माझ्या शाळेची सहल एकदा कोकणात जायची ठरली होती. तिथे आम्ही 4 दिवस थांबणार होतो. तेव्हा मी फ़क्त 15 वर्षांचा होतो. आमची सहल शुक्रवारी निघणार होती म्हणुन मी आदल्या रात्री सगळी तयारी करुन ठेवली होती. उद्या सकाळी आम्ही सर्व जण कोकणात जाणार होतो या विचाराने मला फ़ारआनंद होत होता. सकाळी 6 वाजता निघायचे होते म्हणुन रात्री लवकर झोपावे असे वाटले परंतु काही केल्या मला झोपच येत नव्हती. कदचीत उत्साहामुळे मला झोप लागत नव्हती
पण काही वेळानंतर मला गाढ झोप लागली. त्या रात्री मला अचानक जाग आली आणि मी उठुन बसलो. तेव्हा रात्रीचे 2 वाजले हॊते हे मला चटकन कळ्ले कारण तेव्हा आमच्या घरातल्या मोठ्या घड्याळात दॊन ठोके पडत होते.
मला तहान लागली होती म्हणुन मी पाणी प्यायला गेलो तेव्हा भिंतीवरच्या कॅलेंडर कडे माझे लक्ष् गेले तेव्हा मी पाहिले कि 2 दिवसा नंतर अमावस्या आहे. मी नंतर परत झोपायला गेलो. पड्ल्या- पड्ल्या मला गुंगी आली आणि मी झोपी गेलो. अचानक अलार्म वाजला आणि पाहिल तर 5 वाजलेले. मी उठलो आणि सर्व तयारी केली. मी शाळेत पोहचलो तेव्हा माझे मित्र माझी वाट पाहत होते.
आम्ही बस मधे बसलो आणि आमचा प्रवास सुरु झाला. दुपार पर्यंत आम्ही कोल्हापुर ला पोहचलो होतो. आम्ही जेवणासाठी थांबलो तेव्हा त्या ढाब्यावर इतर लोकही जेवत होते तेव्हा आम्ही सर्वांनी जेवायला बसलो. गप्पा चालु होत्या, जोक, गाणी या सर्वांन मधे एक गोष्ट मला अढळ्ली की एक माणुस आमच्या कडे वेगळ्याच नजरेने पाहत होता.
मी त्याच्या कडे गेलो, तो एक म्हातारा माणुस होता केस वाढ्लेले, नख काळी पड्लेली अत्यंत विचित्र असा तो माणुस होता तो. त्याला मी हिंमत करुन विचारले की तो आमच्याकडे असा का बघत आहेस? त्यावर तो उत्तर द्यायच्या जागी मलाच विचारु लागला पण त्याला पाहुन मला परत तोच प्रश्न विचारण्याचा धीरच झाला नाही. त्याने विचारले '' कुठे जाताय तुम्ही "?
मी सांगितले की कोकणात देवगडला जात आहोत आम्ही.
" देवगडला कुठे ?
परबांच्या बंगल्यावर आ........
मी वाक्य पुर्ण करण्याच्या आतच तो गंभीर चेहरा करुन म्ह्णाला “तुम्ही तिथे जाउ नका परवा अमावस्या आहे. तुम्ही तेथे जाणे योग्य नाही. तेथे फ़ार भयान....................
पुढे काही सांगणार इतक्यात माझ्या मित्रांनी मला हाक मारली. मी मागे पाहील आणि विचारल काय झाल?
ते म्हणाले" काय करत आहेस तु तिथे बसून काय करत आहेस?
मी म्हणालो " अरे ह्या आजोबांबरोबर बोलत आहे"
ते म्हणाले " कोन आजोबा"
मी म्हणालो " हे काय माझ्या समोर बसले आहेत "
आणि मी समोर पाहिले तर तिथे कोणीच नव्ह्ते. मला जरा वेळ धक्काच बसला. मग मित्र माझ्या जवळ आले आणि विचारल कि बरा आहेस ना?
काही होतय का तुला?
मी जरा सावरुन म्हणालो “नाही काही नाही."
