2015 च्या काळात कल्याणमध्ये घडलेली ही सत्यघटना आहे. कल्याणच्या काळ्या तलावाजवळ एक जुनी चाळ पाडून नवीन बिल्डिंग बांधण्यात आली. त्या बिल्डिंगच्या एका फ्लॅटमध्ये विनोद आणि सविता हे नवविवाहित जोडपे रहायला आले.
विनोद एल. आय. सी. एजंट असल्याने कामानिमित्त दिवसभर बाहेर तर सविता घरी एकटीच असे.
सविताचे आईबाबा लहानपणीच सोडून गेले. तेव्हा ते देवाघरी गेल्याचे तिला सांगण्यात आले होते. आणि ती जशी जशी मोठी होऊ लागली तसे तिच्या मनात, गेलेल्या माणसांबद्दल कुतुहल वाढत गेले. मुळात कोकणी माणसांना भुताखेतावर विश्वास जरा जास्तच.
पावसला असताना लहानपणापासून आजुबाजुच्या मंडळींकडून वेगवेगळ्या भुताखेतांच्या घटना ऐकत राहिल्याने नंतर फेसबुकवर अशा गोष्टी वाचण्याची तिला एक सवयच लागली.
नवीन जागेत रहायला आल्यावर
सुरूवातीला सगळे काही ठिक चालले होते. पण लवकरच सविताने विनोदकडे घरामध्ये विचित्र अनुभव येत असल्याचे भास होत असल्याची तक्रार केली. पण विनोद दुर्लक्ष करत म्हणाला," तु त्या भुतांच्या गोष्टी वाचणे कमी कर म्हणजे काही भास वगैरे होणार नाहीत."
काही दिवसांनी सविताच्या सासरची नातेवाईक मंडळी आली आणि त्या सर्वांचा कुलदेवतेच्या दर्शनाला जाण्याचा प्रोग्रॅम ठरला. सगळी तयारी झाली, फोर व्हीलर पण ठरली. पण ऐन निघण्याच्या दिवशी सविताला मासिक अडचण सुरु झाली. त्यामुळे सगळी मंडळी दर्शनासाठी निघुन गेली आणि सविता घरी एकटीच राहिली. प्रवास दूरचा असल्याने दुसर्या दिवशी सकाळीच ती मंडळी परत येणार होती. आता एक दिवस एक पुर्ण रात्र सविताला घरात एकटीच काढायची होती. घरकाम आणि TV बघण्यात दिवस तर निघुन गेला. पण संध्याकाळ सरून रात्र पडली तशी सविताला भीती वाटायला लागली.
तिने विनोदला फोन केला, इतर नातेवाईक मंडळीचेही फोन ट्राय केले पण कोणाचाच फोन रेंज मध्ये नसल्याने तिला एकटे वाटू लागले.
शेजारील रूम्स मध्ये कोणीही रहावयास आले नसल्याने त्या संपुर्ण बिल्डिंग मध्ये त्या रात्री ती एकटी पडली होती. सुमारे अकरा वाजेपर्यंत बाहेरच्या रस्त्यावर वर्दळ होती. तीही आता कमी झाली. सगळीकडे सामसूम पसरली.
तिने झोपण्याची तयारी केली. मुख्य दरवाजाची कडी आतून लावल्याची खात्री करून बेडरूम मध्ये आली. सर्व खिडक्या बंद केल्या. पुन्हा घरच्यांचे फोन दोन-दोन तीन-तीनदा ट्राय केले पण सगळेच out of reach. झोपण्याचा प्रयत्न केला तर भीतीने झोपच लागत नव्हती.
