"तुला सांगत होतो इकडे यायला नको आपण. पण तू माझ कधीच ऐकत नाही. आता बघतोस ना काय अवस्था झालीय आपली." पळता पळता डेव्हिड चार्ल्सला बोलत होता.
"तू पळ ना बाबा. जीव वाचला की मग भांडत बसू आपण. पळ जोमात." चार्ल्स धापलत धापलत बोलला.
घनदाट जंगलात चार्ल्स आणि डेव्हिड जीवाच्या आकांताने समोर दिसेल त्या रस्त्याने पळत सुटले होते. दिवसाढवळ्याही त्या घनदाट जंगलात काळोख पसरला होता. इतके घनदाट होते ते जंगल. त्या जंगलात हे दोघे आले होते काही शोधण्यासाठी आणि ते शोधायच्या नादात ते एका भयाण संकटात सापडले होते.
"तू पळ ना बाबा. जीव वाचला की मग भांडत बसू आपण. पळ जोमात." चार्ल्स धापलत धापलत बोलला.
घनदाट जंगलात चार्ल्स आणि डेव्हिड जीवाच्या आकांताने समोर दिसेल त्या रस्त्याने पळत सुटले होते. दिवसाढवळ्याही त्या घनदाट जंगलात काळोख पसरला होता. इतके घनदाट होते ते जंगल. त्या जंगलात हे दोघे आले होते काही शोधण्यासाठी आणि ते शोधायच्या नादात ते एका भयाण संकटात सापडले होते.
"तू पाहिलस ना ते किती भयानक होते. मला तर ते पाहूनच मरण समोर दिसत होते. पैशासाठी तुझ्या पाठी मी इथेवर आलो आणि फसलो. हे येशू मला या संकटातून वाचव. मी पुन्हा या वाटेला नाही येणार. ओह गॉड ब्लेस मी..." डेव्हिड इतका घाबरला होता की बोलताना त्याचा आवाज कापरा झाला होता. त्याची थरथर पाहुन चार्ल्सपण घाबरला होता.
"मी तुला चल म्हटले होते का. मी आलो होतो. तू तुझ्या मर्जीने आला आहेस. उगाच माझे डोके नको खाऊ." चार्ल्स उत्तरला..
"माझ डोक फिरले होते रे तुझ्या मागे आलो. आपण आलो तेव्हा सातजण होतो. या जंगलात आल्यापासून एक एक करत सर्व मारले गेले. आणि आता आपण दोघेच आहोत बाकी. किती वेळ झाले पळतोय आपण. हे जंगल काही संपत नाहीये." डेव्हिड कोकलत होता. मरणाच्या भीतीने त्याला काहीच सुचत न्हवत हे त्याच्या एकुण वागण्यावरुन समजत होते. पळता पळता तो चार्ल्सला रागाने बोलत होता.
"मी तुला चल म्हटले होते का. मी आलो होतो. तू तुझ्या मर्जीने आला आहेस. उगाच माझे डोके नको खाऊ." चार्ल्स उत्तरला..
"माझ डोक फिरले होते रे तुझ्या मागे आलो. आपण आलो तेव्हा सातजण होतो. या जंगलात आल्यापासून एक एक करत सर्व मारले गेले. आणि आता आपण दोघेच आहोत बाकी. किती वेळ झाले पळतोय आपण. हे जंगल काही संपत नाहीये." डेव्हिड कोकलत होता. मरणाच्या भीतीने त्याला काहीच सुचत न्हवत हे त्याच्या एकुण वागण्यावरुन समजत होते. पळता पळता तो चार्ल्सला रागाने बोलत होता.
"डेव्हिड..... पुढे बघ.."चार्ल्स जोरात ओरडला.. पळण्याच्या नादात आणि पाठीमागुन काही येत आहे का ते पाहताना डेव्हिडच लक्ष समोर न्हवत. चार्ल्स ओरडला तसा तो सावध झाला आणि त्याने पुढे पाहिले. एक भला मोठा दगड अगदी त्याच्या समोरच होता आणि तो कधीही त्या दगडावर आदळला असता. त्याने स्वताला कसबस सावरल. तो दगडावर आदळला पण त्याला फार काही लागल नाही. डोक्याला थोडासा मार लागला. डेव्हिड वाचलेला पाहुन चार्ल्सच्या जीवात जीव आला.
"ओह गॉड.. डेव्हिड बघुन पळ यार."
