होता अचानक एखादं झाड त्याच्याकडेच बघत आहे असा त्याला भास व्हायचा तशी त्याच्या अंगातून शिरशिरी यायची अंगावर काटा उभा रहायचा. कोकणाच्या दिशेने निघालेले हे नवखे अचानक रस्ता चुकले. घनदाट जंगलातून ते पुढे पुढे जाऊ लागले. डांबरी रस्त्याचे आता कच्च्या रस्त्यात रुपांतर होऊ लागले. तसा आदित्य महेशला म्हणाला,
"अरे आपण बरोबर जात आहोत ना?"
"हो रे बाबा, तू कशाला काळजी करतोस?"
मनातून गोंधळलेला महेश चेहऱ्यावर काहीच भासू देत नव्हता.
दूरपर्यंत एकही वाहन दिसत नव्हतं. संकट आलं कि ते चारही बाजूने येतं. महेशची बाईक अचानक बिघडली. आणि या दोघांना त्या वाक्याचा अर्थबोध झाला. आधीच रस्ता चुकलो या कारणाने घाबरलेला आदित्य अजूनच घाबरला. घड्याळात पाहीले तर रात्रीचे १:०३ झाले होते.
"अरे महेश बाईक स्टार्ट कर रे लवकर." आदित्य रडकुंडीला आला होता.
आज काही अमावस्या नव्हती कि पौर्णीमा त्याच्या मनात वेगळीच भिती होती. रात्रीच्या चोरा लुटारुंच्या बऱ्याच गोष्टी त्याने ऐकल्या होत्या. ते आधी लोकांना मारतात, मग त्यांना लुटतात हे त्याने मनात पक्क कोरलं होतं.
"झाली का रे बाईक स्टार्ट? अजून किती वेळ लागणार आहे?" आदित्य महेशला विचारु लागला.
आधीच रस्ता चुकलो, त्यात आदित्यचे प्रश्न आणि पुढे काय? या विचाराने महेशचं डोकं सुन्न पडलं होतं. महेश रागात म्हणाला,
"अरे, गप ना यार. काय चाललय तुझं? मी चेक करतो आहे ना."
१०-१५ मिनीटं झाली होती रातकिड्यांची किरकिर, मधूनच त्या कोल्ह्यांचे रडणे आदित्याच्या कानावर पडत होते. आपल्या पाठी कुणीतरी आहे. आपल्याला कुणीतरी स्पर्श करेल असे भास आदित्यला होऊ लागले, तसे तो झटकन मागे वळून बघत असे. तिथे कोणीच नाही, मग अचानक दूसरी कडून आवाज येई तिथेही कुणीच नसे. रस्त्यावर कुठेच उजेड दिसत नव्हता.
तसा अचानक महेश म्हणाला, "काही उपयोग नाही, या बाईकला चालू करणं माझ्याने तरी शक्य होणार नाही."
ते ऐकून आदित्य अजूनच रडकुंडीला आला. महेश आपली मान खाली करत म्हणाला,
"आत्ता आपल्याकडे तिनच पर्याय आहेत. एक म्हणजे आलो त्याच रस्त्याने परत पायी जायचं. दिड दोन तास चाललो, तरी दूकानं मिळणार नाहीत, पण हो, मुख्य रस्त्यावर जाऊ. दूसरा पर्याय म्हणजे इथेच बसून कोणी येतं का? याची वाट बघू."
"आणी तिसरा पर्याय?" आदित्यने लगेचच विचारले.
महेश आपली मान वर करत, आदित्य च्या डोळ्यात बघत म्हणाला,
"इथून सरळ चालत जाऊ. हा रस्ता आहे म्हणजे तो कुठे ना कुठेतरी जाणारच, मागे दिड दोन तास चालत जाऊन आपल्याला फक्त रस्ताच मिळणार हे माहीत आहे, पण पुढे चालत गेलो, तर काही घरं, दूकानं वगैरे मिळाली तर? काय म्हणतोस? तू सांगशील तसच करु."
आपण चुकीच्या रस्त्याने आलो आणी यात महेशचीच चुक होती हे त्याच्या स्वत:च्या वाक्यातून आदित्यला जाणवत होतं.
खूप विचार करुन आदित्य म्हणाला,
"सरळ पुढे जाऊ".
