खुर्ची
(लघुकथा)
लेखन :- शशांक सुर्वे
कोवळं ऊन....आजूबाजूला हिरवागार निसर्ग...गुलाबी थंडी..झाडाच्या फांद्यातून सोनेरी मंद लेझर लाईटीप्रमाणे नागमोडी रस्त्यावर पडलेले सूर्यकिरण त्या रस्त्यावरून धावणारी अमोलची कार....सोबतच्या सीट वर त्याची पत्नी आणि मागच्या सीट वर बसलेले त्याचे आईवडील......"गाणं कोणतं लावावं" ह्या एक गोड वादानंतर वडिलांना ओके असा अंगठा दाखवत हार पत्करून अमोलने किशोर कुमार यांचे "वादा करो नही छोडोगे तुम मेरा साथ" हे गाणं प्ले केलं.....तो त्याची आई आणि वडील तिघे जण किशोर कुमारांना साथ देत गुणगुणत होते बाजूला बसलेल्या साधना बरोबर नजरेची खेळी करत अमोल मस्त ड्राइव्ह करत होता.....अखेर त्यांची गाडी विल्सन बीच वर पोहोचली तिथे मात्र ह्या सुखी कुटुंबाने फुल्ल टु धमाल केली.....विल्सन बीचवर तो आधीही आला होता पण आजचे विल्सन बीच खूपच सुंदर निळेशार दिसत होते......मुळात ते विल्सन बीच वाटतच नव्हते ते एका फॉरेन कंट्री मधील प्रसिद्ध बीच किंवा त्याहूनही सूंदर वाटत होते गुडघ्याएवढ्या पाण्यात आजूबाजूला सुंदर सुंदर मासे,शंख शिंपले रंगीत चमकदार रंगीबेरंगी खडे उन्हात अगदीच चमकत होते पण ह्यापेक्षा त्याच्या आईवडिलांच्या चेहऱ्यावरील आनंद,ओले केस सावरत उभी असलेली त्याची बायको साधना...अमोलला स्वर्गसुख देत होती......सगळे क्षण तो डोळ्यात साठवत होता.....अचानक त्याचे डोळे विस्फारले त्याच्या हातात काही हालचाल होऊ लागली अमोलचे डोळे हळूहळू जड होत होत बंद झाले.....जेव्हा त्याचे डोळे उघडले तेव्हा तो त्याच्या अँटिक रूम मध्ये होता.....उजव्या हाताच्या तळव्याला त्याने मोबाईल टेप ने बांधला होता जेणेकरून झोपेत मोबाईल हातातून पडू नये... त्याच मोबाईलमध्ये व्हायब्रेशन होऊन अलार्म वाजत होता......थरथरत्या हाताने अमोलने मोबाईलचा अलार्म ऑफ केला सकाळचे 7 वाजत आले होते.....रात्री अमोल त्या खुर्चीवरच झोपला होता एव्हाना आजकल तो रोज ह्याच खुर्चीवर झोपत होता त्याने खुर्चीवरून उठण्याचा प्रयत्न केला पण आज त्याला जास्तच अशक्त वाटत होते थरथरत तो उठू लागला तेव्हा अशक्तपणामुळे उभं राहताच तो खाली कोसळला.....अमोलचे डोके गरगरत होते खोलीतल्या सगळ्या वस्तू आपल्याभोवती फिरत आहेत अस त्याला वाटत होतं त्याची नजर त्या खुर्चीवर गेली ती आता थोडी लालसर रक्तवर्ण वाटत होती तिच्यावर एक वेगळीच चमक आली होती.....अमोलने मान झटकली आणि अंगातला सगळा जीव एकवटून तो उभा राहिला समोर ती लालसर खुर्ची होती आणि त्या खुर्चीच्या मागच्या भिंतीवर त्याची आई,वडील आणि त्याची बायको ह्यांचे हार घातलेले फोटो होते ते फोटो बघून अमोलला रडू कोसळलं......एकटेपण काय असत हे त्याला जाणवत होतं आणि ती जाणीव त्याला अंतकरणातून कुरतडत होती
