देवदूत सेतू आणि लटकणारा देह: भाग १/५: प्रणयाची रात्र आणि एक भयानक शोध
पुणे-मुंबई महामार्गावर रात्रीचे दहा वाजून गेले होते. नेहमीची वाहनांची धांदल आता थोडी कमी झाली होती, पण जड वाहनांचे घरघरणारे आवाज आणि अधूनमधून वेगाने निघून जाणाऱ्या गाड्यांच्या दिव्यांचे झोत काळोखाला चिरत होते. जुन्या, आता काहीशा दुर्लक्षित झालेल्या ‘देवदूत सेतू’वर रोहन आणि प्रिया उभे होते. हा पूल तसा मुख्य द्रुतगती मार्गापासून थोडा बाजूला, जुन्या रस्त्यावर होता. खालून एक लहान, पण पावसाळ्यात दुथडी भरून वाहणारी नदी वाहत होती, जिच्या काठावर आता दाट झाडी वाढली होती.
प्रिया रोहनच्या खांद्यावर मान टेकवून उभी होती. हलक्या थंडीची जाणीव होत होती आणि पुलावरचा एकाकीपणा त्यांच्यातील जवळीक अधिक घट्ट करत होता. "किती शांत वाटतंय ना इथे," प्रिया पुटपुटली. "मुंबईच्या त्या गोंधळातून इथे आल्यावर कसं एकदम वेगळं जग वाटतं."
रोहनने तिच्या केसातून हात फिरवला. "हम्म... म्हणूनच तर तुला इथे घेऊन आलो. आपलं ठिकाण. फक्त तू, मी आणि हे शांत आकाश." तो हसला. "आणि अर्थात, खालून वाहणारी ही नदी... जी आपल्याला नेहमी आठवण करून देते की आयुष्य पुढे वाहत राहतं."
त्यांच्या गप्पा रंगात आल्या होत्या. भूतकाळातील आठवणी, भविष्याची स्वप्ने आणि वर्तमानातील प्रेमळ क्षण... सगळं काही त्या रात्रीच्या वातावरणात विरघळत होतं. पुलाच्या लोखंडी कठड्यावर ठेवलेल्या त्यांच्या हातांची उब एकमेकांना जाणवत होती. वाऱ्याची एखादी झुळूक यायची आणि प्रियाच्या चेहऱ्यावर आलेली बट रोहन हळूच बाजूला करायचा.
"मला ना कधीकधी भीती वाटते, रोहन," प्रिया अचानक म्हणाली. तिचा आवाज किंचित गंभीर झाला होता.
"कशाची?" रोहनने तिच्याकडे निरखून पाहिले.
"या क्षणांची... हे इतकं परफेक्ट आहे की वाटतं नजर लागेल. हे सगळं खरं आहे ना? की आपण फक्त स्वप्न पाहतोय?"
रोहनने तिला जवळ घेतले. "अगं वेडाबाई, हे स्वप्न नाही. हे आपलं वास्तव आहे. आणि ते कायम असं सुंदर राहील, मी वचन देतो." त्याने तिच्या कपाळावर ओठ टेकवले.
ते पुन्हा शांत झाले. काही क्षण फक्त वाऱ्याचा आवाज, नदीच्या पाण्याची मंद सळसळ आणि दूरवरून येणारा वाहनांचा आवाज एवढंच ऐकू येत होतं. पण अचानक रोहनला काहीतरी वेगळं जाणवलं. एक प्रकारची अस्वस्थता. त्याने कान टवकारले.
"काय झालं?" प्रियाने विचारलं.
"काही नाही... असंच..." पण त्याचं लक्ष आता खालच्या अंधाराकडे लागलं होतं. पुलाच्या मधोमध असलेल्या भागात, जिथे कठडा थोडा आत वळला होता, तिथून खाली काहीतरी असल्याचा त्याला भास झाला. एरवी वाहत्या पाण्याकडे किंवा दूरच्या दिव्यांकडे जाणारी त्याची नजर आज अनामिकपणे खालच्या गर्द झाडीकडे खेचली जात होती.
"मला वाटतं खाली काहीतरी आहे," तो हळूच म्हणाला.
"काय असणार? झाडं आहेत नुसती. किंवा कोणी कचरा टाकला असेल," प्रियाने विषय टाळण्याचा प्रयत्न केला. तिला अशा वेळी उगाच भलत्या कल्पना काढायला आवडत नसे.
"नाही, कचरा नाही वाटत. काहीतरी वेगळं... थांब, मी बघतो." रोहनच्या स्वरात आता उत्सुकता आणि थोडी भीतीची किनार होती. तो कठड्यावर वाकला आणि मोबाईलची फ्लॅशलाईट चालू करून खाली रोखली. प्रकाशझोत अंधारात फारसा पोहोचत नव्हता. झाडांच्या फांद्या आणि पानांच्या गर्दीत काही स्पष्ट दिसत नव्हते.