पण आदित्य चा हाच निर्णय त्यांच्या अंगाशी येणार होता, याची त्याला जराही कल्पना नव्हती.
ते दोघेही बाईक रस्त्याच्या कडेला लावून चालू लागले. हातात मोबाईल घेऊन त्याच्याच उजेडात ते रस्ता शोधत चालले होते. रस्ता तसा सरळच होता, पण रस्त्याच्या कडेची झाडे, रस्त्यावर या दोघांचीच पडणारी सावली, त्यांच्या अंगावर मधूनच शहारे आणत असे. वेड्यासारखे ते दोघेच रस्त्याने चालत होते. त्यांची बाईकही आता त्यांच्या नजरेआड झाली होती. तसा अचानक आदित्यला आवाज आला,
'शुक शुक'
आदित्य जागेवरच थांबला. एकाच क्षणाला त्याने आपल्या चारही बाजूला नजर वळवली. आजूबाजूला कोणीच नव्हतं. महेशही चार पावलं पुढे जाऊन थांबला होता.
"काय रे काय झालं?" महेशने आदित्यला विचारले.
"तू ऐकलं नाहीस? कसला तरी आवाज आला, कोणीतरी आहे इथे. इथे आपल्या दोघां व्यतिरिक्तही अजून कोणीतरी आहे."
"अरे बाबा रात्र खूप झाली आहे, आपण घाबरलो आहोत, म्हणून हे असले तूला भास होत आहेत. तूझ्या ऐवजी माझ्या गर्ल फ्रेंडलाच मी घेऊन यायला हवं होतं, ती तरी तूझ्यापेक्षा धिट आहे."
महेश आदित्यची समजूत काढू लागला.
तोच पुन्हा एकदा आवाज आला,
'शुक शुक'
यावेळी तो महेशच्या कानाच्या अगदी जवळून आला होता. महेश भितीने दोन पावलं बाजूला उडाला नकळत त्याच्या तोंडून जोरात आवाज निघाला,
"आ...."
स्वत:ला सावरुन दोघेही लहान मुलांसारखे एकमेकांचे हात घट्ट धरुन उभे होते. थंडीने आधीच हात गार पडले होते, त्यात भितीने त्यांची हालत अजूनच बिघडली होती.
दोघेही काही क्षण तिथेच थांबून सगळीकडे बघू लागले, मग पूर्ण धिर एकवटून चार पावले पुढे चालत गेले. तेवढ्यात बाजूच्या झाडीत त्यांना हालचाल जाणवली. त्यांनी एकमेकांचे हात घट्ट धरले. काही घडलच नाही हा भाव चेहऱ्यावर आणून ते झपझप पुढे चालू लागले. त्या काळोख्या रात्री, निर्मनुष्य रस्त्यात तेच करणं योग्यही होतं.
ते दोन पावलं चालतो न चालतो तोच पुन्हा एकदा त्यांना तोच आवाज आला,
'शुक शुक'
उरली सुरली सगळी शक्ती एकवटून महेश जोरात ओरडला,
"अरे साल्या समोर ये माझ्या, पोरीं सारखा काय लपून आवाज काढतोस?"
दोन- चार शिव्या हासडून महेश रस्त्याच्या जवळच्या त्याच झुडपात घुसला.
"अरे महेश नको ना यार सोड ना कशाला उगाच." इथे आदित्याचे हातपाय कापत होते.
"अरे थांब रे, बघतोच मी आता." असं म्हणत महेश पुढे पुढे जाऊ लागला.
