अलवणी लेखक : अनिकेत समुद्र -भाग ७-8

अलवणी लेखक : अनिकेत समुद्र -भाग ७

जयंत बंगल्यावर पोहोचला तेंव्हा घड्याळात ३ वाजुन गेले होते.
“वहिनी कश्या आहेत?”, जयंतने दारातुनच विचारले
“शाल्मली ठिक आहे. ताप उतरला आहे तिचा, पण अजुनही अशक्तपणा आहे तिच्या अंगात”, जयंताला आतमध्ये घेत आकाश म्हणाला.
जयंत आत आल्यावर आकाशने दार लावुन घेतले.
“कसा झाला प्रवास?”, जयंताच्या हातातली बॅग घेत आकाश म्हणाला.
“चल एकदा वहीनींना भेटुन घेतो, मग आपण सविस्तर बोलु”, आकाशचा प्रश्न टाळत जयंत म्हणाला.
“बरं, चल वरच्या खोलीत आहे शाल्मली”, असं म्हणुन आकाश जिन्याकडे गेला, जयंतसुध्दा त्याच्यामागोमाग वरच्या खोलीत गेला
शाल्मलीला नुकतीच झोप लागली होती. मोहीतला सुध्दा सकाळपासुन कुठेच बाहेर पडता आले नव्हते त्यामुळे तो सुध्दा कंटाळुन झोपुन गेला होता. दोघांना झोपलेले पाहुन जयंत माघारी फिरला. मग त्याला काहीतरी आठवले, तसे पुन्हा तो खोलीत आला आणि त्याने आकाशला खुणेनेच काहीतरी विचारले.
आकाशने त्याला भिंतीकडे बोट दाखवुन ती अक्षरं दाखवली. जयंताने काही क्षण तिकडे निरखुन पाहीले आणि मग काहीही न बोलता तो पुन्हा खोलीच्या बाहेर पडला. पाठोपठ आकाश सुध्दा बाहेर आला आणि त्याने खोलीचे दार लावुन घेतले.

जिन्यातुन खाली येताना दोघंही गप्पच होते. खाली आल्यावर जयंताने त्याच्या बॅगेतुन ’स्मर्नऑफ व्होडका’ ची बाटली काढली आणि आकाशला म्हणाला, “जा पाणी घेऊन ये.. आपण बाहेरच पायर्‍यांवर बसु..”
आकाश पाणी आणायला स्वयंपाकघरात गेला, तोवर जयंताने बॅगेतुन काही चिप्सची पाकीटं, एक खारावलेल्या दाण्यांच आणि एक खारावलेल्या काजुचे पाकीट जे त्याने कोकणातुन येताना घेतले होते ते बाहेर काढले आणि तो बंगल्याबाहेरच्या पायर्‍यावर येउन बसला. थोड्याच वेळात आकाशसुध्दा स्वयंपाकघरातुन पाणी आणि दोन थर्माकॉलचे ग्लास घेउन बाहेर आला.
“हे काय? असल्या ग्लासमधुन प्यायची?”, जयंत आकाशच्या हातातल्या त्या ग्लासकडे बघत म्हणाला.
“मग काय झालं? आता इथं थोडं नं आम्ही काचेचे सुबक नक्षीकाम केलेले ग्लास घेउन आलो होतो…”, आकाशने दोन्ही ग्लास जयंताच्या हातात दिले
जयंताने तोंड वेडीवाकडी करत दोन पतियाळा पेग बनवले, बरोबरच्या पिशव्या फोडल्या आणि भिंतीला टेकुन बसला. आकाशसुध्दा त्याच्याशेजारीच भिंतीला टेकुन बसला.
दोन-तिन घोट घश्यात गेल्यावर आकाश म्हणाला, “बोल काय म्हणतोस?? काय प्रकार आहे हा?”

“आकाश,………. तुझा भूत, आत्मा, वगैरे गोष्टीवर विश्वास आहे?”, सरळ आकाशच्या डोळ्यात बघत म्हणाला
“काय?? भूत????”, आकाश हसत म्हणाला..”अरे काही काय? आपण कुठल्या काळात रहातोय? विज्ञानाने इतकी प्रगती केली आहे आणि तु…”
“हो? की नाही? तेवढं सांग, विज्ञान मी सुध्दा शिकलो आहे…”, आकाशला मध्येच थांबवत जयंत म्हणाला.
“नाही…..”, दोन क्षण विचार करुन आकाश म्हणाला.
जयंत काहीच बोलला नाही, हे पाहुन आकाश पुढे म्हणाला, “म्हणजे तुला असं म्हणायचं आहे की हा सर्व भूताटकीचा प्रकार आहे?”
“मी खात्रीने तर नाही सांगू शकत तसं, पण एकुण परीस्थीती पाहुन माझा तरी तसाच समज झाला आहे…”, जयंत
“अरे पण.. आजच्या जमान्यात कुठं असतात भुत? ह्या सगळ्या जुन्या कल्पना झाल्या, आजकाल कोण मानतं असल्या गोष्टींना?”, आकाश

“का? काळ बदलला की भुत बदलतात का? पूर्वीच्या काळी मानल्या गेलेल्या काही गोष्टी ह्या अंधविश्वासातून मानल्या गेलेल्या होत्या हे ओघवत्या काळात सिध्द होत गेले. पण भूत ही संकल्पना खरी का खोटी हे खात्रीलायक रित्या अजुनपर्यंत तरी कोणीही सिध्द केलेले नाही. ज्यांनी अनुभवले त्यांनी मानले, ज्यांनी अनुभवले नाही, त्यांचा अर्थातच ह्या संकल्पनेवर विश्वास बसणार नाही.”, जयंत म्हणाला.
“पण तुला असं का वाटतं आहे, हा सर्व प्रकार..”, आकाश
“ह्या बंगल्याला स्वतःचा असा नक्कीच एखादा इतीहास असणार, इथं नक्कीच काहीतरी वाईट, कुणालातरी दुखावणारे घडलेले असणार… तुच विचार कर, इथं आल्यानंतर असं थोडंस वेगळं नाही वाटत??”
“………”
“थोडासा अस्वस्थपणा नाही जाणवतं”?
“……………….”
“इथं आपण दोन-चार लोकं सोडली तर आजुबाजुला एकही सजीव प्राणी पक्षी का नाही?”
“त्या खोलीत बांधलेल्या लसणाच्या माळा, आणि रामुकाकांनी त्याचा सांगीतलेला संबंध आणि भिंतीवर ती मोडीलिपीतली अक्षरं…”, जयंत
“हो, ती अक्षरं तर एक कोडचं आहे, कोणी जाऊन ती अक्षरं लिहिली असतील इतक्या उंचावर?”, आकाश
“वहिनींच्या हाताला लागलेल्या लिपस्टीकवरुन तु काहीच निष्कर्ष कसा नाही काढु शकत आकाश? मला तर वाटतं वहीनींनीच ती अक्षरं लिहिली असावीत, किंबहुना त्यांच्या हातुन ती अक्षरं लिहुन घेतली गेली असावीत…”, जयंत

“ओह स्टॉप इट जयंत.. तु आता काहीच्या काही बोलत आहेस.. तुला असं म्हणायचं आहे की शाल्मलीला भुताने पछाडले वगैरे आहे???”, आकाश वैतागुन म्हणाला
“हे बघ, मी खात्रीलायक रित्या तसं म्हणत नाही, आपल्याला ह्या प्रकरणाच्या मुळाशी जावंच लागणार आहे, पण परिस्थीती तसेच काहीसे सुचवती आहे. तु वहीनींना तीच अक्षरं पुन्हा एखाद्या पानावर लिहायला सांग, मला जवळ जवळ खात्री आहे, ते अक्षर आणि हे अक्षर नक्की जुळेल.. लावतोस पैज?”, जयंत हात पुढे करत म्हणाला.
आकाश काहीच बोलला नाही.
“त्या दिवशी रात्री, तुच म्हणालास, शाल्मलीचे एक नविनच रुप तु पाहीलेस, खरं का खोटं?”, जयंत
“म्हणजे? त्या दिवशी मी एका भुताबरोबर संभोग केला असं तुला म्हणायचे आहे?”,आकाश
जयंताने खांदे उडवले, मग कपात उरलेला पेग एका घोटात पिऊन टाकला आणि पुन्हा एक नविन पेग बनवला.
“दुसर्‍या दिवसापासुन वहीनींना अचानक आलेला ताप माझ्या म्हणण्याला एक प्रकारची पुष्टीच देतो..”, जयंत
“ताप? त्याचा काय संबंध? ती केवळ मोहीतच्या प्रकरणामुळे घाबरली होती, कदाचीत टेन्शन आल्याने सुध्दा तिला ताप आला असेल..”, आकाश

“आपण आत्ताच आत्मा ह्या प्रकाराबद्दल बोललो. आपले मानवी शरीर हेच मुळी आपल्या आत्मावर निर्भर असते. सर्व शक्ती आत्मा रुपाने एकवटलेली असते. जेंव्हा दुसरा आत्मा आपल्या शरीराचा ताबा घेऊ पाहील तेंव्हा प्रतिकार होणारच. शाल्मलीच्या बाबतीतही तोच प्रकार झालेला असणार. तिला आलेला थकवा हे एक त्याचेच द्योतक असू शकते..”, जयंत
आकाश शुन्यात एकटक नजर लावुन विचार करण्यात मग्न झाला होता..