डॉक्टर अमोल बिराजदार.....पूर्ण जिल्ह्यातील एक नावाजलेले नाव.....आईवडिलांनी मोठ्या कष्टाने अमोलला डॉक्टर बनवले होते आणि ह्याच कष्ठाची जाणीव ठेवत अमोल एक नावाजलेला डॉक्टर बनला होता अनेक वैद्यकीय क्षेत्रात अवघड अवघड परीक्षा देऊन तो एक मोठा डॉक्टर बनला होता एवढा मोठा की सर्जरी साठी त्याचे विदेश दौरे वाढू लागले.....आईवडिलांचे स्वप्न त्याने पूर्ण केले होते......आयुष्यातला एक महत्वाचा टप्पा पार पडला होता आता दुसरा टप्पा म्हणजे लग्न......नुकतंच आईवडिलांच्या संमतीने त्याने साधना बरोबर लग्न अगदी थाटामाटात केलं होतं.....लग्नानंतर तो बराच खुश होता कारण साधना अगदी तशीच होती जश्या मुलीची त्याने भूतकाळात स्वप्ने बघितली होती साधना आणि अमोलच्या आईचं नातं लवकरच घट्ट जमलं होतं एकूणच सगळं सुरळीत सुरू होतं लग्नाच्या आनंदानंतर दोन महिन्यांनी तो आफ्रिकेत एका पेशंटच्या सर्जरीसाठी पोहोचला.....अच्छा अमोल बद्दल एक महत्वाची गोष्ट सांगायची राहिलीच.....अमोलला अँटिक वस्तू संग्रही ठेवण्याचा छंद होता..... आणि आता त्याच्याकडे अमाप पैसा असल्यामुळे त्याने तो आपला छंद बराच वाढवला होता.....तो ज्या देशात जाई तिथून बऱ्याच वस्तू घरी आणत असे ह्यात जुने कॉइन,घड्याळे,हत्यारे,ज्वेलरी असे अनेक प्रकार होते त्याची एक खोली म्हणजे एक म्युझियमच होती......आफ्रिकेत तो पहिल्यांदाच आला होता....आपलं ऑपरेशन यशस्वीपणे पूर्ण करून त्याने तिथल्या एकाला आपल्या छंदाविषयी सांगितलं.....त्याने अमोलला सांगितलं की
"सर इथे अश्या दुर्मिळ वस्तू मिळणे तसे कठीणच आहे.....इथले ह्या भागात राहणारे लोक थोडे विचित्र आहेत ह्यांचा विश्वास ब्लॅक मॅजिक सारख्या गोष्टीवर आहे"
ब्लॅक मॅजिक हे नाव ऐकून अमोल थोडा उत्सुक झाला त्याने ह्या गोष्टी पुस्तकात वाचल्या होत्या.....अमोलने जोसेफला लगेच ह्या गोष्टीबद्दल विचारले
"सर ह्या भागात अश्या गोष्टीचं पूर्ण मार्केट आहे....इथून चार किलोमीटरवर तुम्हाला जगातल्या सगळ्यात विचित्र गोष्टी बघायला मिळतील....मी नास्तिक आहे त्यामुळे असल्या गोष्टी मानत नाही पण तुम्हाला जर इंटरेस्ट असेल तर तुम्ही बघून येऊ शकता....पण जरा सांभाळून त्या मार्केट मधले लोक पूर्णपणे मॅड आहेत "
जोसेफने सांगिल्याप्रमाणे अमोल त्या ब्लॅक मॅजिक मार्केटमध्ये पोहोचला आणि तिथला सगळा प्रकार तो आ वासून बघत होता.....मानवी कवट्या,माकडाची मुंडकी,वाघाची कातडी,पक्ष्याची पिसे,वेगवेगळ्या जनावरांची हाडे असल्या वस्तू भाजी विकावी तश्या तिथे विकल्या जात होत्या अमोलला ह्या गोष्टी जराही किळसवाण्या वाटल्या नाहीत उलट तो सगळ्या गोष्टी उत्सुकतेने बघत होता.....अचानक त्याची नजर एका दुकानावर गेली......काचेच्या दारातून अनेक कलात्मक वस्तू दिसत होत्या ते दार उघडून तो आत गेला......इथे मात्र सगळं नीटनेटकं दिसत होतं.....सगळं समान लाकडी आणि कलात्मक होतं......ह्या ब्लॅक मॅजिक मार्केटमध्ये हे दुकान तस वेगळं वाटत होत......त्या मार्केट मध्ये वेगवेगळ्या प्राण्यांची हाडे,कवट्या,कुबट वास तसेच आलेल्या गिर्हाईकावर विचित्र मंत्र बोलणारे आफ्रिकी दिसत होते पण ह्या दुकानात शांतता होती मंद सुगंध पसरला होता.....