पाठून आदित्यही आला. त्याला येणं भागच होतं. तो तिथे त्या रस्त्यात काळोख्या जागी एकटा राहणार नव्हताच. ते आत जात होते, दोघांनाही उग्र वास येऊ लागला. एका मोठ्या जून्या झाडाजवळ ते आले. झाडाला काहीतरी बांधून लटकवत ठेवलं होतं गाठोड्यासारखं काहीसं, साधारण गोल आकाराचं. परत एकदा आवाज आला,
'शुक शुक'
आता मात्र तोंडावर खोट्या हिंमतीचा भाव आणलेला महेशही पुरता घाबरला होता. तो त्या जून्या झाडाजवळ हळूहळू जावू लागला. नक्कीच त्या लटकलेल्या वस्तूतूनच आवाज येत होता पण ते नक्की काय आहे, हे मात्र त्या दोघांना दिसत नव्हतं. महेश त्या झाडाजवळ पोहोचला आणि त्याच्या हातातील मोबाईलच गळून पडला. त्याच्या शरीरातून विजेची लहर निघाली. संपूर्ण अंग शहारले. त्याला मोठ्याने ओरडावसं वाटत होतं पण त्याच्या तोंडून शब्दच फुटत नव्हते. त्याच्या मागून आदित्यही आला आणि मोबाईलच्या उजेडात त्यानेही ते दृश्य पाहीले. समोरच ७-८ फुटावर झाडाला एक मुंडकं त्याच्या केसाला दोरी बांधून लटकलेलं होतं. त्या मुंडक्याच्या डोळ्याच्या पापण्या बंद होत्या, पण त्या आत डोळ्याच्या खोबणात गेल्या होत्या जणू त्याला डोळे नसावेतच. तोंडावर विरळ दाढी मिशी होती. तोंड उघडं होतं, त्याला जबडाच नव्हंता, जिभ खाली लटकत होती. ती पूर्णपणे कुजलेली होती आतून एखादी वळवळणारी किड मध्येच डोकावत होती. जबडा नसलेल्या भागातून तोंडाच्या आतील रचना स्पष्टपणे दिसत होती. तिथून आलेलं रक्त कधीच सुकून गेलं होतं. मानेपासून कापलेलं ते डोकं वाऱ्याच्या झोताने हळूच हलत होतं.
हे सगळं पाहून आदित्यला तर भोवळच येणार होती. पण त्या दोघांनी स्वत:ला सांभाळले. हे सगळं कमी होतं म्हणून कि काय, त्या लटकलेल्या मुंडक्याने आपल्या पापण्या उघडल्या. आत मध्ये डोळेच नव्हते. त्या मुंडक्याच्या तोंडावर स्मित हास्य निर्माण झालं. अचानक त्याच्या तोंडातून, कापलेल्या मानेतून ताज्या रक्ताचे थेंब खाली पडू लागले. ते मुंडकं जोरजोरात हसू लागलं. इथे आदित्य आणि महेश गार पडले होते. त्यांचे हात पाय सुन्न पडले होते. ते दोन पावलं मागे सरकले. त्यांना जोरात ओरडावसं वाटत होतं, पण त्यांच्या तोंडून मात्र काहीच शब्द निघत नव्हते. अचानक आजूबाजूच्या झाडातून चालण्याचा आवाज येऊ लागला. जमीनीवर पडलेल्या सुकलेल्या पानावर, त्यांच्याच पावलांमुळे झालेला तो करकर आवाज, आता त्यांना कितीतरी मोठा भासू लागला होता. त्या दोघांचे डोळे भितीने मोठे झाले होते. आणी ते मुंडकं अजूनही हसतच होतं. ते अजून चार पावलं मागे झाले आणि ते कशाला तरी टेकले गेले. ते एखाद्या सुकलेल्या झाडाला टेकले असावेत असा त्यांना अंदाज आला, पण दूसऱ्याच क्षणात असलं कोणतच झाड तिथे येताना तर नव्हंत याचा त्यांना साक्षात्कार झाला. त्यांनी घाबरतच आधी एकमेकांकडे आणि मग पाठी पाहिले. त्यांच्या मगाच पासून दाबून धरलेल्या तोंडून एकच किंकाळी बाहेर पडली.
