त्या रात्री कोणी ठिक झोपुच शकले नाही. सर्व एकत्र बसले होते. शेकोटी एकसारखी पेटती ठेवली होती.
सारा : स्टीव असा अचानक कसा काय गायब झाला? मला काहीच समजत नाहीये. त्यात हे जंगल रात्री खुपच भयानक शांत वाटत आहे.
सैम : सारा.. शांत हो. स्टीव असेल इथेच आसपास. कदाचित त्या गडबडीत इकडे तिकडे भरकटलेला आहे तो. तू जास्त विचार नको करु.
लॉरा : विचार नको करु... विचार येतात सैम. आम्ही खुप प्रयत्न करतो आहे शांत रहायचा पण नाही जमत आहे.
सैम : मी समजू शकतो. आंद्रे आणि ते दोन तरुण गेले आहेत ना. ते आले की कळेल. जॉनही खुपच घाबरलेला दिसत आहे आता तरी मला
सारा : हो तो थोडा घाबरलाच आहे. तो आता आराम करत आहे. तो ठीक होइल लवकरच.
लॉरा : नक्कीच होइल तो.
सैम : तुम्ही थोडा आराम करा. उद्या परत खुप प्रवास करायचा आहे.
सैम : सारा.. शांत हो. स्टीव असेल इथेच आसपास. कदाचित त्या गडबडीत इकडे तिकडे भरकटलेला आहे तो. तू जास्त विचार नको करु.
लॉरा : विचार नको करु... विचार येतात सैम. आम्ही खुप प्रयत्न करतो आहे शांत रहायचा पण नाही जमत आहे.
सैम : मी समजू शकतो. आंद्रे आणि ते दोन तरुण गेले आहेत ना. ते आले की कळेल. जॉनही खुपच घाबरलेला दिसत आहे आता तरी मला
सारा : हो तो थोडा घाबरलाच आहे. तो आता आराम करत आहे. तो ठीक होइल लवकरच.
लॉरा : नक्कीच होइल तो.
सैम : तुम्ही थोडा आराम करा. उद्या परत खुप प्रवास करायचा आहे.
सारा आणि लॉरा टेंट मधे गेल्या. सैम तिथेच बसुन राहीला. इकडे आंद्रे आणि ते आदिवासी तरुण स्टीवला शोधत होते. रात्रीच्या त्या काळोखात ते तिघेच बाहेर पडले न्हवते. सोबत होते जंगलामधील भयानक जानवर. जी खुपच धोकादायक होती. पण या सर्वाची सवय त्याना होती. कारण हे जंगल त्याना नवीन न्हवते.
*******
ज्यावेळी जॉन दलदल मधे फसला होता त्यावेळी स्टीव जॉनला काही मदत करावी यासाठी धावपळ करत होता. त्यावेळी एके ठिकाणी अचानक त्याचा तोल गेला आणि तो घसरला गेला. तो एक मोठा उतार होता त्यामूळे तो तसाच खुप खाली घसरला. शेवटी एका छोट्याश्या ओढ्यापाशी जाऊन तो थांबला. या सर्व प्रकारात त्याला डोक्यात मार बसला आणि तो तिथेच बेशुध्द झाला. तो आणि त्याचे साथीदार यांच्यात जवळजवळ 2 ते 3 कोस अंतर होते. जेव्हा तो शुध्दीवर आला तेव्हा जवळपास अंधार पडायला सुरवात झाली होती. तो कण्हत कण्हत उठून उभा राहीला. त्याने इकडे तिकडे पाहिले. त्याला आसपास पाहून लक्षात आले की आपण खुपच अनोळखी अशा ठिकाणी आलो आहे. काय झाले होते ते आठवण्याचा प्रयत्न त्याने केला पण त्यासरशी त्याच्या डोक्यात कळ आली. तसा तो वेदनेने विव्हळला. त्याने स्वतःला सावरले आणि पाणी पिण्यासाठी तो ओढ्याकडे वळला. पाणी पिऊन थोडे तोंड धुतले तसे त्याला फ्रेश वाटु लागले. भुकही लागली होती त्यामूळे तो तिथेच आसपास काही खायला मिळते का हे पाहू लागला. तसे जंगलात खायला काय मिळणार हा विचार करत असतानाच त्याला कंदमुळाची एक वेल दिसली. त्याच्या चेहर्यावर आनंद पसरला. धावतच तो त्या वेलीकडे गेला आणि त्याने ती जागा खणायला सुरवात केली. ते कंदमुळ खणून बाहेर काढण्यासाठी त्याला खुप कष्ट घ्यावे लागले पण जेव्हा ते त्याला खायला मिळाले तेव्हा एक वेगळाच आनंद त्याला जाणवला.