--------------------------
बराच वेळ मी त्या प्रसंगाबद्दल विचार करत राहीलो. का कुणास ठाउक त्या व्यक्तिचा आवाज आणि चेहरा मला परिचीत वाटत होता. आता आमची बस ढाब्याहुन पुढ़च्या प्रवासासाठी निघाली. आम्ही काही तासातच अंबोली घाटात पोहचलो होतो. घाट सुरू झाला तसा माझ्या मनात त्या व्यक्तिचे विचार सुरू झाले. घाट संपत आला तसा त्याच्या शेवटच्या वळणावर तोच विक्षीप्त व्यक्ति एका दगदावर बसुन मला हाक मारत होता. आता तर माझी मती गुंग झाली, मी मित्रांना जोर जोरात हाका मारत होतो परंतु ते माझ्याकडे पाहतच नव्हते.
अचानक माझ लक्ष एका दगडाकडे गेले आणि मी सुन्नच झालो......................
आमची बस पुढे सरकतच नव्हती. सर्व काही स्तब्ध . आता मला कळ्ले की माझे मित्र मला ओ का देत नव्ह्ते . ते थिजल्या प्रमाणे उभे होते काहिच हालचाल नव्हती. अगदी त्यांना चिमटा देखील काढला परंतू मेणाचे पुतळे ज्याप्रमाणे जिवंत वाटतात त्याप्रमाणे ते झाले होते. आता मात्र माझा जिव कंठाशी आला होता. आणि त्यात भर म्हणून तो म्हातारा माणुस आमच्या बसकडे येत होता. मी मनातल्या मनात देवाच नामंस्मरण सुरू केल. तो माणुस पुढे येत होता. आता तो माझ्या खिड्की समोर येउन थांबला.
तो म्हणाला “घाबरू नकोस पोरा, मी तुला काहिही करणार नाही."
का कुणास ठाउक त्याच्या या शब्दांमधे एक वेगळीच आत्मीयता व प्रेम होतं.
तो म्हणाला “मघाशी जी गोष्ट सांगायची होती ती राहून गेली म्ह्णुन मी इथे आलो आहे.”
आणि तो पुढे सांगूलागला “-------------------------
हे सर्व मला खुप आश्चर्यकारक व तितकेच भितीदायक वाटले. मी या विचार करत होतो तितक्यात तो व्यक्ती अदृयृश झाला व एक हवेचा झोत माझ्याकडे आला आणि काय आश्चर्य बस पुन्हा चालु लागली. माझे मित्र पुन्हा हालचाल करु लागले आणि माझे लक्ष माझ्या हातावरील घड्याळावर गेले आणि अजुन एक झटका मला बसला. आमची बस ज्या क्षणी थांबली तेव्हापासुन आत्ता पर्यंत एकही कक्षणही उलटला नव्हता. माझ्या चेहरयाचा उडालेला रंग़पाहून एका मित्राने मला विचारले" काय रे बाहेर काय पाहतोय तु केव्हापासुन आणि तुझ्या चेहरयाचा रंग का उडालाय”?
मी म्हणालो “तुला काही जाणवल का तू फ़ार वेळ स्तब्ध होतास "?
त्यावर तो मला म्हणाला “काय रे बरा आहेस ना? मघाशी त्या ढाब्यावर सुध्दा एकटाच बडबडत होतास."
मी खाली मान टाकली आणि ह्ळु आवाजात म्हणालो “काही नाही ".
या दोन प्रसंगानंतर मात्र मला विचार करण्यास भाग पाडले की खरच भुताच अस्तित्व या जगात आहे की नाही. आज पर्यंत मी समजायचो की भुत फ़क्त अंधश्रध्दा आहे. आज जेव्हा माझ्यावर तो प्रसंग ओढावला तेव्हा मी कोणत्याही तत्वाचा विचार केला नाही फ़क्त एकच गोष्ट मनात होती ती म्हणजे स्वतःचा जिव वाचवणे. इतका सखोल विचार मी प्रथमच करत होतो. आज मला जीवनानंतरचे आयुष्य अक्षरशः अनुभवायला मिळाले.
