केशवा
शेजारचा सुकेश पळतच माझ्या केबिनमध्ये घुसला.
“काय झाल? एवढा का घाबरलास सुकेश ?”
मी म्हणाले.तस क्षणाचाही विलंब न लावता ईकडे तिकडे घाबरून बघत माझ्या कानाजवळ तोंड आणत अतिशय हळु अन सावध आवाजात सुकेश म्हणाला की,“ डॉक्टर मॅडम..केसंऽऽ..........केसं.....सगळीकडं केसच केसं........”
सुकेश माझ्या बाजुलाच रहायचा.विस पंचवीशीचा तरून असावा मात्र जख्ख म्हातारा दिसायचा.शरीरयष्टीने तो एकदम हडकुळा दिसत होता.शरीरात मांस असाव की नाही ईतपत संशय घेण्याजोगे त्याचे शरीर होते.अंगाची चामडी हडांवर घट्ट चिकटलेली वाटायची.तोंडाचं बोळकं झालेलं तर डोळ्याच्या खोबनितुन त्याचे पिवळट पांढरट डोळे लुकलुकत रहायचे.डोळ्यांच्या वर नाममात्र भुवया होत्या.तर असो.
“हा असा अचानक माझ्या केबिनमध्ये का घुसला असावा? काय झालं असेल? असा काय बरळतोय हा? ह्याच्या डोक्यावर काही परीणाम तर झाला नाही ना ?” मी मनातच स्वगत बोलत होते.
सुकेश अजुनही अस्वस्थपणे ईकडे तिकडे बघत खुर्चीवर अंग चोरून वरमुन बसला होता.त्याने आपल्या हाताच्या मुठीत काहितरी घट्ट पकडून ठेवले होते.तो मला फारच भेदरलेला अन अस्वस्थ दिसत होता.त्याचा अस्वस्थपणा पाहुन काहीतरी भयंकर झालय याचा मला अंदाज आला होताच.
मी टेबलवरची बेल वाजवली.तसा बनसोडे शिपाई पळतच केबिनमध्ये आला.मी त्याला हातातील पानी बॉटल हलवत पाणी आणण्याचा ईशारा केला.तसच चहा आणायलाही सांगितलं.बनसोडे माझा ईशारा समजला आणि आल्यापावली चहा व पाणी आणायला गेला.तसं मी सुकेशकडे बघीतलं आणि त्याला शांतपणे बसलेलं बघुन विचारायला सुरुवात केली.मी शांतपणे त्याच्या नजरेत नजर घातली..मी तशीच पुढे झाली आणि त्याचा हात हातात घेतला.मला त्याची नाडी विचीत्रपणेच पळायलेली जाणवत होती.मी सहजच त्याच्या डोक्यावर हात ठेवला.तर हे काय मला आश्चर्याचा धक्काच बसला.आत्ता पाच मिनिटांपुर्वी तो माझ्या केबिनमध्ये आला असता त्याला ढळढळीत केसं होते.अन आत्ता मात्र माझ्या हाताला त्याच डोकं चक्क गुळगुळीत लागत होतं.मी खाली पाहीलं.फरशीवर त्याचे केसं गळुन पडलेले दिसले.एव्हाणा आत्ता ते सार्या केबिनमध्ये पसरले होते.हे असं का होतेय मी विचारात पडले.
“ती कोणाचेच केस ठेवणार नाही......जाणार .....सगळ्यांचेच केसं जाणार........हे संपुर्ण जग केसविरहीत होणार.....ती येतेय......केशवा.....ऽऽऽ! केशवा.....ऽऽऽ! येतेय बदला घ्यायला......केशवपनाचा...!”
“कोण ती” मी म्हणाले.
तस सुकेश खुर्चीवर उकड बसला अन माझ्याकडे बघुन मला सांगायला लागला.
“डॉक्टर मॅडम ती केशवा हे....ती मह्या खोलीतल्या माळ्यावर रहाते....आंधी हातात टाचणी देते....मग त्या टाचणीनं डोस्क्यात टोचु टोचु छिद्र करते.....मंग त्या छिद्रातुन लांबच लांब.....एक मिटर.....दोन मीटर........मीटरच मिटर......लांबच लांब केस येतात.....अन मंग ती ते केसं उपटुन नेते.....डोस्कं रक्तभंभाळ करून......!” आपल्या गुळगुळीत डोक्यावरून हात फिरवत विचीत्रपणेच हसत हसत तो एकदम गावठी भाषेत सांगत होता.
मला हसु येत होतं पण ते न दाखवता मी म्हणाले,
“असं,तर मग चल मला दाखव कुठे आहे ती, केशवा...!”
मी अस म्हणताच सुकेशने आपल्या घट्ट मुठीतल्या टाचण्या माझ्या टेबलवर टाकल्या आणि खुर्चीवरून टुन्नकन उडी मारून माझ्या केबिनच्या माळ्यावर जाऊन बसला.मी त्याच्याकडे पाहिले...त्याच्या नजरेत एक वेगळीच ओढ,लालसा होती..मी त्याच्या नजरेत पहातच राहिले.....नकळत माझे हात टेबलावर पडलेल्या टाचण्यांकडे गेले....मी एक टाचणी उचलली आणि टच्चकन माझ्या डोक्यात टोचली....मला खुप सुकुन मिळाला.... मला वेदना जाणवतच नव्हती उलट आनंदच होत होता.त्या आनंदाच्या भरात मी एकेक टाचणी उचलुन डोक्यात टोचत होते.मला अविरत आनंद होत होता...या आनंदाच्या भरात मी बेभान होऊन माझ्या डोक्यात टाचण्या टोचत होते...एकेक टाचणी टोचतांनी मला स्वर्गीय सुख मिळत होते....माझं डोकं रक्तभंभाळ झाल होतं.आत्ता त्या प्रत्येक छिद्रातुन लांबच लांब केसं उगवत होते....लांबच लांब.......पहाता पहाता त्या सगळ्या खोलीत केसच केसं झाले होते.क्षणार्धात माझ्या डोक्याला झटका बसला.माझे केस गायब झाले होते.मी डोक्यावरून हात फिरवला.मला माझे डोके गुळगुळीत जाणवत होते...मी हसले...जोरजोरात हसले....हसतच राहीले....हसतांनी मी वर माळ्याकडे बघीतले...सुकेश तिथे दिसत नव्हता.मी टुन्नकन माळ्यावर उडी मारली आणि कोपर्यात बसले....
एवढ्यात केबिनचा दरवाजा वाजला.डॉक्टर टकले आत येवुन खुर्चीवर बसले...त्यांनी टेबलवरची बेल वाजवली....शिपाई बनसोडे पळतच आला...त्याने केबिनचे दार उघडले.डॉ. टकलेंनी टेबलवरची पाण्याची रिकामी बाटली हवेत उडवली अन चहा आणि पाणी मागवले.त्त्यांनी टेबलवर पडलेल्या टाचण्या पाहिल्या आणि टच्चकन्न ऽऽ......!!!
©गोडाती बबनराव काळे, हाताळा, हिंगोली