अमोलची नजर एका खुर्चीवर पडली.....काळ्या लाकडात घडवलेली ती खुर्ची खूपच सुंदर आणि जुनी वाटत होती....वेगवेगळी नक्षी,त्यावर कोरलेली अनोळखी भाषा आणि एखाद्या माणसाच्या हातावर जश्या शिरा असतात तसेच त्या खुर्चीवर उभार होते ह्या शिरांचे जाळे त्या खुर्चीवर सगळीकडे पसरले होते....स्पष्ट दिसत होते...अशी डिझाइन आहे की नेमका काय प्रकार आहे?? हे अमोलला समजत नव्हतं....तो एकटक त्या खुर्चीकडे बघत होता अचानक कुणीतरी त्याच्या खांद्यावर हात ठेवला आणि अमोल झटकन शुद्धीवर आला.....त्याने मागे बघितले एक सुंदर सोनेरी केसांची महिला स्मितहास्य करत वरून खाली अमोलला बघत होती.....अमोलने सांगितलं की तो भारतातून आला आहे हे ऐकून ती अजून खुश झाली.....तासभर इकडंतिकडच्या गप्पा रंगल्या आणि अमोलने साराला त्या खुर्चीबद्दल विचारले
"ओहहहह.....ही खुर्ची.....ही आफ्रिकेच्या इतिहासातले महान मांत्रिक ओबाटा ह्यांची आहे.....त्यांनी दुर्मिळ अश्या लाकडापासून ही घडवून घेतली आहे..हे लाकूड आता मिळणे कठीणच आहे...तुला आवडली का??"
"ओहहहह ऑफ कोर्स.....मला ही खुर्ची खूप आवडली.....आणि मी तुला हेच विचारणार होतो की ही खुर्ची विकाऊ आहे का??"
अमोलच्या प्रश्नाने सारा खुश झाली
"ओके पण ह्या खुर्चीचा मालक होण्यासाठी तुला तुझा हात मला दाखवावा लागेल"
साराची ही अजब मागणी ऐकून अमोल गोंधळला पण त्याने आपला हात साराला दाखवला.....सारा अमोलचा हात बघत होती काहीवेळ अमोलचा हात बघून तिने आपला चष्मा काढला आणि मोठ्या आनंदाने अमोलकडे बघत ती म्हणाली
"ओहहहह येस.....खुर्चीने तुला निवडलं आहे.....तू ही खुर्ची घेऊन जाऊ शकतोस"
अमोलची नजर अजूनही त्या खुर्चीवर होती.....साराकडून होकार मिळताच अमोलने लगेच त्या खुर्चीची किंमत विचारली
"तू फक्त शिपिंग चार्ज पे कर आणि ही खुर्ची घेऊन जा.....तू आमच्या देशाचा पाहुणा आहेस आणि आज माझा मूड पण चांगला आहे त्यामुळे माझ्याकडून तुला हे गिफ्ट समज"
साराचे हे बोलणे ऐकून अमोल जाम खुश झाला.....तो तिला "thank you" म्हणून बाहेर निघाला साराची ती स्मितहास्य करणारी एकटक नजर अमोलला विचित्र आणि कपटी वाटत होती पण ती सुंदर खुर्ची मिळाल्याचे समाधान त्याच्या चेहऱ्यावर होते
दोन दिवसांनी अमोल घरी आला आणि 10 दिवसांनी ती खुर्ची अमोलच्या घरी पार्सल आली.....अमोलने पार्सल फोडले आणि त्या खुर्चीकडे बघतच राहिला कमालीची सुंदर आणि नक्षीदार होती ती.....अमोलने ती उचलून आपल्या अँटिक वस्तूच्या रुम मध्ये ठेवली......आपल्या बिझी लाईफ मधून कधी कधी विरंगुळा म्हणून अमोल आपल्या अँटिक रूम मध्ये पोहोचत असे......खोलीत पोहोचताच नेहमी तो आश्चर्यचकित व्हायचा कारण ती खुर्ची सतत आपली जागा बदलत असे कधी ह्या कोपऱ्यात कधी त्या कोपऱ्यात पण अमोल ह्या गोष्टीकडे जास्त लक्ष देत नव्हता.....त्याचे वडील सुद्धा कधी कधी अँटिक रूममध्ये येत असत त्यामुळे भुताटकी वैगेरे असा अमानवी वैगेरे विचार अमोलच्या डोक्यात आलाच नाही......