पोट भरले.. तहान भागली. आता प्रश्न एकच होता पुन्हा आपल्या साथीदारांना कसे भेटायचे. तो एकुण परिस्थितीचा अंदाज घेऊ लागला. आपण कुठे होतो हे तो लक्षात घेऊ लागला. पण त्या दाट झाडीमुळे त्याला काहीच अंदाज बांधता येत नव्हता. तो जिथे पडला होता त्या जागी आला. तिथुन त्याने वरती पाहिले. त्याच्या लक्षात आले की तो घसरत असताना खुप वेली त्याने ओरबडल्या होत्या आणि मातीही सरकली होती. त्या अंदाजवर तो आता वरती चढू लागला. मार्ग तसा कठीण होता पण अशक्य न्हवता. पायाखालची रेती खुपच सरकत होती त्यामूळे चालणे खुपच कठीण जात होते. तरिही त्याने प्रयत्न सोडले नाही आणि तो हळू हळू वरती जाऊ लागला. एव्हाना खुपच वेळ झाला होता आणि अंधारही खुपच झाला होता. काळोखात स्टीवला योग्य तो मार्ग मिळत न्हवता तरिही तो वरच्या दिशेने चालत होताच.
******
इकडे आंद्रे आणि ते आदिवासी तरुण स्टीवच्या शोधात त्या उताराकडे आले. तिथे शोध घेत असता त्याना एका काटेरी झुडपावर स्टीवच्या जैकेटचा एक तुकडा अडकलेला मिळाला. तसेच तेथील घसरलेली माती पाहून त्याना लक्षात आले की स्टीव इकडेच आहे. त्यानी खाली उतरायला सुरवात केली. आन्द्रे स्टीवला आवाज देत होताच पण जंगली प्राणी लक्षात येताच तो गप्प झाला.
रात्र निम्मी उलटून गेली तरी काही पत्ता लागत नाहीये हे पाहून ते तिघेही आता दमले होते. आराम करणे गरजेच झाले होते. पायातही त्राण उरले नाहीत. ते शेवटी एका जागी स्थिरावले. काही वेळ असाच गेला. वातावरण एकदमच शांत होते. ते तिघे थोडेसे झोपेतच होते. अचानक त्याना ओरडण्याचा आवाज आला आणि ते तिघेही खडबडून जागे झाले. हा आवाज.. हा आवाज स्टीवचा होता. ते आवाजाचा कानोसा घेऊ लागले आणि त्या दिशेने जाऊ लागले.
******
स्टीव वरती चढत असताना खूपच दमला होता. पायाखालची सरकणारी माती आणि काळोख यामुळे तो दमला होता. पण तो थांबला नाही चालत राहीला. अचानक एके ठिकाणी त्याला झुडपात काही हलचाल होत आहे असे दिसले. तो जागीच थांबला. स्वताला सावरत तो अंदाज घेऊ लागला काय असेल. तो थोडा पुढे सरकला तसा त्या झुडपात लपलेला तेंदवा त्याच्यावर झेपावला. त्याची झेप इतकी जबरदस्त होती की अगदी क्षणात तो स्टीवच्या अंगावर पोहचला होता पण चाणक्ष स्टीवने स्वताला सावरत कसेबसे ती झेप चुकवली आणि मदतीसाठी मोठ्याने ओरडला. तो तेंदवा पुर्ण काळा होता. त्या काळोखात फक्त त्याचे घारे डोळे चमकत होते. स्टीव जीवाच्या आकांताने आता पळू लागला. तो तेंदवाही स्टीवच्या पाठी लागला. स्टीव पुढे आणि तेंदवा मागे. त्या दाट झाडीत जीव मुठीत धरून स्टीव पळत होता. स्टीव ओरडत होताच आणि नेमके आन्द्रे आणि ते आदिवासी तरुण त्या आवाजाचा कानोसा घेत येत होते. दमलेला स्टीव जास्त जोमात धावायचा प्रयत्न करीत होता पण एके ठिकाणी वेलीत त्याचा पाय अडकला आणि तो खाली कोसळला. तेंदवा तसाच धावत आला आणि त्याने स्टीववरती झेप घेतली. स्टीवने भीतीने डोळे गच्च मिटले. मृत्यु त्याला समोर दिसू लागला. तेंदवा स्टीवच्या अंगावर आला तोच तिकडून आलेल्या एका आदिवासी तरुणाने झेप घेत त्या तेंदवाला जोराचा धक्का दिला तसा तो तेंदवा दुरवर फेकला गेला. स्टीवने डोळे उघडले तर आंद्रे पुढे उभा होता. त्याच्या जीवात जीव आला. त्याने आन्द्रेला मिठीच मारली आणि रडू लागला. आंद्रे त्याला सावरू लागला.
