चोहोबाजुला काळाकुट्ट अंधार पसरलेला होता. तो काळोख इतका गडद होता की अगदी हात जरी डोळ्यांसमोर आणला तरी तो ही दिसत न्हवता. सारा थोडी गोंधळली होती यामुळे. आपण नक्कीच गुहेत आहोत हे तिला जाणवल. पण इथे कोणीच कस नाहीये.
"सैम... लॉरा... स्टीव.. जॉन.. कोणी आहे का..? कुठे आहात तुम्ही सर्व.. इथे किती अंधार आहे ना. मला समोरच काहीच दिसत नाहीये." सारा अंदाज घेत होती कोणी आहे की नाही आजुबाजूला याचा. पण तिला काहीच प्रतिसाद मिळाला नाही. अरे असेकसे हे आहेत. कदाचित या गडद काळोखामुळे आमची चुकामुक झाली असणार. असो मला त्याना शोधल पाहीजे आणि इथुन लवकर बाहेर पडल पाहीजे. इथे हवेचा दाब ही खुपच कमी आहे आणि हे खुपच धोकादायक आहे. माझी टॉर्चपण कुठे हरवली आहे. बहुतेक ती मी लॉराला दिली असणार. असो बाहेर पडायचा काही मार्ग आहे का पाहते.. स्वताशीच बोलत ती त्या काळोखात अडखळत चालू लागली. पायाने अंदाज घेत सावकाश ती पावले टाकत होती. बापरे किती हा भयानक काळोख. ती स्वताशीच बोलत होती. अचानक तिला एका बाजुला दुरवर थोडा प्रकाश दिसला तशी ती थोडीशी सावरली. तेवढ्यात त्याच दिशेने एक आवाज आला...
"सारा... डीयर कुठे आहेस.. तू बाहेर ये आम्ही वाट पाहतो आहे तुझी." हा आवाज नक्कीच सैमचा आहे. "एम कमिंग... गाईज..." ती झपझप चालू लागली त्या दिशेने. अचानक तिचा पाय कुठेतरी अडखळला आणि ती खाली पडली..
"ओह गॉड.." ती उठायला गेली तोच तिच्या हाताला काही जाणवल. काहितरी आहे इथे. कोणाचा तरी हात आहे बहुतेक हा. ती तशीच खाली बसून तपासू लागली. अचानक तिला त्या हातात टॉर्च सापडली. तिच्या डोळ्यात चमक आली. तिने तो टॉर्च हाती घेतला आणि ऑन केला. आपण कशाला अडकून पडलो पहायच म्हणून तिने टॉर्च त्या दिशेने मारली आणि तिच्या डोळ्यातली चमक एका झटक्यात उडाली.
"सैम..." ती खुप मोठ्याने ओरडली... "सैम सैम.. त.. हे.. हे काय झाले.. " तिने टॉर्चच्या उजेडात पाहिल सैम मरण पावला होता. त्याचा गळा पुर्ण कापलेला होता आणि अजुनही त्यातून रक्त वाहत होत. त्याचा चेहरा छिन्नविछिन्न केला होता ते पाहूनच तिला उलटी आल्यासारख झाल. अशीच काहीशी स्थिती सर्वांची झालेली तिला दिसली. ती भीतीने थरकापुन गेली आणि उठुन सैरावैरा पळू लागली. त्या अंधारात ती अडखळत पळत होती. तोच तिला जाणवल की कोणीतरी तिचा पाठलाग करत आहे. शेवटी ती त्या काळोखातून बाहेर पडली आणि एका मोकळ्या जागेत आली. तिथे रस्ता संपला होता. तिने मागे वळुन पाहिल एक मोठी सावली हातात मोठी कुर्हाड घेउन तिच्या दिशेने येत होती. ती सावली पाहता पाहता झपकन जवळ आली आणि तिने साराला जोरदार ठोसा दिला आणि खाली पाडले. तिने कुर्हाड हवेत भिरकावली आणि सारावर वार केला...
"नो........नो....नो....."किंचाळत सारा झपकन उठली.. ती तिचे सर्व शरीर तपासू लागली. तिला काहीच सुचत न्हवते. ती घामाने चिप्प भिजलेली होती. तिचे ओठ सुकलेले होते..
"ओह माय गॉड.. हे स्वप्न होत. बापरे...." ती स्वताशीच बोलली. तिने घड्याळ चेक केल पहाटेचे चार वाजले होते. ती उठली आणि बाहेर पडली....