त्या दिवशी रविवार होता.....अमोलने सलग 2 दिवसांची सुट्टी मिळवली होती.....खूप दिवसांनी तो आपल्या कुटुंबासहित ट्रिपला जाणार होता.....कार तो चालवत होता बाजूला साधना आणि मागे त्याचे आईवडील.....हायवेवरून त्याची गाडी अगदी सुसाट चालली होती....न जानो अचानक अमोलचे डोळे बंद झाले....डोळ्यासमोर ती काळी खुर्ची हलताना दिसली आणि अमोलचा पाय जोरात ब्रेकवर पडला.....गाडी पलटी झाली....पाच सहा वेळा उलटी पलटी होऊन गाडी बाजूला कोसळली अमोल बेशुद्ध झाला......तब्बल 5 दिवसांनी त्याला शुद्ध आली डोक्यावर मार लागल्याने तो ऍडमिट होता जेव्हा तो घरी आला तेव्हा त्याच्या आईवडिलांचे आणि बायकोचे अंतीमसंस्कार झालेले होते.....अचानक ह्या घटनेने ह्या धक्क्याने मात्र अमोल पुरता आतून कोसळून गेला.....एक हसत खेळतं कुटुंब उध्वस्त झालं होतं अमोलला त्यांचे शेवटचे दर्शनही मिळालं नाही......सगळं काही डोळ्यासमोरून जात होतं....लहानपणापासून त्याच्या स्वप्नासाठी राबणारे आईवडील त्याची प्रेमळ बायको सगळे त्याला सोडून गेले होते.....हे दुःख त्याला नीट झोपू नव्हे जगू देणारे नव्हते काहीकाळ स्वतःला संपविण्याचे विचार सुद्धा त्याच्या डोक्यात येऊ लागले पण ह्याने काहीच साध्य होणार नव्हतं.......काही दिवस पाहुण्यांनी,मित्रमंडळीनी त्याला आधार दिला पण नंतर अमोल एकटा पडला एवढा मोठा बंगला त्याला खायला उठला होता......महिनाभर तरी तो जॉब वर गेला नव्हता.....ते त्याच्या जवळचे तीन चेहरे अगदी त्याच्या डोळ्यासमोर येत होते......खूप दिवसाच्या अस्वस्थते नंतर तो आपल्या अँटिक वस्तूच्या रूम मध्ये आला.....अचानक त्याला आठवलं....गाडी चालवताना जेव्हा त्याचे डोळे मिटले होते तेव्हा हीच खुर्ची त्याच्या डोळ्यासमोर आली होती......काहीतरी वेगळं होत ह्या खुर्चीमध्ये पण त्याच मन मानायला तयार नव्हतं.....रात्रीच जेवण करून तो ह्या अँटिक रूम मध्ये आला मन रमण्यासाठी अमोलने काही वस्तूंची साफसफाई केली.....नंतर मोबाईलवर गाणी लावून तो ह्या खुर्चीवर बसला......किशोर कुमार ह्यांची गाणी ऐकत ऐकत त्याचे डोळे थोडे जडजड होऊ लागले तो खुर्चीवरच झोपी गेला
लगबग सुरू होती.....त्याचे आईवडील कधीच कारमध्ये येऊन बसले होते.....साधना आणि अमोल मागे राहिले होते किचन मध्ये काहीसे प्रेमळ चाळे करून खिडकीतून बाहेर येऊन हाक मारणारे वडील त्याला दिसले आणि दोघेही चाचपून भानावर आले आणि गाडीच्या दिशेने धावले एकमेकांकडे बघत स्मितहास्य करीत प्रवास सुरु झाला.....वेगळीच दुनिया होती ही.....रस्ते अगदीच रिकामे होते....