तोच एक मोठा आवाज आला. त्या आवाजाच्या दिशेने दोघांच लक्ष गेल. एक दुसरा मोठा दगड वरच्या दिशेने खाली येत होता. वाटेत येणारा प्रत्येक अडथळा कापत तो दगड सरळ डेव्हिडच्या दिशेने आला आणि ज्या दगडावर डेव्हिड आदळला त्या दगडावर तो दगड आदळला. चार्ल्सच्या अंगावर एक मोठी रक्ताची चिळकांडी उडाली. त्या दोन्ही दगडाच्या मधे डेव्हिडच्या शरीराचा अक्षरशा चेंदामेंदा झाला आणि रक्ताचा लोट उडाला. ते पाहुन चार्ल्सच्या पायातले त्राणच गेले.
"डेव्हिड......"तो पुन्हा एकदा जोरात ओरडला.
"ओह गॉड.. डेव्हिड बघुन पळ यार."
तोच एक मोठा आवाज आला. त्या आवाजाच्या दिशेने दोघांच लक्ष गेल. एक दुसरा मोठा दगड वरच्या दिशेने खाली येत होता. वाटेत येणारा प्रत्येक अडथळा कापत तो दगड सरळ डेव्हिडच्या दिशेने आला आणि ज्या दगडावर डेव्हिड आदळला त्या दगडावर तो दगड आदळला. चार्ल्सच्या अंगावर एक मोठी रक्ताची चिळकांडी उडाली. त्या दोन्ही दगडाच्या मधे डेव्हिडच्या शरीराचा अक्षरशा चेंदामेंदा झाला आणि रक्ताचा लोट उडाला. ते पाहुन चार्ल्सच्या पायातले त्राणच गेले.
"डेव्हिड......"तो पुन्हा एकदा जोरात ओरडला.
आता मात्र चार्ल्स पुरता घाबरला होता. समोर आपला भाऊ अशा भयानक अवस्थेत मरतो आहे हे पाहून तो रडू लागला. काय होत आहे कोण करत आहे हे काहीच त्याला कळत न्हवत.
"कोण आहे? अरे समोर येऊन वार करना. लपुन छपून काय वार करतो. हिम्मत असेल तर समोर ये आणि बघ मग काय हाल करतो तुझे.." चार्ल्स उरली सरली शरीरातील ताकत गोळा करुन बोलला. बोलला कसला.. फडफडला म्हणाल तरी योग्य.
ची ची ची ची ची.. आवाज करत काहीतरी त्याच्या पाठीमागुन सरकन निघुन गेले आणि समोरच्या झुडपात घुसले. भीतीने गांगरलेल्या चार्ल्सने त्या दिशेने पाहत जवळ असणार्या बंदूकिने त्या झुडपावर अंधाधुंद गोळीबार केला. डोळे मिटूनच तो फायर करत होता. बंदूकितील शेवटची गोळी संपेपर्यंत तो फायर करत राहीला आणि शेवटी तो आवाज थांबला. गोळ्या संपताच त्याला जाणीव झाली की तो आवाज थांबला आहे. त्याने डोळे उघडले आणि समोर पाहिले. झुडपात काही हलचाल होत न्हवती. त्याने बंदूक खाली टाकली आणि स्वतःच्या गुडघ्यवार खाली बसुन मोठमोठ्याने रडू लागला. पण त्या भयाण जंगलात त्याला ऐकणार कोणीच न्हवत फक्त एक गोष्ट सोडून. हो एक गोष्ट सोडून.. ती एक गोष्ट त्या सर्वांचा पाठलाग ते जंगलात आले पासून करत होती आणि एक एक करत सर्वाना मारत होती. पण ती गोष्ट काय आहे हे कोणालाच कळले नाही.
चार्ल्सच्या डोळ्यासमोरुन आता आपले एक एक साथीदार कसे मरण पावले ते चित्र सरकले आणि शेवटी डेव्हिड.. त्याचा लहान भाऊ.. किती प्रेमाने त्याला वाढवल होत त्याने. तो लहान असतानाच आई वडील दोघे मरण पावले. त्यांनतर चार्ल्सनेच डेव्हिडला लहानाचे मोठे केले. आणि आज... आज तोच डेव्हिड त्याच्या डोळ्यासमोर मारला गेला आणि तो काही. काहीच करु शकला नाही.
आता मात्र चार्ल्स बिथरला. तो आवेगाने उठुन उभा राहिला आणि त्या अजाण गोष्टीला तो ललकारु लागला.