इकडे तो तेंदवा आता चित्कार करु लागला. ते आदिवासी तरुण हल्ला करण्याच्या तयारीत होते. पण त्या तेंदवाच्या आवाजाने तिथे आणखी 3 तेंदवा आले. आता ते 4 ही तेंदवा हल्ला करण्यास सज्ज झाले. ते तरुण आणि आंद्रे सामोरे झाले. त्यानी आपली हत्यारे तयार ठेवली. तेंदवा गुरगुरु लागले. आता आपले काही खरे नाही असा विचार एकाच वेळी त्या चौघांच्या मनात येऊन गेला. तेंदवा हल्ला करण्यास पुढे सरसावला तोच अचानक एक आवाज झाला आणि ते तेंदवा जागीच थांबले. तेंदवा थोडा वेळ चित्कार करत राहीले आणि परत फिरले. समोरच्या झुडपात उडी घेऊन ते तिथून निघून गेले. आन्द्रेला आणि त्या सर्वाना काय होत आहे तेच समजले नाही. ते थोडा वेळ सावध राहीले पण ते तेंदवा परत आलेच नाहीत. स्टीव सापडला या खुषीत ते परत टेंटकडे फिरले...
ते तेंदवा नेमके काय पाहून घाबरले हा विचार मात्र आन्द्रे करु लागला. कारण तेंदवा असे कधीच मागे फिरत नाहीत हे त्याला माहीत होते. त्याचवेळी झाडावर बसलेले चार्ल्स आणि डेव्हिड हे सर्व चित्र पाहून हसत होते.
क्रमशः...
संपूर्ण रात्र तशी भयानकच वाटत होती पण आंद्रे आणि स्टीव सोबत आलेले पाहून सर्वच खुष झाले. स्टीवला पाहून लॉरा आणि सारा खुष झाल्या. आपला एक साथीदार परत आलेला पाहून सैम आणि जॉनही खुष झालेच. पहाटेची वेळ झाली होती. तरिहि आराम करणे गरजेचे होते. कारण रात्रभर झालेली धावपळ आणि त्रास आराम करण्यास भाग पाडत होती. सर्वानी तसा निर्णय घेतला आणि आराम करु लागले. आता मात्र सर्वाना एकदम छान आणि मस्त झोप लागली. अगदी मनासारखी. मनावरील ओझ कमीच झाल होत ना.
सकाळी जेव्हा सारा जागी झाली तेव्हा इतर सर्व गाढ झोपलेच होते अजून. तिने वेळ पाहिली 7 वाजले होते. पण ते दोन आदिवासी तरुण मात्र जागेच होते आणि ते पुर्ण लक्ष ठेऊन होते. साराला आश्चर्य वाटले. रात्री एवढी धावपळ करुनही ही दोघे न झोपता कसे काय राहू शकतात. पण ती तसे त्याना विचारु शकत न्हवती कारण तिची भाषा त्या दोघाना कळत न्हवती. सारा शेजारीच असणार्या ओढ्याकडे गेली आणि फ्रेश होऊ लागली. त्या ओढ्याचे थंड पाणी जेव्हा हातात घेतले तिला खुपच छान वाटले. ती तिथेच पाण्यात रमली. एव्हाना इकडे सर्वजण जागे झाले होते. ते ही त्या ओढ्याकडेच आले. सारा आधीच तिथे आहे पाहून ते सर्व त्या ओढ्यात मनसोक्त मज्जा करु लागले. त्या पाण्यात ते खुप वेळ खेळत राहीले. कदाचित एवढी मज्जा त्याना यापूर्वी कधीच आली न्हवती.
खुप वेळ झाला आहे हे लक्षात येताच ते बाहेर पडले. सर्व काही आटोपून ते पुढच्या प्रवासासाठी सज्ज झाले. प्रवास पुन्हा सुरु झाला. जंगल पुन्हा एकदा मस्त वाटू लागले. रंगीबेरंगी पक्षी, त्यांचे मोहक आवाज, तो किलबिलाट.. सर्व कसे मस्त वाटत होते. ते दोन्ही आदिवासी तरुण योग्य तो मार्ग तयार करीत होते आणि बाकी सर्व तो मार्ग पकडून चालत होते. अचानक एके ठिकाणी आंद्रेने सर्वाना थांबवले. सर्वांच लक्ष समोर गेले.
