Mitra -Ek bhutkatha

Mitra -Ek bhutkatha

' हे 35 वर्षाचे आयुष्य कधी कधी हजारो वर्षाची एखादी prolonged शिक्षा वाटते. यात असंख्य वेळा मृत्यूशी सामना झाला. कधी कधी it was actually a closed call. दिसणारे, न दिसणारे असंख्य elementz , बऱ्याचदा अंगाशी आलेले, काही चांगले, काही अतिशय वाईट. मृत्यू अतिशय जवळून, अंगाला चाटून गेला की एक एक श्वासाची किंमत कळते. मृत्यू टाळत एक-एक श्वास गोळा करताना, आयुष्याचे सगळे चांगले वाईट क्षण, जवळची माणसं आठवतात. ती जवळ असविशी वाटतात. आयुष्य निवांत असावं वाटतं. '

असे अनेक विचार आदित्य च्या मनात येत. रोज सूर्यास्ताच्या वेळी तो सनसेट ला येऊन बसायचा. बाक आणि जागा ठरलेली. पेग्स ठरलेले. परतीची long drive ठरलेली तीही थोडासा अंधार झाल्यावर. त्याच्या रोजनिशीत काहीच बदल नव्हता घडत. 
३५-४० मधला आदित्य एक सुप्त paranormal expert होता. त्याचे त्या जगाशी एक वेगळे नाते होते. अगदी ५-६ वर्षाचा असल्या पासून त्याला आपल्या आजूबाजूला असलेल्या अश्या elements च्या अस्तित्वाचा भास होई. माणूस या जगातला असो, किंवा त्या जगातला, तो मुक्ती साठी धडपडतोय हे आदित्यला फार पूर्वी समजलं , आणि त्याने त्याचा हा गुण लोकांच्या कल्याणासाठी वापरायचा ठरवलं. भीती, paranormal research, यावर त्याची पुस्तके खूप प्रसिद्ध होती. त्याने सोडवल्या केसेस बऱ्याच ठिकाणी थेसिस म्हणून वापरल्या जात होत्या. वडिलांचा मोठा व्यवसाय आणि आदित्य त्यात पार्टनर असल्याने पैश्याला तोटा नव्हता. आयुष्यात वाटेल तसा एकांत होता. दिमतीला माणसं होती. 
" किती झाले ?"
" १२०₹ सर. " मिडीकल मधून आपल्या काल संपलेल्या गोळ्याचे पैसे देऊन आदित्य चालता झाला. साधारण रोज ३-४ किमी चालणे, ओळखीच्या माणसांशी बोलणे त्याला आवडायचे. पण एकदा का त्याच्या घरात तो शिरला, की त्याला फक्त आणि फक्त शांतता लागायची. निरव शांतता. त्याच्या त्या विराट बंगल्याच्या मागच्या बाजूला पसरलेल्या बागेतून पाखरांचा किलकीलाट सोडला, तर कोणताच आवाज त्याच्या पचनी नव्हता पडत. ही पाखरं त्याला सकाळी उठवायची, रात्री झोपायची वेळ सांगायची. 
ती त्याची खोली. त्यात त्याची लायब्ररी, दोन टेबल, सोफा, टेबल-लॅम्प, पेन सेट्स, काही चित्र,मोठ्या खिडकीला लावलेला एक डबल बेड हेच गेले काही वर्षे त्याचं विश्व झालं होतं. संपर्क साधता यावा, म्हणून एक landline फोन होता. मोबाईल होता, पण तो शिवाकडे. त्याचा विश्वासू गडी, मित्र. गेली १६ वर्ष हे असंच अविरत सुरू होतं. 
" मोठया साहेबांचा फोन आला होता. " 
" करतो !" 
" वाढू जेवायला ? " 
" हम्म, " 
हातातील पिशवी त्याने शिवाकडे दिली. त्यांच्यात गप्पा होत होत्या, पण शब्दांच्या आवाजापेक्षा शांतता जास्त वाजवी होती. शिवाला सवय होती, आणि त्यामुळे तो टिकून होता. आदित्य चा टाईम टेबल, त्याच्या घरच्यांच्या वेळा, बिझनेस deals, सगळं त्याला माहिती होतं. आदित्यची जीवन यात्राही त्याला माहिती होती. 
" आदित्य, सकाळ पासून कॉल करतोय, लागत नाहीये." 
" पाऊस खूप होता रात्री बाबा, lines jammed होत्या, आणि light पण ये जा करत होती." 
" हम्म, परवा एक फाईल पाठवतोय, त्यावर सही करून पाठव." 
" हो , पाठवा. " 
" व्यवस्थित आहेस ना बाळा ? " 
समोरचा आवाज एकदम गहिवरला. 
" बाबा..!" 
" सॉरी, काळजी वाटली, म्हणून विचारले. "
" नका करू काळजी इतकी, त्रास होईल तुम्हाला, आईला."
" औषधं ? " 
" घेतोय. आई? "
" बाहेर गेलीये, उशीर होईल."
" ठिकय, "
" आदित्य, अमरनाथ जवळ एक सिद्ध...!"
" बाबा, कितीदा सांगू, काहीच नाही होणार मला. तुम्ही उगाच कशाला काळजी करता? " 
" बाबाचं काळीज आहे, तुला नाही समजणार. दिवसरात्र तुझ्या आजूबाजूला असणार ते घातक विवर , आमच्या काळजाला भोकं पडतात आदित्य. अजूनही विचार कर. "
" बाबा, उशीर झालाय, ठेवतो मी फोन, उद्या बोलूयात. "

१० खोल्यांच्या त्या जुनाट बंगल्यात, तो जुना जड फोन वाजला, की अगदी मागच्या-पुढच्या बागेत सुद्धा आवाज यायचा. बंगला ३० वर्षांपूर्वी त्याच्या बाबांनी हॉलिडे होम म्हणून घेतला होता. आदित्यला लहानपणापासून ही जागा खूप आवडायची. सुट्टीत आला की तो एकटाच बागेत, गच्चीतून, जुन्या खोल्यांमधून explore करीत बसे. बांगला furnished होता. एका पारशी बाबाने इंग्रजांच्या काळात तो बांधला होता. पण जसाच्या तसा होता. काम नसेल तर इतर लोक इकडे फिरकायचे नाहीत. पाचगणी च्या एक उचभ्रू residential colony मध्ये हा शेवटचा बंगला होता.

फोन पाशी बसता बसता आदित्यने रोज सारखेच रोझ कडे पाहिले. साधारण ३/४ चा तो दर्शनी भिंतीवर लावलेला फोटो. त्या फोटोतली ती निरागस मुलगी. कधी काळी या बंगल्यात तिच्या बोलण्याचा आवाज घुमायचा. बंगला बहारायचा. तिची पाऊले पडताच बंगल्यातल्या निर्जीव वस्तू सुद्धा डोलायला , बोलायला लागल्या होत्या. प्रत्येक फुलाला आयुष्य असतं, तशी तीही फुलून , कोमेजून गेली होती. आज सहा वर्षे झाली. त्या रात्री तिने आदित्यच्या कुशीत सोडलेला जीव आजही आदित्यला आठवतो. सगळं शांत झाल्यावर तिचा मृत्यू , आपल्यामुळे झाल्याची खंत, आदित्यच्या मनात कोलाहल करते. कित्येक रात्री अश्याच उत्तर शोधण्यात ,डोळे सत्ताड उघडे ठेवून त्याने काढल्यात. ती केस...आणि नंतरच्या सगळ्याच गोष्टी, आदित्य चं आयुष्य कायमचं उद्धवस्त करून गेल्या. 
ती कुठेही नव्हती गेली. आजही तिच्या वस्तूंमध्ये ती आदित्यला जाणवत होती. ती आजही हजारदा आदित्यला सांगत होती. 
" तू नाहीस माझ्या मृत्यूला कारणीभूत, माझं नशीब, माझं प्रारब्ध आहे. जो पर्यंत तू , न केलेल्या गुन्ह्याची शिक्षा भोगत राहशील. तो पर्यंत मलाही मुक्ती नाही मिळणार. आदित्यला तिला मुळात मुक्त करायलाच श्वास रोखून बसला होता.

तयार होऊन आदित्य बेडरूम च्या खिडकीतून बाहेर पाहु लागला. आभा येऊन बसली होती. शूज घालून तो खाली आला. 
" तू उद्या येणार होतीस ना ? " 
" हो, पण काका म्हणाले आज जा, पावसामुळे कुठे अडकली तर प्रॉब्लेम होतील. " 
गडी चहा घेऊन आला. शिवा चहा बनवू लागला. आभा आदित्य ची बाल-मैत्रीण होती. सध्या तीच त्याच्या घरी येजा करत असे. महिन्यातून दोनदा ती आदित्य ला भेटायला नियमित येत असे. कधी आई बाबा सोबत असायचे, तर कधी ती एकटी. ती सकाळीच यायची, पण एक नियम आदित्यने सगळ्याना आखून दिला होता. रात्री कोणीच थांबायचे नाही. आभा सुद्धा संध्याकाळ होई , तेव्हा निघून जायची. त्याचे कारण तिने बऱ्याचदा विचारले, पण दोघेही सांगत नव्हते. 
चहाचा कप टेबलावर ठेवत आभाने जमिनीवर ओल्यात ठेवलेले एक खोके बाहेर काढले. 
" हे तुझे लेख आलेले एडिशन्स, हे चेक्स, ही काकांनी पाठवलेली file, आणि हे बघ..." असं म्हणून तिने एक पाकीट त्याच्या हातात ठेवलं. 
" ही काय मिस्ट्री आहे? " 
ई-मेल च्या जगात, कोणीतरी बंद पाकिटात काहीतरी पाठवत, हे आभाच्या लक्षात नाही आलं. पण असं एक पत्र महिन्यातून एकदा त्याला येत असे. ते कोणी उघडून पाहत नव्हते. पत्र वाचत वाचत आदित्य उभा राहिला. ओल्या गवतावर चालू लागला. अशी ८-१० पत्र त्याला आली होती. पण कोणत्याच पात्राचं उत्तर तो नव्हता देत. 
" कॉल्स आहेत. भारता बाहेरचे !" आदित्य ने त्यांना ऐकू जाणार नाही, अश्या शव्दात सांगितले. मनातल्या मनातच. पण मुळात ते एक खूप सीक्रेट संभाषण होतं. 
" जाताना साह्य घे, चल निघुयात. " तिघांच ठरलेलं असायचं. आभा आली की बाहेर जेवण, मूवी, मज्जा. हे दोन दिवस आदित्य सुद्धा आपल्या विराण आयुष्यातून बाहेर निघायचा आणि हसायचा, एन्जॉय करायचा. एक आलिशान गाडी बागल्याच्या गेटबाहेर पडली.

" गर्दीये आज खूप.." एका हॉटेल बाहेर गर्दी बघून आभा म्हणाली. 
" हो, चल , हे लोक गेलें की येऊ. " 
तिघे गाडीकडे वळले. 
" साहेब" दार उघडता उघडता एकदम आदित्यला आवाज आला. एक मोठी काठी टेकत टेकत एक आजीबाई त्यांच्याकडे चालत येत होत्या. 
" काल बंगल्यावर आली होती मी. पण शिपायाने हाकलून लावलं. " 
" आजी, कोण तुम्ही, काही काम होतं का? " 
" हो, मला स्वप्न पडतात."
" स्वप्न ? कसली ?" 
" तुमचा जीव जातोय , तुमच्यावर बला येतेय, कोणीतरी तुम्हाला छळतंय याची. " 
" आजी काय बडबडताये, सरका बाजूला व्हा. " शिवाने येऊन आजीला अलगद बाजूला केले. 
" ऐका माझं साहेब, ती सहजासहजी नाही सुटणार, तो राक्षस आहे, तो तिला मेल्यानंतर सुद्धा छळतोय. ऐका माझ." आदित्य समोर तारेच चमकायला लागले. कोण ही बाई, ही अशी अचानक कशी आली. 
आजी बाजूला झाल्यावर सुद्धा ओरडत राहिली. लोक जमा झाले. आभाने पटकन आदित्य ला गाडीत घातले, शिवाही पुढे बसला, आणि गाडी निघाले. जात्या गाडीतून आदित्य मागे बघत होता. आजी हात देत होती. 
" तुझ्याकडून नाही रे होणार बाळा. मला माहितेय काय आहे ते....अरे शाप ए रे ...तो शाप ए त्या जीवाला लागलेला, सगळं उद्धवस्त केलं त्याने..." टाहो फोडत आजी रस्त्यावर बसली. कोणी तिच्या जवळ नाही गेलं. आदित्य ही नाही. त्याला आश्चर्य वाटलं, की आपण तिचे म्हणणे का नाही ऐकले.