क्षणाचाही विलंब न करता, कसलाही विचार न करता ते आपला जिव मुठीत घेऊन तिथून पळू लागले. त्यांच्या पाठी ६ फूट उंचीचं बिना डोक्याचं धड धावत होतं, त्याच्या हातात मोठी गंजलेली कुदळ होती. महेश आणि आदित्य जोरजोरात ओरडत होते, मदतीसाठी हाका मारत होते. पण त्यांचे ते ओरडणे त्या जंगलाच्या बाहेर मात्र जात नव्हतं. आजूबाजूच्या झाडीतून मोठ- मोठ्याने हसण्याचा आवाज येत होता. आजूबाजूच्या मोठ्या झाडांच्या बुंध्यांना अचानक डोळे आणि तोंड आहेत असे त्यांना भासू लागत होते ती झाडेही आता विद्रुप रुप धारण करुन जोरजोरात हसत होती. हा त्यांचा भास होता कि अजून काही हे त्यांना त्यावेळी कळतच नव्हतं. अचानक जंगलातून विव्हळण्याचा, रडण्याचा आवाज येत असे आणी दूस-याच क्षणी तो क्रुर हसण्याचा. ते दोघेही खूप घाबरले होते. ते धावतच होते. त्यांना समोर रस्त्याच्या कडेला एक पडकं घर दिसलं. त्यांनी मागे वळून पाहीलं तर ते बिना मुंडक्याचं शरीर कुठेच दिसत नव्हतं. महेश ने स्वत:ला सावरलं, तो आदित्यला म्हणाला,
"हे बघ भूतांची एक हद्द असते, त्या पलीकडे ते जात नाहीत. आपण या घरात बघू कसली मदत मिळते का ते."
त्यांनी घराचा दरवाजा ठोठावला पण घराचा दरवाजा उघडाच होता. ते दोघे आत गेले. त्यांनी आतून दार बंद केलं. पण तो दरवाजा फक्त नावापुरताच होता. कोणीही सहज तोडू शकेल असा. दाराला मोठ- मोठी भोकं होती. दाराला चिरे गेले होते. महेशने आतील एक लाकडी जूनं टेबल दरवाजाला आड असं ठेवलं आणि दोघेही काही काळ का होईना दिर्घ आणि सुटकेचा श्वास घेऊ लागले. आदित्य अजूनही थरथरतच होता. त्याच कापऱ्या नजरेने त्याने संपूर्ण खोलीत आपल्या मोबाईलच्या प्रकाशात नजर फिरवली. १० बाय १० ची अस्वच्छ खोली होती ती. बघावं तिथे कोळ्यांची जाळी आणि धूळ होती.
आदित्य आणि महेश दोघंही एका कोपऱ्यात बसून झाल्या प्रकाराचा विचार करत होते. प्रवासाच्या सुरुवातीला किती खुश होते ते! मग रस्ता काय चुकले, बाईक काय बंद पडली आणि त्यानंतर त्यांनी जे काही पाहीलं, जे अनुभवलं ते नक्की खरं होतं कि केवळ एक भास, ह्याचं उत्तर त्यांच्याकडे आत्ताही नव्हतं. आदित्याच्या तोंडून तर आत्ताही आवाज फुटत होता.
"हा.... अह... हा...."
ते दोघेही दमले होते, मळले होते, इतक्या थंडीतही घामाने भिजले होते.
१५-२० मिनिटांनी सगळं शांत झाल्यावर महेश म्हणाला,
"आजची रात्र आपण इथेच कशीतरी काढू. उद्या सकाळी मग काय ते बघू."
आदित्यने घड्याळात पाहिले रात्रीचे २:२७ झाले होते. भूतांचा किंवा अमानवी शक्तींचा वावर रात्री ३ पर्यंतच असतो असं त्याने कुठेतरी वाचल्याचं त्याला आठवत होतं. तसं बघायला गेलं तर अर्ध्या तासाचाच प्रश्न होता. आदित्य ची नजर खाली पडलेल्या एका वहीकडे गेली. त्याने ती उचलली आणी मोबाईलच्या उजेडातच तो काही पाने चाळू लागला.
वही कोरीच होती पण शेवटच्या दोन पानावर मोठ्या पण घाणेरड्या अक्षरात कोणीतरी काहीतरी लिहीलं होतं.
आदित्य ते महेशला वाचून दाखवू लागला...
"मी आत्ता खूप घाबरलो आहे काय करावं ते मला कळत नाही. काहीच सुचत नाही, कोणी माझ्या या लिखाणावर विश्वास ठेवेल असंही मला वाटत नाही. माझी आज रात्री जंगलात गाडी बंद पडली. मग मी पायीच प्रवास करु लागलो. आधी कसलेसे भास, मग हळूहळू आवाज येऊ लागले. मला कोणीतरी बोलावत आहे असं वाटू लागलं मी त्या दिशेने जंगलात गेलो. आणी मी तिथे झाडाला लटकलेलं एक मुंडकं पाहीलं, ते साधं सुधं नसून जिवंत होतं. अचानक माझ्या पाठी मला हालचाल जाणवली, किमान ६ फूट उंचीचं बिना डोक्याचं शरीर माझ्या पाठी होतं. त्याच्या हातात मोठं तिक्ष्ण हत्त्यार होतं. त्याने माझ्यावर वार केला, तो मी कसाबसा चुकवत तिथून पळत, आरडा- ओरडा करत इथे या खोलीत येऊन पडलो. मला इथे खूप भिती वाटते आहे. कसले तरी चालण्याचे..."
