सर्पकुल -8 भाग - Marathi bhaykatha,marathi bhutkatha,marathi bhitidayak katha,horror marathi

सर्पकुल -8 भाग - Marathi bhaykatha,marathi bhutkatha,marathi bhitidayak katha,horror marathi

सर्पमानवाच्या रुपात प्रकट होऊ पाहणाऱ्या सुभाषचा डाव अर्ध्यातच उधळला गेला होता. वृंदाचा जीव घेऊन सर्पकुळात दिगंत कीर्ती मिळवू पाहणाऱ्या भावाचा अडसर त्याने कपटाने दूर सारला खरा, पण त्याने रचलेला व्यूह सिद्धीस जाऊ शकला नाही. आपल्या जहाल विषाने वृंदाचा कायमस्वरूपी निकाल लावण्याच्या प्रयत्नात असतानाच घात झाला होता. ते जीवघेणे वार कुणी केले हेदेखील त्याला कळू शकले नाही.

त्याच्या तुकड्यांकडे वृंदा खिन्न होऊन बघत होती. सौभाग्य असं असतं ? साता जन्माच्या आणाभाका घेऊन परकी हृदये जिंकायची आणि विश्वासघातकीपणा दाखवून ती भग्न करायची अशी असते ब्रम्हगाठ ? काही क्षणांपूर्वी पती म्हणून ज्याचा प्रचंड विश्वास वाटत होता तोच जीवावर उठला..त्यापेक्षा सरळ माझं बलिदान मागितलं असतंस तर गर्भातल्या या जीवानिशी मी स्वतःला मृत्यूच्या स्वाधीन केलं असतं रे ! पण तू ? छे! तुझा घातकी स्वभाव सोडू शकला नाहीस...विचारांच्या वावटळीत ती भिरभिरु लागली. बेभान होऊन तिची जीभ सळसळू लागली.

कुलघातक्या...ज्या आईने जन्म दिला, तिच्याशी तू प्रतारणा करायला चुकला नाहीस..तुझी थुंकी तळहातावर झेलणाऱ्या भावाचा मृत्यू माझ्या हातून घडवून आणायला तू मागेपुढे पाहिले नाहीस..तो पाताळयंत्री तू..तुला अचानक माझी आणि या गर्भाची ओढ कशासाठी वाटू लागली हे न समजण्याइतकी मी दुधखुळी वाटले की काय ? तुमची सर्व पापकृत्ये ठाऊक असूनही आजवर संसार निमूटपणे रेटत नेला, त्या निष्पाप वृद्ध स्त्रीला निर्दयपणे संपवले जात असतांना तिच्या गर्भातून जन्मलेला तू गप्प राहिलास. आईविषयी इतका कठोर असलेला तू...तुझ्यापुढे माझ्या प्रेमाची कसली किंमत होती ? तू मला संपवण्याचा बेत केलास हे उमगून मीच तुझा अंत केलाय...आणि त्याबद्दल मला कोणतीच खंत नाही, कधी वाटणारही नाही..
द्वेष, घृणा...प्रचंड तिरस्कार...ती त्या तुकड्यांवर पचकन थुंकली.
काही वेळ गेला..पूर्वेकडील तेजाचा गोळा वर येत होता. त्याला नमस्कार करून तिने जमिनीवर पडलेले पतीचे अवशेष एकत्र केले.. वाड्याच्या मागील भागात जाऊन लाकडांची चिता रचून त्याला मुखाग्नी दिला..
वाड्याच्या दुसऱ्या टोकाला असलेल्या खिडकीतून दोन हिरवेगार डोळे चितेच्या भडकलेल्या ज्वालांकडे बघत होते. उभ्या आयुष्यात त्या डोळ्यात प्रथमच अश्रू उभे राहिले होते. आडातून पोहऱ्याने भरभर पाणी उपसून घेत वृंदाने डोक्यावर घेतले.

ते सभागार निपचित पडले होते..तिथल्या सर्पकुलासारखेच ! त्यांच्या आयुष्यातला तो सर्वाधिक दुर्दैवी दिवस होता. एरवी मानवजातीसकट चराचराला भयभीत करणारे ते कळीकाळाचे वारस आज शोकमग्न होते. त्यांची सावलीच नव्हे तर आठवणही जिला चळचळ कापायला लावत असे ती मानवजात त्यांच्या जीवावर उठली होती. सरपटणाऱ्या जीवांचे सोडाच, सर्पकुलातील सर्वाधिक विनाशकारी शक्ती मानल्या जाणाऱ्या दोन खंद्या सर्पमानवाचे बळी घेतले गेले होते. ही शक्ती अचानक कुठून व कशी अवतरली याचे उत्तर विषाने बधिर झालेल्या त्यांच्या मेंदूपाशी नव्हते. हा सर्व गुंता उकलण्याची आणि मार्ग काढण्याची धमक ज्याच्याजवळ होती तो त्यांचा अधिनायक अद्याप त्याच्या अधिवासातून बाहेर पडला नव्हता. त्यामुळे ते अधिकच विषण्ण मनस्थितीत होते.
काही वेळ गेला.. त्या अंधारात दमदार सरपटण्याचा आवाज येऊ लागला. पण नेहमीसारखा त्या गतीत आत्मविश्वासी डौल नव्हता. क्रोधायमान फुत्कार टाकत तो सर्पकुलाचा आदिम नर पुढे येत होता. त्याची चाहूल लागताच त्या सर्पकुलाच्या अवनत माना ताठ झाल्या. फणा उभारून ते शेपटीवर डोलत उभे राहिले. तिथली सळसळ काही वेळाने विरली आणि त्याचा रौद्रगंभीर आवाज त्या सभागारात घुमला....