हा सर्व विचार सुरु असतांना आम्ही केव्हा कोकणात पोहचलो ते मला कळलेच नाही. आम्ही संध्याकाळच्या 6 वाजता देवगडला पोहचलो. अत्यंत हिरवागार परिसर
शुध्द हवा आणि नारळाच्या बागा. हे सर्व दृश्य पाहिल्यानंतर माझ्या बरोबर घडलेल्या घटनांचा विचार व दिवस भराचा थकवा लगेच पळुन गेला. आम्ही संध्याकाळी फ़्रेश होउन समुद्रावर गेलो. तिथे थंड हवा आम्हाला जणू बोलावतच होती. मावळता सुर्य आम्हाला सुंदर रात्रीची भेट देउन जात होता. आम्ही सुमारे 8 च्या दरम्यान परबांच्या वाड्यावर पोहचलो. वाडातसा जुना होता तरी त्याची भव्यता थक्क करणारी होती. आम्ही वाड्यात गेलो तेव्हा मला त्या हवेत एक दुःखी भावना जाणवत होती. अचानक माझ मन दुःखी झाल. मला त्या वाड्यात राहावस वाटत नव्हत. म्हणुन मी माझ्या मित्रांना ही गोष्ट सांगायला जाणार तितक्यात मला बंगल्याच्या परसात एखादी लहान मुलगी खेळत असल्याचा भास झाला. मी परसात गेलो तर तिथे कोणीच नव्हते.
मी मागे फ़िरणार इतक्यात कोणीतरी माझा हात पकडला. मी घाबरलो आणि धिर करून मागे पाहिले तर एक लहान मुलगी इनमिन 8-9 वर्षांची माझा हात पकडून उभी होती. अगदी गोंडस. तिने मला म्हटले “दादा तु इथे नवीन राहायला आला आहेस?" त्याची मला प्रश्न विचारतांनाची निर्भयता आश्चर्यकारक होती. इतकी लहान मुलगी एखाद्या अनोळखी व्यक्तीबरोबर इतक्या सहजतेने कशी बोलु शकते या गोष्टीचा विचार मी करत होतो. मनात कुतूहल होत. तिला पाहुन मला माझ्या लहान बहिणीची आठवण आली. इतक्या प्रवासात माझी आपुलकिने विचारणारी व्यक्ती प्रथमच भेटली. आणि तिही एक लहान मुलगी. मी तिला विचारले की तु कुठे राहतेस?
त्यावर ती म्हणाली “जवळच जी चाळ आहे ना तीथे 12 वी खोली आमची आहे.”
ठिक आहे इतक्या रात्री तु इथे कशी तुझे आई -वडिल कुठे आहेत? मी विचारले. त्यावर ती हसुन म्ह्णाली “मी नेहमी येते इथे मला भिती नाही वाटत रात्री फ़िरायची". यामुळे मला तिचे अप्रुप वाटु लागले. एखादी लहान मुलगी इतकी धिट असु शकते याचि कल्पनाच मी कधी केली नव्हती. तीला मी वाड्यात बोलावले तेव्हा मात्र तिच्या चेहरयावर गंभीरता आली. ती म्हणाली “असु दे नंतर कधीतरी" आणि तिथुन निघुन गेली. माझ्याकडुन एक गोष्ट राहुन गेली ति म्हणजे तिला तिच नाव विचारणे. मी विचार केला आता चार दिवस आलो आहोत तर होइल परत भेट आणि मिही वाड्यात परतलो.
त्या मुलीला भेतल्यानंतर मी वाड्यात जात असतांना मला कुणीतरी माझा पठलाग करत असल्याचा भास झाला , मी मागे वळुन पाहील तर मागे कुणीच नव्हतं. मी माझ्या मित्रांकडे गेलो तेव्हा सर्वांना रुम वाटण्यात आले होते. मला तिथे वरच्या मजल्यावर रुम मिळाला. जेव्हा मी पायरया चढत होतो तेव्हा त्यांचा तो किर-किर आवाज त्या शांत वातावरणात मन सुंन करनारया होता.
हळु हळू मी वर जाउ लागलो तस तसा वाड्यातील वातावरणात मला एक वेगळाच दमटपणा व भितीदायक आवाज येउ लागले. मनाचा धीर ख़चत चालला होता. अंगावर घाम आणि पायात मुंग्या आल्या . मला एक एक पाउल टाकण कठीण जाउ लागल . निराशा चालुन आल्याची भावना घेउन जीव कंठाशी आला असतांना ख़ोली पर्यंतच अंतर वाढत असल्याचे जाणवले.आता मला पुढे जाणे शक्य नव्हते. मी मागे फ़िरलो आणि अचानक एक 12 - 13 वर्षांचा मुलगा माझ्या समोर उभा राहीलेला मी पाहिला . चेहरयावर तेज आणि हसरया चेहरयाने तो माझ्याकडे पाहत होता. त्याच्या चेहरयावर कोणत्याच प्रकारची भिती नव्हती.तो आल्यानंतर मात्र आजुबाजूच्या वातावरणात कमालीचा फ़रक जाणवला.