पावसाचे वातावरण वाटू लागले, म्हणून आभा जेवली आणि तशीच साह्य घेऊन निघाली. गडी माणसांनी पटापट बंगल्यातील दारे, सगळ्या खिडक्या लावल्या, काही मोजके दिवे सोडून बाकी अंधार झाला. आदित्य अजूनही म्हातारीचा विचार करत होता. बाहेर तासाभरापासून पाऊस रिप्रिप करत होता. नीटसा कोसळत नव्हता, की बाहेर जाण्याइतपात थांबतही नव्हता. आदित्यला असा पाऊस कधीच आवडला नाही, जो वाट अडवतो. झोप त्याला येणार नव्हतीच. कंटाळून तो जागेवरून उठला आणि त्याने ड्रॉवर उघडले. त्यात असलेल्या पत्रांमधून आजच पत्र बाहेर काढलं.

' एकही आठवण न ठवता परत आले असा माझा गैरसमज होता. नशीबात जे लिहिलं असतं ते होतंच. इतक्या लांब येऊन सुद्धा भीती मनात कधी कधी प्रचंड कोलाहल करते. भिती मृत्यूची नाहीये. भिती आहे, त्या पापाची, त्या पळून येण्याची ! काहीतरी मागे राहिलं आहे , आणि ते त्रासदायक ठरू शकेल याची. 
मला मृत्यच्या दाढेतून तू बाहेर तर काढलं, पण त्यानंतर तुझे काय झाले, हा विचार मनात आला, की आजही रात्र रात्र जागून काढाव्या लागतात. ते दिवस आता आठवतही नाहीत, पण त्या नंतरच्या वेदना खूप काही सांगतात...आजही. इलाज तर झाला, मी बरीही झाले. पण ज्याने जिव ओतून, जीव तोडून आणि जीवाची पर्वा न करता इलाज केला, तो तू आज कायमचा त्यात अडकलास. 
आदित्य, मी तुझ्या उत्तराची वाट आजही पाहते. ' 
....
घडी करून आदित्यने ते पत्र जागेवर ठेवलं. लॅम्प बंद करून जागेवर जाऊन झोपला. तासाभराने अख्खा बंगला फोनच्या आवाजाने खणखणला. एवढ्या रात्री कोणाचा फोन आला, या विचाराने शिवा जरा बिचकलाच. एक दोन रिंग नंतर त्याने फोन उचलला. 
" हॅलो, आदित्य धर ?"
" हो , त्यांचाच बंगला आहे." शिवा बोलला. मागे आदित्यही येऊन उभा राहिला. 
" मी, इन्स्पेक्टर राणे, तुम्ही ताबडतोब होली क्रॉस हॉस्पिटल ला या."
" हो, पण काय झालंय." 
" तुम्ही या, घाबरू नका, आल्यावर कळेल सगळं. ताबडतोब या. " 
शिवाने फोन ठेवला. दोघेही एकदम बाहेर निघाले. रिपरिपीत गाडी आज आड-वेळी बाहेर पडली. सवयी नुसार बॅक मिरर मध्ये पहिला तेव्हा शिवाला बंगल्यावरच काही काळे ढग जमलेले दिसले. अंधारातही. 
राणेंनी घाईघाईत त्यांना ३ऱ्या मजल्यावर नेले. तिथे कोणीच नव्हते. बाकी सर्व वॉर्ड बंद होते. ज्या रूमचा दरवाजा उघडा होता, त्या रूम पासून बऱ्याच लांब दोन पोलीस उभे होते. शिवा आणि आदित्य चाचरत पुढे जाऊ लागले. ती आभा नव्हती, कारण तिचा फोन येऊन गेला होता. रूम मधून अत्यंत किळसवाणे आवाज येत होते. जसे जसे आदित्य , शिवा आणि राणे जवळ येत होते, आवाजाची तिव्रता वाढत होती. 
" जा इथून, काही नाही मिळणारे तुला...तिला नाही काही करू शकणार तू...लक्षात ठेव, देव या जगात आहे, नायनाट होईल तुझा..." आदित्य आणि शिवाने एकमेकांकडे शंकेने पाहिलं. अर्धवट उघड्या दारातून ते आत डोकावले. 
आत दोरखंडात तीच आजी जखडून बांधली होती. आदित्यच्या आपल्या डोळ्यावर विश्वास बसलाच नाही. शिवाही चाट पडला. दोघे तिथेच थबकले. 
" दीड तासापूर्वी एका गाडीने उडवलं. प्रत्यक्ष बघणारे सांगत होते. तुमचं नाव घेत होती. हवेत कोणाला तरी शिव्या देत होती. " ती गेली, गेली. " गाडीच्या धडकेने बेशुद्ध झाली, इथे शुद्ध आली तेव्हाही म्हणाली. धर च्या बंगल्यात न्या, त्यांचा जीव धोक्यात आहे. " 
" पण आम्ही हिला पाहिलं नाही या आधी ...! " शिवा राणेंना म्हणाला. 
" सर चेहऱ्यावरन चांगल्या घरच्या दिसतायेत. "
" agreed, पण..." आदित्य एक एक पाऊल पुढे टाकत होता. आजीचे त्याच्या हालचाली कडे अजिबात लक्ष नव्हते. ती सारखी वरचं बघत होती. चाचरत आदित्यने वर पाहिले. वर छताला एक काळा मोठा डाग होता.

आदित्य एकदम मागे सरकला. शिवा आणि राणेंचही एकदम लक्ष गेलं. राणेंना काहीच नाही, पण शिवाला थोडंस कळलं. 
तो हळू हळू आदित्यकडे सरकू लागला. राणे बाहेर निघाले. 
" काय आहे हे ? " घाबरत शिवाने विचारले. 
" शिवा, आजींचा जीव धोक्यात आहे. तिला घरी न्यावं लागेल." राणे दोघांकडे बघतच राहिले. 
" हा माझ्या भूतकाळातील सगळ्यात घाणेरडा काळ आहे शिवा. देव न करो पण...." 
दोघांची नजर वर खिळली होती. तो काळा डाग वळवळत होता. राणेंनी आखख्या करीअर मध्ये असलं काहीच नव्हतं पाहिलं.
.......
थोड्या वेळाने डॉक्टर्स आले. 
" म्हातारपाणी होतं असं. आजींची मेडिकल हिस्ट्री माहिती आहे का तुम्हाला ? " 
त्यांचा रक्तदाब चेक करत डॉक्टर म्हणाले. 
" नाही, " 
" ok" 
" माझ्या अंदाजाप्रमाणे या आजी थोड्याश्या मेंटली disturbed आहेत. Physically she's perfectly fine. थोडं exertion झालंय. तुम्ही खाली या, मी पेपर्स तयार करतो. दोन दिवसांनी तुम्ही यांना घेऊन जा. " शिवा आणि राणे खाली गेले. ते पाहऱ्यावरचे दोन पोलिस केव्हाच खाली आले होते. 
आदित्य आजी जवळ बसला. 
ह्या कोण आहेत, कुठून आल्यात, कोणा बद्दल बोलतायत, काही काही कळत नव्हतं त्याला. पण एक गोष्ट निश्चित होती. त्यांना काहीतरी त्रास होता. आणि त्याचा आपल्या भूतकाळाच्या कोणत्यातरी घटनेशी खूप जवळचा संबंध आहे. 
.....
रात्र उलटली. तिथेच खाली झोपलेल्या शिवाला जाग आली. त्याने पाहिलं, आदित्य खुर्चीवर पेंगत होता. त्याने त्याला हात लावून उठवलं. आजी शांत झोपली होती, ती हालचालीने उठली. आदित्य तिच्या कडेच पहात होता. 
" कोण आहात आपण ? " 
" मी...! मी सुमती, पुण्यात होते. मेंटल हॉस्पिटलमध्ये, तब्बल ५ वर्ष." 
हे ऐकून दोघांना धडकी भरली. 
" पण मी वेडी नव्हते. 
स्व-खुशीने तिथे गेले होते. तिच्या साठी. " आजीला एकदम रडू आले. 
" कोणासाठी आजी ? " 
" तीच,जिचे सौंदर्य तिच्यासाठी मोठा शाप ठरले. लहान पणा पासून मी तिचा सांभाळ करत होते. अगदी आईंसारखा. आईविना पोर ती. बापाला काळजी लागून असायची म्हणून मी तिची दाई झाले. तिलाही माझी गोडी लागली. ती १० वर्षाची होती. एका रात्री अघटित घडलं. " स्टाफ मधली बाई चहा घेऊन आली म्हणून आजी एकदम थांबली. ती बाई लगेच गेली सुद्धा. शिवाने आजीला चहा दिला. 
" अमावस्येची रात्र होती. ती त्या दिवशी उशिरा घरी आली. जेवली नाही. माझ्याशी, तिच्या बाबांशीही नाही बोलली. सरळ वर गेली. दार बंद झालं. 
अर्ध्यराती कासल्याश्या आवाजाने मी उठले. तिच्या खोलीतून ...." पुढे आजीला काही सांगता नाही आले. आदित्य ने तिला धीर दिला. 
" आजी, तुम्ही नाही बोललात, तर...!" 
" सांगते, मला विचित्र आवाज ऐकू आले. पुरुषाचे आवाज. मी घाबरले, तो मानवी आवाज नव्हता. " आदित्य आणि शिवा लक्ष देऊन ऐकत होते. 
" पिशाच्च ध्वनी होता तो ! मी तशीच गेले आणि तिच्या बाबां ना बोलावून आणलं. त्यांनी दुसऱ्या चावीने दार उघडलं, आणि आमच्या काळजाचा ठोकच चुकला. 
ती जमिनीवर नव्हती, हवेत तरंगत होती. तिच्यात 'तो' होता. अमानवी, राक्षसी.

' आता माझीये ही, जन्मभर आणि जन्मानंतरही' त्याच्या हसण्याने कान फाटले आमचे. ती पूर्ण पांढरी पडली होती. त्याने त्या लेकरावर पूर्ण ताबा मिळवला. आम्ही दोघे फक्त तिचे हाल बघत राहिलो. " 
आजींना पुन्हा गहिवरून आल. 
" एका योग्याकडे गेलो तिला घेऊन. दर अमावास्येला तिची रवानगी त्यांच्या आश्रमात होऊ लागली. ८ वर्ष ती हसली नाही, का रडली नाही, फक्त मोजकं बोलायची. काय शाप लागला होता, देवाला माहीत. " आदित्य सुन्न होऊन ऐकत होता. 
" पण आजी, तुम्ही मला कसे ओळखता ते तर....!"
" तिचे नाव श्वेता होते...!" हे ऐकून आदित्य उभा हादरला. त्याच्या डोक्यात झिणझिण्या आल्या. तो एकदम खुर्चीवरून उठला , त्याचा तोल गेला. शिवा एकदम त्याला सावरायला धावला. 
श्वेता...! आणि ते पत्र. भुतकाळ एखाद्या सापासरखा पुन्हा आदित्यला विळख्यात घेऊ पहात होता. कित्येक जणांना अमानवी पाशातून सोडवणारा आदित्य, त्याला भूतकाळाने आज कदाचित त्याच भयानक वळणावर आणून सोडले होते. जिथे तो होता, श्वेता होती, श्रुती पण " होती"

परवा रात्री अचानक बाहेर गेलेली गाडी आज गर्रकन मध्ये आली. आजी मागे बसली होती. एवढा मोठा बंगला बघून तिचे डोळे दिपले. गेली ४-५ वर्ष तिने घर असं काहीच पाहिलं नव्हतं. आणि त्याआधी जे घर होतं त्याच्या नावानेच तिच्या अंगाला काटा येत होता. 
"आजी , ही तुमची खोली. तुम्ही आज पासून इथे राहायचं. इथे सगळी व्यवस्था आहे. बाहेर बाग आहे, गच्ची आहे, जुनी गाणी, टीव्ही. " 
" देवघर ? " आदित्यला एकदम आजीने विचारलं. 
" नाही, देवघर नाहीये इथे. पूजा करणारं नाहीये कोणी." 
" तुमचे आई-बाबा ? नाही म्हणजे खासगी...!" 
" इथे नसतात, इथे फक्त मी आणि शिवा असतो. काही लागलं तर मला किंवा शिवाला सांगा." बेडवर रूमच्या किल्ल्या ठेवून आदित्य बाहेर गेला. 
जाताना सहज त्याला श्रुतीचा फोटो दिसला. तो थोडा थंबला.
तिथल्या एका कापडाने त्याने २ दिवस साचलेली धूळ पुसली.