“हे बघ.. आपल्याला आत्ता काहीच कल्पना नाहीये की हा सगळा प्रकार काय आहे. आपल्याला शोध घ्यायला काहीतरी एक दिशा हवी आहे.. आपण हिच दिशा पकडुन चालुयात. कदाचीत पुढे गेल्यावर आपल्याला काही पुरावे मिळतील, कदाचीत हे सिध्द होईल की हा भूताटकीचा प्रकार नाही, मग तेंव्हा आपण दिशा बदलु हवी तर. पण सध्या असा विचार करुन पुढे जाण्यात काय चुक आहे?”, जयंत बोलत होता.
आकाश त्या प्रणयाच्या रात्रीचा शाल्मलीचा चेहरा, तिचे वागणे आठवण्याचा प्रयत्न करत होता.
“आकाश?? काय म्हणतो आहे मी?”, आकाशच्या पायाला हलवुन जयंत म्हणाला.
“हम्म.. ठिक आहे. मला खात्री आहे, तसा काहीच प्रकार नसणार, पण तुझा गैरसमज दुर होण्यासाठी आणि कुठुन तरी एक सुरुवात म्हणुन हवं तर, आपण ही दिशा पकडु”, आकाश
जयंताने मान हलवुन त्याला संमती दर्शवली.

“बरं आता मला सांग, कुठून आणि कशी सुरुवात करायची?”, आकाश
“सांगतो. इकडे येत असतानाच मी त्याचा विचार केला आहे…”, असं म्हणुन जयंत उठला आणि तो आपल्या गाडीपाशी गेला. गाडीचे दार उघडुन त्याने एक मोठी काळी बॅग बाहेर काढली आणि तो आकाशपाशी येऊन बसला.
“काय आहे ह्या बॅगेत?”, आकाशने विचारले.
“कॅमेरा.. व्हिडीओ कॅमेरा…”, जयंत म्हणाला..
“आणि काय करायचं ह्याचं? ह्याने तु भूत बित शुट करणार आहेस की काय? आम्हाला तर बाबा गेल्या ५-६ दिवसात काळं कुत्र सुध्दा नाही दिसलं आणि तुला भूत कुठुन दिसणार?”, आकाश म्हणाला
“हा थर्मल कॅमेरा आहे आकाश.. हा आपल्या भोवतालची उर्जा, अंधारात मनुष्याची आकृती त्याच्या शारीरीक तापमानामुळे रेकॉर्ड करु शकतो..”, जयंता ती बॅग उघडत म्हणाला.
“म्हणजे.. मला नाही कळालं!, ह्यात भुत-बित काही असेलच तर ते कसं काय बुवा रेकॉर्ड होईल?”, आकाश
“सांगतो, पण त्याआधी मला सांग भूत म्हणजे काय? म्हणजे.. तुझ्या दृष्टीने भूताची व्याख्या ती काय?”, जयंत म्हणाला.
“भूत म्हणजे.. आता तसं कसं सांगता येईल? पण साधारणपणे एखादी व्यक्ती मरण पावली आणि तिच्या काही इच्छा अपुर्ण राहील्या असतील तर तिच्या आत्म्याला मुक्ती मिळत नाही. मग तिचा आत्मा इतरत्र भटकत रहातो.. कदाचीत तेच भूत असावं!”, आकाश
“बरोबर.. आता आत्मा म्हणजे काय?”, जयंत
आकाशने आपले ओठ वाकडे केले आणि खांदे उडवुन म्हणाला…”माहीत नाही…”

“आत्मा म्हणजे एक प्रकारची उर्जाच असते नाही का! जी आपल्याला डोळ्यांनी दिसु शकत नाही कदाचीत, पण त्याचं अस्तीत्व सुध्दा आपण नाकारु शकत नाही. हा थर्मल कॅमेरा आत्मा.. जसा आपण समजतो आहे तसाच, आणि जर ’ती’ गोष्ट म्हणजे खरंच एखादी अदृष्य शक्ती, उर्जा असेल तर तो नक्की चित्रीत करु शकेल.
आपले डोळे त्याच गोष्टी बघु शकतात ज्यावरुन लाईट परावर्तीत होतो, पण ह्याचा अर्थ असा नाही की सर्व प्रकारचा लाईट आपण बघु शकतो. आपले डोळे कदाचीत सर्व गोष्टी पाहु शकत नाहीत. आत्मा, त्यातुन निर्माण होणारी उर्जा, त्यातुन परावर्तीत होणारा लाईट त्याच प्रकारातला. त्याला वैज्ञानीक भाषेत म्हणतात ’इक्टोप्लासमीक स्पेक्ट्रल लाईट’ आणि हा कॅमेरा तो लाईट टिपू शकतो.”
“पण.. पण तु म्हणतोस तसं सगळं खरंच असेल तर शाल्मलीच्या, मोहीतच्या, आपल्या दोघांच्या जिवाला धोका आहे. त्यापेक्षा आपण इथं थांबूयातच नको, आत्ताच सामान भरु आणि निघुयात इथुन. काय म्हणतोस?”, आकाश जागेवरुन उठत म्हणाला.
“नाही आकाश, तसं करणं कदाचीत योग्य ठरणार नाही. वहीनींची तब्येत आत्ता ठिक नाहीये. आपला अंदाज.. देव नं करो, जर बरोबर असेल तर वहीनींच शरीर, त्यांची मानसीकता अतीशय क्षीण झालेली आहे. इथं असलेल्या त्या अघोरी शक्तीने चवताळुन जाऊन वहीनींच काही बरं वाईट करण्याचा प्रयत्न केला तर? त्यापेक्षा आपण एक-दोन दिवस थांबुन काय प्रकरणं आहे ह्याचा छडा लावायचा प्रयत्न करुयात असं मला वाटतं..”, जयंत म्हणाला.
“ठिक आहे.. पण तो पर्यंत?? सुरक्षितेसाठी काहीतरी उपाय करणं गरजेचं आहे नाही का??”, आकाश
“मला वाटतं आपण इतक्या सगळ्या गोष्टी मानलेल्या आहेतच, त्यावर सध्यातरी डोळे झाकुन विश्वास ठेवलेला आहेच, तर मग आपण रामुकाकांनी सांगीतलेले पण ऐकले तर?”, जयंत म्हणाला
“रामुकाका? काय म्हणाले होते ते..?”, आकाश आठवण्याचा प्रयत्न करत म्हणाला.
“ते.. खालच्या खोलीत बांधलेल्या लसणांच्या माळांबद्दल म्हणाले होते असं तु म्हणाला होतास ना? कदाचीत आपण त्या खोलीत सुरक्षीत राहु. आजची रात्र तिथे काढायला काय हरकत आहे?”, जयंत म्हणाला
आकाशने विरोध दर्शवायला तोंड उघडले, पण त्याला माहीत होते की दुसरा काही पर्याय पण नाहीये.
दोघांच्या गप्पा संपेपर्यंत सुर्यास्त होऊन गेला होता आणि बाहेर अंधारायला लागले होते.
“चल तर मग, लागु यात पटापट कामाला..”, असं म्हणुन जयंत उठला, पाठोपाठ आकाशही उठला आणि ते आतमध्ये आले.
“मी इथं खोलीच्या बाहेर कॅमेरा लावुन ठेवतो, तो पर्यंत तु वहीनी आणि मोहीतला घेउन ह्या खोलीत ये.. आणि आवश्यक काही असेल, खाण्याचे काही असेल, पाणि तर ते पण खोलीतच आणुन ठेव. आपण आज रात्री काहीही झालं तरीही खोलीच्या बाहेर पडणार नाही आहोत..”, जयंत म्हणाला.
काही क्षण दोघांनीही एकमेकांकडे पाहीले आणि मग आकाश वरच्या खोलीत शाल्मली आणि मोहीतला आणायला पळाला तर जयंत ट्रायपॉड सेट करुन त्यावर कॅमेरा लावण्यात गुंग होऊन गेला.