एक दोन माणसे रस्त्यावर दिसली की एखाद्या ओळखीच्या मित्राप्रमाणे अमोलला बोलावून विचारपूस करत असत....एक दोन देवस्थाने करून त्यांनी एका सरोवरात बोटिंग केली......कमालीचा भाग होता हा रिकामे रस्ते,उंच इमारती,टापटीप लोक एखाद्या स्मार्ट सिटी सारख किंवा एखाद्या पृथ्वीवरच्या स्वर्गासारखं......इथला येणाजनारा अमोलच्या कुटुंबियांना आदर देत होता एव्हाना हॉटेलमध्ये जेवणानंतर पैसे सुद्धा मागत नव्हते इथले लोक......रात्री मुव्ही बघून हे कुटुंब घरी आला.....हा आजचा दिवस मात्र अमोलच्या आयुष्यात कधीच जगला नाही किंवा पहिला नाही इतका अविस्मरणीय होता......एवढं फिरून ड्राइव्ह करून अमोलला जराही कंटाळा आला नव्हता घरी येताच तो शांत झोपी गेला
स्वप्नात त्याचे डोळे झाकले आणि खऱ्या आयुष्यात त्याचे डोळे उघडले अमोल धापा टाकत होता त्याने आजूबाजूला बघितले.....रात्रीची सकाळ झाली होती आणि तो ह्या खुर्चीवरच झोपून होता.....पण रात्री जे त्याने स्वप्न बघितले होते ते अगदी सत्यवत होते अमोलला अस वाटत होतं की तो एक दिवस त्याने आपल्या फॅमिली सोबत एन्जॉय केला आहे....कमालीचा दिवस होता तो.....साधनाचा तो स्पर्श....आई वडिलांची प्रेमळ हाक तो विसरू शकत नव्हता.....खुर्ची वरून उठताना त्याला थोडा अशक्तपणा वाटत होता पण अमोलने स्वतःला सावरले.....काहीतरी जादू होती त्या खुर्चीत.....कारण दुसऱ्या दिवशी सुद्धा तो ह्या खुर्चीवर बसला तेव्हा तो आपल्या कुटुंबासोबत होता......खुर्चीवरुन उठताना अमोलला अशक्तपणा जाणवायचा पण रात्री येऊन त्या खुर्चीवर बसून झोपणे त्याचे रोजचे झाले कधी कधी खुर्चीवरून सकाळी उठताना तो खाली कोसळायचा पण रात्री आपल्या कुटुंबाची भेट त्याला सगळं विसरायला लावायची अगदी हे सुद्धा की काही दिवसातच अमोलचे वजन 70 किलो वरून 30 किलोवर आलं होतं.....काही दिवसातच अमोलच्या अंगाचा सापळा झाला होता गाल पूर्णपणे आत जात होते.....त्याला जेवण जात नव्हतं पण स्वतः डॉक्टर असल्यामुळे तो स्वतःला सलाईन लावून जिवंत ठेवत होता......आपल्याला काय होतंय?? ह्याचे निदान त्याला स्वतःला लागत नव्हते त्याचे दिवस रात्रीचा प्रवास आठवून खुश होण्यात आणि रात्र त्या स्वप्नवत दुनियेत हरवून जाण्यात चालले होते.....त्या काळ्या खुर्चीवर बसून आपल्या फॅमिली बरोबर तो कधी परदेश दौऱ्यावर कधी कुणाच्या लग्नात कधी कुठल्या देवस्थानावर पोहचत असे....ह्यात तो असा काही हरवला होता की अशक्तपणामुळे अमोलला चालता येईना झालं....त्याचे मास लोम्बत होत एखाद्या हाडाच्या सापळ्यात जीव यावा असा तो भासत होता......