' आज किती दिवस झाले ना ! मी पण हट्टी, तु नाहीयेस हे स्वीकारायला तयार नाहीये. तू पण हट्टी, मी स्वीकारत नाही, तो पर्यंत तुही नाही जाणार. तुझ्या सोबतचा एक-एक क्षण आजही आठवतो. अगदी काल घडून गेल्या सारखा. जे आठवायचं ते आठवतो मी. जे विसरायचं, ते नशीब आणून दाराशी सोडत. ' 
आदित्यला एकदम गहिवरून आलं.
' श्रुती, तुझा काही दोष नसताना, तुझा हकनाक बळी घेतला माझया हट्टाने.' 
तिथेच उभा राहून त्याने मान खाली घातली. मागून अचानक येऊन शिवाने त्याच्या खांद्यावर हात ठेवला आणि तो भानावर आला. 
" आज ३-४ दिवस झालेत, तू फिरायला गेला नाहींयस. जा जाऊन ये. " होकारार्थी मान डोलवत आदित्य निघून गेला. शिवाने कापडाची घडी केली. 
" कोण आहेत या. " आजी सगळं बघत होती. 
" श्रुती. त्याची बायको. " 
" प्रेम-विवाह? " 
" हो ...!" 
" अपघातात गेली का ? " 
" नाही," 
" सर, बाहेर चहा ठेवलाय." एक गडी सांगून गेला. 
......
" आदित्यला त्या जगातलं विश्व फार लहान पणा पासून दिसत होतं. आपल्या आजूबाजूला अनेक अशे जीव आहेत, ज्यांच्यात जीव नाहीये, पण भावना आहेत, तीव्र, अतितीव्र. त्यांच्याकडे प्रतिशोधाचे एखादे कारण पण आहे. पण ते निसर्गाच्या विरुद्ध वागायला बघतायेत. कोणाच्या तरी निष्पाप शरीराचा वापर करून, ते आपली भूक, प्रतिशोध साध्य करताहेत. अशे बरेच निष्पाप जीव आदित्य ने वाचवले. अश्या खूपशा अत्यम्यांना त्याने गती दिली. "
आजी शांतपणे सगळं ऐकत होती. 
" काहींनी आभार मानले. आदित्य आपल्यातलं सामर्थ्य फक्त चांगल्या साठी वापरत होता. त्याने ठरवलं असतं, तर तो काहीही करू शकला असता. अश्या अत्म्यापैकी काही आत्मे गतीला जातात, पण काही हट्टी असतात. जात नाहीच. इथल्या हवेत, आजूबाजूला ते विवर बनवून फिरतात. हट्ट हा त्यांचा स्थायी स्वभाव असतो. " 
" पण, या सगळ्याचा तिच्या जाण्याशी काय संबध. " 
" सांगतो, इथेच त्याला श्रुती भेटली. दोघांनी लग्न केले. श्रुतीला आतून खूप भिती वाटायची, आदित्य च्या या कामाची. ती रात्र-रात्रभर बंगल्यात एकटी असायची. जरा कुठे खट्ट आवाज झाला, की ती घाबरायची. पण तीने कधी आदित्यला अडवले नाही. एकदा एक माणूस बंगल्यावर आला. त्याचे नाव सुधीर." 
" सुधीर...?" 
" हो, श्वेताचे वडील. अत्यंत हतबल, उदास. "
.......................
" गेले ६-७ वर्ष तिला मी अमावास्येला आश्रमात घेऊन जात असे. पण आता योगी महाराज पण राहिले नाहीत. ४ दिवसांनी अमावस्या आहे. " 
" मी येईन, तुम्ही काळजी नाका करू." 
सुधीर घरी निघून गेले. 
आदित्य आपली बॅग भरू लागला. 
" बाहेर जाणारेस का ? " श्वेता ही त्याला मदत करू लागली. 
" हो ग, पुण्याला. " श्रुती एकदम उदास झाली. तिचा पडलेला चेहरा आदित्य च्या सवयीचा झाला होता. त्याने तिला मिठीत घेतले. 
" अग, एक दोन दिवसांच काम आहे, लगेच येईन मी. हस बघू. " त्याला बरं वाटावं म्हणून श्रुती हसली खरी. पण तिच्या मनात भीती पुन्हा पिंगा घालू लागली. 
" आदित्य, " तिने गहिवरून त्याला हाक मारली. तो जाता-जाता थांबला. ती पळत आली, आणि त्याला मिठी मारली. 
" जायलाच पाहिजे का ? " 
" श्रुती, कोणीतरी जन्म आणि मृत्यच्या दारात अडकून पडलंय. कोणीतरी वाट पाहतय माझी. नाही गेलो, आणि काही अघटित झालं, तर आपण आयुष्यभर स्वतःला दोष देत राहू. " 
" तू एकटाच आहेस का जगात, हे सगळं करणारा" 
" नाही, पण त्यांच्याकडे दुसऱ्या माणसांचा पत्ता नाहीये ग !" 
" तुला माहिती आहे आदित्य, मला मनातून खूप भिती वाटते, नेहमीच. की या सगळ्यात, एखाद दिवशी तुला काही झालं...!" श्रुती त्याला मिठी मारून पुन्हा रडू लागली. 
" मला नाही काही होणार, खात्री बाळग. लवकर येईल मी परत." त्याने श्वेता ची मिठी सोडवली. बाहेर राक्षसी पाऊस कोसळत होता. " गाड्यांना सांगून दारं खिडक्या नीट लावून घे, आणि हो, घाबरू नकोस, भिती मनात नाही, बंगल्याच्या गेट बाहेर ठेव. नाहीतर पॅक करून दे, मी घेऊन जातो. " आणि कोसळत्या पावसात आदित्य निघून गेला. गाडी नजरे आड होई पर्यंत श्रुती त्याच्याकडे बघत राहिली. या वेळेस तीची भीती नेहमीपेक्षा कित्येक पटीने जास्त होती. कदाचित तिला माहिती असावं. की आदित्य यावेळी ज्याला सामोरं जाणार आहे. ते मृत्यूपेक्षा शेकडो पट जास्त भयानक आणि विदारक आहे.

काल रात्री आदित्य गेला होता. श्रुती त्याच्या फोनची वाट पाहत होती. बंगल्यात मोजकेच दिवे लागले होते. पावसासोबत वाराही सैर-भीर होऊन धावत होता. श्रुतीला वाचनाची अजिबात आवड नव्हती. पण लग्न झाल्यावर तिने सुरवात केली होती. आदित्यच्या लायब्ररीत paranormal पुस्तकेच जास्त होती. तिला त्यातला काहीच कळत नव्हतं. तरी एक पुस्तक तिने तिच्या पलंगावर ठेवले होते. 
कुठेतरी धाडकन काहीतरी पडल्याचा आवाज आला. तशी ती दचकली. पुस्तकावरून तिची नजर हटली. खाली पाय टाकून स्लीपर घातली आणि आवाजाच्या दिशेने चालत गेली. पाऊस आज जरा जास्तच आवाज करत होता. बाल्कनीत एक खिडकी वाजत असल्याचं लक्षात आलं, आणि तिने सुटकेचा श्वास घेतला. 
" माधव...माधव." तिने स्वयंपाक्याला आवाज दिला. 
" काय बाई साहेब ? " एक ४५-५० ला माणूस येऊन उभा राहिला. " दारं खिडक्या लावून घ्या ना जरा..!" तिने सांगितले. 
" होय, आजच गावात ऐकलं, दोन-तीन दिवस मुसळधार असेल म्हणून." माधव वर चढून खिडकी लावू लागला. " डोंगरांवर असंच असतंय बघा, केव्हा वादळ येईल, पाऊस यईल, गारा पडतील कायबी नाही सांगत येत. " तो खाली उतरला. " तुम्ही झोपा, साहेब सांगून गेले, मी स्टोर मध्येच आहे. " हो, जा तू. "

ती पुन्हा परत आली. आज तिला झोप नव्हती लागत. AC सुरू असताना सुद्धा तिने पंखा लावला. त्याचा आवाज तिला तल्लीन करून ठेवायचा. साधारण १० मिनिटांनी पुन्हा खाडकन आवाज झाला. ती पून्हा दचकली. पण आता तोच आवाज आहे, हे तीला माहिती होतं, म्हणून ती लगेच सावरली. 
" उगाच कशाला माधवला दमवायचं, म्हणून ती स्वतः उठली. खोलीचा दरवाजा उघडत ती पॅसेज मध्ये आली. वाटेवरच्या तीन दिव्यांपैकी शेवटचा खिडकीकडचा दिवा लुकलुकत होता. तो खराब होता. एक एक पाऊल टाकत ती पुढे सरकली. समोर वाजणारी खिडकी दिसत होती. तिला मनातून तोडीशी भिती वाटत होतीच. माधवला पुन्हा आरोळी मारावी असंही तिला वाटलं. पण तिने टाळलं. भसकन लाईट गेली. ती एकदम दचकली. तिच्या हातात टॉर्च असायचीच. घाई-घाईने तिने तो लावला. एकदा विचार आला, की परत जावं आणि झोपावं. पण खिडकीतून येणारा वारा आणि आवाज तिला झोपू देणार नव्हते. 
एकदम तिचा पाय घसरला आणि ती धाडकन फरशीवर आदळली. " माधव..." तिने जोरात आरोळे मारली. पण खिडकी आता जोरा-जोरात वाजायला लागली होती. धाड-धाड, धाड-धाड, कोणीतरी मुद्दाम वाजवल्या सारखी. तिचा पाय नेमका कशावरून घसरला हे तिला कळलेच नाही. पण काहीतरी ओले होते. तशीच जमिनीवर घसरत ती हातातून पडलेल्या टॉर्च कडे आली. टॉर्च चा फोकस समोर भिंतीकडे डोलत होता. तिने तो आपल्याकडे फिरवला. आणि तिच्या काळजात धस्स झाले. ती फरशीवर सांडलेल्या रक्तावरून घसरली होती. तिला काहीच सुचेना. एक आर्त किंकाळी तिने काढली. तसेच त्याला तिच्याच आवाजाचे प्रति उत्तर आले. तिचाच आवाज कसा तिला आला? पूर्ण अंग मोडले होते, पण जखम नव्हती झाली तिला कुठंच. " माधव...माधव....माधव..." उत्तर द्यायला माधव पर्यंत आवाजच जात नसावा. खिडकी दुप्पट आवेगाने वाजू लागली. प्रचंड भिती तिच्या अंगात भरली. रक्ताने माखलेली, श्रुती तशीच उठली, आणि भिंतीचा आधार घेऊन खिडकीपाशी चालत आली. बाहेर प्रचंड वादळ सुरू होते. श्रुतीला काहीच सुचेना. भीती, वाऱ्याने तिचा झालेला संताप अनावर झाला होता. वाऱ्याच्या विरोधात जाऊन तिने खिडकी लावली. सगळं शांत शांत झालं. तिने टॉर्च फरशीवर पसरवली. हुंदके देतच ती रक्ताचा स्रोत शोधू लागली. माधव यायची अपेक्षा नव्हतीच. सर्वत्र बोलका अंधार तीला घेरून होता. कदाचित कोणीतरी अंधाराचे रूप घेऊन आज तिला छळत होते. आणि अचानक टॉर्चचे बिंब थांबले. 
अजून एका कीचाळीने अख्खा बंगला हादरला, पण कोणत्याही मानवाला ती किंकाळी ऐकू नाही गेली. ते रक्त एका मेलेल्या मांजराच्या छिन्न देहातून वहात होते. आता मात्र श्रुतीचे सगळेच अवसान गळून पडले. तिला काहीच कळले नाही. ती भूरळ येऊन तिथेच फरशीवर कोसळली. 
ती खिडकी तिच्या केविलवाण्या भीतीची चेष्टा बघत होती. खिडकीच्या बाहेरून कोणीतरी जोरजोरात श्वास घेतंय हे जाणवत होते. ते श्वास काचेवर उमटत होते. मूर्च्छित श्रुतीला हे कसे दिसणार.

............

अंधार मी म्हणत होता. 
बंगल्यात फोन खणखणत होता. गाडीतून येतांना आदित्यला गेट पाशी watchman दिसले नाही. एकदोन दिवसाचा पाला पाचोळाही तसाच पडला होता. बागेत ठिकठिकाणी डबकी साचली होती. आदित्यने या आधी असं पाहिलं नव्हतं. परिसरातून एक उग्र दर्प येत होता. तो आदित्यला ओळखीचा वाटला. त्याला काहीतरी वेगळी शंका आली. गाडी अशीच लावून तो दारापाशी आला. दार थोडं उघडं होतं. एवढ्या रात्री कोण दार उघड ठेवेल.