जस जसा सुर्य खाली गेला आणि अंधाराचे साम्राज्य वाढु लागले तसं तसा वातावरणातला तणाव वाढू लागला.
शाल्मलीला आकाश आणि जयंतने विशेष काही सांगीतले नव्हते परंतु दोघांच्या वागणुकीत, हालचालीत पडलेला फरक, अचानक खालच्या खोलीत येऊन रहाणे ह्यावरुन काहीतरी विचीत्र घडत आहे ह्याची तिला जाणीव झाली होती. मोहीत सुध्दा शाल्मलीला बिलगुनच बसला होता.
खोलीतला दिवा लावण्यात आला आणि खर्‍या अर्थाने रात्रीची सुरुवात झाली.
आकाशने खोलीचे दार लावुन घेतले. कॅमेरा ट्रायपॉड माऊंट करुन खोलीच्या बाहेरच लावला होता. जयंत जुने विषय काढुन वातावरणातला तणाव निवळवण्याचा प्रयत्न करत होता, परंतु त्याच्या प्रयत्नांना विशेष यश येत नव्हते.
घड्याळात ९.३० वाजुन गेले आणि अजुन विशष अशी काही हालचाल कुठे जाणवली नव्हती.
“कदाचीत आपण जो विचार केला होता तो पुर्ण चुकीचा असेल…”, आकाशने विचार केला खरा, परंतु वातावरणात होत चाललेला बदल, विनाकारण वाढत असलेला दबाव त्याला शांत बसु देत नव्हता.
दहा वाजुन गेले तसे सर्वांनीच थोडं फार खाऊन घेतले आणि आपल्या पांघरुणात शिरुन झोपण्याचा प्रयत्न करु लागले. अर्थात झोप येणं अशक्यच होतं, पण दिवसभरातल्या घडामोडींमुळे शरीराला आणि मनाला थकवा आला होता त्यामुळे नकळतच सर्वांचे डोळे मिटले गेले.
साधारणपणे रात्री १ वाजता कसल्याश्या आवाजाने आकाशला जाग आली. बर्‍याच वेळ तो कसला आवाज असावा ह्याचाच आकाश करत होता. जणु काही कोणीतरी झाडू मारत असल्याचा तो आवाज वाटत होता.. किंवा… किंवा कोणीतरी सरपटत चालण्याचा..
आकाशने हळुच हलवुन जयंताला जागे केले. जयंता लगेच उठुन बसला. दोघंही बाहेरील आवाज कान देऊन ऐकु लागले. तो आवाज हळु हळु जवळ जवळ येत होता. काही क्षणातच तो दाराच्या अगदी जवळ आला आणि मग तेथुन पुढे जिन्यापाशी गेला. हळु हळु तो आवाज दुर दुर गेला. बहुदा ते जे कोणी होतं ते जिन्याचा आधार घेउन वरच्या खोलीकडे चालले होते.
काही क्षण शांततेत गेले आणि मग एक संतापलेली चित्कार दोघांना ऐकु आली आणि परत तोच सरपटण्याचा आवाज जिन्यांवरुन खाली येताना ऐकु आला. हळु हळु तो आवाज पुन्हा एकदा दारासमोर आला आणि तेथेच थांबला. ’ते’ दाराच्या बाहेर थांबले होते. दोघांच्याही मध्ये फक्त एक लाकडी दार होते. जर का ते पलीकडचे आघोरी, सैतानी, पाशवी असेल तर ह्या सर्वांच्या जिवनाची दोरी त्या एका लाकडाच्या दाराने बांधली गेली होती.

अलवणी लेखक : अनिकेत समुद्र -भाग ८

बराच वेळ शांततेत गेला. प्रत्येक क्षण मनावर दडपण टाकत होता.
“आकाश….”, अचानक आलेल्या शाल्मलीच्या आवाजाने आकाश आणि जयंत दचकले.
आकाश उठुन शाल्मलीच्या जवळ गेला.
“काय गं? काय झालं??”, आकाशने विचारले..
“आकाश.. कसं तरी होते आहे… खुप घुसमटल्यासारखे होतेय.. आकाश…”, गळ्यावरुन जोरात हात फिरवत शाल्मली म्हणाली
आकाशने वळुन जयंताकडे पाहीले, जयंत सुध्दा उठुन शाल्मलीकडे आला.
“वहीनी.. काय होतंय…?”, जयंता म्हणाला..
“चावतंय काही तरी सर्व शरीराला… खुप सार्‍या घोंघावणार्‍या माश्या शरीरावर बसल्या आहेत असं वाटतं आहे.. असंख्य मुंग्या शरीराचा चावा घेत आहेत असं वाटतं आहे… आकाश.. काहीतरी कर
प्लिज…”,.. शाल्मली अस्वस्थ होत म्हणाली.
“हो.. हो… मी करतो काही तरी,..”, आगतीक होत आकाश म्हणाला..
शाल्मली अस्वस्थ होत अंथरुणात तळमळत होती. सतत एकदा गळ्यावरुन, मानेवरुन हात फिरवत होती, तर कधी हात झटकत होती..
“जयंत? काय होतंय शाल्मलीला?”, आकाशने जयंताला विचारले.
“वहीनी, स्वप्न पडले आहे का काही? उठुन बसता का जरा?, पाणी प्या म्हणजे बरं वाटेल..”, जयंत म्हणत होता.
शाल्मलीने डोळे उघडले आणि ती बेडवरुन खाली उतरुन पाणी प्यायला जाउ लागली. पण त्याचवेळेस एखाद्या पाशवी शक्तीने तिला भिंतीकडे लोटले. शाल्मली क्षणार्धात भिंतीकडे फेकली गेली. एखाद्याने जोरदार थोबाडीत द्यावी आणि त्या आघाताने जसे तोंड एकाबाजुला फेकेले जावे, तशी शाल्मलीची मान एका बाजुला कलली. तिची बुबुळ डोळ्याच्या वरपर्यंत गेली आणि त्यामुळे तिचे डोळे पांढरे फटक दिसु लागले. चेहर्‍यावर झालेल्या त्या जोरदार आघाताने तिचे रिबीनीने बांधलेले केस विस्कटले गेले आणि तिच्या चेहर्‍यावर पसरले. शाल्मलीचे पाय एखाद्या लाकडासारखे कडक झाले. आणि मग ती हात पाय मागच्या बाजुला भिंतीकडे वळवुन भिंतीचा आधार घेत वर वर सरकत छताला जाऊन चिकटली.
आकाश आणि जयंत विस्फारलेल्या नजरेने तो प्रकार बघत होते.. त्यांचा स्वतःच्या डोळ्यांवर विश्वासच बसत नव्हता.

थोड्यावेळाने शाल्मलीच्या तोंडातुन शब्द बाहेर पडले. खरं तर तो शाल्मलीचा आवाज नव्हताच. गोड गळ्याच्या शाल्मलीचा असा घोघरा, फाटका, चिरका आवाज असणं शक्यच नव्हतं…
“सोडनार नाय.. एकाला पन सोडनार नाय… जिता नाय जानार तुमी इथुन भार… किति दिस लपशील इथं खुलीत.. येशील नवं बाहेर..”, असं म्हणुन तो आवाज खदा खदा हसला.
त्या हसण्याने आकाश आणि जयंताच्या अंगावर काटा उभा राहीला..
हळु हळु शाल्मली पुन्हा जमीनीवर आली आणि तिथेच कोसळली…
आकाश आणि जयंताने थोडावेळ वाट पाहीली आणि मग त्यांनी शाल्मलीला उचलले आणि बेडवर आणुन झोपवले…….