आदित्य पुढे वाचायचा थांबला. कारण वहीवर तितकच लिहीलं होतं. पुढे पेन जोरात फिरवल्याने पानावर रेघ उठली होती आणि त्यामुळे पान थोडं फाटलही होतं पण त्यापुढे काहीच लिहीलं गेलं नव्हतं.
आदित्य आणि महेश एकमेकांकडे पाहू लागले. आदित्यने कापऱ्या आवाजात महेशला विचारले,
"म्हणजे आपण इथेही सेफ नाही?" महेशकडे या प्रश्नाचे उत्तर नव्हते. महेशने निट दाराकडे टक लावून पाहिले, दारावर कुदळीने केलेले वार स्पष्ट दिसत होते. इतका वेळ शांत बसलेला महेश आता मात्र जाम घाबरला होता. दरवाजावरचे कुदळीने केलेले वार आदित्यला दाखवत महेश म्हणाला,
"ओ माय गॉड, आपल्याला इथून आत्ताच्या आत्ता निघायला हवं."
महेश जागेवरुन उठला. काही कळायच्या आतच लाकडाचा जोरात आवाज आला त्याबरोबरच आदित्य ची किंकाळी. आदित्यच्या हातून खाली पडलेला मोबाईल उचलत महेशने मोबाईलचा उजेड आदित्यच्या दिशेने वळवला, त्याला काहीच कळलं नाही आदित्य मात्र वेदनेने विव्हळत होता. तोच पुन्हा एकदा खाटकन लाकडाचा आवाज आला. तशी पुन्हा एकदा जोरदार वेदनेची लहर आदित्यच्या पाठीतून पार मस्तकात गेली. त्या लाकडी भिंतीला भोक पडलं होतं. त्या कुदळीचं टोक बाहेरुनच लाकडी भिंतीच्या आरपार आदित्यच्या पाठीत डाव्या बाजूला घुसवलं गेलं होतं. तो रक्ताच्या थारोळ्यात पडला होता. महेशला खोली बाहेर पायांचा आवाज ऐकू येत होता. त्यांना फार उशीर झाला होता. त्यांना आता कळून चुकलं होतं बाहेर नक्की कोण आहे ते. पण तरीही महेश ने धिर करुन मोबाईलच्या प्रकाशात दरवाजाच्या एका होलात आपला डोळा लावला. बाहेर मुंडक्या शिवाय ते शरीर उभं होतं. ते जवळ आलं आणी त्या शरीराने एक जोराचा वार त्याच होलावर केला. महेश विजेच्या वेगाने बाजूला झाला. ते शरीर एकावर एक दारावर आपल्या कुदळीने वार करत होतं. दाराच्या पार चिंधड्या चिंधड्या झाल्या होत्या. महेशने सगळी शक्ती एकवटली त्याने दोन चार शिव्या हासडल्या. बाजूला पडलेलं लाकूड हातात घेऊन तो आदित्यला बोलला,
"आता आपल्याकडे पर्याय नाही साल्याला मारुनच टाकू..."
तेवढ्यात त्या शरीराचे दारावरचे वार थांबले. सगळं काही शांत झालं. ते दोघेही जागेवरच मेणाच्या पुतळ्यासारखे स्तब्ध झाले. आदित्यला अजूनही असह्य वेदना होतच होत्या. महेशने हळूच दरवाजा उघडला. त्याने बाहेर सगळीकडे नजर फिरवली. ते कुठे गायब झालं होतं. महेशने हातात तो लाकडी दांडका घट्ट पकडला होता. सगळीकडे शोधून झाल्यावर तो घरातील आदित्यला म्हणाला,
"आदित्य ती वही घे आणी चल लवकर..."