" श्रुती...माधव..!" त्याने अर्धवट उघड्या दारातून हाक मारली. 
कर्कन आवाज करीत दार थोडंस मागे सरकलं. आख्या बंगल्यात अंधार होता. आदित्यने खिशातून लायटर बाहेर काढला, आणि चाचपडत एक ड्रॉवर मधून मेणबत्ती काढली. त्याच्या पायाला काहीतरी काचेचं लागलं. त्याने वाकून पाहिलं. श्रुतीचा आवडता काचेचा फिशटँक फुटला होता. ६-७ माशे जमिनीवर मरुन पडले होते. 
" श्रुती, माधव" आदित्य जोरात ओरडला. काहीच आवाज नाही आला. सगळ्या खोलीत पसारा होता. त्यातून वाट काढत तो आपल्या खोलीकडे पळत सुटला. एका आवाजाने तो एकदम थांबला. कोणीतरी गाणं गात होतं. कसलीतरी धुन. 
बाहेर विजा चमकत होत्या. तेवढाच काय तो उजेड. आणि आदित्यच्या हातात लायटर.

" कोण ए ? " एव्हाना आदित्य च्या लक्षात आलं होतं, की बंगल्याची ही स्थिती अमानवी होती. त्याला श्रुती आणि माधवची काळजी खात होती.

" आलास..." आणि त्यामागून ते राक्षसी हास्य. सपकन त्याच्या मागून एक काळी सावली धावत गेली. " कोण आहे...?" आदित्यचा हा प्रश्न निरर्थक होता. 
" घाबरू नकोस...तुझंच घर आहे.!" तो घोगरा आवाज चित्कारु लागला. 
" कसं वाटतं, दुसऱ्याच घर हिरावून नेताना? " 
" कोण आहेस तू ? " अंधारात काहीच दिसत नव्हतं. आदित्यने खिशात हात घातला. त्याची माळ, गंगाजल, अंगारा, सगळं सगळं गाडीत राहील होतं. 
" तू माझं घर घेतलं, आणि मला तुझं घर मिळालं. " पुन्हा ते क्रूर हास्य.

" श्रुती..!?!" आदित्य ने पुन्हा आरोळी मारली. 
" आदित्य....." श्रुतीचा किंकाळी त्याला एकदम ऐकू आली. इकडे तिकडे पहिल्यावर त्याला एक भिंतीला टेकून उभी असलेली श्रुती दिसली. तो पळत तिच्याकडे गेला. साधारण दोन फुटावर ती दिसत असताना, एकदम अदृश्य झाली. 
" आदित्य," तो बरोबर समोरच्या भिंतीवर दिसली. भिंतीखाली हळू-हळू सरकत होती. 
" श्रुती..." तो ओरडला आणि त्याच्या अंगावर काहीतरी पडलं. ते इतकं जड होतं, की आदित्य त्याच्यासकट खाली कोसळला. त्याच्या हाताला तिथे पडलेला मोठा लॅम्प जोरात लागला. रक्त येऊ लागलं. एका हाताने जखम घट्ट धरून , काय पडलं हे पाहू लागला.

माधव चे प्रेत होते. अत्यंत विदारक, क्रूर, छिन्न झालेलं. 
" माधव... माधव..." आदित्यला वाटले तो उठेल. 
" गेला, त्याला वाटलं तो मला अडवू शकतो. " 
आदित्य ला समजून चुकले, की त्याचा सामना खरंच एका अतिशय घातक आणि क्रूर अमानवी शक्ती सोबत होता. त्याने पूर्ण बळ एकवटलं आणि तो उठला.

" श्रुती....!" अख्खा बंगला त्याच्या या आरोळीने गहिवरला. 
" श्रुती" त्याने पुन्हा आरोळी मारली. 
" आहे..., ती नाही कुठे गेली.. बघायाचं तुला, तुझ्या बायकोला ?" अत्यंत कुत्सित आवाजात प्रश्न आला. 
" कुठे आहे ती..?काय केलं तू तिला ?"

अंधारातून श्रुतीच्या उंचीची आकृती आदित्य कडे चालत येत होती. तिच्या पायात जश्या जश्या वस्तू टोचल्या, ती तितकी जोरात ओरडली. पण ती सरळ येत होती. टोचू देत होती. " श्रुती...! बाजूने ये, टोचेल.." आदित्य च्या सांगण्यावर तिने काहीच 
प्रतिक्रिया नाही दिली. खूप जवळ आल्यावर, आदित्य ने लायटर लावला. त्याचा विश्वासच नाही बसला. 
तिचा पूर्ण चेहरा रक्ताने माखला होता. डोळे पूर्ण लाल आणि सुजलेले. पूर्ण चेहऱ्यावर ओल्या जखमा, आणि रक्त. 
" श्रुती...काय झालं, कोणी केलं ग हे. " आदित्य ला पाहवत नव्हतं.

" मी"

आता मात्र आदित्य चा पूर्ण जीव निघून गेला. श्रुतीच बोलत होती. दोन्ही आवाज तिच्याच आतून येत होते. एक तिचा , कारुण्याने भरलेला, मदतीसाठी बोलावणार, आणि दुसरा, एक सैतानाचा. 
" बायकोच आहे तुझी, बिचारी. खूप विनवत होती...जेव्हा मी तिच्या शरीराचे." आणि श्रुतीच्या आतून तो हसू लागला. पहाडी, घाण, क्रौर्याने भरलेलं. 
" हरामखोर..." आदित्य ने त्याला मारायला हात उगारला. 
" मार ना मार..! " आदित्य च्या लक्षात आले, तो श्रुतीच्या आत जाऊन बसलाय. तो सलग हसत होता, हसतच होता. आणि आदित्य मात्र काहीच करू शकत नव्हता. 
" श्रुती.." त्याला एकदम रडू कोसळले. तो गुडघ्यावर बसला. तिचे पाय धरले. 
" धर... माझे पाय धर." अजूनही हसण सुरू होतं. एकदम थांबलं. 
" तू तिला वाचवलं, आणि घरी मात्र हिलां एकटं टाकून गेलास. " 
" आदित्य, का मला गेलास एकटं टाकून." एकदम श्रुतीचा आवाज आला. आदित्य एकदम ताडकन उभा राहिला. 
" आता ऐक, हिचा फक्त देह आहे. आत मी आहे. "
" नाही.." 
" हो...! मी तिच्यात होतो, तिला नेलं असतं, तर तुझा काहीही गेलं नसतं. आता मी हिला नेणार."

आणि त्याने श्रुतीचा गतप्राण देह खाली जमिनीवर सोडला... श्रुतीचा आत्मा घेऊन तो गेला. 
" तिला आण, म्हणजे मी हिचा आत्म्याला मुक्ती देईन. नाहीतर हजारो वर्षे, मी भटकतो, तस ही सुदधा अंधारात भटकत राहील. हीच अर्धा आत्मा माझ्या ताब्यात आहे. जा तिला आण, श्वेता ला आण.

सगळा बंगला एकदम शांत झाला. एखादं वादळ येतं, होत्याच नव्हतं करून जातं, आणि शमत, असंच काहीसा. त्या क्षणी तिथे, आदित्य आणि त्याच्या हातात श्रुतीचा तो देह ! ती भेटली, प्रेमात पडली, त्यांचे थाटा-माटात लग्न झाले, हा बंगला तिने स्वतः च्या पसंतीने सजवला. आणि आज तिच्या सोबत तिने आणलेल्या सगळ्या वस्तू तुकडे-तुकडे होऊन पडल्या होत्या. गेला तासभर, फक्त तासभर कालचक्र उलटलं, तर हिचे श्वास हिला मिळू शकतील, हा पण विचार त्याच्या मनात आला. आपल्याला देवाने दान तर दिले, पण त्याची किंमत अशी मोजावी लागेलं, याची कल्पना आपल्याला का नाही आली.

" उठ ना...श्रेयु.. प्लिज.. i know, मी यायला केला उशीर, पण त्याची अशी शिक्षा नको न देऊस..! आपलं ठरलंय ना, लेट झालं की ,बाहेर फिरायला जायचं...!" यातल्या एखाद्या शब्दाने तिच्यात प्राण आले असते का ? आदित्य तिला तसाच मांडीवर घेऊन पहाटे पर्यंत बसून राहिला. रडलाही नाही, फक्त बसला. त्याचे शब्द, हसणं, बोलणं, सगळं सगळं ती जाताना घेऊन गेली.

" मी. धर..." इन्स्पेक्टर पाटील तेथे पोहोचले. काहीच हालचाल नव्हती. 
" आदित्य, बॉडी पोस्ट मॉर्टेम ला ...." मी त्याच्या आई बाबांना घेऊन आलो होतो. आजूबाजूची परिस्थिती बघण्या सांगण्यासारखी नव्हतीच. त्याला कसंबस उठवून उभं केलं. तरी त्याचा तोल जात होता. मी त्याला धरायला गेलो. 
" असुदे, शिवा, काय करायचंय उभं राहून...!" तो त्या काचेच्या तुकड्यांमध्येच बसला. त्यालाही जखमा झाल्या होत्या. चार वॉर्डबॉय श्रुतीला स्ट्रेचर वर ठेवत होते. काहीच हालचाल न करता तो बघत राहिला. 
" मी. धर, i can understand , पण हे कसं घडलं ते..." मी पाटील ला थांबवलं. खाली आई-बाबा प्रचंड तणावात होते. आजूबाजूचे लोक इतके नव्हते जमले.

दुसऱ्यादिवशी सकाळी स्मशानात श्रुतीचे अंत्यसंस्कार झाले. घरी आल्यावर आदित्य बागेतच बसला. बंगल्याकडे एकटक बघत होता. त्याला भेटायला एक माणूस आला. आदित्यने त्याला एक बॅग दिली, दोन पाकीट दिलीत. तो माणूस काहीही न बोलता निघून गेला. " 
..….....................
" तो माणूस म्हणजे आमचे मालक होते. श्वेताचे वडील. माझी व्यवस्था त्यांनीच केली होती. मनो-रुग्णालयात. सेविका म्हणून." शिवाने आजीकडे बघितले. 
" म्हणजे...!" 
" हो, मला यातलं काहीच माहीत नव्हतं. पण दहा दिवसांपूर्वी एक माणूस मला भेटायला आला. त्याने मला आदित्यच्या पत्ता दिला. एवढंच बोलला, की त्याचा जीव धोक्यात आहे. " शिवालाही नीट नाही समजलं. 
पण ते खरं होतं. मुंबईच्या विमानतळावर संकट लगेज काउंटर वर आपल्या बॅग्स मोजत होतं.

आपल्या वडिलांच्या मृत्यूनंतर श्वेता त्यांच्या अस्थी घेऊन बनारसला जाणार होती. आपला जीव आज ज्याची देण आहे. त्या माणसाला भेटायची तीव्र इच्छा तिला हजारो मैल लांब घेऊन आली होती. वडील होते, तो पर्यंत त्यांनी तिला जाऊ नाही दिले. पण आता तीच्यात धाडस भरले होते. तिचा जीव वाचवून आदित्य सर्वस्व गमावून बसला, आणि तिला याची कल्पना पण नव्हती. जाताना बाबांनी सांगितलं नसतं, तर तिला कळलं नसतं. पण सुधीर च्या मनावर खूप मोठं ओझं होतं, जे तो घेऊन मरू शकणार नव्हता. आदित्य ने नंतर जे काही भोगलं, ते भयानक होतं. आणि कुठेतरी याला अप्रत्यक्ष श्वेता आणि तिचे नशीब कारणीभूत होते. आपल्या प्रारब्धाची शिक्षा एक अश्या माणसाला का मिळावी, जो निष्पाप आहे. आपला जीव वाचवून त्याला त्याच्या एका जवळच्या माणसाचा जीव गमवावा लागला. त्याच्या उपकाराची परतफेड नाही होऊ शकत. पण त्याला दोषमुक्त करता येऊ शकतं. 
दोन तासांनी ती लखनऊ च्या विमानात बसली. 
गंगेत वडिलांच्या अस्थी तिने टाकल्या. त्यांचे तर्पण आणि श्राद्ध ही केले. डोळे बंद करून ती त्यांना वचन देऊ लागली. 
" बाबा, तुम्ही स्वार्थी नव्हता कधीच. कोणत्याही माणसाला आपल्या मुलांचा जीव वाचविण्याचा पूर्ण अधिकार आहे. तुम्ही तेच केलं. तुम्हाला नेहमी या गोष्टीची खंत वाटत होती. काळजी नका करू. आपण सगळेच यातून सुटू. कायमचे. एक कावळा आला, आणि मातृका घेऊन गेला.