आंद्रे : हे जंगल जसे चांगले आहे तसे ते खुप भयानकही आहे. याचेच हे एक उदाहरण आहे. समोर हे जे झाड दिसत आहे ते किती भयानक आहे ते पहा.
सर्व तिकडे पाहू लागले. ते झाड एका वेलीप्रमाणे खुप लांब होते. झाडाला सर्वात पुढे एक गोलाकार लाल रंगाचे फुल होते. त्याला पुढे छोटे छोटे काटे होते. तिथेच शेजारी एक ससा होता जो आपल्या खाण्यात गुंग होता. जसा तो ससा त्या फुलापाशी आला अचानक त्या फुलाच्या पाकळ्या पसरल्या आणि काही कळायच्या आत त्या फुलाने तो ससा अलगद आपल्या पाकळ्याच्या आड केला आणि ते फुल पुन्हा मिटले.
सारा : ओह... किती भयानक आहे हे... तो ससा अलगद गायब झाला. नेमके ते झाड आहे तरी काय?
आंद्रे : हे मायावी झाड म्हणून ओळखले जाते.
लॉरा : बकवास.. मायावी झाड.. सारा हे हौंटेड प्लान्ट या नावाने ओळखले जाते. हे झाड मिळेल ते प्राणी आणि पक्षी तसेच कीटक जे आकाराने लहान आहेत त्याना आपल्या या फुलांच्या माध्यमातून गिळंकृत करते आणि त्यांच्या शरीरातील सत्व शोषून घेते.
सैम : अरे वाह लॉरा.. खुपच छान माहिती.. हे झाड खुपच भयानक आहे म्हणायचे की.
लॉरा : येस.. खुपच भयानक..
स्टीव : पण लॉरा ते आपल्याला धोकादायक ठरू शकत नाही.
सारा : नाही स्टीव.. हे धोकादायक आहेच
लॉरा : हो. ते आपल्याला ही सहज इजा करु शकते. हे तुला यू टयूब वरती विडीयो आहेत तिथे समजेल.
आंद्रे : तुमचे आता झाले असेल तर निघूयात आपण गुहेच्या जवळच आलो आहोत.
सारा : काय? आपण जवळ आहोत.. येस.. चला चला..
सैम : लगेच चला..
आंद्रे : हे मायावी झाड म्हणून ओळखले जाते.
लॉरा : बकवास.. मायावी झाड.. सारा हे हौंटेड प्लान्ट या नावाने ओळखले जाते. हे झाड मिळेल ते प्राणी आणि पक्षी तसेच कीटक जे आकाराने लहान आहेत त्याना आपल्या या फुलांच्या माध्यमातून गिळंकृत करते आणि त्यांच्या शरीरातील सत्व शोषून घेते.
सैम : अरे वाह लॉरा.. खुपच छान माहिती.. हे झाड खुपच भयानक आहे म्हणायचे की.
लॉरा : येस.. खुपच भयानक..
स्टीव : पण लॉरा ते आपल्याला धोकादायक ठरू शकत नाही.
सारा : नाही स्टीव.. हे धोकादायक आहेच
लॉरा : हो. ते आपल्याला ही सहज इजा करु शकते. हे तुला यू टयूब वरती विडीयो आहेत तिथे समजेल.
आंद्रे : तुमचे आता झाले असेल तर निघूयात आपण गुहेच्या जवळच आलो आहोत.
सारा : काय? आपण जवळ आहोत.. येस.. चला चला..
सैम : लगेच चला..
परत मार्ग सुरु झाले. ती दाट झाडी कापत आणि त्यातून मार्ग तयार करत ते चालत होते. आता सर्वाना पाण्याचा खुप मोठा आवाज येऊ लागला. हा नक्कीच धबधबा आहे हे सर्वाना अवाजावरून जाणवत होते. हळूहळू आता त्याना हवेत उडणारे पाण्याचे तुषार ही दिसू लागले आणि जाणवूही लागले. थोडे अंतर पुढे जाताच त्या सर्वाना अचंबित करणारा असा नजारा डोळ्यासमोर आला. एक ऊंचच ऊंच असा कडा होता समोर आणि त्या कड्यावरून तो धबधबा कोसळत होता. ते पाणी खुपच पांढरेशुभ्र असे होते. खाली जिथे ते पाणी पडत होते तिथे एक मोठा जलाशय तयार झाला होता. तो जलाशय खुपच मोठा होता. त्यातले पाणी एका बाजूने खालच्या दिशेने वाहत होते. पडणारे पाणी खुपच रोमांचित करणारे होते. तो धबधबा इतका सुंदर दिसत होता की सर्वजण त्याचे ते रुप पाहण्यात दंग झाले. आदिवासी तरुण आणि आंद्रे यांची काही चर्चा चालू होती. सैम लारा सारा स्टीव आणि जॉन मात्र तो धबधबा आपल्या डोळ्यात सामावुन घेत होते.