मी त्याला विचारले " तु कोण आणि इथे कसा? " या प्रश्नावर त्याने शांतपणे मला उत्तर दिले की " मी तुला तुझ्या रुमपर्यंत सोडायला आलो आहे. त्याच्या उत्तराने मला बुचकाळ्यात पाड्ले.कारण तो मला ओळखत होता परंतु मी नाही. वर तो मला धीर यावा अशा गप्पा मारत होता. मी त्याला विचारल " तुला कस कळाल की मी घाबरलो आहे." त्यावर त्याचे उत्तर होते कि " मी इथेच जवलच राहतो त्यामुळे इथे येणारया लोकांची अवस्था कशी होते याची मला कल्पना आहे."
त्याच उत्तर पुरेस आणि योग्य वाटल म्हणुन मी त्याला म्हटले चल मी तुला वेफ़र्स देतो . रुम पर्यंत तो माझ्या बरोबर चालत होता . रुमच्या जवळ गेल्यावर मी त्याला म्हणालो आत ये इथे बसुन वेफ़र्स खा . तर यावर तो म्हणाला मी आत येत नाही मला लवकर जायचे आहे. मग मी त्याला म्हणालो चालेल हे पाकीट घरी घेउन जा.
पाकीट काढण्यासाठी मी बॅगमधे हात घातला आणि मागे फ़िरलो तर काय तो मुलगा नव्हताच तिथे. मला वाटल घाइत गेला असेल. मग मी रुम मधे जरा पहाणी करु लागलो . पलंग व्यवस्थित करुन मी फ़्रेश व्हायला बाथरुम मधे गेलो.
बाहेर आल्यानंतर समोरच दृश्य पाहुन मला राग आला. कारण कुणी तरी सर्व सामान अस्ताव्यस्त करुन टाकल होत. मी बाहेर जाउन पाहिल तर जिन्यावर कुणिच नव्हतं. माझ मन या प्रसंगाची जमेल तितकी कारणे शोधू लागला . पण आधीच्या प्रसंगांनी माझे मन अस्वस्थ होउ लागले आणि अचानकच मला चक्कर आली.................
.... जेव्हा मी डोळे उघडले तेव्हा माझे मित्र माझ्या शेजारीच उभे होते. मी शुध्दीवर आलो हे पाहुन त्यांनी माझ्यावर प्रश्नांचा वर्षावच सुरु केला. आजू बाजुच्या घोळ्क्यामधे एक व्यक्ति का कुणास ठाऊक पण त्याच्यावरुन माझी नजर हटतच नव्ह्ती. मी पलंगावरुन उठुन बसलो.तशी माझी नजर त्या व्यक्तिला शोधू लागली मात्र काही कोणिहि नव्हते. काही वेळाने मित्र गेले आणि माझ लक्ष भिंतीवरच्या कॅलेंडरवर गेले. आज तर अमावस्या आहे. आणि अमावस्या म्हटल की भुतांचा दिवस अस एकुन होतो मी. आणि या सर्व प्रसंगामधे काहि ना काही संबंध आहे अस मला वाटु लागल. खर तर माझ्या लक्षात आल की या प्रवासात जर कोणती गोष्ट दरवेळी माझ्या कानी पडली ती म्हणजे अमावस्या आणि परबांचा वाडा .
8 वाजेच्या सुमारास मी तयारी करुन या गोष्टिचा छडा लावण्यासाठी वाड्याच्या तळघरात जायचे ठरवले.हातात एक कंदील घेउन मी निघालो. मनात प्रश्न आणि उत्सुकता यांनी कळस गाठला.पण मनाच्या एका कोपरयात भिती मात्र कायम होती. मला काय कळेल आणि काय समोर येईल याची कल्पना नसतांनाही एक एक पाउल टाकत तळघराच्या दरवाज्यापाशी पोहचलो. दरवाजा जुना आणि भक्कम होता. दरवाज्याची कड उघडुन आत पाउल ठेवताच भयावह थंड वारा आणि भितीदायक अंधार यांच्याशी माझा सामना झाला.बरेच वर्ष बंद राहिल्याने कोळ्यांची जाळी आणि जुन्या लाकडाचा वास येत होता. कंदिलाच्या प्रकाशात हळु-हळू पुढे जात असतांना माझा पाय कशाला तरी आपटला काय हे पाहाव म्हणुन मी कंदील त्याच्या दिशेने वळवला . माझा पाय एका पेटिला आपटला होता. कंदिल जरा बाजुला ठेउन त्या पेटित काय आहे हे जाणुन घेण्यासाठी मी ती पेटी उघडली.