अवज्ञा...अहंकार..उतावीळपणा !! मानवाला दुर्बळ बनवणारी वैशिष्ट्ये..त्यांचा स्पर्शही सर्पकुलास होऊ नये म्हणून मी किती प्रयत्न केलेत. एक शिस्तबद्ध, आज्ञाकारी सेना तयार व्हावी हा आग्रह केवळ माझी सत्ता अबाधित ठेवण्यासाठी नव्हता. तुमचं अस्तित्व शाबूत राहावं म्हणून ती तळमळ होती. आपली महत्वाकांक्षा खूप मोठी आहे. पण आपला शत्रू सामान्य नाही. बुद्धीच्या बळावर पाशवी ताकदीनाही कह्यात करणारी, खेळवणारी आणि हवा तसा उपयोग करून घेणारी मानवजात आहे ती...आज इथे, साक्षात आपला अधिवास असलेल्या जागेत आपल्यातले दोन शक्तिशाली नायक बळी गेले आहेत..ते बळी गेलेले नाहीत...त्यांचा बळी जाऊच शकत नाही !...म्हणून तो थांबला..
सर्व उगारलेल्या फणा स्तब्ध झाल्या..
त्यांचा बळी गेलेला नाही. त्यांनी आत्महत्या केली आहे. माझ्या आदेशाशिवाय, केवळ बक्षीस मिळवण्याच्या लालसेपोटी एकाने नको ते धाडस केलं. दुसरा त्याचा सर्पधर्म विसरून मानवी दोषांच्या आहारी गेला. द्वेषभावनेतून बंधूचा अडथळा दूर करून स्वतःच ती कामगिरी बजवायला गेला. ती मानवजात, त्यातही स्त्री किती धूर्त असते ते त्याला उमगलेच नाही. आपल्यापेक्षा कितीतरी जहरी बुद्धी चालवून तिने छाटले माझ्या वीराला ! म्हणून लक्षात घ्या..छोटीशी चूकही प्राणावर बेतणारी आहे. माझा एकही सैनिक असा सहजसहजी बळी गेलेला मला चालणार नाही आणि ते सर्पकुलाच्या किर्तीला शोभणारही नाही. माझ्या प्राणप्रिय निष्ठावान सैनिकांनो...पुढचे आदेश देईपर्यंत कोणीही ही जागा सोडायची नाही.
त्याच्या शब्दांनी निर्माण केलेली कंपने हळूहळू स्थिरावली. फणा उभारलेले ते जीव पुन्हा मान खाली घालते झाले. स्वतःच्या शरीराचा गच्च विळखा लपेटून घेत ते आणखी खोल खोल अंधारात बुडून गेले.

तो पुन्हा त्याच्या अधिवासात परतला. घडल्या प्रकाराने तो ही धास्तावला होता. वृंदाला नाहीसे करणे त्याच्यासाठी खूप सोपे होते. पण तसे केल्यास त्याची संपूर्ण योजना धोक्यात येणार होती...आणि आयुष्याच्या या टप्प्यावर, लक्ष्य इतके जवळ येऊन ठेपल्यावर कोणताही धोका स्वीकारण्याची त्याची तयारी नव्हती. आणखी काही संकटांची जाणीव त्याला होऊ लागली. स्वतःच्या लवचिक शरीराला वळसे देत पुन्हा सरळ करून तो सज्ज झाला.

त्या खोलीतला दिवा कितीतरी वेळ ढणढणत होता. त्यावरची काजळी बोटाने वारंवार झटकत तो फडफडणाऱ्या दिव्याच्या ज्योतीकडे बघत होता. ते पेटलेले हिरवेगार डोळे पाहून ती ज्योतही शहारत होती. त्याच्या रुंद, गर्दगोऱ्या कपाळावरच्या शिरा तटतटल्या होत्या. सुडाने बेभान झालेले मन काबूत आणल्याशिवाय आपला बेत सिद्धीस जाणार नाही हे उमगल्याने तो पुन्हापुन्हा फुत्कार टाकत होता.
चंद्र काहीसा ढगाआड झाला. पुरेसा काळोख पसरल्याचे त्याने खिडकीतून पाहिले..हीच वेळ योग्य होती..सर्व हिशेब आताच चुकता करायचा होता. तो वेगाने पावले टाकत खोलीबाहेर पडला...
दोन तरणीताठी मुले डोळ्यांदेखत छाटली जातात, त्या बापाचा क्रोध शिगेला नाही पोहचायचा तर मग दुसरे काय घडणार ? कोणता, कोणाचा आदेश त्याला रोखणार ? मान हलवित, डोक्यातले विष दातात आणण्याचा प्रयत्न करीत तो निघाला होता. वृंदाला सर्परुप दाखवून भयभीत करण्यात अर्थ नाही. तिला सरळसरळ नेस्तनाबूत करायला हवे.

तिच्या खोलीचे दार उघडण्यासाठी त्याने हलकेच लोटले. आत पाऊल टाकणार तोच.....
प्रचंड ताकद लावून त्याला कोणीतरी मागे खेचले. त्याला श्वास घेण्यासही अवघड व्हावे इतका घट्ट विळखा त्याच्या मानेभोवती घातला गेला होता. तिथे विषदन्त खुपसण्याशिवाय पर्याय उरलेला नव्हता...
(क्रमशः)