" तुला वाटतं तितकं ते सोप्प नाहीये बेटा. खूप कठीण आहे. आवेगात आपण बोलून जातो, पण प्रत्यक्ष जेव्हा समोर एखाद्या स्वरूपात साक्षात मृत्यू उभा राहतो, तेव्हा सगळी वचनं, शपथा, सगळे धैर्य खच्ची होते. " 
बनारस मध्येच श्वेता गुरू शांतिरूप यांच्याकडे आली होती. परदेशी असतांना तिच्या एक मित्राने तिला यांचा पत्ता दिला होता. गुरुजींनी तिची कुंडली बघितली. 
" माझी तयारी आहे गुरुजी. कधी कधी एखाद्याचे उपकार जीवपेक्षा जास्त असतात. त्याने जर ऐनवेळी ते नसतं केलं, तर आज कदाचित मी नरकापेक्षा जास्त वाईट दैनेत असते. " 
" तो एक पिशाच्च आहे. तू लहान असताना अमावास्येला बाहेर गेलीस, त्याला अवडलीस तू. हे खूप भयानक असतात बाळा. एकदा यांना एखादी व्यक्ती आवडली, तर त्याचे शरीर, त्याचा आत्मा, त्याच सगळं आयुष्य ते उध्वस्त करून टाकतात. ये , तुला काहीतरी दाखवतो.

गुरुजी तिला त्यांच्या ध्यान-कक्षेत घेऊन गेले. तिच्या डोक्याला विभूती लावली. तिच्या गळ्यात रुद्राक्षाच्या काही माळा घातल्या. 
" त्या पाटावर जाऊन बस, आणि मी सांगे पर्यंत डोळे नकोस उघडू. " ती त्यांनी दर्शविलेल्या जागेवर जाऊन बसली. ते एक नाऊ कोपरे असलेले रिंगण होते. प्रत्येक कोपरा एकमेकांशी जोडला गेला होता. " हे नऊ ग्रह आहेत, ज्यांचे आपल्या कुंडलीत आणि आपल्या नशिबात अभेद्य स्थान असते. हे आपल्याला मार्गदर्शन करत असतात. जे घडते-बिघडते, ते यांच्याच कृपेमुळे ! आपण कितीही पुरोगामी असलो, तरी आपण यांच्या पूढे अजिबात नाही." गुरुजींनी त्या रिंगणात, बरोबर मध्ये अष्टगंधानी एक रेष ओढली. " हा अष्टगंधाचा वास, तुला या जगाशी बांधून ठेवेल. लक्षात ठेव, जो पर्यंत ध्यान नाही संपत, काहीही झालं तरी डोळे नाही उघडायचे. हे ध्यान म्हणजे एक प्रवास आहे, ज्यात तुला बऱ्याच गोष्टी, मार्ग दिसतील. आणि हे ध्यान म्हणजे एक काचेची पेटी आहे. त्यातून बाहेर आल्यावर डोळे उघडायचे. मध्येच उघडले, तर तुला तेच दिसेल जे तुला दिसत होते."

सर्वत्र अष्टगंधाचा वास पसरू लागला. श्वेताने डोळे बंद केले. गुरुजींची ध्यान लावून बसले. 
" तुला जो ऐकू येईल, तो माझा आवाज असेल. मी असेल तुझ्या सोबत, पण सूक्ष्म स्वरूपात. तुला जे दिसेल, ते मलाही दिसेल, पण काही करू नकोस, फक्त भ्रमण कर, स्पर्श कशालाही नकोस करू. केलास, तर ती वस्तू, आणि तिचे गुण तुला वास्तवात भोगावे लागतील. ही माया आहे. " म्हणत दोघांनी डोळे बंद केले. 
एका अंधारात श्वेता उतरली. 
" ही तुझी कुंडली आहे. तुझं प्रारब्ध. तुझा जन्म झाला,तेव्हा तुझी आई वारली." 
श्वेता समोर तिच्या आईचा आत्मा आला. " बेटा, तू जेव्हा पोटात होतीस, तेव्हाच मला कळलं होतं , की आपला दोघांचा जीव धोक्यात आहे. पण तरी तुला जन्म दिला. तुला मी चार दिवस मनसोक्त पाहिले, आत्मा तृप्त झाला माझा. तू जे करते आहेस, ते योग्य आहे. घाबरू नकोस, मी नेहमी तुझ्या सोबत आहे. " श्वेताला दिसले, की एकदा रास्त ओलांडताना एका गाडी खाली येता-येता तिला कोणीतरी धक्का दिला म्हणून ती वाचली. गर्दीत तिला नाही कोणी दिसले, पण ती तिची आई होती, हे आज कळलं. ती आजारी असताना, आई रात्रभर समोर असायची, पण नाही दिसायची, हे ही तिला आज समजलं. तिला त्रास होऊ लागला तेव्हा आईही हतबल होती. श्वेताच्या डोळ्यात पाणी आले. " बाळा, चल , पुढे जायचं आहे. पुढे गेल्यावर श्वेताला तिचे गेलेले नातेवाईक ही दिसू लागले. त्यांचे खरे स्वरूप आणि श्वेताबद्दल चे खरे मत तिला कळले. हळू-हळू ध्यानात तिचे वयही वाढत होते. आता ती दहा वर्षाच्या आसपास होती. तिच्या घरातून निघून ती थोड्या अंतरावर गेली. एका वळणावर , त्या कोपऱ्यात तो तिला दिसला. लाल डोळे, क्रूर चेहरा, संपूर्ण अंग एखाद्या केसळलेल्या जनावरासारखे. त्याला पहाताच ती एकदम घाबरली. तसा तोही अत्यंत क्रूर हसू लागला.त्याच्या डोळ्यातुन लालसर उजेड बाहेर पडत होता. त्या धूसर उजेडाने सगळं व्यापून घेतलं होतं. 
" तू , अवडलीस मला. !" तो अत्यंत घाण चिरचिरीत्या आवाजात बोलु लागला. 
" कोण आहेस तू ? " श्वेताने त्याला विचारले. 
" मी..मी सैतानाने बनवलेला एक दानव आहे. मला जो आवडतो, त्याला मी सोबत ठेवतो, त्याच्या आत्म्याला सोबत ठेवतो. त्याच्या शरीराने माझी वासना शमते. कारण आम्हाला तुम्हा मानवासारखे सुख नाही. तुझ्या शरीराचा वापर करून मी माझ्या सगळ्या वासना, इच्छा पूर्ण करू शकतो. मी तुझ्यात असल्यावर मानवी जन्म भोगू शकतो." असे म्हणत तो राक्षसी हसु लागला. श्वेता जिवाच्या आकांताने पळू लागली. तिला या अंधारात तिचे घर, बाबा, सुमती, कोणीच सापडत नव्हते. तो पुन्हा तिच्या समोर उभा राहिला. त्याने तिचा गळा एका हाताने धरला, आणि तिला वर उचलले. " मानव आहेस तू. एक मानव, आणि मी एक पिशाच्च" इकडे वास्तवात श्वेता अस्वस्थ होत होती. 
" श्वेता, डोळे उघडू नकोस, तू जे पाहते आहेस, ते घडून गेलेले आहे. तू आत्ता डोळे उघडले, तर तिथेच अडकून राहशील. तो आज तुझ्यात नाहीये. लहान होतीस तेव्हा. " 
श्वेता पुन्हा सगळं बघू लागली. 
त्याने तिचा आत्मा आतून काढून घेतला. आणि तिच्या शरीरात केलेला प्रवेश तिने स्वतः पहिला. एक काळा धूर तिच्या तोंडात क्रूरपणे घुसला, हळू-हळू तिचे शरीर काळे पडू लागले. डोळे पांढरे झाले. आणि दहा वर्षाची श्वेता अत्यंत क्रूर हास्य करत घराकडे चालती झाली. तिचा लहानगा आत्मा, एका अंधाऱ्या खोलीत बंद झाला होता. तिथे खूप सारे बीभत्स चेहरे तिला दिसले, जे त्याचे शिकार झाले होते. त्यांची शारीरिक क्षमता संपली होती, आणि त्यांची आत्मा, पूर्ण जन्म, आणि पूर्ण मुक्ती, यात कैद झाली होती. तो तिच्या शरीरात , ती तरुण होण्याची वाट बघत होता. कारण त्याची वासना आधाष्याची होती.

श्वेता ला पूढे जाऊन तिच्या वडिलांचा आत्मा दिसला.
" बाबा, " तिला गहिवरून आले. " बेटा, तू सगळी कामं पूर्ण केलीस. You are my brave child. देव तुझ्या सोबत आहे. जा, त्या दुष्ट शक्तीचा सामना कर. आणि या पाशात अडकले आहेत, त्यांना मुक्ती दे. " 
" अजून एक आत्मा आहे श्वेता, पण ती तुला दिसणार नाही, फक्त ऐकू येईल. " गुरुजींनी तिला सांगितले. 
" श्वेता," एक खूप मंजुळ आवाज तिच्या कानावर आला. 
" तू नाही ओळखत मला, पण तू माझ्या साठी आदित्यसाठी जे करते आहेस, ते विशेष आहे. अजूनही विचार कर, याचा अंत तुझा मृत्यू सुद्धा होऊ शकतो. " हा श्रुतीचा अर्धत्मा बोलत होता. " तुझी सुटका झाली, आणि मी त्याच्या तावडीत सापडले. माझा जीव त्याच्या क्रौर्याने तर गेलाच, पण माझ्या भीतीने जास्त गेला. भीती वाटली, की माणूस संपतो श्वेता, तू घाबरू नकोस. त्याचा सामना कर, जिंकशील तू. खात्री आहे मला. कोणत्याही क्षणी तू बाहेर पडू शकते. पण एकदा तो हावी झाला, की त्याचा सामना करावा लागेल. आणि एक, आदित्य एकटा आहे, मला जाणवत ते...!

" आता तू डोळे उघड."
श्वेताने डोळे उघडले. एक नवा प्रकाश तिला दिसला. 
" उघड्या डोळ्यांनी तुला काहीच नसतं दिसलं असं. तुझ्या आईला तू फक्त फोटो मध्ये पाहिलं आहेस. बाबां ही तुलब्या पूढे कधीच असे नाहीं दिसणार. "
" आणि श्रुती ? " 
" तिच्या मृत्यूस नियती कारणीभूत आहे. तू किंवा आदित्य नाही. आदित्यने त्याचे काम केले. दोष मुक्त तू झालीस. एक वडील म्हणून तुझे बाबही बरोबर होते, आणि सगळ्यात महत्वाचे, कोणाला भविष्यात काय होणार आहे, हे माहीत नव्हतेच. तर तुम्ही दोषी कसे ? " 
गरुजींच्या या उत्तराने श्वेताला सगळी उत्तरं मिळाली होती. " श्रुतीचा मृत्यू हा नियतीचा एक क्रूर खेळ होता, जो कसाही झाला असता. आता तुम्हाला फक्त एक करायचे आहे. निसर्गाच्या नियमानुसार, आत्मा ही शुद्ध होऊन पुढील जन्मासाठी तयार पाहिजे. परमात्म्याने तीच विधी लिहिली आहे. " 
" गुरुजी, जर हे परमात्म्याने लिहिले आहे, तर ते एवढे कसे वाईट. "
" बाळा , जगात सुख-दुःख, दिवस-रात्र, सूर्य-चंद्र, सुकाळ- दुष्काळ जितका खरा आणि दृश्य वाटतो, तितकंच खरं चांगला-वाईट पण आहे. फक्त ते अनुभवता येत नाही, म्हणून ते नाकारता येत नाही. तिचा आरधातमा याच भवर मध्ये फसला आहे. "
" आता मी काय करावं असं तुम्हाला वाटतं ?" 
" जे ठरवलं आहेस, ते कर. ते चांगलं आहे. ते सोप्प नाहीये, पण परमेश्वर तुझ्या सोबत आहे."

गुरुजींनी तिला अष्टगंधाच्या काहीं डब्या दिल्या. एक कमंडलू दिला, ज्यात शुद्ध गंगोत्रीचं जल होतं. " हें तुला कसं वापरायचय ते वेळेनुसार कळेल. पण जपून वापर. ही गळ्यातली माळ तूझें रक्षण करेल. जाताना गंगास्नान कर. उद्या सकाळी निघ. आणि हो, माझी गरज लागल्यास मला बोलावं, मी येईन.

तिने गुरुजींना नमस्कार केला. त्यांचे डोळे भरले. " बाळा, खूप धाडसी आहेस. तुझे कन्यादान मी करिन, विवाह-योग आहे तुझ्या कुंडलीत. जा...अराम कर, शुभम भवतू, कल्याण हो! "

पहाटे पहाटे गुरुजींची आज्ञा घेऊन ती निघाली.

............................

आदित्य रात्रभर निट झोपला नव्हता. आजीचे असे अचानक येणें त्याला अस्वस्थ करत होते. तो आजीला टाळत होता. 
" काय झालंय, मी आजी आल्यापासून बघतोय, तू टाळतोय त्यांना. " 
" शिवा, आपल्याला आजीला कुठेतरी हलवायला हवंय." 
" का ?" 
" माहीत नाही, पण त्यांना इथे धोका आहे. " 
" कोणापासून ?"