तिने मनातल्यामनात जप सुरू केला. हळुहळु हलकीशी झोप लागली. मध्यरात्री अचानक जाग आली. हॉलमध्ये काही माणसांची कुजबुज तिला ऐकायला आली. घरची मंडळी आलीत म्हणून तिला आनंद झाला पण दुसर्याच क्षणी तिला आठवलं की झोपण्यापूर्वी आतुन दरवाजा बंद केलाय. आता मात्र ती जास्तच घाबरली. त्यांच्या बोलण्याचा आवाज थांबला. लाईट्स लाऊन हिम्मत करत ती हॉलमध्ये आली. तिथे कोणीच नव्हतं. अचानक सर्व रूम्स मधील लाईट्स ऑन-ऑफ होऊ लागल्यात आणि पुर्ण घरातील लाईट्स गेले. तिने मोबाईलचा टॉर्च ऑन केला पण चार्जिंग कमी असल्याने टॉर्च ऑन झालाच नाही. मेणबत्ती पेटवली आणि बेडरूमकडे जाऊ लागली तोच ती मेणबत्ती विझली. फॅन खिडक्या बंद असताना मेणबत्ती कशी विझली हा विचार करत तिने मेणबत्ती पेटवली. तर तिच्या समोरच कुणी फुंकर मारुन पुन्हा मेणबत्ती विझवून टाकली. तिथे कुणीच नव्हतं.
आता मात्र सविता जबरदस्त घाबरली. घशाला कोरड पडली. तोच ती मेणबत्ती आपोआप पेटवली पण गेली. आणि मेणबत्तीच्या प्रकाशात तिच्या अवतीभोवती चार पाच आकृत्या उभ्या दिसल्या. सविता घाबरून किंचाळली. "कोण तुम्ही ? इथे कसे आलात ? "
त्यातली एक म्हातारी म्हणाली, " मी गंगुआजी. सावरडयाची. माझी गोष्ट वाचली होतीस ना तु ? पाय घसरून विहिरीत पडलेली. "
दुसरी एक माणसाची आकृती बोलु लागली, " मी रिक्षावाला दिनकर. माझी कथा माहितीये तुला. चिपळूणच्या मोठ्या पुलावर ट्रकने माझ्या रिक्षाला धडक दिली आणि सगळं संपलं."
त्याचं बोलणं थांबवून तिसरी आकृती सांगू लागली, " मी मानसी. सासरच्यांनी पैशासाठी जिवंत जाळले मला. माझीही करुणकहाणी तु वाचली आहेस. आम्ही आमच्या यातनामय मरणाने मेलो. पण तुम्ही लोक मोठ्या रंजकतेने वाचतात का गं ? गंगुआजी द्या ती मेणबत्ती. हिला इथेच उभी पेटवते मी. जिवंत जळताना शरीराचा काय दाह होतो जरा समजु द्या हिला. " असं म्हणून सगळे जण तिच्या भोवती फेर धरुन नाचु लागले. आणि सविता भोवळ येऊन जमीनीवर पडली.
डोअरबेलच्या आवाजाने ती भानावर आली. विनोद दरवाजावर थाप देऊन बाहेरून "सविता, सविता" म्हणुन हाक मारत होता. डोळे उघडून बघते तर हॉलमध्ये सूर्यप्रकाश पसरला होता. तिला धीर आला. धावत जाऊन दरवाजा उघडला. बाहेर विनोद आणि पाहुणे मंडळी घरी आलेली होती. पण त्यांच्यामध्येही तिला त्याच भयानक आकृत्या दिसु लागल्यात आणि ती घाबरून बेडरूम मध्ये पळाली. बेडरूम मध्ये जाऊन सगळे तिला काय झालंय म्हणुन विचारू लागले. तशी ती घाब-या आवाजात," मला मारू नका. मला माफ करा.
मी या पुढे गेलेल्या माणसांच्या कथा वाचणार नाही. " असं म्हणत हात जोडून रडू लागली.
सकाळी लवकर उठून घरच्या मंडळींनी तिला डॉक्टरांकडे नेले. डॉक्टरांना तिची भयकथा वाचण्याची सवय वगैरे सर्व बॅकग्राऊंड सांगीतल्यावर ते म्हणाले, " It's clearly a case of Schizophrenia. Don't worry. Treatment लिहून देतो. ह्यांना काही दिवस एकटे सोडू नका. Everything will bealright. "