उर्वरीत रात्र शांततेत गेली. त्या प्रकरणानंतर नविन काही घडलं नाही. आकाश आणि जयंत रात्रभर जागेच होते, झोपं लागणं शक्यच नव्हतं. जे आजपर्यंत केवळ ऐकलं होतं, चित्रपटांतुन पाहीलं होतं ते आज डोळ्यांदेखत घडलं होतं. शरीराला पुन्हा पुन्हा चिमटा काढूनही ते एक वाईट्ट स्वप्न नसून सत्य होतं ह्याची कटू जाणीव दोघांना सतत होतं होती.
सकाळी सुर्याची किरणं बंद खिडकीच्या फटींमधून आतमध्ये आली खरी, पण त्यातही एक प्रकारचा मलूलपणा होता जणु काही सुर्याचे तेज त्या किरणांमधुन कोणीतरी हिरावुन घेतले होते.
शाल्मली अजुनही झोपलेलीच होती, तिच्या चेहर्‍यावर थकवा दिसुन येत होता, तिचं शरीरसुध्दा तापाने फणफणलं होतं. फरक इतकाच होता की ह्यावेळेस त्याचे कारण जयंत आणि आकाश दोघांनाही माहीती होतं. बिचार्‍या शाल्मलीला मात्र त्याची तिळमात्र कल्पना नव्हती. जयंता आणि आकाशने तिला ह्याबद्दल काहीच न सांगण्याचे ठरवुन टाकले.
थोड्यावेळाने जयंताने खोलीचे दार उघडले. बाहेर थर्मल कॅमेरा अजुनही ’रेकॉर्डींग मोड’ मध्ये चालु होता. जयंताने कॅमेराचा स्विच ऑफ केला आणि कॅमेरा घेउन आतमध्ये आला.
जयंताच्या हातातला कॅमेरा बघुन आकाश जागेवरुन उठुन बसला. दोघांनी एकवार शाल्मलीकडे पाहीले. ती झोपलेली आहे ह्याची खात्री झाल्यावर दोघंही सावकाश खोलीच्या बाहेर आले आणि त्यांनी खोलीचे दार लोटुन घेतले. मग दोघंही बाहेर व्हरांड्यात येऊन बसले.
आकाशने कॅसेट रिवाईंड केली आणि मग प्ले चे बटन दाबुन रेकॉर्डींग चालु केले.
पहिला बराच वेळ कॅमेरात नुसताच काळोख होता. कॅमेराच्या एल.सि.डी. स्क्रिनवर वेळेची नोंद दिसत होती. दोघंही जण त्या स्क्रिनसमोर डोकं खुपसुन काही दिसते आहे का ह्याचा पहाण्याचा प्रयत्न करत होते. कॅसेट पुढे पुढे जात होती आणि शेवटी ती वेळ जवळ येऊन पोहोचली.
आकाश आणि जयंत अधीक बारकाईने त्या स्क्रिनकडे पाहु लागले. थोड्यावेळाने तोच तो घसटत घसटत पुढे सरकण्याचा आवाज येउ लागला, परंतु स्क्रिनवर कोणीच दिसत नव्हते. हळु हळु तो आवाज दुर गेला. कालांतराने दुसरवरुन एक जोराने ओरडण्याचा आवाज आला आणि मग पुन्हा तो घसटत चालण्याचा आवाज जवळ जवळ येउन स्तब्ध झाला.
काही क्षण गेले आणि नंतर एक अंधुकशी आकृती वेगाने सरकत कॅमेराच्या इथुन खोलीकडे वळलेली दिसली. साधारण मानवाच्याच आकाराची निळ्या, पिवळ्या, तांबड्या, हिरव्या रेघांची किनार असलेली ती आकृती क्षणार्धात आली आणि दिसेनाशी झाली.
जयंताने पटकन कॅमेरा स्टॉप केला, थोडा रिवाईंड केला आणि मग स्लो-मोशनमध्ये प्ले केला. परंतु त्या रेघांव्यतीरीक्त तेथे पहाण्यासारखे काहीच नव्हते.
त्या दृश्याने आणि नंतर घडलेल्या घटनाक्रमांच्या आठवणींनी दोघांच्याही अंगावर काटा आला.
जयंताने कॅमेरा बंद केला आणि मग दोघांनीही एक दीर्घ श्वास घेतला.

“काय करायचं आता?”, बर्‍याच वेळानंतर आकाशने जयंताला विचारले
“आय विश आय नो…”, हताशपणे जयंत म्हणाला
“मला वाटतं अजुन इथे वेळ घालवण्यात अर्थ नाही, आपणं जे पाहू नये ते काल पाहीलं. अजुन विषाची परीक्षा कश्याला पहायची? शाल्मलीच्या जिवाला धोका आहे हे तर स्पष्ट आहेच, पण ह्याचा अर्थ असा नाही की आपण सुरक्षीत आहोत…”, आकाश हवेत हात हलवत म्हणाला.
“हो, ते तर आहेच, पण इथुन गेल्यावर प्रश्न मिटतील कश्यावरुन? ज्यावरुन शाल्मलीच्या शरीरात ’ते’ जे कोण आहे त्याला प्रवेश मिळत आहे, कश्यावरुन ’ते’ आपल्याला शाल्मलीला घेउन जाऊ देईल? कश्यावरुन आपली ही घाई-गडबडीत केलेली कृती शाल्मलीच्या जिवावर उठणार नाही?”, जयंत
“पण मग करायचं काय? च्यायला कॉलेजमध्ये बरं होतं, कधी, कुठं, काही अडलं की आपण गुगल उघडुन बसायचो…”, आकाश
“हे.. दॅट्स अ गुड आयडीया… तुझ्याकडे लॅपटॉप आहे, नेट कनेक्शन आहे.. लेट्स ट्राय गुगल.. व्हॉट से?” जयंताच्या चेहर्‍यावर एक आनंदाची लकेर उमटली.
“अरे काही काय? इथे कुठे गुगल? अश्या गोष्टी थोडं नं गुगल वर मिळणार आहेत?”, जयंताचा मुद्दा खोडुन काढत आकाश म्हणाला.
“अरे बघायला काय हरकत आहे? झाला तर फायदाच आहे ना!!, जा उठ, घेउन ये तु लॅपटॉप आणि नेटकार्ड”, आकाशच्या हाताला धरुन जवळ जवळ उठवतच जयंता म्हणाला.