आज रात्री जवळपास रांगत रांगत तो अँटिक रुम मध्ये आला होता......एकमजला चडून यायला तब्बल तासभर लागला होता इतका अशक्त तो झाला होता तोंडातून फक्त हवा निघत होती पण आज रात्री स्वप्नात आपण आईवडिलांच्या लग्नाचा वाढदिवस करायचा आहे असं ठरवून रांगत धडपडत त्या खुर्चीजवळ येऊन पोहोचला ती काळी खुर्ची आता लालसर दिसत होती त्यावर जो शिरांचा आकार होता तो लाल दिसत होता.....अमोल घाम्याघुम झाला होता.....त्याच्या शरीरात त्राण नव्हता तरी तो त्या खुर्चीजवळ आला आणि तिच्यावर बसला..... त्याने घाईघाईने डोळे मिटले आता तो एका समारंभात होता.....सगळे पाहुणे आले होते सगळीकडे लगबग होती dj वाजत होता....खाद्यपदार्थांचा घमघमाट सुटला होता समोर एक टेबल होता त्यावर एक मोठा केक ठेवला होता.....समोर त्याचे आईवडील होते....ते स्मितहास्य करीत त्याला बोलवत होते.....अमोल त्यांच्या दिशेने चालला होता अचानक त्याला सगळं अंधुक अंधुक दिसू लागलं.....आजूबाजूचे सगळे लोक गायब होऊ लागले हवेत विरघळू लागले......आजूबाजूला सगळीकडे अंधार होता....कुणीतरी त्याला बोलवत होते जीवाच्या आकांताने ओरडून जागं करू पाहत होते तो आवाज त्याचा आईचा होता त्या ओरडण्याने रडण्याने त्याचे डोळे हळूहळू उघडू लागले अमोलला जाग येऊ लागली
"उठ.....उठ रे बाळा.....ते सगळं खरं नाही आहे....तू स्वप्नात जगत आहेत....तिथे त्या राक्षसाची सत्ता आहे....तो राक्षस तुला मारून टाकील रे उठ....जागा हो"
अमोल जडजड डोळ्यांनी बाजूला बघू लागला तो आपल्या अँटिक रूम मध्ये होता....बाजूला काही धूसर आकृत्या आकार घेत होत्या त्यांचे चेहरे थोडे अस्पष्ट होते तरी त्या तीन आकृत्या त्याचे आईवडील आणि त्याच्या बायकोची होती हे त्याला जाणवत होते त्या धूसर आकृत्या थोड्या प्रकाशमान वाटत होत्या त्या तिघांनी अमोलच्या डाव्या हाताला पकडलं होतं
"तुला जगायचं आहे बाळा.....निदान आमच्यासाठी तरी तुला जगावच लागेल.....तो राक्षस तुला कुरतडत आहे तुला आज घेऊन जाणार आहे.....पण तुला जगावं लागेल"
बाबांच्या ह्या वाक्याने अमोल पुरता भानावर आला त्याने आपल्या उजव्या हाताकडे बघितलं त्या खुर्चीच्या हाताने अमोलचा उजवा हात जखडला होता......एखाद्या वेली प्रमाणे त्या खुर्चीतून काळ्या वेली बाहेर येऊन अमोलच्या हातात एखाद्या इंजेक्शन सारख्या घुसून त्याचं रक्त शोषित होत्या....रोज हाच प्रकार होत होता....रोज त्याला स्वप्नवत ठेवून त्याच रक्त शोषले जात होतं....अमोल इतका अशक्त झाला होता की जीवन आणि मरण ह्यांच्या मधल्या अवस्थेत तो होता.....म्हणून कदाचित त्याला आपले मृत आईवडील आणि पत्नी दिसली असेल.....पण त्याचं रक्त शोषल जात होतं.....ती खुर्ची अमोलच रक्त शोषून त्याला अशक्त करीत होती.....त्याचे डोळे जडजड होत होते....कधी बाजूला त्याचे कुटुंब दिसायचे कधी दुसऱ्या बाजूला ते जे काही होत ते.....लाल डोळ्यांच काळं कुट्ट 8 फूट उंच....त्याचे हात जमिनीला टेकत होते...थोडं अशक्त वाटत होतं म्हणून तर एखाद्या धुराप्रमाणे आकार बदलत होतं..त्याने आपला काळा जबडा उघडला होता....त्या जिवंत खुर्चीने एकदाका अमोलचा जीव घेतला की त्याची आत्मा खाणारा तो जबडा आ वासून उभा होता पण अमोल भानावर आल्याने ती काळी शक्ती बेचैन झाली होती खुर्चीची पकड मजबूत करत होती