"चल ना रोहन, उशीर होतोय. काय वेड्यासारखं करतोयस?" प्रियाने त्याचा हात ओढला.
"अगं एक मिनिट थांब फक्त." रोहन आता जास्तच अस्वस्थ झाला होता. त्याला पुलाच्या मध्यभागी असलेल्या कमानीच्या खालच्या बाजूला काहीतरी लटकल्यासारखं वाटलं. एक अस्पष्ट आकार. "मला खाली जाऊन बघावं लागेल."
"अजिबात नाही! या वेळेला खाली अंधारात जायचं? तुला वेड लागलंय का? साप किंवा काहीही असू शकतं." प्रिया आता खरंच घाबरली होती.
"अगं, काही नाही होणार. मी फक्त पटकन बघून येतो. इथेच थांब, कुठे जाऊ नकोस." रोहनने तिची समजूत काढण्याचा प्रयत्न केला, पण त्याच्या मनातली शंका आता बळावली होती. तो पुलाच्या कडेला आला जिथे खाली उतरायला थोडी सुरक्षित जागा होती. तिथे जुन्या पायऱ्यांचे अवशेष दिसत होते, जे कदाचित पुलाच्या देखभालीसाठी कधीतरी वापरले जात असावेत.
"रोहन, प्लीज नको जाऊस!" प्रियाचा आवाज कातर झाला होता.
पण रोहनने तिचं ऐकलं नाही. मोबाईलचा फ्लॅशलाईट तोंडाने धरून तो हळूहळू त्या मोडकळीस आलेल्या पायऱ्यांवरून खाली उतरू लागला. प्रत्येक पावलागणिक त्याचा श्वास जड होत होता. खाली दमट हवेचा आणि कुजलेल्या पानांचा वास येत होता. झाडांच्या फांद्या बाजूला सारत तो त्या जागेच्या जवळ पोहोचला जिथे त्याला तो आकार दिसला होता.
त्याने मोबाईलचा प्रकाशझोत स्थिर केला. काही क्षण त्याला काहीच समजलं नाही. फांद्या आणि वेलींच्या जाळ्यात काहीतरी अडकल्यासारखं दिसत होतं. त्याने अजून थोडं पुढे जाऊन प्रकाश टाकला आणि त्या क्षणी त्याचा संपूर्ण श्वास थांबला.
त्याच्या डोळ्यासमोर जे दृश्य होतं, ते त्याच्या कल्पनेच्या पलीकडचं होतं. पुलाच्या कमानीला एका जाड दोराने एक मानवी शरीर लटकत होतं. पाय जमिनीपासून किंचित वर तरंगत होते. मान एका неестественном कोनात वाकलेली होती. चेहरा केसांनी झाकलेला होता, पण ती एक व्यक्ती होती, यात शंका नव्हती.
रोहनच्या घशाला कोरड पडली. त्याचे हातपाय थरथरू लागले. मोबाईलचा प्रकाश त्या निश्चल शरीरावर थरथरत होता. काही क्षण त्याला काय करावं हेच सुचेना. भीतीची एक प्रचंड लाट त्याच्या डोक्यापासून पायापर्यंत पसरली. तो जागीच खिळून गेला.
"रोहन! काय झालं? बोल ना!" प्रिया वरून ओरडत होती. तिच्या आवाजातील भीती स्पष्ट होती.
त्या आवाजाने रोहन भानावर आला. त्याने कसंबसं स्वतःला सावरलं. "प्रिया... वर... वर थांब... इथे... इथे एक बॉडी आहे... कोणीतरी... कोणीतरी फाशी घेतलेली आहे!" त्याचे शब्द तुटक आणि थरथरत होते.
तो मागे फिरला आणि शक्य तितक्या वेगाने त्या पायऱ्या चढून वर आला. प्रियाजवळ पोहोचताच त्याने तिला घट्ट मिठी मारली. तो धापा टाकत होता आणि प्रचंड घाबरलेला दिसत होता.
"काय... काय म्हणालास तू? बॉडी?" प्रियाला विश्वास बसत नव्हता. तिचे डोळे विस्फारले होते.
"हो... खाली... पुलाला लटकलेली आहे..." रोहनच्या आवाजातून अजूनही धक्का आणि भीती ओसंडत होती. "आपल्याला... आपल्याला पोलिसांना बोलवावं लागेल. ताबडतोब."
त्या सुंदर, रोमँटिक रात्रीवर एका भयानक वास्तवाची काळीकुट्ट सावली पडली होती. देवदूत सेतू आता त्यांना प्रेमाचा साक्षीदार नव्हे, तर मृत्यूचा मंच वाटू लागला होता. त्यांच्या आयुष्यातील तो क्षण आता कायमचा बदलून गेला होता.