थोड्यावेळाने आकाश लॅपटॉप घेउन आला. लॅपटॉपच्या कडेला असलेल्या यु.एस.बी.नामक खाचेत त्याने नेट-स्टीक लावली. बर्‍याच वेळ नेटवर्क सर्च केल्यावर शेवटी नेट कनेक्ट झाले.
संगणकातील ब्राउझरची विंडो उघडुन आकाशने ’गुगल.कॉम’ चे संकेतस्थळ उघडले. थोड्यावेळाने संगणकाच्या पडद्यावर रंगीत अक्षरात गुगल असे लिहीलेले गुगल चे संकेतस्थळ उघडले.
“हम्म.. बोल काय शोधु इथं?”, आकाशने विचारले
“अम्म.. शोध ’हाऊ टु स्केअर घोस्ट?’ किंवा ’हाऊ टू गेट रिड ऑफ घोस्ट्स’, भूतांना कसे घाबरावे.??”, जयंत म्हणाला..
“खरंच का?”, जयंता आपली थट्टा करतो आहे असं वाटुन आकाशने विचारले.
“अरे हो.. खरंच सांगतो आहे.. बघ काही माहीती मिळते आहे का…”, जयंत म्हणाला
आकाशने सर्च बारमध्ये तसे टाईप करुन सर्चचे बटन दाबले आणि थोड्याच वेळात तशी माहीती उपलब्ध असलेल्या अनेक संकेतस्थळांचे पत्ते संगणकाच्या पटलावर अवतरले…
“आयला.. हे गुगल गम्मतच आहे बाबा.. खरंच आहे, काहीच्या काही माहीती मिळते इथे…”, असं म्हणुन आकाश त्या एक एक लिंक उघडुन वाचु लागला. जयंतासुध्दा आकाशच्या जवळ येऊन ती माहीती वाचु लागला
पहीली पहीली माहीती फारशी उपयुक्त नव्हती. बहुतेक ठिकाणी तेंन तेच प्युअर / होली वॉटर, ख्राईस्ट क्रॉस वगैरे माहीती उपलब्ध होती. ती माहीती खरी का खोटी हा मुद्दा दुर होता, परंतु त्यापैकी कुठलीही गोष्ट इथं लगेच उपलब्ध नव्हती.
दोघंही जणं एकामागोमाग एक संकेतस्थळं पालथे घालत होते आणि एका ठिकाणी ते अचानक थांबले…
“हे बघ.. इथं काय लिहीलं आहे…”, आकाश संगणाककडे बोट दाखवत म्हणाला..”त्यांनी गार्लीक सुचवले आहे…”
“म्हणजे.. रामुकाका म्हणाले ते बरोबर होते तर..”, जयंत म्हणाला..
“अरे, पण मग जर हे खरं असेल तर…. तर काल रात्री ’तो’ प्रकार का झाला? आपण ज्या खोलीत होतो, तिथे तर लसणाच्या कित्तीतरी माळा होत्या”, आकाश म्हणाला.
“हो, बरोबर आहे… पण म्हणजे बघ ना.. त्या माळा कधी काळी लावल्या होत्या आपल्याला कुठे माहीत आहे? कदाचीत त्या माळा ३०-४० वर्षांपूर्वी लावलेल्या असतील.. कदाचीत त्यातली तिव्रता कमी झाली असेल….”, जयंत
“हम्म, ते ही आहेच म्हणा… बर बघु पुढे अजुन काय लिहीलं आहे…”, असं म्हणुन आकाश पुढे वाचु लागला.
“हे बघ.. मीठ.. लिहीलं आहे…”, आकाश पुढच्या बुलेट पॉंईंटपाशी थांबत म्हणाला..
“मीठ?? का? म्हणजे त्याचे कारण काय सांगीतले आहे?”, जयंताने विचारले..
“मीठ हे जमीन, पाणी आणि हवा ह्यांचबरोबर सुर्यापासून निघालेल्या उष्ण्तेपासुन अर्थात एक प्रकारची आग निर्माण झालेले असते. हे सर्व घटक पंचमहाभूतांपैकीच आहेत. त्यांच्यापासुन मीठ निर्माण होते तेंव्हा ह्या घटकांची शक्ती त्यामध्ये अंतर्भुत होते असं इथं लिहीलं आहे. आणि त्यामुळेच जर तुम्ही मीठाने बॉर्डर आखलीत तर भूतं ती बॉर्डर पार करुन तुमच्यापर्यंत पोहोचु शकणार नाहीत…”, आकाश त्या संकेतस्थळावरील माहीती वाचत म्हणाला.
“हम्म.. हे सुध्दा खरं का खोटं माहीत नाही, पण जे काही लिहीलं आहे, ते पटण्यासारखं आहे…”, जयंता म्हणाला
“हो.. आणि आपल्याकडे मिठ पण आहे…”, आकाशने त्याचं वाक्य पुर्ण केलं.
आकाशने पुढे वाचण्यासाठी मान खाली वाकवली पण दोघांचेही लक्ष विचलीत झालं ते बंगल्याच्या गेटपाशी झालेल्या अचानक हालचालीने.
दोघांनीही चमकुन कुंपणाकडे पाहीले. गेटपाशी एक आकृती स्थिर उभी होती. दोघांनीही एकमेकांकडे पाहीलं.
आकाशने लॅपटॉप खाली ठेवला आणि तो उठुन उभा राहीला. जयंतासुध्दा जागेवरुन उठुन उभा राहीला आणि दोघंही कुंपणाकडे पहात राहीले.
त्या आकृतीने बंगल्याचे गेट उघडले आणि ती हळु हळु दोघांच्या दिशेने येऊ लागली. ती आकृती जवळ आल्यावर तिचा चेहरा स्पष्ट दिसु लागला तसा काहीश्या अविश्वासाने आकाश म्हणाला.. “रामुकाका?/?????”

अलवणी
संकल्पना खरी का खोटी हे खात्रीलायक रित्या अजुनपर्यंत तरी कोणीही सिध्द केलेले नाही. ज्यांनी अनुभवले त्यांनी मानले, ज्यांनी अनुभवले नाही, त्यांचा अर्थातच ह्या संकल्पनेवर विश्वास बसणार नाही.”, जयंत म्हणाला.
“पण तुला असं का वाटतं आहे, हा सर्व प्रकार..”, आकाश
“ह्या बंगल्याला स्वतःचा असा नक्कीच एखादा इतीहास असणार, इथं नक्कीच काहीतरी वाईट, कुणालातरी दुखावणारे घडलेले असणार… तुच विचार कर, इथं आल्यानंतर असं थोडंस वेगळं नाही वाटत??”
“………”
“थोडासा अस्वस्थपणा नाही जाणवतं”?
“……………….”
“इथं आपण दोन-चार लोकं सोडली तर आजुबाजुला एकही सजीव प्राणी पक्षी का नाही?”
“त्या खोलीत बांधलेल्या लसणाच्या माळा, आणि रामुकाकांनी त्याचा सांगीतलेला संबंध आणि भिंतीवर ती मोडीलिपीतली अक्षरं…”, जयंत
“हो, ती अक्षरं तर एक कोडचं आहे, कोणी जाऊन ती अक्षरं लिहिली असतील इतक्या उंचावर?”, आकाश
“वहिनींच्या हाताला लागलेल्या लिपस्टीकवरुन तु काहीच निष्कर्ष कसा नाही काढु शकत आकाश? मला तर वाटतं वहीनींनीच ती अक्षरं लिहिली असावीत, किंबहुना त्यांच्या हातुन ती अक्षरं लिहुन घेतली गेली असावीत…”, जयंत

“ओह स्टॉप इट जयंत.. तु आता काहीच्या काही बोलत आहेस.. तुला असं म्हणायचं आहे की शाल्मलीला भुताने पछाडले वगैरे आहे???”, आकाश वैतागुन म्हणाला
“हे बघ, मी खात्रीलायक रित्या तसं म्हणत नाही, आपल्याला ह्या प्रकरणाच्या मुळाशी जावंच लागणार आहे, पण परिस्थीती तसेच काहीसे सुचवती आहे. तु वहीनींना तीच अक्षरं पुन्हा एखाद्या पानावर लिहायला सांग, मला जवळ जवळ खात्री आहे, ते अक्षर आणि हे अक्षर नक्की जुळेल.. लावतोस पैज?”, जयंत हात पुढे करत म्हणाला.
आकाश काहीच बोलला नाही.
“त्या दिवशी रात्री, तुच म्हणालास, शाल्मलीचे एक नविनच रुप तु पाहीलेस, खरं का खोटं?”, जयंत
“म्हणजे? त्या दिवशी मी एका भुताबरोबर संभोग केला असं तुला म्हणायचे आहे?”,आकाश
जयंताने खांदे उडवले, मग कपात उरलेला पेग एका घोटात पिऊन टाकला आणि पुन्हा एक नविन पेग बनवला.
“दुसर्‍या दिवसापासुन वहीनींना अचानक आलेला ताप माझ्या म्हणण्याला एक प्रकारची पुष्टीच देतो..”, जयंत
“ताप? त्याचा काय संबंध? ती केवळ मोहीतच्या प्रकरणामुळे घाबरली होती, कदाचीत टेन्शन आल्याने सुध्दा तिला ताप आला असेल..”, आकाश

“आपण आत्ताच आत्मा ह्या प्रकाराबद्दल बोललो. आपले मानवी शरीर हेच मुळी आपल्या आत्मावर निर्भर असते. सर्व शक्ती आत्मा रुपाने एकवटलेली असते. जेंव्हा दुसरा आत्मा आपल्या शरीराचा ताबा घेऊ पाहील तेंव्हा प्रतिकार होणारच. शाल्मलीच्या बाबतीतही तोच प्रकार झालेला असणार. तिला आलेला थकवा हे एक त्याचेच द्योतक असू शकते..”, जयंत
आकाश शुन्यात एकटक नजर लावुन विचार करण्यात मग्न झाला होता..