"अरे हट.. काय वार करतो तू भेखडासारख. हिम्मत असेल तर ये समोर. चल ये सामोरा..." आणि तो स्वताभोवती गोल गोल फिरु लागला. अचानक त्या जंगलात एकदम सर्व स्थिर झाले. झाडाचे पानही हालत न्हवते साधे. एक क्षण सर्व काही स्थिर झाले आणि पुन्हा अचानक जोरात वारे वाहू लागले. ते वारे इतके प्रचंड जोरात वहात होते की चार्ल्स समोर पाहू शकत न्हवता की काय आहे. अचानक त्याच्या नजरेसमोर ती गोष्ट उभी ठाकली. तिला पाहूनच याच सर्व अवसान गळून गेल.
"क...क...कोण आहेस तू...? आ..आ.. आणि मी काय बिघडवल आहे तुझे..? कृपा करुन मला सोडून दे.. मी परत कधीच इकडे नाही येणार... आणि इथे काय झाले कोणालाच नाही सांगणार.." चार्ल्स मरणाच्या भीतीने बोलत होता. आपण काय करतो आहे आणि समोर काय आहे हे त्याचे त्यालाच कळत न्हवत. समोरुन काहीही प्रतिसाद आला नाही. ती गोष्ट हळूहळू पुढे सरकू लागली. तसा चार्ल्स मागे सरकू लागला पण त्याला जागचे हलता येईना. त्याचे पाय जणु तिथेच घट्ट जखडले होते. बघता बघता ती गोष्ट त्याच्या जवळ आली.
"अ..अ..अ..आ........."चार्ल्स जोरात ओरडला.. पुढच्या क्षणी त्याच्या मानेवर एक वार झाला आणि त्याचे मस्तक हवेत भिरकवले गेले. ते मस्तक शेजारच्या वाहणार्या ओढ्यात पडले आणि वाहत खालच्या दिशेने निघून गेले. उरलेले शरीर रक्ताच्या थारोळ्यात तडफडत पडले होते. बघता बघता चार्ल्सही मृत्युच्या जाळ्यात ओढला गेला पण हे पहायला तिथे फक्त ती गोष्ट आणि ते जंगल होते बाकी कोणी नाही...
"अरे हट.. काय वार करतो तू भेखडासारख. हिम्मत असेल तर ये समोर. चल ये सामोरा..." आणि तो स्वताभोवती गोल गोल फिरु लागला. अचानक त्या जंगलात एकदम सर्व स्थिर झाले. झाडाचे पानही हालत न्हवते साधे. एक क्षण सर्व काही स्थिर झाले आणि पुन्हा अचानक जोरात वारे वाहू लागले. ते वारे इतके प्रचंड जोरात वहात होते की चार्ल्स समोर पाहू शकत न्हवता की काय आहे. अचानक त्याच्या नजरेसमोर ती गोष्ट उभी ठाकली. तिला पाहूनच याच सर्व अवसान गळून गेल.
"क...क...कोण आहेस तू...? आ..आ.. आणि मी काय बिघडवल आहे तुझे..? कृपा करुन मला सोडून दे.. मी परत कधीच इकडे नाही येणार... आणि इथे काय झाले कोणालाच नाही सांगणार.." चार्ल्स मरणाच्या भीतीने बोलत होता. आपण काय करतो आहे आणि समोर काय आहे हे त्याचे त्यालाच कळत न्हवत. समोरुन काहीही प्रतिसाद आला नाही. ती गोष्ट हळूहळू पुढे सरकू लागली. तसा चार्ल्स मागे सरकू लागला पण त्याला जागचे हलता येईना. त्याचे पाय जणु तिथेच घट्ट जखडले होते. बघता बघता ती गोष्ट त्याच्या जवळ आली.
"अ..अ..अ..आ........."चार्ल्स जोरात ओरडला.. पुढच्या क्षणी त्याच्या मानेवर एक वार झाला आणि त्याचे मस्तक हवेत भिरकवले गेले. ते मस्तक शेजारच्या वाहणार्या ओढ्यात पडले आणि वाहत खालच्या दिशेने निघून गेले. उरलेले शरीर रक्ताच्या थारोळ्यात तडफडत पडले होते. बघता बघता चार्ल्सही मृत्युच्या जाळ्यात ओढला गेला पण हे पहायला तिथे फक्त ती गोष्ट आणि ते जंगल होते बाकी कोणी नाही...
ती गोष्ट आलेल्या वाटेने परत गेली. जंगल शांत झाले. आज पुन्हा एकदा अमेझोनच्या त्या घनदाट जंगलाने गेलेले निष्पाप बळी पाहिले....
क्रमशः...
असे काय आहे हे जंगल आणि या जंगलाचे रहस्य..??? जाणून घेऊयात लवकरच.. वाचत रहा.... एक काल्पनिक कथा...
The untold truth of amezon...
The untold truth of amezon...