"सैम... लॉरा... स्टीव.. जॉन.. कोणी आहे का..? कुठे आहात तुम्ही सर्व.. इथे किती अंधार आहे ना. मला समोरच काहीच दिसत नाहीये." सारा अंदाज घेत होती कोणी आहे की नाही आजुबाजूला याचा. पण तिला काहीच प्रतिसाद मिळाला नाही. अरे असेकसे हे आहेत. कदाचित या गडद काळोखामुळे आमची चुकामुक झाली असणार. असो मला त्याना शोधल पाहीजे आणि इथुन लवकर बाहेर पडल पाहीजे. इथे हवेचा दाब ही खुपच कमी आहे आणि हे खुपच धोकादायक आहे. माझी टॉर्चपण कुठे हरवली आहे. बहुतेक ती मी लॉराला दिली असणार. असो बाहेर पडायचा काही मार्ग आहे का पाहते.. स्वताशीच बोलत ती त्या काळोखात अडखळत चालू लागली. पायाने अंदाज घेत सावकाश ती पावले टाकत होती. बापरे किती हा भयानक काळोख. ती स्वताशीच बोलत होती. अचानक तिला एका बाजुला दुरवर थोडा प्रकाश दिसला तशी ती थोडीशी सावरली. तेवढ्यात त्याच दिशेने एक आवाज आला...
"सारा... डीयर कुठे आहेस.. तू बाहेर ये आम्ही वाट पाहतो आहे तुझी." हा आवाज नक्कीच सैमचा आहे. "एम कमिंग... गाईज..." ती झपझप चालू लागली त्या दिशेने. अचानक तिचा पाय कुठेतरी अडखळला आणि ती खाली पडली..
"ओह गॉड.." ती उठायला गेली तोच तिच्या हाताला काही जाणवल. काहितरी आहे इथे. कोणाचा तरी हात आहे बहुतेक हा. ती तशीच खाली बसून तपासू लागली. अचानक तिला त्या हातात टॉर्च सापडली. तिच्या डोळ्यात चमक आली. तिने तो टॉर्च हाती घेतला आणि ऑन केला. आपण कशाला अडकून पडलो पहायच म्हणून तिने टॉर्च त्या दिशेने मारली आणि तिच्या डोळ्यातली चमक एका झटक्यात उडाली.
"सैम..." ती खुप मोठ्याने ओरडली... "सैम सैम.. त.. हे.. हे काय झाले.. " तिने टॉर्चच्या उजेडात पाहिल सैम मरण पावला होता. त्याचा गळा पुर्ण कापलेला होता आणि अजुनही त्यातून रक्त वाहत होत. त्याचा चेहरा छिन्नविछिन्न केला होता ते पाहूनच तिला उलटी आल्यासारख झाल. अशीच काहीशी स्थिती सर्वांची झालेली तिला दिसली. ती भीतीने थरकापुन गेली आणि उठुन सैरावैरा पळू लागली. त्या अंधारात ती अडखळत पळत होती. तोच तिला जाणवल की कोणीतरी तिचा पाठलाग करत आहे. शेवटी ती त्या काळोखातून बाहेर पडली आणि एका मोकळ्या जागेत आली. तिथे रस्ता संपला होता. तिने मागे वळुन पाहिल एक मोठी सावली हातात मोठी कुर्हाड घेउन तिच्या दिशेने येत होती. ती सावली पाहता पाहता झपकन जवळ आली आणि तिने साराला जोरदार ठोसा दिला आणि खाली पाडले. तिने कुर्हाड हवेत भिरकावली आणि सारावर वार केला...
"नो........नो....नो....."किंचाळत सारा झपकन उठली.. ती तिचे सर्व शरीर तपासू लागली. तिला काहीच सुचत न्हवते. ती घामाने चिप्प भिजलेली होती. तिचे ओठ सुकलेले होते..
"ओह माय गॉड.. हे स्वप्न होत. बापरे...." ती स्वताशीच बोलली. तिने घड्याळ चेक केल पहाटेचे चार वाजले होते. ती उठली आणि बाहेर पडली....
********
ब्राझीलला जाणारी फ्लाईट सकाळी लवकरच होती त्यामूळे सर्व काही आटोपून सारा बाहेर पडली. वाटेतच तिने सर्वाना कॉल केले. सैम, जॉन आणि स्टीव एकत्र येणार होते आणि लॉराने साराला तिच्या घरी बोलवल पिकअप साठी. साराने ठरल्याप्रमाणे लॉराला पिकअप केले आणि दोघी एअरपोर्ट कडे रवाना झाल्या. वाटेत साराने रात्री स्वप्नात घडलेला सर्व किस्सा लॉराला सांगितला तशी लॉरा हसुन हसुन वेडीच झाली.
लॉरा : नो वे डीयर.. सारा तू आणि कधीपासून असली स्वप्ने पाहू लागली...मला कळतच नाहीये तुला काय म्हणाव.
सारा : एम नॉट जोकिंग लोल.. हे मी स्वप्नात पुर्ण पाहिल आहे आणि असे माझ्या सोबत यापूर्वी कधीच नाही घडल.
लॉरा : (हसू आवरत) ओके ओके.. होत कधी कधी.. तू बहुतेक खुपच विचार केला असणार या सफ़ारीचा. आता तो विषय सोडून दे आणि चिल डीयर.
सारा :येस.. मी ठिक आहे.
बोलता बोलता एअरपोर्ट कधी आले दोघींना कळलेच नाही. त्यानी गाडी पार्क केली आणि त्या त्यांच्या बैग घेऊन चेक इन कडे रवाना झाल्या
सारा : एम नॉट जोकिंग लोल.. हे मी स्वप्नात पुर्ण पाहिल आहे आणि असे माझ्या सोबत यापूर्वी कधीच नाही घडल.