आंद्रे : मित्रहो आपण गुहेपाशी आलो आहोत.
सैम : काय.. (इकडे तिकडे पहात) इथे तर मला कुठेच गुहा दिसत नाहीये.
सारा : आंद्रे काय बोलत आहेस तू? इथे कुठेही गुहा दिसत नाहीये.
आन्द्रे : (हसत हसत) गुहा इथे समोर नाहीये. ते वरती पहा. या धबधब्याच्या बरोबर मधोमध वरती एक मोठा खडक बाहेर आलेला दिसतो आहे. तिथे आत ही रहस्यमय गुहा आहे.
स्टीव : नो वे.... तो खडक खुप वरती आहे. तिथे जाणे अशक्य आहे.
जॉन : स्टीव.. ब्रो.. तिथे जाणे शक्य आहे फक्त हे पाणी अडचण आहे. (सर्व हसू लागले)
लॉरा : वॉट अ जोक जॉन.. तिथे कसे जाणार आपण.
आंद्रे : तिथे जायला मार्ग आहे. त्यासाठी आपल्याला हा जलाशय पोहून पार करुन पलीकडे जावे लागेल. तिथून वरती जायला एक ओघळ आहे. तिच्या सहाय्याने आपण वरती जाऊ शकतो.
सारा : ओके..
सैम : वॉव... मग चलो तर.. वाट कशाची पाहतो आहे आपण.
आन्द्रे : आता जायला काही हरकत नाहीये पण वेळ.. वेळ खुप झाला आहे. रात्र होईल काहीच वेळात. आणि रात्रीच्या काळोखात आपण ती ओघळ चढू नाही शकणार. आणि पलीकडे आपण मुक्काम नाही करु शकत.
सारा : बरोबर आहे आन्द्रे. आपले कपडेही ओले होणार जे सुकायला वेळ लागेल. आज आपण इथेच थांबू आणि सकाळी आपल मिशन पुन्हा सुरु करु..
सैम : काय.. (इकडे तिकडे पहात) इथे तर मला कुठेच गुहा दिसत नाहीये.
सारा : आंद्रे काय बोलत आहेस तू? इथे कुठेही गुहा दिसत नाहीये.
आन्द्रे : (हसत हसत) गुहा इथे समोर नाहीये. ते वरती पहा. या धबधब्याच्या बरोबर मधोमध वरती एक मोठा खडक बाहेर आलेला दिसतो आहे. तिथे आत ही रहस्यमय गुहा आहे.
स्टीव : नो वे.... तो खडक खुप वरती आहे. तिथे जाणे अशक्य आहे.
जॉन : स्टीव.. ब्रो.. तिथे जाणे शक्य आहे फक्त हे पाणी अडचण आहे. (सर्व हसू लागले)
लॉरा : वॉट अ जोक जॉन.. तिथे कसे जाणार आपण.
आंद्रे : तिथे जायला मार्ग आहे. त्यासाठी आपल्याला हा जलाशय पोहून पार करुन पलीकडे जावे लागेल. तिथून वरती जायला एक ओघळ आहे. तिच्या सहाय्याने आपण वरती जाऊ शकतो.
सारा : ओके..
सैम : वॉव... मग चलो तर.. वाट कशाची पाहतो आहे आपण.
आन्द्रे : आता जायला काही हरकत नाहीये पण वेळ.. वेळ खुप झाला आहे. रात्र होईल काहीच वेळात. आणि रात्रीच्या काळोखात आपण ती ओघळ चढू नाही शकणार. आणि पलीकडे आपण मुक्काम नाही करु शकत.
सारा : बरोबर आहे आन्द्रे. आपले कपडेही ओले होणार जे सुकायला वेळ लागेल. आज आपण इथेच थांबू आणि सकाळी आपल मिशन पुन्हा सुरु करु..
सर्वांचच यावरती एकमत झाले आणि तिथेच जलाशया शेजारी मुक्काम करायचे ठरले. आजची मेजवानी खासच होती कारण जलाशयात खुप सारे मासे होते. आज तिच मेजवानी होती. सर्वानी त्या मेजवानीवरती यथेच्छ ताव मारला आणि आराम करु लागले. ते आदिवासी तरुणही आराम घेऊ लागले कारण आज आन्द्रे आणि सैम जागे राहीले.
क्रमशः....