पेटी उघडल्यानंतर त्यात अनेक कागद आणि लाल कपड्यात बांधलेले एक पुस्तक सुध्दा होते . सगळ्या गोष्टींवर धुळ जमा झाली होती .त्यामुळे या वस्तु फ़ार जुन्या असाव्या हे ओळखणे बिलकुल कठिण नव्हते. त्या पुस्तकात काय आहे हे जाणणे मला आवश्यक वाटु लागले.म्हणुन ते पुस्तक घेउन मी बाजुला बसलो . कंदिलाच्या मंद प्रकाशात पुस्तक वाचायला सुरवात केली. काही पानं वाचल्यानंतर पुस्तकाचा संदर्भ कळु लागला. ते पुस्तक होते वाड्याच्या इतिहासाबद्द्ल इथे घड्लेली प्रत्येक घटना त्या पुस्तकात नमुद केलेली होती. पुस्तक वाचता - वाचता मी पुस्तकाच्या शेवच्या काही पानांपर्यंत पोहचलो आणि पुढची पानं कोरिच होती.पुढे काहि असेल म्हणुन मी शेवटच्या पानापर्यंत गेलो. शेवटच्या पानावर लिहीले होते " जर जीवनाच्या या खेळातुन सुखरुप बाहेर पडायचे असेल तर मनाच्या चष्म्याने ती कोरी पान वाच पण जर एकदा तु ती वाचलीस कि मग तुला अशा प्रसंगांना सामोर जाव लागेल ज्यांची कल्पना देखिल तु केली नसेल."
या वाक्याने माझ मन धडधडायला लागलं.पण का कुणास ठाउक मनाच्या आतुन कुणी तरी मला खुणावत होते कि वाच ती पानं वाच. धिराने मी मन एकाग्र केले आणि त्या पानांकडे पाहिले आणि काय आश्चर्य ज्या पानांवर काही नव्हते तिथे चक्क चित्र आणि ओळि दिसु लागल्या. .............
(या पुढे जे काहि माझ्या आयुष्यात झाले ते मी कधीच विसरु शकणार नाही, याची कल्पना मला नव्हती आणि त्या क्षणापासुन माझ अख्ख आयुष्यच बदलल.)
त्या कोरया पानांवरची गोष्ट अशी होती................ सुमारे 100 वर्षांपुर्वी आजच्या परबांचे पुर्वज श्रीमंत धनाजी परब यांनी या वाड्याची रचना केली. त्यांची संपत्ती अमाप होते. तसेच ते दयाळू आणि कर्तबग़ार होते. त्यांच्या हद्दीत कोणीहि दुःखी नव्ह्ते. परंतु त्यांच नशिबच खराब कि त्यांना भिमाजी सारखा भाऊ मिळाला. भाऊ कसला शत्रुच होता तो. त्याला वाटे ही सर्व संपत्ती आपली असावी. यासाठी त्याने प्रयत्न सूरू केले. धनाजी विरुध्द कट कारस्थानं करण्यास सुरू केले. परंतु धनाजी च्या चांगल्या कामांमुळे भिमाजीचे सर्व प्रयत्न व्यर्थ ठरले. म्हणुन त्याने अघोरी विद्येची मदत घेण्याचे ठरवले. तो एका मांत्रिकाकडे गेला. आणि धनाजीच्या विध्वंसाची कामना करु लागला. त्याच्या प्रयत्नांना यश येऊ लागले. वाड्यात अघटित घटना घडू लागल्या. कधी जेवणात पाली पडायच्या तर कधी दारात टाचण्या लावलेले लिंब व बहूल्या सापडू लागल्या. वाड्यात रात्री रडण्याचे व्हिवळण्याचे आवाज येऊ लागले. घरात क्लेश होऊ लागले. अशा परिस्थीतीत धनाजीची तब्येत बिघडली. मात्र त्यांचा मुलगा सुर्याजी हुशार व साहासी होता. त्याला हा सर्व प्रकार जादुटोण्याचा आहे हे कळाले, लगेच तो राज्यातील सिद्ध पुरुषांना शोधु लागला. अखेर त्याचा शोध संपला तो पंचवटी गावात .