मातृदिन(भयकथा)-निशा सोनटक्के लिखित

मातृदिन(भयकथा)
निशा सोनटक्के लिखित
+++++++++++++++++++++++++++++

भुते असतात अथवा नसतात..यावर बरीच मते आढळतील....पण माझा  विश्र्वास जरुर आहेच....हो भुते असतात.
आमची जुनी बिल्डिंग पाडून तिथे नवा टाॅवर झाला.आता ही २८मजल्यांची बिल्डिंग झाली आहे.... असे बोलतात बांधकाम सुरु झाले की काही  बळी घेतले जातात....यावर माझा विश्वास नाही....पण आमच्या जुन्या बिल्डिंग मधली
काही धडधाकट माणसे अचानक जायला लागली. पाच सहा माणसे गेल्यावर आमची सोसायटी ची
मिटींग देखिल झाली....की काही ऊपाय करावा का??? पण तरुण लोकांनी थट्टामस्करी केली.आणि तो
विषय तिथेच संपला.... आमच्याच बिल्डिंग मधे...रुपा नावाची मेंटली रिटायड्रेड
मुलगी आहे....तिची आई तिच्यावर खूप प्रेम करते. तिची काळजी घेते....एके दिवशी रस्ता क्राॅस करताना
बसने तिच्या आईला ऊडवले.... खूप गर्दी जमली.पण रुपाची आई जागेवरच गेली....
रुपाला तर काही च कळत नव्हते....वडील हताश झाले. रूपाला भावंड पण नव्हती....वडील आॅफीसला गेल्यावर
रूपाचे कोण करणार असा मोठा प्रश्न निर्माण झाला होता. पण तिला वडिलांनी बेबी सिटींगला ठेवले होते.....
हळूहळू दिवस सरकत होते... रुपाला बेबी मिटिंगमध्ये खूप मानसिक त्रास द्यायचे.... त्यामुळे ती अजुनही वेड्यासारखं वागू लागली.... तिच्याकडे  कुणी लक्षच द्यायला नव्हते... रूपाच्या आईला जाऊन सहा महिने झाले असतील... आणि एक घटना घडली... रूपा एकटीच बोलताना बडबडताना आंम्ही अनेकदा पाहिले होते.पणहल्ली ती अशी बोलायची की,,,तिची
आई समोर आहे...तरीही आंम्हाला वाटले की.... तिला आईची आठवण येत असेल..... पण तिचे वडीलपण सांगायला लागले....
हल्ली घरात भास होतात... कुणितरी पाठीमागून जाताना दिसते....कुणाचा तरी आवाज ऐकू येतो....टाॅयलेट मधील
नळ सोडल्याचा ,,,पाण्याचा. आवाज येतो....हे ऐकून आंम्ही थक्कच झालो. पण कुणीच काही बोलले नाहीत....काय बोलणार नं?? हल्ली रात्री घरी उशीरा येणारे लोक पण सांगत होते... आमावस्या ,,,पोर्णिमेला....एक हिरवी साडी नेसलेली
स्री...जिने चढून जाताना दिसते....ती खूप गजरे घातलेली नटलेली असते..... आता काय प्रकार आहे हे समजेना....
सोसायटी ची मिटिंग होती....त्यात रात्री सगळ्यांनी जागायचे ठरले....सगळी तरूण मुले काठ्या,,टाॅर्च
घेऊन बसले...आंम्ही पण बघत होतोच.... रात्री दोनची वेळ असेल....सोसायटीचा वाॅचमन टाॅयलेटला
गेला होता...अचानक भटके कुत्रे भेसूर आवाजात रडायला लागले.. आणि सोसायटी चे गेट करकरत आपोआपच ऊघडले.
जाणवत होते...कुणीतरी आले आहे...पण दिसत नव्हते. सगळेजण श्वास रोखून बघत होते....पण कुणाचीही पुढे
जायची हिंमत झाली नाही....सगळे खाली होते...पण जिन्यात जायला कुणाची हिंमत नाही... साधारणपणे एक तासाने...परत कुत्रे रडायला लागले. सगळे जण लपून बसले....तर वरून कुणीतरी येतेय ही हालचाल....वरुन आयहोलमधून बघणाऱ्या बायकांनी पण फोन करून सांगितले...की,...एक हिरवी साडी नेसलेली स्री आहे.... आता आंम्ही लक्ष ठेवून होतो....तर बिल्डिंग चे लाईटच गेले....पूर्ण काळोख झाला....जिन्यावरून कुणीतरी ऊतरल्याची चाहूल....कुणाचीही पुढे जायची हिंमत नाही.
आंम्ही लपून बसलो....वाॅचमन लाईट का गेले बघायला गेला..तर परत सोसायटी चे गेट करकरत ऊघडले.... आपोआपच
आणि खांबाच्या दिव्याच्या उजेडात आंम्हाला रुपाची आई हिरवी साडी,,,गजरे माळलेली दिसली....बापरे...!!!
आमची बोबडीच वळली.... पण जाताजाता तिचे शब्द ऐकू आले... """मी माझी ओटी घ्यायला आले होते...!!!!"""

आमचा थरकाप झाला होता... इतक्यात लाईट आले... एवढ्यात रूपाच्या घरातून आंम्ही आरडाओरडा
ऐकला...रूपाचे वडील रडत होते....रुपाला दम्याचा अॅटॅक आला होता...आणि ती त्यातच गेली होती....
रुपाची आई बोलली होती. ""मी माझी ओटी घ्यायला आले होते...!!!"" त्या वाक्याचा अर्थ मला समजला....
रूपाची आईला खूप काळजी होती... बेबी सिटींगमध्ये पण तिला चांगले सांभाळत नव्हते... शेवटी आई ती आई असते....तिला आपल्या मुलांची काळजी असते... आईची महती खूप आहे.."".स्वामी तिन्ही जगाचाआई विना भिकारी...!!"""
हे खरे आहे... भूत होऊन शेवटी ती आपली ओटी घेऊन गेली... आज मातृदिन.....तिने आपले वात्सल्य दाखवले...
आमचे सगळ्यांचे डोळे भरुन आले....ती ममता  ते वात्सल्य पाहून.... समाप्त
निशा सोनटक्के