आदित्य काहीच नाहीं बोलला. एक छानसा सुगंध दरवळला. तो पवित्र होता. जोडीला कापूर पण जळत होता. असे खूप वर्षांनी होत होते. दोघे उठून बाहेर आले. श्रुतीच्या फोटो ला हार लागला होता. समोर दोन उदबत्त्या पण लागल्या होत्या. 
" आजी, काय करता आहात ?"
" आदित्य, किती दिवस असाच हिला कैद करून ठेवणार आहेस. " 
आदित्यला काही कळले नाही. 
" इथे कित्येक दिवस झालेत, काहीच धर्म-कर्म झाले नाहीये. तुझ्या आईबाबांना बोलावून घे. श्रुतीसाठी एक पूजा करायचीय." 
आजीकडून चुकून ड्रॉवर उघडं राहिला. कुठूनतरी वारा आला, आणि सगळी पत्र उडुन जमिनीवर आली. 
" आदित्य, विश्वास असो नसो, घरात देव हवेत. तुझा कर्मावर विश्वास आहे, पण त्या कर्माला कुठेतरी दैवी पाठबळ आहेच ना. " आजी त्यांच्याकडे पहात म्हणाली. " आदित्य सगळी पत्र गोळा करू लागला. 
" मी त्या सैतानाचं क्रौर्य पाहिलं आहे. पहिल्यांदा पाहणारी मीच होते. साहेब आणि श्वेता परदेशी गेले, आणि सगळं सुरळीत झालं असं मलाही वाटत होतं. पण त्यानंतर तू काय-काय भोगलं हे इथे आल्यावर कळलं. त्याला नशीब समजायचं आणि सोडून द्यायचं. " आजीचं तिथून जाणं रहित झालं.

मध्यरात्र झाली. खिडकीपाशी टांगलेले wind चिम्स उगाचच डोलत होते. सगळे आप-आपल्या जागी झोपले होते. त्या शांततेत एक भिती होती. भय वाट बघत दाराशी उभे होते. रात्री १ वाजता एक गाडी घाट चढत होती. पाऊस नव्हता, पण दरड कोसळण्याच्या भीतीने गाड्या हळू-हळु चालत होत्या. 
" ड्राइवर, ईतक्या हळू चालवताय, काही झालंय का ? " 
" पावसाळी प्रदेश आहे मॅडम, वेग वाढवून उपयोग नाहीये. " 
गाडी एकदम थांबली. दोघीही अचंबित झाले. ड्रायव्हर ने एक-दोनदा चावी पिळली. काहीच नाही झाले. " बॅटरीचा प्रॉब्लेम दिसतोय. बघतो मी मॅडम." वातावरण शांत होते. ओलावा खूप होता. नुकताच पाऊस थांबला होता. लांब कुठेतरी एखाद दोन दिवे दिसत होते. ते पण दरीच्या पलीकडे. तिथपर्यंत जाणे शक्यच नव्हते. श्रुती गाडीतच बसली. मोबाईल ला रेंज नव्हती. इतक्या रात्री कोणाला बोलवायचे हा पण एक प्रश्न होताच. " मॅडम, गाडीतच बसा, मी बघतो. " म्हणून तो गाडीच्या खाली उतरला. गाडीच्या काचेत श्वेताला आपलेच प्रतिबिंब दिसत होते. तिने काचेवर हात फिरवला. 
पंधरा वीस मिनिटं झाली, गाडीच्या बॉनट च्या बाजूने काहीच हालचाल नव्हती. साधा खट्ट आवाज सुद्धा नाही. तिने आपल्या बाजूची काच खाली घेतली. मान बाहेर काढून बघू लागली. खरंच काही हालचाल नव्हती. तिने गाडीचे लॉक उघडले आणि बाहेर आली. बोनेट उघडं होतं. पण ड्राइवर कुठेही नव्हता. ती घाबरली. 
" ड्राइवर, ड्राइवर... !" काहीच उत्तर नाही. तिथे फक्त तिचाच आवाज होता.ती घाबरत पाऊल टाकत पुढे आली. गळयात हँडबॅग होती. सर्वत्र फक्त अंधार होता. टिकटिक करत गाडीचे पार्किंग लाईट्स आणि व्हायपर चा आवाज तेव्हढा येत होता. गाडीकडे तिची पाठ होती. अचानक गाडीचे लाइट्स सुरू झाले. " तिला बरं वाटलं. पण तेव्हाच गाडी सुरू झाली. चराचर टायरचा आवाज आला, आणि जोरात गाडी तिच्या दिशेने सुटली. ती प्रचंड घाबरली. एकदम ओरडत ती विरुद्ध दिशेने धावत सुटली. गाडीच्या प्रकाशात दिसत होता, तेव्हढा रस्ता. उजव्या बाजूला खोल दरी. ती धावत होती, गाडी एखाद्य जंगली स्वपदासारखी तिच्या मागे लागली होती. एकदम पाय लाचकून ती ओल्या रस्त्यावर पडली. तिच्या कपळाला आणी कोपराला खर्चटले. वेदनेने तिला उठता सुद्धा आले नाही. थोड्या अंतरावर गाडी थांबली. बंद झाली, दिवे मात्र सुरू होते. लॉक चा आवाज आला. ड्राइवर होता तो. अंधारात त्याचा चेहरा दिसला नाही. पण हातात एक मोठा गज घेऊन तो श्वेता कडे चालत आला. गज रस्त्यावर घासत असल्याने एक किळसवाणा आवाज येत होता. श्वेता चा पाय प्रचंड ठणकत होता. 
" काय करतोयस ? " 
ड्राइवर चालतच राहिला. तो अजून जवळ आला . जिवाच्या आकांताने ती कशी-बशी उठली. अंधारात जिव वाचवून पाळण्या खेरीज तिच्याकडे काही इलाज नव्हता. ती फरफटत थोडी पुढे सरकली आणि उठून लंगडत तिचा पाय पडू लागला. तो मात्र गज घासत येऊन तिच्या बाजूला उभा ठाकला.
तो ड्राइवर उरलाच नव्हता. त्याच्या डोक्यातून घळाघळा रक्त वहात होतं. त्याचा चेहरा ही कोणीतरी नखाने ओरबाडून ठेवला होता. डोळ्यांची बुबुळ ही छोटी झाली होती. त्याने एक हाताने गज धरून दुसऱ्या हातात श्वेताची मान धरली. तसा विजेचा झटका लागल्या सारखा तो मागे फेकला गेला. श्वेताच्या काहीच लक्षात आले नाही. पण कुठूनसा बारीक अष्टगंधा चा वास तिला आला. घाबरत तिने आपल्या हँडबॅग मध्ये हात घातला. तिच्याहाती गंगोत्रीची छोटी बाटली लागली. " याचा वापर कसा आणि कुठे करायचा आहे, हे तुला कळेल. " 
ड्राइवर उठत होता. त्याच्या उजव्या हातातुन मासाचा एक तुकडा लोम्बुन रक्त वाहू लागलं. श्वेता ने ती कुपी बाहेर काढली, आणि जागेवरून एका हातानें त्याच्यावर शिंपडली. जिथे जिथे ते थेंब पडले, तिथे ते जळू लागले. प्रचंड वेदनांमुळे तो जोरजोरात विव्हळू लागला. श्वेता धावत गाडीकडे गेली. गाडी उघडू लागली. त्याआधी तिने थोडे अष्टगंध काढून लावले, कपड्यावरही लावून घेतले. चावी फिरवताना तिची नजर समोर गेली. तो तिच्या दिशेने येत होता. तिने जराही विचार न करता गाडी सुरू केली. गाडी सुरू झाली, गियर टाकून तिने पूढे घेतली. तो गाडी खाली येत होता. पण श्वेता ने विचार केला नाही. आवेशात तिने त्याला गाडीने दूर लोटले, आणि ती निघून गेली.

बंगल्याच्या लोखंडी फटकाचा धाडकन जोरात आवाज झाला. अर्धवट झोपलेल्या watchman ला जाग आली.

सकाळी श्वेता उठली तेंव्हा आजी बाजूला होती. 
" दाईआजी...तू ?" तिने आजीला मिठीच मारली. 
" श्वेता, शेवटी तुही हट्टी. आलीच ना इथपर्यंत. " 
" काय करू, यावच लागलं, एकटी तिथे खितपत जगण्यापेक्षा इथे येऊन सत्याला सामोरे जाणे बरे ना आजी." 
" नाही, तिथे तू जगत होतीस. इथे...! "

आदित्य आला. त्याच्या पाठोपाठ डॉक्टर स्वामीही आले. ते तिच्या बाजूला बसले आणि जखमांकडे बघू लागले. 
थोडी मलमपट्टी करून ते निघू लागले. जाताना शिवाला बाहेर यायला सांगितलं. 
" Who is she ?" त्यांना संशय आला. 
" का ? काय झालं ?" 
" शिवा....तिची Pulse नाहीये" " काय...?" 
हे ऐकून शिवाला धक्काच बसला. 
"हो, नो प्लस!" 
त्यांना जायला सांगून शिवा मध्ये आला. त्याने श्वेता कडे पाहिले नाही. 
" आता आराम कर, आम्ही बाहेर आहोत." आजी म्हणाली. 
सगळे बाहेर आले. आदित्य ने दार उघडले. 
" कसं होणार ए काय माहीत ? हिला काही होऊ नये म्हणजे मिळवलं. ! आजी म्हणाली.

" झालाय..." एकदम शिवा म्हणाला. 
सगळे त्याच्याकडे पाहू लागले. 
" तिच्या पल्स नाहीयेत. "
" काय..?" आदित्यला सुद्धा धक्का बसला. 
" ती त्याला सोबत घेऊन फिरते आहे आदित्य ! तिला माहिती सुद्धा नाहीये. " 
आदित्य घाईघाईत मध्ये आला. ती निवांत झोपली होती. त्याने तिच्या हाताला हात लावला. खरंच पल्स नव्हती. त्याला आता काहीच सुचेना. बाजूला अष्टगंध पडले होते. बाटली उघडून त्याने ते तिने तिच्या कपाळावर ठेवले. गंध काळे पडत चालले होते. 
" श्वेता...!" त्याने घाबरतच तिला उठवले. काहीच हालचाल झाली नाही. 
" श्वेता...!" त्याने पुन्हा हाक मारली. निःश्वास टाकून तो उठू लागला. तिने त्याचा हात घट्ट धरला. 
" काही नाही होणार मला." त्याने तिच्याकडे पाहिले. 
" तो माझ्या आत नाही, माझ्या समरणात आहे. मला घाबरवून सोडणं, या व्यतिरिक्त त्याला काहीच नाही करता येणार. तो माझ्या विचारांना इजा करून मला कमकुवत करू शकतो, आणि त्यातच मला त्रास होईल. "
तिचे डोळे बंद होते. आदित्यला वाटले, की कोणीतरी दुसरं बोलतय.

दिवस मावळला. सगळे आप-आपल्या जागी झोपले होते. बंगल्यात शांतता होती. लिविंग मधलं घड्याळ टिकटिकत होतं. श्वेता ही निरधास्त झोपली होती. 
आजीला एकदम जाग आली. कोणीतरी चालत असल्याचं तिला जाणवलं. नीटस ऐकू नव्हतं येत. पण साधारण ५५-६० वजनाच्या व्यक्तीची पाऊले होती. पाऊले कोणत्या दिशेने होती, कळत नव्हते. पण सगळीकडे तो आवाज येत होता. टिकटिकत तो आवाज मिसळत होता. आजी उठली. तिने आपल्या दाराच्या फटीतून बाहेर पाहिलं. तिला काहीच दिसत नव्हतं. आवाज तर येत होता. 
तिने दार पूर्ण नाही उघडलं. काही रात्रीचे दिवे होते आधारपूर्ती. कचकन काच फुटल्याचा आवाज आला. आजीच्या मनात धस्स झालं. एखादं मांजर घरात घुसलं असेल. पण शक्यता कमी होती. 
" शिवा..." तिने घाबरत आवाज दिला. काहीच उत्तर नाही आलं. काचेच्या तुकड्यांचे आवाज कानी पडू लागले. आजी घाबरत बाहेर आली.

एक एक पाऊल पूढे पडत होते. शांतता इतकी होती, की स्वतःच्या हृदयाचे ठोके सुद्धा स्पष्ट ऐकू यावेत. चालत चालत आजी मध्यावर आली. समोरचे दृश्य पाहुन तिचा श्वासच अडकला.