“हे बघ.. आपल्याला आत्ता काहीच कल्पना नाहीये की हा सगळा प्रकार काय आहे. आपल्याला शोध घ्यायला काहीतरी एक दिशा हवी आहे.. आपण हिच दिशा पकडुन चालुयात. कदाचीत पुढे गेल्यावर आपल्याला काही पुरावे मिळतील, कदाचीत हे सिध्द होईल की हा भूताटकीचा प्रकार नाही, मग तेंव्हा आपण दिशा बदलु हवी तर. पण सध्या असा विचार करुन पुढे जाण्यात काय चुक आहे?”, जयंत बोलत होता.
आकाश त्या प्रणयाच्या रात्रीचा शाल्मलीचा चेहरा, तिचे वागणे आठवण्याचा प्रयत्न करत होता.
“आकाश?? काय म्हणतो आहे मी?”, आकाशच्या पायाला हलवुन जयंत म्हणाला.
“हम्म.. ठिक आहे. मला खात्री आहे, तसा काहीच प्रकार नसणार, पण तुझा गैरसमज दुर होण्यासाठी आणि कुठुन तरी एक सुरुवात म्हणुन हवं तर, आपण ही दिशा पकडु”, आकाश
जयंताने मान हलवुन त्याला संमती दर्शवली.

“बरं आता मला सांग, कुठून आणि कशी सुरुवात करायची?”, आकाश
“सांगतो. इकडे येत असतानाच मी त्याचा विचार केला आहे…”, असं म्हणुन जयंत उठला आणि तो आपल्या गाडीपाशी गेला. गाडीचे दार उघडुन त्याने एक मोठी काळी बॅग बाहेर काढली आणि तो आकाशपाशी येऊन बसला.
“काय आहे ह्या बॅगेत?”, आकाशने विचारले.
“कॅमेरा.. व्हिडीओ कॅमेरा…”, जयंत म्हणाला..
“आणि काय करायचं ह्याचं? ह्याने तु भूत बित शुट करणार आहेस की काय? आम्हाला तर बाबा गेल्या ५-६ दिवसात काळं कुत्र सुध्दा नाही दिसलं आणि तुला भूत कुठुन दिसणार?”, आकाश म्हणाला
“हा थर्मल कॅमेरा आहे आकाश.. हा आपल्या भोवतालची उर्जा, अंधारात मनुष्याची आकृती त्याच्या शारीरीक तापमानामुळे रेकॉर्ड करु शकतो..”, जयंता ती बॅग उघडत म्हणाला.
“म्हणजे.. मला नाही कळालं!, ह्यात भुत-बित काही असेलच तर ते कसं काय बुवा रेकॉर्ड होईल?”, आकाश
“सांगतो, पण त्याआधी मला सांग भूत म्हणजे काय? म्हणजे.. तुझ्या दृष्टीने भूताची व्याख्या ती काय?”, जयंत म्हणाला.
“भूत म्हणजे.. आता तसं कसं सांगता येईल? पण साधारणपणे एखादी व्यक्ती मरण पावली आणि तिच्या काही इच्छा अपुर्ण राहील्या असतील तर तिच्या आत्म्याला मुक्ती मिळत नाही. मग तिचा आत्मा इतरत्र भटकत रहातो.. कदाचीत तेच भूत असावं!”, आकाश
“बरोबर.. आता आत्मा म्हणजे काय?”, जयंत
आकाशने आपले ओठ वाकडे केले आणि खांदे उडवुन म्हणाला…”माहीत नाही…”

“आत्मा म्हणजे एक प्रकारची उर्जाच असते नाही का! जी आपल्याला डोळ्यांनी दिसु शकत नाही कदाचीत, पण त्याचं अस्तीत्व सुध्दा आपण नाकारु शकत नाही. हा थर्मल कॅमेरा आत्मा.. जसा आपण समजतो आहे तसाच, आणि जर ’ती’ गोष्ट म्हणजे खरंच एखादी अदृष्य शक्ती, उर्जा असेल तर तो नक्की चित्रीत करु शकेल.
आपले डोळे त्याच गोष्टी बघु शकतात ज्यावरुन लाईट परावर्तीत होतो, पण ह्याचा अर्थ असा नाही की सर्व प्रकारचा लाईट आपण बघु शकतो. आपले डोळे कदाचीत सर्व गोष्टी पाहु शकत नाहीत. आत्मा, त्यातुन निर्माण होणारी उर्जा, त्यातुन परावर्तीत होणारा लाईट त्याच प्रकारातला. त्याला वैज्ञानीक भाषेत म्हणतात ’इक्टोप्लासमीक स्पेक्ट्रल लाईट’ आणि हा कॅमेरा तो लाईट टिपू शकतो.”
“पण.. पण तु म्हणतोस तसं सगळं खरंच असेल तर शाल्मलीच्या, मोहीतच्या, आपल्या दोघांच्या जिवाला धोका आहे. त्यापेक्षा आपण इथं थांबूयातच नको, आत्ताच सामान भरु आणि निघुयात इथुन. काय म्हणतोस?”, आकाश जागेवरुन उठत म्हणाला.
“नाही आकाश, तसं करणं कदाचीत योग्य ठरणार नाही. वहीनींची तब्येत आत्ता ठिक नाहीये. आपला अंदाज.. देव नं करो, जर बरोबर असेल तर वहीनींच शरीर, त्यांची मानसीकता अतीशय क्षीण झालेली आहे. इथं असलेल्या त्या अघोरी शक्तीने चवताळुन जाऊन वहीनींच काही बरं वाईट करण्याचा प्रयत्न केला तर? त्यापेक्षा आपण एक-दोन दिवस थांबुन काय प्रकरणं आहे ह्याचा छडा लावायचा प्रयत्न करुयात असं मला वाटतं..”, जयंत म्हणाला.
“ठिक आहे.. पण तो पर्यंत?? सुरक्षितेसाठी काहीतरी उपाय करणं गरजेचं आहे नाही का??”, आकाश
“मला वाटतं आपण इतक्या सगळ्या गोष्टी मानलेल्या आहेतच, त्यावर सध्यातरी डोळे झाकुन विश्वास ठेवलेला आहेच, तर मग आपण रामुकाकांनी सांगीतलेले पण ऐकले तर?”, जयंत म्हणाला
“रामुकाका? काय म्हणाले होते ते..?”, आकाश आठवण्याचा प्रयत्न करत म्हणाला.
“ते.. खालच्या खोलीत बांधलेल्या लसणांच्या माळांबद्दल म्हणाले होते असं तु म्हणाला होतास ना? कदाचीत आपण त्या खोलीत सुरक्षीत राहु. आजची रात्र तिथे काढायला काय हरकत आहे?”, जयंत म्हणाला
आकाशने विरोध दर्शवायला तोंड उघडले, पण त्याला माहीत होते की दुसरा काही पर्याय पण नाहीये.
दोघांच्या गप्पा संपेपर्यंत सुर्यास्त होऊन गेला होता आणि बाहेर अंधारायला लागले होते.
“चल तर मग, लागु यात पटापट कामाला..”, असं म्हणुन जयंत उठला, पाठोपाठ आकाशही उठला आणि ते आतमध्ये आले.
“मी इथं खोलीच्या बाहेर कॅमेरा लावुन ठेवतो, तो पर्यंत तु वहीनी आणि मोहीतला घेउन ह्या खोलीत ये.. आणि आवश्यक काही असेल, खाण्याचे काही असेल, पाणि तर ते पण खोलीतच आणुन ठेव. आपण आज रात्री काहीही झालं तरीही खोलीच्या बाहेर पडणार नाही आहोत..”, जयंत म्हणाला.
काही क्षण दोघांनीही एकमेकांकडे पाहीले आणि मग आकाश वरच्या खोलीत शाल्मली आणि मोहीतला आणायला पळाला तर जयंत ट्रायपॉड सेट करुन त्यावर कॅमेरा लावण्यात गुंग होऊन गेला.