"अहो तुम्ही हार मानू नका.....तुम्ही लढा ह्याच्याशी....ह्यानेच तुमचं कुटुंब दूर केलं तुमच्यापासून"
"बाळा तू जगायला पाहिजेस.....माझा पोरगा हार मानणारा नाही......तू जर ह्यांच्याकड गेलास तर तुझ्या ह्या बापाच्या आत्म्याला कधीच शांती मिळणार नाही"
धूसर आकृतीतुन येणारा तो बायकोचा आणि बाबांचा आवाज आणि उजवीकडून त्याला न्यायला आलेल्या काळ्या शक्तीचा आवाज......अमोलचे रक्त शोषले जात होतं.....अखेर त्याने अंगातला सगळा जीव एकवटला......त्या खुर्चीने त्याचा उजवा हात घट्ट पकडला होता आपल्या अंगातील सगळे बळ एकवटून त्याने ती खुर्ची ओढायला सुरवात केली....बाबांच्या आवाजाने तो पुरता भानावर आला होता....कित्येक दिवसाचे संमोहन आज तुटले होते......ओढून ओढून धडपडत त्याने अखेर ती खुर्ची बाजूच्या रूम मध्ये आणली.....त्याचीच लॅब होती ती.....तिथे तो छोटेमोठे प्रयोग करायचा.....तिथले सर्जन ब्लेड घेऊन त्याने त्या काळ्या वेली तोडायला सुरवात केली पण रक्ताच्या प्रभावाने त्या वेली दगडासारख्या घट्ट आवळून बसल्या होत्या.... त्या वेलींचा रक्त ओढून घ्यायचा वेग वाढला होता.....अमोलचे डोळे जडजड होऊ लागले.....डोळ्यासमोर अंधारी येऊ लागली.....प्रयत्न कमी पडत होते....ती शक्ती आपला काळ्या दातांचा लांब जबडा काढून उभी होती थरथरत्या हाताने अमोलने बाजूच्या टेबलावरच्या एका बॉटलचे झाकण उघडले आणि थरथरत्या हाताने ती बॉटल आपल्या तोंडाला लावली......विष होत ते.....एका टेस्टिंग वेळी चुकीने बनलेलं जालीम विष......काही दिवसांपूर्वी अमोलने स्वतः प्रक्रिया करून बनवलं होतं......काहीही करून त्याला त्या काळ्या शक्तीच्या आहारी जायचं नव्हतं......त्याचं नरड विषाच्या प्रभावाने जळत चाललं होतं ते विष त्याच्या रक्तात भिनत होत आणि पर्यायाने अमोलच्या रक्तातून त्या खुर्चीच्या सजीव शिरांमध्ये ते विषारी रक्त जात होतं......अमोल त्या काळ्या शक्तीकडे बघत हसत होता आता तो त्या खुर्चीच्या माध्यमातून मरणार नव्हता त्याचे मरण आता त्याने स्वतः निवडले होते.....अमोलचे डोळे जड जड होऊ लागले आणि तो खाली कोसळला.....त्याने जेव्हा शेवटचे डोळे बंद केले तेव्हा ती काळी आकृती रूम मधून बाहेर जात होती
हळूहळू डोळे उघडले गेले.....अमोल एका हॉस्पिटलमध्ये बेडवर ऍडमिट होता.....त्याच्यासमोर त्याचा मित्र त्याचे चेकअप करत होता....अमोलला जाग आलेलं पाहून दीपक खुश झाला
"मी इथे कसा??"
दीपक बोलू लागला
"अरे दोन दिवसांपूर्वी रात्री मला फोन आला की तुझी प्रकृती सिरीयस आहे लवकर घरी या....मी घरी आलो तर तू जमिनीवर पडला होतास आणि बाजूला एक खुर्ची जळत होती.....मग मी तुला उचलून आणून इथे ऍडमिट केले......मला तो आवाज थोडा परिचित वाटत होता पण सोड......काय झालं होतं तुझ्याबरोबर?? आणि साल्या काय अवस्था करून घेतली आहेस स्वतःची??"
दिपकच्या ह्या प्रश्नांची उत्तरे अमोलला द्यावीशी वाटली नाही.....तो फोन कुणी केला हे तो जाणून होता.....त्याला अजून जगायचं आहे असा त्याला आदेश आहे आणि तो जगला देखील.............(समाप्त)
लेखन :- शशांक सुर्वे
कथा कशी वाटली???.....ह्याबद्दल आपले बहुमूल्य अभिप्राय कमेंटबॉक्समध्ये जरूर नोंदवा.......धन्यवाद