" आदित्य, शिवा.." आजीने दोघांनाही आरोळी दिली. श्रुतीच्या फोटोचे तुकडे-तुकडे झाले होते. सगळया काचा अस्ताव्यस्त पसरल्या होत्या. आजी लांब उभी होती. अचानक एक छोटी दोरी तिच्या गळ्या भवती आवळली गेली. तिचा श्वास गुदमरला. भीतीने हातपाय लटलटू लागले. कोण होतं, अंधारात काहीच दिसत नव्हते. हाताला हातही लागत नव्हते. आजीच्या डोक्यात गरगरले. आपल्या दोन्ही हातानी तिने तो फास ओरबाडून काढला. फास सुटला, पण त्या धक्क्याने आजी फरशिवरच्या काचेच्या तुकड्यात पडली. हाताला, पायाला, खांद्याला जखमा झाल्यात. इतक्या जोरात आपल्याला कोणी ढकलले, आजीला कोणीच नाही दिसले. 
***
" शिवा...शिवा..." 
'इतक्या अंधारात कोण 
बोलवतय' शिवा झोपतेतून जागा झाला. त्याने पडदा बाजूला करून पाहिले. बागेत कोणीतरी उभं होतं. शिवा त्याला ओळखत नव्हता.
'एवढ्या रात्री कोण आहे हा ?' शिवा बाल्कनीतून बाहेर आला. त्याने बाहेर पाहिलं. 
एक भिंत आडवी होती. ती पार होताच शिवा बागेत आला. त्याला कोणीच नाही दिसले. त्याने चहूकडे पाहिले. थोडासा पूढे चालत आला. त्याला एक झाडामागे थोडी हालचाल दिसली. 
" कोण ए...watchman... watchman!" एखादा चोर घुसला असेल या भीतीने त्याने आवाज लावला. 
अचानक त्याच्या डोक्यात कोणीतरी जोरात लोखंडाची सळी मारली. त्याच्या डोळ्यासमोर एक मोठी वीज चमकली . रक्त वाहू लागले. हळु-हळु डोळ्यासमोर एक आंधळा पांढरा प्रकाश पसरू लागला आणि शिवा गवतावर कोसळला. त्याच्या इतर शरीराची सगळीच अवयवे निष्क्रिय झाली. धूसर ते त्याला दिसले , आणि त्याच्या विचारांना जाणवले, की कोणीतरी त्याला अंधारात ओढून जातंय, त्याच्या हातात मोठी पहार आहे. तो साधारण मध्यम वयीन होता.

आदित्य मात्र आपल्या खोलीत निवांत होता. काहीतरी लिहावे, म्हणून त्याने केव्हाचे पेन उघडून ठेवले होते. कागदही वाऱ्यासोबत मंद उडत होते. बाहेर काय-काय झालं, याची त्याला कल्पना पण नाही आली. त्याने खिडकी बाहेर पाहिले. कधी नव्हतं ते आज तिथे धुकं दाटून आलं होतं. त्याच्या खोलीच्या दारातून रक्ताची एक धार वहात आली. त्याची पाठ असल्याने त्याला काही कळले नाही. हळु-हळु ते संपूर्ण खोलीत पसरू लागले. पलंगाखाली, कापटाखाली, सगळी कडे. सरते शेवटी ते आदित्यच्या पायाला लागले.

काय लागले हे बघताच आदित्य एकदम चपापला. क्षणभर त्याच्या लक्षात आले नाही. डोळे विस्फारून तो सगळीकडे बघू लागला. त्याने अंदाज बांधला, की बंगल्यात काहीतरी अघोर घडलेले आहे.

" शिवा....watchman, शिवा..." आदित्य घाबरत पाय टाकू लागला. दार अजून सात-आठ फूट होतं. जाताना त्याने आपली कातडी बॅग उचलली. बंगल्यात सहसा त्याने कधी प्रयोग केले नव्हते. चालता चालता त्याने Electro Magnetic Sensor बाहेर काढले. याने आपल्या बाजूला असलेल्या अमानवी शक्ती शोधायला मदत होत असे. जगातल्या प्रत्येक वस्तूची एक चुंबकीय शक्ती असते. तिचे अस्तित्व क्षुक्ष्म स्वरूपात जरी असले, तरी यात ते सहज सापडत होते. माखलेल्या पायांनी आदित्य दार उघडू लागला. सेन्सॉर मध्ये काहीच दिसत नव्हते. सगळ्या वस्तू जागेवर होत्या. श्रुतीचा फोटो मात्र थोडासा वाकडा झाला होता. आदित्यने ते पाहिले. तो प्रचंड सावध झाला. श्वेताच्या खोलीतूनही काहीच हालचाल होत नव्हती. 
अचानक सेन्सॉर थोडासा blink झाला. त्यावरून "त्या" चे आणि आदीतयचे अंतर काही फारसे नव्हते. आदित्यला अंदाज नाही आला. तो वाटत चालत चालत श्रुतीच्या फोटो पाशी आला. त्याने जे पाहिले, ते त्याआधी त्याने कधीच पाहिले नव्हते.

त्याची काच फुटून सर्वत्र पसरलेली होती. कोणाला तरी खेचून घेऊन गेल्याच्या खुणा ही त्याला दिसल्या. काहीतरी मोठं अघटित घडतंय हे त्याला समजायला वेळ नाही लागला. 
त्याची नजर सहज काचेच्या तुकड्यावर गेली.

वर छताला पाय लावून श्रुती त्याच्याकडे पहात गालातल्या गालात हसत होती. आदित्य एकदम बाजूला झाला. आत खोल गेलेले आणि पूर्ण पांढरे झालेले डोळे. तिची सगळी काया बेमालूम पांढरी पडली होती. हात आदित्य पासून दोन अडीच फूट वर, हवेत लोम्बकळत होते. ती झुलत होती. एखादी निर्जीव वस्तू उलटी टांगवी, अगदी तशीच. तिचे ते रूप पाहून आदित्यला धडकी भरली. त्याच्या तोंडून शब्द फुटेना.

" बघितलं, नियती प्रत्येकाला आपल्या अंता जवळ आणत असते. तेव्हा ती आली, तिचा दोष नसताना, आज ही आली. "
ती सरळ त्याच्या समोर उभी राहिली, आणि जोर-जोरात हसू लागली. हसणे थांबवून तिने श्वेताच्या खोलीकडे पाहिले. ते दार धाड-धाड उघड-बंद करीत होती. ते सूचक होतं, की हिला जाग येताच , ही बला तिच्याही मागे लागेल.

" नाही, तू असं काहीच करणार नाही. " कसलातरी आत्मविश्वास त्यातून बोलत होता. 
" काहीच नाहीये तुझ्याकडे , फक्त हिचे शरीर. सगळ्यात मोठा कमजोर, पाताळयंत्री आणि परावलंबी तूच आहेस. नेहमीच दुसऱ्याच्या शरीराचा वापर करतोस. " 
काहीच उत्तर नाही आलं. आदित्य श्वेता च्या खोलीकडे धावू लागला. पण त्याला धावत येईना. खोलीतील सगळं साहित्य गरगर फिरत होत. त्याला वाट सापडली नाहीच. बऱ्याच गोष्टींची त्याला भयानक इजा झाली. तरीही तो पडला नाही. जमिनीला चिटकून उभा राहिला. प्रचंड गोंगाट होत होता. यात श्वेताची झोप उडणार होती.

" बंद कर हे सगळं, याने काहिही नाही होणार. श्रुतीला मुक्त कर, आणि हिला पण."

तो चिरकंन हसला. 
" मूर्खा, तुझ्या बायकोला मी केव्हाच मुक्त केलंय. जे शरीर नाहीये तिचं! अर्धा आत्मा तिचा आहे, पण अर्धा माझा. तुला माहितीय, तुझ्या बायकोने कमजोर शारीरिक आणि मानसिक क्षमते मुळे खरं तर जीव सोडला. नाहीतर मी तिचे वय आरामात जगलो असतो. श्वेता माझ्या आखत्यारीच्या बाहेर गेली, म्हणून वाचली. " तो चालता-चालता बोलू लागला. 
" तुला माहितेय, कोण-कोण ए माझ्या सोबत, बघ. !" त्याने अंधारात एकदम तोंड फिरवले, आदित्यला त्याच्या चेहेऱ्यात पाहिले माधव दिसला. मग केविलवाणी श्रुती दिसली. मग आजी दिसली, शेवटी शिवा ही दिसला. शिवा त्याला काहीतरी सांगत होता. पण त्याला काही कळले नाहीच. 
हळू-हळू तो श्रुतीच्या वेषात श्वेताच्या खोलीकडे हलू लागला. 
" ती सजीव आहे अजून, जाऊ दे तीला. दे सोडून. तुझ्या सारखायची शिक्षा नरकात खूप विदारक असते. "
" जन्म आणि मृत्यूचे फेरे, तुमच्या साठी असतात. आम्ही आमच्या विश्वात असतो. जिथे यम नाही पोहोचत. तिथे सैतान असतो. हे सगळे आत्मे, त्याचे आहेत. तू बैस श्राद्ध घालत. " 
असे म्हणून त्याने आजीच्या रूपात श्वेताच्या खोलीत प्रवेश केला.

झोपलेल्या श्वेताकडे तिने अत्यंत खोचक नजरेने पाहिले. 
आदित्य आत येण्यासाठी लांबून धडपडत होता. 
" श्वेता, उठ, किती वेळ झोपायचं. चल, बाहेर फिरून येऊ जरा. 
श्वेताची झोप साधी नव्हती. ती सिद्ध-निद्रेत होती. या निद्रेतच तिला याचा अंत दिसणार होता. 
" उठ," आजीने पलंग हलवायला सुरुवात केली. स्वप्नात धायस्थ बसलेली श्वेता विचलित होत होती. पण गुरुजी समोर बसले होते. 
" घाबरू नकोस, तुला तो स्पर्श नाही करू शकत. फक्त तू खंबीर राहा. उठू नकोस." 
आजी आपला बीभत्स चेहरा घेऊन पलंगाभवती चकरा मारू लागली. प्रत्येक पावलांनी पलंग धडधडत होता. शेवटी आजीने तो उच्चल्ला आणि दोन पायांवर उभा केला. श्वेता खाली पडली, पण तिने डोळे नाही उघडले. तिला समोर " तो" दिसत होता. पण प्रत्यक्ष जागा वेगळी होती. तिची बॅग तेथेच पडली होती. मोठ्या धैर्याने तिने ती शोधली. आदित्य बाहेरून सगळे बघत होता.

"श्वेता ती पलंगाच्या बाजूला आहे, डाव्या भिंतीकडे.'' आदित्यने तिला तिथूनच सांगितले. श्वेताने गंगोत्री हातात घेऊन त्याने सांगितल्या प्रमाणे केले. 
आजी अदृश्य झाली. वास्तवात आणि निद्रेतही. आता डोळे उघडून त्याच्या अंश आत्म्यास प्रताडीत करता येईल. त्याला मारण्यासाठी..." एकदम ती तिच्या समोर उभी राहिली. तिला स्पर्श न करता, तिने तिच्या कानात ओरडायला सुरवात केली. अक्खा बंगला दणाणला.श्वेताचे कान , गाल, आणि जबडा, एखाद्या कागदासारखा फडफडू लागला. ती हतबल झाली, हाताने तिने तोंड झाकले. गंगोत्री हातातून वाहून खाली गेली. जमिनीवर सांडताच तिचे पाणी झाले. झाकलेल्या हाताला त्याच्या आवाजाने खरचटले. वेदना असह्य झाल्या, आणि तीने डोळे उघडले. 
" हरे राम..." गुरुजी हतबल होऊन बसले. आदित्यही हमसून-हमसून रडू लागला. 
अजूनही काही जास्त नव्हते बिघडले नव्हते, कारण गळा भरलेला होता.

" फक्त...काही श्वास उरलेत ग तुझ्याकडे...!" आता आतून ३ आवाज येत होते. ते खूप भयानक होते. प्रत्येक शब्दातून क्रौर्य, क्रोध, तिरस्कार बाहेर पडत होता. श्वेता चा चेहरा थोडासा फाटत जात होता. तिची काया क्षीण होत होती.
" तुला स्पर्श न करता... तुझा जीव बाहेर येऊ शकतो. असाच...हळू-हळू बाह्यांग निकामी होतील, मनात भीती असेल, मन, हृदय, विचार कमकुवत होतील, स्पंदनांची धडधड वर-खाली होईल. " 
तो मागे सरकला. दोन पावलं, तीन पावलं, सात पावलं आणि जोरात ओरडला.