जस जसा सुर्य खाली गेला आणि अंधाराचे साम्राज्य वाढु लागले तसं तसा वातावरणातला तणाव वाढू लागला.
शाल्मलीला आकाश आणि जयंतने विशेष काही सांगीतले नव्हते परंतु दोघांच्या वागणुकीत, हालचालीत पडलेला फरक, अचानक खालच्या खोलीत येऊन रहाणे ह्यावरुन काहीतरी विचीत्र घडत आहे ह्याची तिला जाणीव झाली होती. मोहीत सुध्दा शाल्मलीला बिलगुनच बसला होता.
खोलीतला दिवा लावण्यात आला आणि खर्‍या अर्थाने रात्रीची सुरुवात झाली.
आकाशने खोलीचे दार लावुन घेतले. कॅमेरा ट्रायपॉड माऊंट करुन खोलीच्या बाहेरच लावला होता. जयंत जुने विषय काढुन वातावरणातला तणाव निवळवण्याचा प्रयत्न करत होता, परंतु त्याच्या प्रयत्नांना विशेष यश येत नव्हते.
घड्याळात ९.३० वाजुन गेले आणि अजुन विशष अशी काही हालचाल कुठे जाणवली नव्हती.
“कदाचीत आपण जो विचार केला होता तो पुर्ण चुकीचा असेल…”, आकाशने विचार केला खरा, परंतु वातावरणात होत चाललेला बदल, विनाकारण वाढत असलेला दबाव त्याला शांत बसु देत नव्हता.
दहा वाजुन गेले तसे सर्वांनीच थोडं फार खाऊन घेतले आणि आपल्या पांघरुणात शिरुन झोपण्याचा प्रयत्न करु लागले. अर्थात झोप येणं अशक्यच होतं, पण दिवसभरातल्या घडामोडींमुळे शरीराला आणि मनाला थकवा आला होता त्यामुळे नकळतच सर्वांचे डोळे मिटले गेले.
साधारणपणे रात्री १ वाजता कसल्याश्या आवाजाने आकाशला जाग आली. बर्‍याच वेळ तो कसला आवाज असावा ह्याचाच आकाश करत होता. जणु काही कोणीतरी झाडू मारत असल्याचा तो आवाज वाटत होता.. किंवा… किंवा कोणीतरी सरपटत चालण्याचा..
आकाशने हळुच हलवुन जयंताला जागे केले. जयंता लगेच उठुन बसला. दोघंही बाहेरील आवाज कान देऊन ऐकु लागले. तो आवाज हळु हळु जवळ जवळ येत होता. काही क्षणातच तो दाराच्या अगदी जवळ आला आणि मग तेथुन पुढे जिन्यापाशी गेला. हळु हळु तो आवाज दुर दुर गेला. बहुदा ते जे कोणी होतं ते जिन्याचा आधार घेउन वरच्या खोलीकडे चालले होते.
काही क्षण शांततेत गेले आणि मग एक संतापलेली चित्कार दोघांना ऐकु आली आणि परत तोच सरपटण्याचा आवाज जिन्यांवरुन खाली येताना ऐकु आला. हळु हळु तो आवाज पुन्हा एकदा दारासमोर आला आणि तेथेच थांबला. ’ते’ दाराच्या बाहेर थांबले होते. दोघांच्याही मध्ये फक्त एक लाकडी दार होते. जर का ते पलीकडचे आघोरी, सैतानी, पाशवी असेल तर ह्या सर्वांच्या जिवनाची दोरी त्या एका लाकडाच्या दाराने बांधली गेली होती. ते दार उघडले गेले असते तर पुढे काय झाले असते हे वेगळे सांगायची आवश्यकता नव्हती.
बराच वेळ शांततेत गेला. प्रत्येक क्षण मनावर दडपण टाकत होता.
“आकाश….”, अचानक आलेल्या शाल्मलीच्या आवाजाने आकाश आणि जयंत दचकले.
आकाश उठुन शाल्मलीच्या जवळ गेला.
“काय गं? काय झालं??”, आकाशने विचारले..
“आकाश.. कसं तरी होते आहे… खुप घुसमटल्यासारखे होतेय.. आकाश…”, गळ्यावरुन जोरात हात फिरवत शाल्मली म्हणाली
आकाशने वळुन जयंताकडे पाहीले, जयंत सुध्दा उठुन शाल्मलीकडे आला.
“वहीनी.. काय होतंय…?”, जयंता म्हणाला..
“चावतंय काही तरी सर्व शरीराला… खुप सार्‍या घोंघावणार्‍या माश्या शरीरावर बसल्या आहेत असं वाटतं आहे.. असंख्य मुंग्या शरीराचा चावा घेत आहेत असं वाटतं आहे… आकाश.. काहीतरी कर
प्लिज…”,.. शाल्मली अस्वस्थ होत म्हणाली.
“हो.. हो… मी करतो काही तरी,..”, आगतीक होत आकाश म्हणाला..
शाल्मली अस्वस्थ होत अंथरुणात तळमळत होती. सतत एकदा गळ्यावरुन, मानेवरुन हात फिरवत होती, तर कधी हात झटकत होती..
“जयंत? काय होतंय शाल्मलीला?”, आकाशने जयंताला विचारले.
“वहीनी, स्वप्न पडले आहे का काही? उठुन बसता का जरा?, पाणी प्या म्हणजे बरं वाटेल..”, जयंत म्हणत होता.
शाल्मलीने डोळे उघडले आणि ती बेडवरुन खाली उतरुन पाणी प्यायला जाउ लागली. पण त्याचवेळेस एखाद्या पाशवी शक्तीने तिला भिंतीकडे लोटले. शाल्मली क्षणार्धात भिंतीकडे फेकली गेली. एखाद्याने जोरदार थोबाडीत द्यावी आणि त्या आघाताने जसे तोंड एकाबाजुला फेकेले जावे, तशी शाल्मलीची मान एका बाजुला कलली. तिची बुबुळ डोळ्याच्या वरपर्यंत गेली आणि त्यामुळे तिचे डोळे पांढरे फटक दिसु लागले. चेहर्‍यावर झालेल्या त्या जोरदार आघाताने तिचे रिबीनीने बांधलेले केस विस्कटले गेले आणि तिच्या चेहर्‍यावर पसरले. शाल्मलीचे पाय एखाद्या लाकडासारखे कडक झाले. आणि मग ती हात पाय मागच्या बाजुला भिंतीकडे वळवुन भिंतीचा आधार घेत वर वर सरकत छताला जाऊन चिकटली.
आकाश आणि जयंत विस्फारलेल्या नजरेने तो प्रकार बघत होते.. त्यांचा स्वतःच्या डोळ्यांवर विश्वासच बसत नव्हता.

थोड्यावेळाने शाल्मलीच्या तोंडातुन शब्द बाहेर पडले. खरं तर तो शाल्मलीचा आवाज नव्हताच. गोड गळ्याच्या शाल्मलीचा असा घोघरा, फाटका, चिरका आवाज असणं शक्यच नव्हतं…
“सोडनार नाय.. एकाला पन सोडनार नाय… जिता नाय जानार तुमी इथुन भार… किति दिस लपशील इथं खुलीत.. येशील नवं बाहेर..”, असं म्हणुन तो आवाज खदा खदा हसला.
त्या हसण्याने आकाश आणि जयंताच्या अंगावर काटा उभा राहीला..
हळु हळु शाल्मली पुन्हा जमीनीवर आली आणि तिथेच कोसळली…
आकाश आणि जयंताने थोडावेळ वाट पाहीली आणि मग त्यांनी शाल्मलीला उचलले आणि बेडवर आणुन झोपवले…….