येथे त्याला स्वामी परमानंद भेट्ले. सुर्याजीने सर्व हकिकत परमानंदांना सांगितली. हकिकत कळल्यानंतर क्षणाचाही विलंब न करता आपण तुझ्या वडिलांकडे गेले पाहीजे असे म्हणुन ते त्वरित देवगडसाठी रवाना झाले. देवगडला परबांच्या वाड्यावर पोहचताच स्वामींना तेथे अघोरी शक्तिंची जाणीव झाली. ते दारातच थांबले आणि त्यांनी सुर्याजीस देखिल थांबवले.त्यांचा चेहरा गंभीर होता .त्यांनी बरोबर आणलेल्या गंगाजलाचा शिंपडा वाड्यावर केला आणि मंत्र उच्चार सुरु केला .त्या नंतर त्या घरावरचे संकट दुर झाले. पण भिमाजी अजुन जिवंत होता, तो स्वतः अघोरी विद्या संपादन करु लागला. तब्बल 12 वर्षांनी तो परतला तेव्हा सुर्याजी राजा होता. भिमाजीने आपली सर्व शक्ति परब घराण्याच्या विधवंसासाठी वापरली पण सुर्याजीच्या पुंण्यामुळे आणि धाडसा मुळे हे संकट टळले .भिमाजीचा अंत झाला पण तो जाता - जाता स्वतःला दुष्ट शक्तिंच्या स्वाधिन करुन गेला .सुर्याजीच्या मरणानंतर हळु-हळू सर्व परब घराण्याचा शेवट झाला. भिमाजीची आत्मा वाड्यात फ़िरु लागली .पण सुर्याजीच्या प्रधाणांनी परमानंदांच्या मदतीने त्यांनी दिव्य आंगठी तयार केली या विचाराने की भविष्यात या वाड्याला मुक्त करण्यासाठी नियती कुणाला तरी इथे घेउन येईल आणि तो हे करुन दाखवेल....................
राजकुमार गेल्यानंतर मी त्या गुहेत एकटाच होतो. अचानक एक सावली माझ्या दिशेने आली... मी किंचाळलो... मला झोपेतून जाग आली .पाहील तर मी वाड्यातील माझ्या खोलितच होतो. रात्रीच्या 12 वाजेचे घड्याळात ठोके पडत होते. मी वाड्याच्या तळघरात गेलो, तिथे मला ते पुस्तक मिळाले, मग मी त्या मुलांच्या मागे गेलो आणि त्यांनी मला ती आंगठी दिली.... हे सर्व मी फ़क्त स्वप्नातच पाहील... आणि अस काहिच घडल नसाव या विचाराने मी गोंधळुन गेलो होतो. काय खरं आणि काय खोटं हेच उमगत नव्हत. ..... याचा अर्थ मघाशी मी जे चक्कर येउन पडलो ते आत्ता उठत आहे. अरे देवा अश्याने मला वेड लागेल. मी उठुन खोलीच्या बाहेर गेलो, पाहीलं तर सर्व झोपी गेले होते. घश्याला कोरड पडली म्हणुन मी पाणी पिण्यासाठी परत खोलित गेलो.पलंगावर बसुन पाणी पित असतांना मला जाणवलं की माझ्या खिश्यात काहितरी आहे म्हणुन मी खिश्यात हात घातला आणि मला पुढचा धक्का बसला तो माझ्या हातात ती स्वप्नातली आंगठी होती.पण ती इथे कशी नक्की ते स्वप्नच होतं कि अजुन काही? ...........