आदित्यने ती वही एका हाताने उचलली तो दाराजवळ येणार इतक्यात महेशच्या पाठी उभ्या असलेल्या त्या शरीराकडे आदित्यचे लक्ष गेले. आदित्य जोरात किंचाळला,
"महेश......"
महेशच्या पाठीत एक जोराची कळ आली. त्या शरीराने महेशच्या पाठीत कुदळ घुसवली होती. त्याचाच फायदा घेत आदित्य दारातून त्यांच्या बाजूनेच बाहेर आला. १५-२० पावलं लांब गेल्यावर त्याने महेशकडे पाहिलं तो जमीनीवर कोसळला होता. आदित्यचा मोबाईल महेशच्या हातून तिथेच पडला होता. त्या खाली पडलेल्या मोबाईलच्या प्रकाशात आदित्यला ते क्रुर दृष्य दिसत होतं. त्या शरीराने त्याच्या कुदळीचा वार महेशच्या डोक्यावर केला. ते शरीर महेशवर एकावर एक वार करु लागले. यात महेशचा निभाव काही लागणार नव्हता. आदित्य आपला जिव मुठीत घेऊन धावू लागला. असह्य वेदना, त्याच्या डोळ्यासमोर झालेली त्याच्या त्या मित्राची ती अवस्था. तो धावतच राहीला. ते कधीही त्याचा वेध घेऊ शकत होतं. त्याचीही महेश सारखीच अवस्था करु शकत होतं, त्यामुळे फक्त धावत राहणे हाच एक आदित्यकडे पर्याय उरला होता. सुर्याचे पहिले किरण त्याला दिसले तेव्हा तो रस्त्यावर बेशुद्ध पडला. आदित्य ची सारी शक्ती संपली होती.
त्याला शुद्ध आली ती सरळ एका हॉस्पीटल मध्ये. जाग येताच तो वेड्यासारखं बडबडू लागला. त्याने महेशच्या झालेल्या खूनाबद्दल डॉक्टरांना सांगितले. डॉक्टरांनी पोलीसांना बोलावलं. आदित्यने घडला प्रसंग पोलीसांना सांगितला. पण जसं इतरांच्या बाबतीत घडतं तसच झालं. कोणीही त्याच्यावर विश्वास ठेवला नाही. पोलीसांनी त्या वही बद्दल आदित्यला विचारलं पण आदित्य जवळ आता ती वहीही नव्हती. ती कधी आणि कुठे पडली त्याला काहीच आठवत नव्हंत.
पोलीसांनी शोध घेतला. त्यांना महेशची डेड बॉडी सापडली. अतिशय क्रुर पणे त्यावर वार केले होते. डोकं फोडलं होतं छाती पोटावर सगळी कडे मोठे घाव होते. त्याचं संपूर्ण रक्त कोणीतरी शोषून घेतलं असावं असच काहीसं वाटत होतं. तिथे त्यांना आदित्यचा मोबाईल सापडला. नंतर जिथे महेश आणि आदित्यला लटकलेलं मुंडकं दिसलं होतं तिथे शोध घेतला, तिथे त्यांना महेशचा मोबाईल सापडला. बाकी काहीच नाही.
हा सगळा काय प्रकार होता ते आदित्य सिद्ध करु शकत नव्हता. पोलीसांना तपासात जिथे- तिथे फक्त आदित्यच्याच हातांचे ठसे सापडत होते. शेवटी आदित्यलाच पोलीसांनी महेशच्या खुनाचा संशयीत म्हणून अटक केली.
त्या नंतर हि सारी कथा आदित्यने जेल मध्ये त्याला भेटायला गेलेल्या त्याच्या मित्राला सांगितली. आणि त्याने मला. त्या मुंडक्याचं आणि मुंडक्याशिवाय असलेल्या शरीराचं गुढ हे गुढच बनून राहिलं. कदाचित ते नवीन सावजाची अजूनही वाट पहात तिथेच असेल! कोणास ठाऊक? तूम्हाला एकच विनंती आहे. ती वही जर कोणाला सापडलीच तर ती आमच्या पर्यंत नक्की पोहोचवा. कदाचित आदित्यची यातून सुटका होण्यात त्याने काही मदत होईल.
समाप्त.