" मी मरणारच नाही तुला, तुझे हे खंगत चाललेले शरीर, आणि खचत चाललेले धैर्य पूर्ण संपले, की तू पण...." त्याच्या हास्याने पुन्हा बंगला दणाणला. एका जागी अडकून पडलेला आदित्य, आणि रक्ताने अर्धी माखलेली श्वेता तसेच सोडून, तो निघून गेला. 
तो म्हणत होता, तसंच करणार ही होता. त्याला त्याच्या मर्यादे पेक्षा श्वेता आणि आदित्य ,हे हाड-मासाने बनलेले आहेत, हे ठाऊक होतं.

शांत-शांत झालं होतं सगळं. आदित्य श्वेता पाशी आला. 
" श्वेता.." त्याचाही आवाज वाटत क्षिण होत होता. 
" मी ज्याला पाहिलं होतं, तो आता खूप बलवान झालाय. म्हणून मला नेहमी वाटायचं, तू नकोस इथे यायला." त्याने श्वेता ला जवळ घेतले. 
" काशीला...मला....श्रुतीचा आत्मा....!" श्वेता ला बळ खूप एकवटावे लागले. 
" ती म्हणाली...तुम्ही...एकटे..
आहात.. आणि तुम्ही जे सोसलं... त्याचं काय?" तिचा घसा कोरडा पडत चालला होता. 
" जे व्ह्यायच ते अखेरीस टाळता नाही येणार..." 
" शिवा आणि आजींची शरीरं याने कुठे ठेवलीत ,ती शोधावी लागतील. शिवा आहे अजून, त्याचं शरीर श्वास घेतंय. " आदित्य सांगू लागला. " तू इथेच थांब...मी येतो. "

श्वेता अजूनही तशीच, खंगलेल्या अवस्थेत होती. आदित्य बाहेर बागेत आला. पावसाची रिपरिप काही थांबत नव्हती. तो तसाच झुडुपांमध्ये शोधू लागला. चिखला मुळे त्याचे पाय सारखे सरकत होते, पूर्ण बाग त्याच्या पायाखालची होती, पण आज तो एकटा होता. बंगला, गाडी, सगळे-सगळे त्याला संशयास्पद वाटत होते. एकदम त्याचा पाय कोणीतरी धरला. त्याने पाहिले. रक्ताने, चिखलाने , पाण्याने ओले झालेले , जवळजवळ, एक प्रेतच पाय धरून उभे होते.

" शिवा... अरे..." 
" कळलं...नाही...मला...नाहीतरी..!"

" शांत, आधी घरात नेतो तुला. त्याला एखाद्या बकऱ्यासारखं त्याने खांद्यावर टाकले, आणि आपल्या गाडीकडे वळला. गाडीला शिवा टेकून उभा राहिला. आदित्य ने मागचा काच तोडून त्याची मोठी थैली घेतली. ती जमिनीवर ठेऊन, त्याने एक पावडर बाहेर काढली, आणि वेड्यासारखा फेकू लागला. 
" ये...पाऊलखुणा सोडत...!" 
पुन्हा शिवाला खांद्यावर घेऊन, तो घराकडे चालू लागला. शिवाला मागून मेन-गेट च्या डिझाइनर भाल्यानवर ४ watchmans ची छिन्न करून लटकलेली प्रेते दिसली.

" हे बघ, तू जर जीव सोडलास, तर सगळं संपेल. " त्याला श्वेता समोर टिकवून आदित्य म्हणाला. शिवा काहीच नाही बोलला. 
" मी आज्जीला शोधून..." 
शिवाने त्याचा हात पकडला. आजीला निर्दयीपणे त्याने ......!

तिघे शांत बसले होते. शिवा आणि श्वेता, काहीच करू शकणार नव्हते. आदित्यने एक उसासा टाकला. आणि डोळे बंद केले. त्याला खात्री होती, की काहीतरी मार्ग, कोणीतरी येईन आणि सांगेन, तो वाट पाहू लागला.

श्वेता एकदम खोकली. त्याने तिच्याकडे पाहिले. 
" पाणी" 
आदित्य उठला, तिच्या खोलीकडे पाणी आणायला गेला. समोर त्याला पाण्याचा जग दिसला. त्याने तो उचलला, आणि त्याच्या हातून ग्लास खाली पडला. ग्लास उचलावा, म्हणून तो खाली वाकला, आणि त्याला एक जुनाट पुस्तक सापडले. अश्या वेळेस, एक काडी सुद्धा मशालीचे काम करणारी होती. त्याने फरफटत जाऊन ते ताब्यात घेतले आणि आपल्या जागी येऊन बसला. त्याने श्वेता आणि शिवाला पाणी पाजले. नंतर त्याने ते पुस्तक उघडले. कागद जुनाट असला तरी, लिखाण अगदी नवीन होते. अगदी महिन्याभरपूर्वीचे. 
त्याने पाहिले पान उघडले. त्यात श्वेताची पूर्ण माहिती होती. नाडी, गोत्र, सगळं सगळं. पण ही कुंडली नक्कीच नव्हती. एक एक पान म्हणजे श्वेता च्या आयुष्यात घडलेला एक-एक दिवसच. आदित्यला हे कळायला वेळ नाही लागला, की , हे कोणीतरी सिद्ध पुरुषाने लिहिलं आहे. 'ती' रात्र पण, जशीच्या तशी लिहिली होती. आदित्य सगळं काही फटाफट वाचत होता. हाच त्यांचा मार्ग होता बहुतेक.

पण शेवटची काही पाने उरली होती, अजून काहीच मागमूस लागत नव्हता. श्वेता ने जगाला हात लावला. 
" देऊ?" 
" नाही, पानाला लावा ! "

पुस्तकाची वाचत असलेली बाजू सोडली, तर एक बाजू कोरी होती. आदित्यने धुतलेले तळवे कोऱ्या पानांना लावले. सगळ्या पानांना पाणी लावले, काही अस्पष्ट अक्षरे उमटली. तसा त्याला थोडा आनंद होऊ लागला. पण स्पष्टपणे काहीच नव्हते येत.

" हवा!" श्वेता म्हणाली. आदित्य ला तिने खिडकी दाखवली. त्याने धडपडत जात ती उघडली. जसं वारं पानांना लागू लागले, तसे केशर उमटू लागले. त्यातून चंदनाचा वास येऊ लागला. आता आदित्यला पूर्ण खात्री झाली, की हाच मार्ग आहे. काही वेळाने शाई पूर्ण वाळली.
पुन्हा त्यांच्या जवळ येऊन तो मनातल्या मनात वाचू लागला. श्वेता ने त्याला
" आ " आवाज करून दाखवला. त्याला आता श्वेताची सांकेतिक भाषा कळू लागली होती. त्याने सुरवात केली.

।।श्री।।
दानवांचा अंत कोणत्याच युगात पूर्ण झाला नाही. सतयुगात श्रीरामाने आणि श्रीलक्ष्मणाने, मारुतीस सोबत घेऊन, आपल्या जीवनातल्या चारी आश्रमात दानवसंहार केला. 
श्रीकृष्णाने आणि श्री बलरामाने देखील तेच केले. प्रत्येक योगात दानवांच्या गरजा आणि स्वरूप बदलले. 
कलियुगात दानावांना सुळे, पंख, नखे, असे काहीच नाही. पण प्रवृत्ती मात्र तशीच. षडरिपू च्या आहारी अति गेला, त्याचा कलियुगात दानव झाला.

हा दानव सुद्धा एखाद्या युगात जन्मलेल्या दानवांपैकी एक आहे. मृतात्मे जवळ बाळगून याला याचे षडरिपू पोसता येतात. यास बळ मिळते. मनाने कमजोर, अतिविचारी, अतिविवंचनेत असलेली, अस्वच्छ, आजारी, लोभी, कष्टी, हे याचे सावज. आधी त्यांच्या शरीराचा ताबा घेतो, आणि त्यातून त्याचा 
अर्धा आत्मा बाहेर काढून त्यात स्वतः अंश म्हणून राहतो. जर मानवास, याची छळवणूक सहन झाली, तर ठीक. जर मानवाचा मृत्यू झालाच, तर त्याचा अर्धा आत्मा, त्याच्याच एखाद्या वस्तूत कैद होतो. 
पण या दानवाने कैद केलेला उर्वरित आत्मा, तो पर्यंत मुक्त होत नाही, जो पर्यंत ह्याचा नाश नाही होत. आणि सुटकेची धडपड या मानवास, अथवा मानवाच्या मृत्यू नंतर त्याच्या मृतत्म्यासच करावी लागते. 
अश्या हट्टी आणि बलशाली दानावांना संपवणे सोप्पे नाही
पण अशक्य ही नाही. शरीर बदलताना, त्यास आपल्या मूळ स्वरूपात क्षणभर तरी यावेच लागते. ससर्व पापक्षालिनी श्री गंगोत्री जलाने , श्री महादेवाच्या त्रिशूलाने, ज्योतिर्लिंगी भूमीवर झालेल्या हवनातून उरलेल्या रक्षेतून होऊ शकते. पण, त्या साठी, काळ-वेळ-धैर्य आणि वरील पैकी एकतरी शस्त्र हा योग असावा, आणि ते बळ देखील. या शस्त्रांचा स्पर्श त्यांला होणें गरजेचे आहे. याच्या मुक्ति ने, असे सगळेच आत्मे मुक्त होतील, जे याने अनंत काळा पासून कैद करून ठेवले आहेत.

।। शुभं भवतू ।।

आदित्य च्या लक्षात आले , की या दनावाचे स्वरूप काय आहे. पण तो गोंधळला होता. यात दिलेली माहिती, आजच्या कोणत्याच प्रसंगाशी मेळ नव्हती खात. एकतर वाचण्यात, किंवा समजण्यात काहीतरी गल्लत होत असेल. अचानक त्याला श्रुतीच्या मृत्यूचा दिवस आठवला. 
'म्हणजे, श्रुतीचा अर्धा आत्मा, याच्या ताब्यात आहे! श्रुती चे शरीर नष्ट झाले, पण ती अजून मुक्त नाही. त्या दानवांपासून आपण जेव्हा श्वेताची तात्पुरती सुटका केली , तेव्हा कपटाने त्या दानवाने श्रुतीला शिकार केले. श्रुती गेलीये, पण इतकी वर्षे तिचा आत्मा...
श्रुतीचा अर्धा- आत्मा कुठे आहे. आधी त्यास मुक्त करावे लागेल...! तो आजूबाजूला वेड्यासारखा पाहू लागला. त्याला काहीच हाती लागत नव्हतं. अचानक त्याचा पाय एका काचेवर गेला. श्रुतीच्या फोटोची काच... फोटो...!

" तू यात आहेस, खरोखर ? " 
त्याला गहिवरून आलं. 
आणि मला नाही कळलं...!
माझ्यासाठी थांबलिस ना...१,२,३,४,५,६ वर्ष ? त्या नराधमाच्या तुझ्या अर्ध्या आत्म्याचा अधिकार नाही सोडला, आणि तुला लढण्यासाठी मी मोकळे ही नाही केले ! " 
फक्त लाकडात बंद असलेला , तिचा फोटो हलू लागला. 
" मला क्षमा कर श्रुती...! तू बघत होतीस, लाचार होऊन, पण मला नाही ग कळले खरच...?" आदित्य स्वयंपाक घरात गेला. तिथून त्याने तुपाचे भांडे आणले. 
"जा तू...! त्या राक्षसाने तुला दोन भागात वाटले ना ? एक तू इथे कैद राहिलीय, आणि दुसरी त्याच्या ताब्यात. एकदा तरी समजलं असतं तर बरं झालं असतं, की आत्म्याचा अर्धा अंश, उरलेल्या साठी लढू शकतो !"

तुपाचे भांडे तिथे बाजूला ठेऊन, त्याने तिचा फोटो खाली काढला. कदाचित तिच्याही डोळ्यात भावना खूप तीव्र होत्या, कारण तिला उद्यापासून आदित्यही नव्हता दिसणार. त्याने पूर्ण फोटोला तूप लावायला सुरवात केली. एकदम बाहेरून एक watchman आला. 
" साहेब, कोणीतरी आलंय!" 
त्याने इतक्या शांतपणे ते सांगितले, याचे आदित्यला नवल वाटले. पण ग्लानित असलेल्या शिवाने ओळखले. त्याने आदित्यच्या थैलीतून हळूच भस्म बाहेर काढले. आदित्यने ते पाहून न पाहिल्यासारखे केले. 
" थांब, एक वस्तू दे त्याला.!" सारे बळ एकवटून शिवाने मूठभर भस्म फेकले. त्याची तिथेच रक्षा झाली. आदित्यला समजून चुकले, आपण काहीतरी पहिलेच नाही. 
तूप सर्व बाजूने पसरले होते, घमघमाट येत होता.

आदित्यने काडी ओढली. श्रुतीचा फोटो भुसभुस करत जळू लागला...

PART2 IS COMING SOON..