या प्रश्नांची उत्तर मला हवी होती. ती आंगठी माझ्या बोटात घालण्याचा निर्णय मी केला.आणि जशी ती आंगठी मी बोटात घातली अचानक मला विविध दृश्य दिसू लागली. राजकुमार आणि भिमाजी यांच्यातील लढाई, मेल्यानंतर भटकणारी भिमाजीची आत्मा हे सर्व जाणवत होतं." अमवास्येच्या आधी सर्व संपवायला हवे” असा आवाज येत होता. मी पाहिले की एक तेजाचा झोत आहे आणि त्यातुन हा आवाज येत आहे .मी त्याला विचारल माझ्या मित्रांच आणि शिक्षकांबरोबर काही वाईट तर होणार नाही ना? यावर तो झोत म्हणाला तु चिंता करु नकोस, त्यांना काहिही होणार नाही. तु फ़क्त आपल्या ध्येयावर लक्ष दे. एवढ सांगुन तो अदृश्य झाला. त्या आंगठीवर लक्ष केद्रित केलं आणि मी तळघरात पोहचलो.तिथेच मी भिमाजीला पाहिल. लाल डोळे, मोठे केस, विद्रुप चेहरा अगदी गोष्टीतल्या भुतांसारखा होता तो की त्यांच्या पासुनच गोष्टी तयार झाल्या माहित नाही पण पाहील्या - पाहील्या व्यक्तिला भितीने चक्कर यावी असाच दिसत होता तो.त्याच्या भोवती काळ्या शक्तींच वलय होतं.तो म्हणाला " आज तु माझ्या हातुन वाचणार नाहिस, बरया बोलाने मी तुला जाण्यास सांगत होतो पण तु गेला नाहीस आता आपल्या मरणास सामोरे जा." त्याने बाजुला पडलेल्या एका लाकडाने माझ्यावर हल्ला केला. मी तो थांबवला पण त्याने आपल्या काळ्या जादुचा विळखा माझ्या भोवती घालण्यास सुरुवात केली. माझ्याकडे ती दिव्य आंगठी असल्यामुळे मला काहिही झाले नाही. यामुळे भिमाजी अधिकच चवताळला तो आपली सर्व ताकद पणाला लाऊन हल्ले करत होता. माझ्या मनात माझ्या मित्रांचा विचार आला आणि माझे लक्ष विचलीत झाले याच संधिचा फ़ायदा त्याने घेतला. त्या हल्यात मी खाली कोसळलो आणि वेदनेने कळवळु लागलो. भिमाजी मोठ्याने हसत होता .त्याला स्वतःच्या शक्तिवर फ़ारच गर्व होता.मी रक्ताच्या थारोळ्यात पडलो होतो. अत्यंत असाह्य .काहिही करण्यास असमर्थ. मला स्वतःचाच राग येत होता. पण अंतरंगातुन आवाज आला उठ - उठ, अस हरुन चालणार नाही .तु ह्याच कार्यासाठी इथे आला आहेस .तुझ्यापाठी देवाची शक्ति आणि तुझी पुंण्याई आहे .उठ.............
या नंतर मात्र माझ्या शरिरात एक वेगळीच शक्ति आली. मी उठलो आणि देवाचं नाव घेउन हातात असलेल्या आंगठीला काढल आणि धावत भिमाजीकडे जाउ लागलो .त्याने मला अडवण्यासाठी फ़ार प्रयत्न केले पण वाईट शक्ति कितिही प्रबळ असली तरी देवाच्या शक्ति समोर काहिच नाही हेच खरे.. ति आंगठी मी त्याच्या पोटात खुपसली .तसा तो आक्रोश करु लागला. मला मारण्याचा प्रयत्न करु लागला, पण आता फ़ार उशिर झाला होता. तो वाफ़ेप्रमाणे विरुन गेला.वातावरण शांत आणि निर्मळ जाणवत होत.वाड्याने मोकळा श्वास घेतल्याची जाणीव झाली. पण ती आंगठी अजुन तिथेच पडुन होती. ती आंगठी उचलली आणि माझ्या शरिरावरचे सर्व घाव भरुन निघाले. दुसरयाच क्षणी मी वाड्यात होतो. पाहाट होणार होती .हवा थंड आणि ताजी होती. सुर्य उगवण्या आधी सर्व आभाळ केशरी झाले आणि पक्ष्यांचा किलबीलाट कानी आला.तासाभरात सर्व उठले. त्यांना या वाड्यात काय घडले याची काही कल्पनाच नव्हती. पुढचे दोन दिवस आम्ही कोकणातील खाद्य आणि निसर्ग यांचा आस्वाद घेतला आणि आपल्या घरी परतलो.ती आंगठी आजही माझ्या हातात आहे आणि आजही जर कुठे जायचे असेल तर माझ्या मनात एक गोष्ट नक्की येते ती म्हणजे परत आपल्याला अजुन कोणता वाडा मिळणार नाही ना.कि माझ नशिब मला अजुन कुठे तरी घेउन जाइल.काहिही घडेल, पण त्या प्रवासात मला कधीहि न विसरता येणारा अनुभव आला आणि माझा देवा वरचा विश्वास अजुनच वाढला. तेव्हा आपण कुठेही असलो तरी देवावर विश्वास असल्यास आपण सुखरुप परततो.