लॉरा : (हसू आवरत) ओके ओके.. होत कधी कधी.. तू बहुतेक खुपच विचार केला असणार या सफ़ारीचा. आता तो विषय सोडून दे आणि चिल डीयर.
सारा :येस.. मी ठिक आहे.
बोलता बोलता एअरपोर्ट कधी आले दोघींना कळलेच नाही. त्यानी गाडी पार्क केली आणि त्या त्यांच्या बैग घेऊन चेक इन कडे रवाना झाल्या
स्टीव : लेडीज... तुम्ही खुप वेळ करता आहात. फ्लाईटची वेळ झाली. चला पटकन.
लॉरा : चिल स्टीव... आम्ही वेळेतच आलो आहोत. तुम्ही थोडे लवकर आला आहात.
स्टीव : माय डीयर लॉरा.. तुला माहितीच आहे नवीन सफर म्हटल की मी किती उतवळा झालेला असतो.
जॉन : तुमच्या दोघांची चटरपटर झाली असेल तर चला आता ते दोघे गेले पुढे..
लॉरा : चिल स्टीव... आम्ही वेळेतच आलो आहोत. तुम्ही थोडे लवकर आला आहात.
स्टीव : माय डीयर लॉरा.. तुला माहितीच आहे नवीन सफर म्हटल की मी किती उतवळा झालेला असतो.
जॉन : तुमच्या दोघांची चटरपटर झाली असेल तर चला आता ते दोघे गेले पुढे..
सारा आणि सैम चेक इन करुन पुढे गेले तसे मागोमाग स्टीव जॉन आणि लॉराही गेले. फ्लाईट मधे बसताना काही फोटो क्लिक करत जॉनने सर्वाना सरप्राईज केल. या अगोदर त्यानी कधीच कैमरा प्रवासात घेतला न्हवता पण आज जॉनने मुद्दाम घेतला होता. चेष्टा मस्करी करत सर्व फ्लाईट मधे आपापल्या जागेवर बसले. थोड्याच वेळात फ्लाईट हवेत झेपावली.. way to the Brazil.....
********
********
ब्राझीलच्या एअरपोर्टवर आंद्रे आधीपासूनच हजर होता. सारा आणि तिची टीम तिथे पोहचताच आंद्रे त्याना सामोरा आला...
आंद्रे : ब्राझील मधे आपले स्वागत आहे सुंदरी. आशा आहे की तुमचा प्रवास खुपच छान झाला असेल.
काळाकुट्ट आणि डोक्यावर एकही केस नसल्यामुळे प्रकाशाने चमकणारे ते टक्कल, कानात मोठीच्या मोठी बाली, रंगीबेरंगी फुले असणारा ड्रेस परिधान केलेली ही व्यक्ती आपल्याशी अस का बोलत आहे हेच मुळात सारा सोडून कोणालाच कळले नाही. साराच्या ते लक्षात आले आणि तिने ओळख करुन दिली..
सारा : गाईज... हा आहे आंद्रे... मी तूम्हाला बोलले होते ना ब्राझील मधे आपल्याला मदत करेल तो हाच... आणि आंद्रे ही माझी पुर्ण टीम.. माझा परिवार.. माझ सर्व काही.. लॉरा... स्टीव.. जॉन.. आणि सैम....
आंद्रे आणि सर्वानी एकमेकाना गळाभेट घेतली. सर्वजण आंद्रेने आणलेल्या गाडीमधे बसले आणि पुढचा प्रवास सुरु झाला.
********
********
साधारण पाच ते सहा तास प्रवास केल्यानंतर गाडी एका ठिकाणी थांबली. सर्वाची नजर समोर गेली. ते एका उंच अशा टेकडीवर होते आणि त्या टेकडीवरुन समोर पाहिल तर दुर दुर पर्यंत घनदाट झाडी पसरलेली दिसत होती. अगदी नजर जाईल तिथेवर फक्त आणि फक्त झाडी. दुरवर एक मोठा विशाल पर्वत दिसत होता तो ही पुर्ण जंगलमय होता. आणि त्या जंगलाच्या मधून नागमोडी वळणे घेत विशाल असे पात्र असलेली नदी वाहत होती. ते दृश्य पाहताना सारा..सैम...जॉन.. स्टीव आणि लॉरा... अचंबित झाले होते. कदाचित त्यानी इतके मोठे जंगल यापूर्वी कधीच पाहिले नसावे.. त्यांच्या चेहर्यावर एक वेगळाच आनंद दिसत होता.. पण वरुन सुंदर वाटणारे ते जंगल खरेतर किती भयानक आहे याचा अंदाज त्यातील कोणालाच न्हवता शिवाय आंद्रेच्या. ते सर्व जंगल पाहण्यात गुंग असणार्या सर्वाना पाहत आंद्रे त्याच्या ब्राझीलीयन भाषेत उद्गारला..
Welcome to the jungle of amezone.......
क्रमशः....