उर्वरीत रात्र शांततेत गेली. त्या प्रकरणानंतर नविन काही घडलं नाही. आकाश आणि जयंत रात्रभर जागेच होते, झोपं लागणं शक्यच नव्हतं. जे आजपर्यंत केवळ ऐकलं होतं, चित्रपटांतुन पाहीलं होतं ते आज डोळ्यांदेखत घडलं होतं. शरीराला पुन्हा पुन्हा चिमटा काढूनही ते एक वाईट्ट स्वप्न नसून सत्य होतं ह्याची कटू जाणीव दोघांना सतत होतं होती.
सकाळी सुर्याची किरणं बंद खिडकीच्या फटींमधून आतमध्ये आली खरी, पण त्यातही एक प्रकारचा मलूलपणा होता जणु काही सुर्याचे तेज त्या किरणांमधुन कोणीतरी हिरावुन घेतले होते.
शाल्मली अजुनही झोपलेलीच होती, तिच्या चेहर्‍यावर थकवा दिसुन येत होता, तिचं शरीरसुध्दा तापाने फणफणलं होतं. फरक इतकाच होता की ह्यावेळेस त्याचे कारण जयंत आणि आकाश दोघांनाही माहीती होतं. बिचार्‍या शाल्मलीला मात्र त्याची तिळमात्र कल्पना नव्हती. जयंता आणि आकाशने तिला ह्याबद्दल काहीच न सांगण्याचे ठरवुन टाकले.
थोड्यावेळाने जयंताने खोलीचे दार उघडले. बाहेर थर्मल कॅमेरा अजुनही ’रेकॉर्डींग मोड’ मध्ये चालु होता. जयंताने कॅमेराचा स्विच ऑफ केला आणि कॅमेरा घेउन आतमध्ये आला.
जयंताच्या हातातला कॅमेरा बघुन आकाश जागेवरुन उठुन बसला. दोघांनी एकवार शाल्मलीकडे पाहीले. ती झोपलेली आहे ह्याची खात्री झाल्यावर दोघंही सावकाश खोलीच्या बाहेर आले आणि त्यांनी खोलीचे दार लोटुन घेतले. मग दोघंही बाहेर व्हरांड्यात येऊन बसले.
आकाशने कॅसेट रिवाईंड केली आणि मग प्ले चे बटन दाबुन रेकॉर्डींग चालु केले.
पहिला बराच वेळ कॅमेरात नुसताच काळोख होता. कॅमेराच्या एल.सि.डी. स्क्रिनवर वेळेची नोंद दिसत होती. दोघंही जण त्या स्क्रिनसमोर डोकं खुपसुन काही दिसते आहे का ह्याचा पहाण्याचा प्रयत्न करत होते. कॅसेट पुढे पुढे जात होती आणि शेवटी ती वेळ जवळ येऊन पोहोचली.
आकाश आणि जयंत अधीक बारकाईने त्या स्क्रिनकडे पाहु लागले. थोड्यावेळाने तोच तो घसटत घसटत पुढे सरकण्याचा आवाज येउ लागला, परंतु स्क्रिनवर कोणीच दिसत नव्हते. हळु हळु तो आवाज दुर गेला. कालांतराने दुसरवरुन एक जोराने ओरडण्याचा आवाज आला आणि मग पुन्हा तो घसटत चालण्याचा आवाज जवळ जवळ येउन स्तब्ध झाला.
काही क्षण गेले आणि नंतर एक अंधुकशी आकृती वेगाने सरकत कॅमेराच्या इथुन खोलीकडे वळलेली दिसली. साधारण मानवाच्याच आकाराची निळ्या, पिवळ्या, तांबड्या, हिरव्या रेघांची किनार असलेली ती आकृती क्षणार्धात आली आणि दिसेनाशी झाली.
जयंताने पटकन कॅमेरा स्टॉप केला, थोडा रिवाईंड केला आणि मग स्लो-मोशनमध्ये प्ले केला. परंतु त्या रेघांव्यतीरीक्त तेथे पहाण्यासारखे काहीच नव्हते.
त्या दृश्याने आणि नंतर घडलेल्या घटनाक्रमांच्या आठवणींनी दोघांच्याही अंगावर काटा आला.
जयंताने कॅमेरा बंद केला आणि मग दोघांनीही एक दीर्घ श्वास घेतला.

“काय करायचं आता?”, बर्‍याच वेळानंतर आकाशने जयंताला विचारले
“आय विश आय नो…”, हताशपणे जयंत म्हणाला
“मला वाटतं अजुन इथे वेळ घालवण्यात अर्थ नाही, आपणं जे पाहू नये ते काल पाहीलं. अजुन विषाची परीक्षा कश्याला पहायची? शाल्मलीच्या जिवाला धोका आहे हे तर स्पष्ट आहेच, पण ह्याचा अर्थ असा नाही की आपण सुरक्षीत आहोत…”, आकाश हवेत हात हलवत म्हणाला.
“हो, ते तर आहेच, पण इथुन गेल्यावर प्रश्न मिटतील कश्यावरुन? ज्यावरुन शाल्मलीच्या शरीरात ’ते’ जे कोण आहे त्याला प्रवेश मिळत आहे, कश्यावरुन ’ते’ आपल्याला शाल्मलीला घेउन जाऊ देईल? कश्यावरुन आपली ही घाई-गडबडीत केलेली कृती शाल्मलीच्या जिवावर उठणार नाही?”, जयंत
“पण मग करायचं काय? च्यायला कॉलेजमध्ये बरं होतं, कधी, कुठं, काही अडलं की आपण गुगल उघडुन बसायचो…”, आकाश
“हे.. दॅट्स अ गुड आयडीया… तुझ्याकडे लॅपटॉप आहे, नेट कनेक्शन आहे.. लेट्स ट्राय गुगल.. व्हॉट से?” जयंताच्या चेहर्‍यावर एक आनंदाची लकेर उमटली.
“अरे काही काय? इथे कुठे गुगल? अश्या गोष्टी थोडं नं गुगल वर मिळणार आहेत?”, जयंताचा मुद्दा खोडुन काढत आकाश म्हणाला.
“अरे बघायला काय हरकत आहे? झाला तर फायदाच आहे ना!!, जा उठ, घेउन ये तु लॅपटॉप आणि नेटकार्ड”, आकाशच्या हाताला धरुन जवळ जवळ उठवतच जयंता म्हणाला.

थोड्यावेळाने आकाश लॅपटॉप घेउन आला. लॅपटॉपच्या कडेला असलेल्या यु.एस.बी.नामक खाचेत त्याने नेट-स्टीक लावली. बर्‍याच वेळ नेटवर्क सर्च केल्यावर शेवटी नेट कनेक्ट झाले.
संगणकातील ब्राउझरची विंडो उघडुन आकाशने ’गुगल.कॉम’ चे संकेतस्थळ उघडले. थोड्यावेळाने संगणकाच्या पडद्यावर रंगीत अक्षरात गुगल असे लिहीलेले गुगल चे संकेतस्थळ उघडले.
“हम्म.. बोल काय शोधु इथं?”, आकाशने विचारले
“अम्म.. शोध ’हाऊ टु स्केअर घोस्ट?’ किंवा ’हाऊ टू गेट रिड ऑफ घोस्ट्स’, भूतांना कसे घाबरावे.??”, जयंत म्हणाला..
“खरंच का?”, जयंता आपली थट्टा करतो आहे असं वाटुन आकाशने विचारले.
“अरे हो.. खरंच सांगतो आहे.. बघ काही माहीती मिळते आहे का…”, जयंत म्हणाला
आकाशने सर्च बारमध्ये तसे टाईप करुन सर्चचे बटन दाबले आणि थोड्याच वेळात तशी माहीती उपलब्ध असलेल्या अनेक संकेतस्थळांचे पत्ते संगणकाच्या पटलावर अवतरले…
“आयला.. हे गुगल गम्मतच आहे बाबा.. खरंच आहे, काहीच्या काही माहीती मिळते इथे…”, असं म्हणुन आकाश त्या एक एक लिंक उघडुन वाचु लागला. जयंतासुध्दा आकाशच्या जवळ येऊन ती माहीती वाचु लागला
पहीली पहीली माहीती फारशी उपयुक्त नव्हती. बहुतेक ठिकाणी तेंन तेच प्युअर / होली वॉटर, ख्राईस्ट क्रॉस वगैरे माहीती उपलब्ध होती. ती माहीती खरी का खोटी हा मुद्दा दुर होता, परंतु त्यापैकी कुठलीही गोष्ट इथं लगेच उपलब्ध नव्हती.
दोघंही जणं एकामागोमाग एक संकेतस्थळं पालथे घालत होते आणि एका ठिकाणी ते अचानक थांबले…
“हे बघ.. इथं काय लिहीलं आहे…”, आकाश संगणाककडे बोट दाखवत म्हणाला..”त्यांनी गार्लीक सुचवले आहे…”
“म्हणजे.. रामुकाका म्हणाले ते बरोबर होते तर..”, जयंत म्हणाला..
“अरे, पण मग जर हे खरं असेल तर…. तर का